معنی ذهیل - جستجوی لغت در جدول جو

ذهیل

لغت نامه دهخدا

سهیل

(پسرانه)

روشنترین ستاره صورت فلکی سفینه

فرهنگ نامهای ایرانی

آهیل

(پسرانه)

مرغ انجیرخوار

فرهنگ نامهای ایرانی

مهیل

هولناک، برای مثال چو بیرون شد از کازرون یک دو میل / به پیش آمدش سنگلاخی مهیل (سعدی۱ - ۱۶۶)

فرهنگ فارسی عمید

ذهول

فراموش کردن، فراموشی، غافل شدن، غفلت

فرهنگ فارسی عمید

ذلیل

پست و زبون، خوار

فرهنگ فارسی عمید

سهیل

ستاره ای در صورت فلکی سفینه که پس از شعرای یمانی درخشان ترین ستارگان است و در خاورمیانه در شب های آخر تابستان دیده می شود، سهیل یمن، سهیل یمان، پرک، اگست. قدما گمان می کردند سرخی و خوش رنگی سیب و همچنین خوشبویی ادیم از اثر تابش سهیل است، برای مثال بر همه عالم همی تابد سهیل / جایی انبان می کند جایی ادیم (سعدی - ۱۵۷)

ستاره ای در صورت فلکی سفینه که پس از شِعرای یمانی درخشان ترین ستارگان است و در خاورمیانه در شب های آخر تابستان دیده می شود، سهیل یمن، سهیل یمان، پرک، اگست. قدما گمان می کردند سرخی و خوش رنگی سیب و همچنین خوشبویی ادیم از اثر تابش سهیل است، برای مِثال بر همه عالم همی تابد سهیل / جایی انبان می کند جایی ادیم (سعدی - ۱۵۷)

فرهنگ فارسی عمید

صهیل

شیهه، آواز اسب، بانگ اسب

فرهنگ فارسی عمید

چهیل

(چِ)

صورتی از چهل: پادشاهی نوشیروان چهیل و هشت سال بود و بروایتی چهیل و هفت سال. (مجمل التواریخ والقصص). و بدین حساب از گاه کیومرث با سی سال اوتا ملک بعرب رسیدن چهار هزار و چهیل و نه سال و دو ماه... (مجمل التواریخ والقصص). رجوع به چهل شود

لغت نامه دهخدا

اهیل

(اُ هََ)

مصغر اهل. (ناظم الاطباء). رجوع به اهل شود

لغت نامه دهخدا

اهیل

(اَ هَْ یَ)

ریگ فروریخته. (ناظم الاطباء) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

تهیل

(تَ سَبْ بُ)

ریهیده شدن. (تاج المصادر بیهقی). ریخته و فرودریده شدن خاک و ریگ و جز آن و روان شدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

کهیل

(کُهََ)

از نامهای عربان است. (منتهی الارب).
- یوم الکهیل، از ایام عرب است. (مجمع الامثال میدانی)

لغت نامه دهخدا

سهیل

(سُ هََ)

ستاره ای است که در طلوع آن فواکه رسیده شوند و گرما به آخر رسد. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). ستاره ای است روشن در جانب جنوب، اهل یمن اول بینند آنرا. (مهذب الاسماء). ستاره ای است روشن. (دهار). ستاره ای است معروف. (آنندراج) (غیاث). اگست. پرک. (ناظم الاطباء) :
ز سر تا بپایش گلست و سمن
بسرو سهی بر سهیل یمن.
فردوسی.
تا بتابش نبود نجم سها همچو سهیل
تا بخوبی نبود هیچ ستاره چو قمر.
فرخی.
از روی چرخ چنبری رخشان سهیل و مشتری
چون بر پرند و ششتری پاشیده دینار و درم.
لامعی.
رخشنده تر از سهیل و خورشید
بوینده تر از عبیر و عنبر.
ناصرخسرو.
طلایه بر سپه روز کرد لشکر شب
ز راست فرقد و شعری ز چپ سهیل یمن.
مسعودسعد.
در دیار تو نتابد آسمان هرگز سهیل
گر همی بایدسهیلت قصد کن سوی یمن.
سنائی.
چو شنگرف گون شد ز خورشید عالم
سماک و سهیل و سها گشت غارب.
حسن متکلم.
گر مرا دشمن شدند این قوم معذورند از آنک
من سهیلم کآمدم بر موت اولادالزنا.
خاقانی.
چون سهیل جمال بهرامی
از ادیم یمن ستد خامی.
نظامی.
نور ادیمت ز سهیل دل است
صورت و جان هر دو طفیل دل است.
نظامی.
ز باریدن برف وباران و سیل
بلرزش درافتاد همچون سهیل.
سعدی
نام قلعه ای و هم نام وادئی به اندلس از کورۀ مالقه، کوهی از اعمال ریه. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

سهیل

(سُ هََ)

ابن عمرو بن عبدشمس از بنی عامر ازلوی. خطیب قریش و یکی از بزرگان دورۀ جاهلیت بود. در جنگ بدر اسیر شد و اسلام آورد. نخست بمکه سپس بمدینه سکونت اختیار کرد. وی بسال 18 هجری قمری درگذشت. (از اعلام زرکلی ج 1 ص 397)

لغت نامه دهخدا

شهیل

(شُ هََ)

ابن ناتی. از تبع تابعین. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ذمیل

(ذُ مَ)

نامی از نامهای مردان عرب است

لغت نامه دهخدا

ذمیل

(تَ)

نوعی از رفتن شتر. (تاج المصادر بیهقی). نوعی از رفتار شتر. رفتار نرم یا رفتار برتر از عنق که نوعی از رفتار ستور است. ذمل. ذمول. ذملان

لغت نامه دهخدا

ذایل

(یِ)

رجوع به ذائل شود

لغت نامه دهخدا

ذلیل

(ذِلْ لی)

ذلیل کننده. مذل ّ

لغت نامه دهخدا

صهیل

پارسی تازی گشته شیهه آوای اسپ آوازاسب

فرهنگ لغت هوشیار

مهیل

ترسناک جای ترسناک مکان مخوف

فرهنگ لغت هوشیار

سهیل

ستاره ایست که در طلوع آن فواکه رسیده شوند و گرما باخر رسد، ستاره ای است معروف

فرهنگ لغت هوشیار

ذویل

خشک گیاه خشک

فرهنگ لغت هوشیار

ذهول

رفتن، گذشتن

فرهنگ لغت هوشیار

ذهیب

زر اندود

فرهنگ لغت هوشیار

ذهین

زیرک باهوش

فرهنگ لغت هوشیار

ذلیل

زبون، حقیر، خوار، پست

فرهنگ لغت هوشیار

ذمیل

رفتن شتابان

فرهنگ لغت هوشیار

مهیل

((مَ))

جای ترسناک

فرهنگ فارسی معین

سهیل

((سُ هَ))

برک، ستاره ای از قدر اول در نیم کره جنوبی آسمان در صورت فلکی «کشتی» یا «سفینه» که در آخر فصل گرما طلوع می کند و میوه ها در آن وقت می رسند، و چون در یمن کاملاً مشهود است، آن را سهیل یمن یا سهیل یمانی خوانند

فرهنگ فارسی معین