معنی ذنوب در لغت نامه دهخدا

جایگاهی است در شعر عبید بن الأبرص و جز آن. و درمعجم البلدان آمده است. نام موضعی است. عبید گوید:، اقفر من اهله ملحوب، فالقطبیات فالذّنوب.، و بشر بن ابی خازم گوید:، ای المنازل بعد الحی ّ تعترف، أم هل صِباک و قد حکمت مطرّف، کانها بعد عهدالعاهدین بها، بین الذنوب و حزمی واهب صحف.، (معجم البلدان یاقوت)

معنی ذنوب در لغت نامه دهخدا

اسب درازدم بسیارموی. سطبردم. سطبردنبال. درازدم. که دم پرموی و سطبر دارد. فرس ذنوب، اسپ خوش دُم، روز بسیارشرّ، دلو، یا دلو پرآب، یا دلوی که در آن آب باشد یا دلوی که آبش قریب پری آن بود، دلو بزرگ، دلو یک گوشه. دلو یک دسته. غرب. سجل، بهره. بهر. حظّ. نصیب. حصّه. بخش. ج، اَذنِبهَ، ذَنائب، ذِناب، گوشت پشت. گوشت پشت مردم. یا گوشت سرین و گوشت سرسرین و آن دواست، گور. قبر، نیاوه

معنی ذنوب در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ ذَنب. گناهان. غفارالذنوب، بخشندۀ گناهان. یکی از اسماء صفات خدای تعالی. جج، ذنوبات

معنی ذنوب در فرهنگ لغت هوشیار

گناهان، یکی از اسما صفات خدایتعالی

معنی ذنوب در فرهنگ فارسی معین

جمع ذنب، گناها، جرم ها، خطاها

معنی ذنوب - جستجوی لغت در جدول جو

ذنوب

لغت نامه دهخدا

ذنوب

لغت نامه دهخدا

ذنوب

لغت نامه دهخدا

ذنوب

لغت نامه دهخدا

ذنوب

فرهنگ لغت هوشیار

ذنوب

فرهنگ فارسی معین

جنوب

مقابل شمال، در علم جغرافیا یکی از چهار جهت اصلی برابر با طرف دست راست کسی که رو به مشرق ایستاده باشد، کنایه از شهرها و سرزمین های واقع در جنوب کشور، مقابل شمال، بادی که از سمت جنوب می وزد

فرهنگ فارسی عمید

منوب

کسی که دیگری در امری نیابت و جانشینی او را عهده دار شده، منوب عنه

فرهنگ فارسی عمید

ذهوب

رفتن، گذشتن

فرهنگ فارسی عمید

تنوب

(تَنْ نو)

نوعی از درخت بزرگ در روم که قطران را از بیخ آن گیرند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رجوع به مادۀ قبل شود

لغت نامه دهخدا

تنوب

(تَ)

به لغت رومی نام درختی است در کوههای روم که قطران را از بیخ آن گیرند و آن را به عربی صنوبر صغیر خوانند، چه مانند صنوبر است لیکن کوچکتر از آن باشد. (برهان) (آنندراج). قسمی از درخت صنوبر. (ناظم الاطباء). رجوع به لکلرک ج 1 ص 320 و مادۀ بعد شود

لغت نامه دهخدا

ذبوب

(ذَ)

حصنی است به یمن از عمل علی ّبن امین

لغت نامه دهخدا

ذبوب

(تَ فَیْ یُ)

ذبب. (در همه معانی). خوشیدن و هواسیدن لب از تشنگی و جز آن، لاغر گردیدن تن، پژمریدن گیاه، گردیدن و متغیر شدن گونۀ کسی، دیوانه شدن، اندک باقی ماندن از روز

لغت نامه دهخدا

زنوب

(زِ نُبْ)

ملکۀ سوریه (پالمیر) و همسر اذینه امیر عرب که بر سوریه و قسمت عمده ایالات رومی آسیای قدامی تسلط داشت و از طرف قیصر روم به لقب امپراتوری نائل شده بود. زنوب یا زنوبی یا زنوبیا یا بث زبینه، پس از قتل شوی خود به اتفاق پسرش زمام حکومت را بدست گرفت و در دوران حکومت کوتاهش پالمیر مرکز شرق شد. و در سال 273 میلادی درجنگ با رومیان شکست خورد و اسیر گردید. رجوع به ایران در زمان ساسانیان و یشتها ج 1 ص 412 و لاروس شود

لغت نامه دهخدا

عنوب

(عُنْ نَ)

نام یک وادی است. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

عنوب

(عُ)

جمع واژۀ عنبه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رجوع به عنبه شود

لغت نامه دهخدا

ذناب

(ذِ)

نام وادئی متعلق به مره بن عوف، نام جایگاهی و ظاهراً در شام

لغت نامه دهخدا

کنوب

(زُ)

درشت گردیدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد) ، بی نیاز گشتن. (منتهی الارب) (آنندراج). بی نیاز گشتن بعد از فقر. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

سنوب

(سَ)

رجل سنوب، مرد خشمگین و مرد دروغگوی. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ذنبب

(ذُمْ بُ)

گاو دشتی

لغت نامه دهخدا

ذناب

(ذِ)

رشته ای که بدان دم شتر را به تنگ آن بندند تا آن را جنبانیدن نتواند و راکب را آلوده نکند، سپس و آخر هر چیزی، سپس رو، آب رو میان دو پشته. ج، ذنائب
جمع واژۀ ذنوب و ذنابه

لغت نامه دهخدا

تذنوب

(تَ / تُ)

غورۀ خرمای نیم رس که از دنباله، رسیدن آغاز کرده باشد. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

سنوب

(سُ)

جمع واژۀ سنب، اسب بسیاررو و تیزقدم. (آنندراج) (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا