- دوشنبه
سومین روز از هفته، روز بعد از یکشنبه
معنی دوشنبه - جستجوی لغت در جدول جو
- دوشنبه (دُ شَمْ بَ / بِ)
روز سوم از ایام هفته. اثنین. (ناظم الاطباء). روز پیش از سه شنبه و پس از یکشنبه از ایام هفته. اثنین. اثنان. یوم الاثنان. یوم الاثنین. در علم احکام نجوم، رب آن قمر است. (یادداشت مؤلف). اهود. اوهد. اهون. (منتهی الارب) :
چونکه روز دوشنبه آمد شاه
چتر سرسبز بر کشید به ماه.
نظامی
چونکه روز دوشنبه آمد شاه
چتر سرسبز بر کشید به ماه.
نظامی
- دوشنبه
مه شید
- دوشنبه ((دُ شَ بِ))
روز سوم از ایام هفته
- دوشنبه
ماه شید
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(نَ / نِ)
لغت نامه دهخدا
ظرفی که در آن شیر دوشند. (ناظم الاطباء) (از لغت محلی شوشتر) (از برهان) (از انجمن آرا) (آنندراج)
(شَ دَ / دِ)
لغت نامه دهخدا
کسی که می دوشد. (ناظم الاطباء). کسی که شیر بدوشد. (آنندراج) : هاشم، دوشندۀ شیر. استهذاف، کمی کردن دوشنده. (منتهی الارب) :
بز و اشتر و میش را این چنین
به دوشندگان داده بد پاکدین.
فردوسی.
رجوع به دوشیدن شود، چوپان و گله بان. (ناظم الاطباء)
بز و اشتر و میش را این چنین
به دوشندگان داده بد پاکدین.
فردوسی.
رجوع به دوشیدن شود، چوپان و گله بان. (ناظم الاطباء)
(دُ شَمْ بَ)
لغت نامه دهخدا
دوشنبه. (یادداشت مؤلف) :
به روزگار دوشنبد نبید خور به نشاط
به رسم موبد بنشین و موبدان موبد.
منوچهری.
رجوع به دوشنبه شود
به روزگار دوشنبد نبید خور به نشاط
به رسم موبد بنشین و موبدان موبد.
منوچهری.
رجوع به دوشنبه شود
(دُ شَ بَ / بِ)
لغت نامه دهخدا
منسوب به دوشب. در طول دوشب. که دوشب عمر و دوام داشته باشد: هلال دوشبه. ماه دوشبه. (از یادداشت مؤلف) : هلال، ماه دوشبه تا شب سوم یا تا شب هفتم. (منتهی الارب). اطلاق، دوشبه راه کردن میان اشتر و آب. (تاج المصادر بیهقی)
(دُ شَمْ بَ / بِ)
لغت نامه دهخدا
نام بازاری است در بندر انزلی که از اطراف شهر در روز دوشنبه بدان جنس می آورند و می فروشند و نیز خرید می کنند
(دُ شَمْ بَ)
لغت نامه دهخدا
قصبۀ مرکز دهستان سنگر کهدمات بخش مرکزی شهرستان رشت. واقع در 15 هزارگزی جنوب خاوری رشت سر راه شوسۀ رشت به قزوین. دارای 826 تن سکنه. آب آن از خمامرود از سفیدرود تأمین می شود. دارای 150 باب دکان و روزهای دوشنبه بازار عمومی است. شغل عمده سکنه کسب و دکانداری است. از ادارات دولتی دارایی. ژاندارمری. بهداری. آمار. ثبت. شهرداری. صندوق پست و تلفن دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)
بکر (اعم از مرد و زن)، دختر بکر جمع دوشیزگان یا دوشیزگان جنت حوران بهشتی
آنکه چیزی بر تن خود یا دیگری کندظنکه پوشد، آنکه مستور دارد پنهان کننده کتمان کننده. یا بسیار پوشنده ستار
مکنده، کسی که شیر می دوشد