معنی ذومسغبه - جستجوی لغت در جدول جو

ذومسغبه

لغت نامه دهخدا

(مَ صِ بَ)

عیش ذومنصبه، زیست با رنج و کلفت. (منتهی الارب). عیش ناصب و کذلک ذومنصبه. فیه کد و جهد. (تاج العروس)

(مَ رَ بَ)

صاحب خویشی. خداوند خویشی و نزدیکی: یتیماً ذامقربه. او مسکیناً ذامتربه. (قرآن 90 15/ - 16) ، و بی پدر را یا درویش خداوند خاک نشینی (تفسیر ابوالفتوح ج 5 ص 531) و در تفسیر آن گوید: نصب یتیماً بر علم مصدر است که مصدر عمل فعل خود کند تقول عجبت من ضرب زید عمرواً ای من ان یضرب زید عمروا. ذامقربه، خداوند خویشی چنانکه گفت، و آتی المال علی حبه ذوالقربی. و بعضی دیگر گفتند ذامقربه از قرابت نیست بلکه از قرب است که پهلو و تهیگاه بود یعنی که ذا خاصره مطویه ملاصقه من الجوع، تهیگاهی بهم آمده از جوع و گرسنگی. (ایضاً ص 536) و رجوع به ذومتربه شود

لغت نامه دهخدا

ذومشربه

(مَ رَ بَ)

طعام ذومشربه، من اکله شرب علیه. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ذومسحه

لقب جریر بن عبد بجلی است

لغت نامه دهخدا

مسغبه

(کَف ف)

گرسنه شدن و جوع، و گویند آن در صورتی است که باتعب و رنج همراه باشد. (از اقرب الموارد). سغب. گرسنگی. (دهار) (از منتهی الارب). مجاعه. گرسنه شدن: أو اًطعام فی یوم ذی مسغبه. (قرآن 14/90)

لغت نامه دهخدا

مسغبه

گرسنگی

فرهنگ لغت هوشیار

معنی ذومسغبه - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما