معنی دومو در فرهنگ فارسی عمید

کسی که موهای سر و صورتش سیاه و سفید باشد

معنی دومو در لغت نامه دهخدا

دوموی. کسی که در سر یا در ریش او خاصه در ابتدای پیری موی سیاه و سپید باشد. (غیاث) (آنندراج). آمیزه مو. فلفل نمکی. کهل. کهله. دوموی. دومویه. با موی جو گندمی. با موی سیاه و سپید. که بعضی تارهای مو سپید و بعضی دیگر سیاه دارد چون مردم چهل ساله. مردیا زنی که نیم موی او سپید و نیمی سیاه است. (یادداشت مؤلف). کهل. مردی که موهای او سیاه و سپید باشد. (ناظم الاطباء). اسمط. سمطاء. (زمخشری) :، یک دومویت کز زنخدان سرزده، کرد یکسانت به پیران دوموی.، سوزنی.، آن یکی مرد دومو آمد شتاب، پیش آن آئینه دار مستطاب.، مولوی.،، نیم عمر. میانه سال: و سوم (از بخش های عمر) روزگار کهلی است و کهل را به پارسی دوموی خوانند. (ذخیرۀ خوارزمشاهی).، پیر زال فلک کینه ور از بس بدخوست، عمر پیران و جوانان ز شب و روز دوموست.، وحید (از آنندراج).، اکتهال، دومو شدن. (منتهی الارب). لهز، لهزمه، دوموی شدن. (از منتهی الارب)، کسی که موی سر و صورتش اندک باشد

معنی دومو - جستجوی لغت در جدول جو

دومو

فرهنگ فارسی عمید

دومو

لغت نامه دهخدا

دورو

ویژگی پارچه یا چیز دیگر که پشت و روی آن از حیث طرح و رنگ با هم فرق داشته باشد، کنایه از کسی که گفتارش خلاف کردارش باشد، منافق، مزور، برای مثال از مجلس ما مردم «دوروی» برون کن / پیش آر می سرخ و فروکن گل دوروی (فرخی - ۳۶۵)، در علم زیست شناسی نوعی گل که یک روی آن زرد است و روی دیگرش سرخ، گل رعنا، برای مثال از مجلس ما مردم دوروی برون کن / پیش آر می سرخ و فروکن گل «دوروی» (فرخی - ۳۶۵)

ویژگی پارچه یا چیز دیگر که پشت و روی آن از حیث طرح و رنگ با هم فرق داشته باشد، کنایه از کسی که گفتارش خلاف کردارش باشد، منافق، مزور، برای مِثال از مجلس ما مردم «دوروی» برون کن / پیش آر می سرخ و فروکن گل دوروی (فرخی - ۳۶۵)، در علم زیست شناسی نوعی گل که یک روی آن زرد است و روی دیگرش سرخ، گل رعنا، برای مِثال از مجلس ما مردم دوروی برون کن / پیش آر می سرخ و فروکن گل «دوروی» (فرخی - ۳۶۵)

فرهنگ فارسی عمید

دوغو

درد و جرمی که پس از گداختن روغن یا کره در ته ظرف باقی بماند

فرهنگ فارسی عمید

دولو

هر یک از ورق های بازی که دو خال داشته باشد

فرهنگ فارسی عمید

دوتو

دوتا، دولا، خمیده، کج، منحنی، دوتوی، دوته

فرهنگ فارسی عمید

سومو

ورزشی شبیه کشتی، بومی ژاپن که میان دو حریف سنگین وزن انجام می شود

فرهنگ فارسی عمید

دومه

(دَ مَ)

زن مست. (ناظم الاطباء) ، خایه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

دومه

(مَ)

نام بازیی است مر اطفال را. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

دومه

(دَ مَ)

زنی بوده است می فروش. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

دومی

عبدالله بن جعفر. از علمای نحو و با ابوالفرج محمد بن اسحاق الندیم صاحب الفهرست قریب العهد بوده است و به نوشتۀ ابن ندیم او راست:
1- کتاب القوافی. 2- کتاب اللغات. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

دووم

(دُ / دَ)

درخت مقل. (ناظم الاطباء). درختی است که مقل ازرق صمغ آن درخت است. (برهان) (آنندراج). و رجوع به دوم شود

لغت نامه دهخدا

دوقو

(دَ)

دوقوس. تخم گزربری. (ناظم الاطباء). تخم زردک دشتی، و معرب ذوقوست. تخم زردک صحرایی یا کوهی. دوقوا. طامل. بزرالجزر. تخم حویج. (یادداشت مؤلف). تخم جزر دشتی یاکوهی و لغتی است یونانی. (از منتهی الارب). تخم زردک صحرایی است و بیخ آن شقاقل است و گیاه آن را خرس گیاه خوانند چه خرس آن را بسیار دوست می دارد. این لغت یونانی است. (از آنندراج) (از برهان). گویند دوقو تخم کرفس بری است و خلاف است و به یونانی دوقوس خوانند وبهترین دوقو تازۀ زردرنگ بود. دوقو بول براند و حیض نیز، و مفتح سده بود و فضلهای بلغمی از سینه پاک کند و سرفه که به سبب آن بود زایل گرداند و گزندگی عقرب را نافع بود و شهوت باه برانگیزاند. (از اختیارات بدیعی) (از تحفۀ حکیم مؤمن). رجوع به صیدنۀ ابوریحان بیرونی و تذکرۀ داود ضریر انطاکی ص 163 شود

لغت نامه دهخدا

ژومو

(مُ)

نام کرسی بخش در ایالت پوی -دو-دوم از ولایت ایسوار کنار آلیه، دارای 824 تن سکنه

لغت نامه دهخدا

دومن

(مَ)

دومان. طوفان. (یادداشت مؤلف). رجوع به دومان و طوفان شود

لغت نامه دهخدا

دومص

(دَ مَ)

خود آهنی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). خود که بر سر نهند. (مهذب الاسماء)