- ذرب (ذِ رَ)
جمع واژۀ ذربه
معنی ذرب - جستجوی لغت در جدول جو
- ذرب (اِ رِ)
بذائت لسان. زبان درازی. بدزبانی. ج، اذراب، تیز شدن شمشیر و زبان و امثال آن، تباه شدن ریش و فراخ گردیدن آن یا روان گردیدن زرداب از وی. تباه شدن جراحت. (تاج المصادر بیهقی) ، ذرب جرح، دوا نپذیرفتن خستگی، اسهال پیچ. (تاج المصادر بیهقی) ، تباه شدن معده. و فی الحدیث، فی البان الابل و ابوالها شفاء للذرب. و هو داءٌ یعرض المعده فلا ینهضم الطعام و یفسد فیها و لا یمسک، اصلاح گرفتن معده (از اضداد است) ، آزاری که به نشود، زنگ. صداء، اسهال. شکم روش، سخن بد. بیهوده گفتن. ذروبت. ذرابت
تیز کردن چیزی را
تیز کردن چیزی را
- ذرب (ذَ)
نشگردۀ کفشگران. ازمیل اسکاف. شفره الحذّاء
- ذرب (ذَ)
حدید. تیز
- ذرب (ذَ رِ)
ابن حوط. در البیان والتبیین ذیل (باب من اسماءالکهان و الحکام و الخطباء و العلماء من قحطان) آرد: از قدمای در حکمت و خطابه و ریاست. عبیدبن شرّیهالجرهمی و اسقف نجران و... و ذرب بن حوط و علیم بن جناب و... اند
- ذرب (ذُ)
جمع واژۀ ذرب
- ذرب (ذِ)
سنگریزه مانندی است که در زیر پوست برگردن آدمی یا ستور پیدا آید، مرضی از امراض جگر و آن سنگ یعنی حصاه پیدا کردن کبد باشد
- ذرب
تیز کردن چیزی را
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(مُ ذَرْ رَ)
لغت نامه دهخدا
سیف مذرب، شمشیر تیز. (مهذب الاسماء). شمشیر زهرآب داده. (منتهی الارب). مسموم. (متن اللغه) ، سنان مذرب، تیزکرده شده و بزهرآب داده. ذرب. (از متن اللغه)
ابن عتیق بن تمیم الکاتب، مکنی به ابی القاسم، حافظ ابوطاهر سلفی در معجم الشعراء از او و وی از ابوحفص الزکرمی العروضی قطعه ای از شعر زکرمی را روایت کرده است، معجم الادباء یاقوت چ مارگلیوث ج 4 ص 119 س 6
آگاه دانا زیرکی، نوزاد جانور درشته نیاز آهنگ آماج حاجت قصد مقصود غایب، جمع آراب
