دهی است از دهستان طیبی سرحدی بخش کهکیلویه شهرستان بهبهان. واقع در 7هزارگزی جنوب خاوری قلعه رئیسی، مرکز دهستان. دارای 100 تن سکنه. آب آن از چشمه تأمین می شود. ساکنین از طایفۀ طیبی هستند. در این آبادی قلعه خرابه های زیاد یافت می شود. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)
دهی است از دهستان طیبی سرحدی بخش کهکیلویه شهرستان بهبهان. واقع در 7هزارگزی جنوب خاوری قلعه رئیسی، مرکز دهستان. دارای 100 تن سکنه. آب آن از چشمه تأمین می شود. ساکنین از طایفۀ طیبی هستند. در این آبادی قلعه خرابه های زیاد یافت می شود. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)
غار، شکاف معمولاً وسیع و عمیق در زیر زمین یا داخل کوه که در اثر انحلال مواد داخلی آن یا حرکات پوستۀ زمین به وجود می آید، گاباره، مغار، مغاره برای مثال یکایک پراکنده بر دشت و غار / قدی چون درخت و دهان چون دهار (اسدی - ۱۶۲)
غار، شکاف معمولاً وسیع و عمیق در زیر زمین یا داخل کوه که در اثر انحلال مواد داخلی آن یا حرکات پوستۀ زمین به وجود می آید، گابارِه، مَغار، مَغارِه برای مِثال یکایک پراکنده بر دشت و غار / قدی چون درخت و دهان چون دهار (اسدی - ۱۶۲)
دهی است از دهستان حومه بخش مرکزی شهرستان کاشان. واقع در 47هزارگزی شمال باختری کاشان در سر راه شوسه کاشان - قم. دارای 150 تن سکنه. آب آن از قنات تأمین می شود. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3)
دهی است از دهستان حومه بخش مرکزی شهرستان کاشان. واقع در 47هزارگزی شمال باختری کاشان در سر راه شوسه کاشان - قم. دارای 150 تن سکنه. آب آن از قنات تأمین می شود. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3)
غار. (صحاح الفرس) (فرهنگ جهانگیری) (لغت فرس اسدی). غار و شکاف کوه. (از برهان) (از آنندراج) : یکایک پراکنده بر دشت و غار زبان چون درخت و دهان چون دهار. اسدی. کهی پردهار و شکسته دره دهارش پر از کان زر یکسره. اسدی. و آوردند در کنار کوه که شهر ایشان بر آن کوه بنیاد نهاده بود تا او را از سر آن دهار بیندازند. (ترجمه دیاتسارون ص 194). شست سیمین چو سوی تیر آرند اژدها از دهار بگذارند. سنایی. (از جهانگیری). دهاز. رجوع به دهاز شود، دره. (صحاح الفرس) (از برهان) ، فضل و دانش. (از برهان)
غار. (صحاح الفرس) (فرهنگ جهانگیری) (لغت فرس اسدی). غار و شکاف کوه. (از برهان) (از آنندراج) : یکایک پراکنده بر دشت و غار زبان چون درخت و دهان چون دهار. اسدی. کهی پردهار و شکسته دره دهارش پر از کان زر یکسره. اسدی. و آوردند در کنار کوه که شهر ایشان بر آن کوه بنیاد نهاده بود تا او را از سر آن دهار بیندازند. (ترجمه دیاتسارون ص 194). شست سیمین چو سوی تیر آرند اژدها از دهار بگذارند. سنایی. (از جهانگیری). دهاز. رجوع به دهاز شود، دره. (صحاح الفرس) (از برهان) ، فضل و دانش. (از برهان)
قاضی بدر محمدخان دهار صاحب اداهالفضلا و دستورالاخوان. (یادداشت مؤلف). نام مؤلف (دستورالاخوان) چنانکه خود در مقدمۀ کتاب بدان اشاره می کند ’قاضی خان بدر محمد دهار’ است اما در فهرست ریو لقب وی دهار وال یا دهار یوال ضبط شده است. دهار وال به معنی رئیس منطقه دهار می باشد و دهار از مضافات دهلی هنداست و حاجی خلیفه در کشف الظنون او را از اجداد علامه قطب الدین مؤلف البرق الیمانی دانسته است. وی کتاب دیگری در لغت پارسی دارد به نام ’اداهالفضلاء’ که آن را به سال 812 یا 822 ه.ق. و دستورالاخوان را به سال 827 ه.ق. استنساخ کرده است. به ظن قوی وی در اواخر قرن هفتم و اوایل قرن هشتم هجری می زیسته است. (از مقدمۀ نجفی اسداللهی بر دستورالاخوان ص پنج و شش)
قاضی بدر محمدخان دهار صاحب اداهالفضلا و دستورالاخوان. (یادداشت مؤلف). نام مؤلف (دستورالاخوان) چنانکه خود در مقدمۀ کتاب بدان اشاره می کند ’قاضی خان بدر محمد دهار’ است اما در فهرست ریو لقب وی دهار وال یا دهار یوال ضبط شده است. دهار وال به معنی رئیس منطقه دهار می باشد و دهار از مضافات دهلی هنداست و حاجی خلیفه در کشف الظنون او را از اجداد علامه قطب الدین مؤلف البرق الیمانی دانسته است. وی کتاب دیگری در لغت پارسی دارد به نام ’اداهالفضلاء’ که آن را به سال 812 یا 822 هَ.ق. و دستورالاخوان را به سال 827 هَ.ق. استنساخ کرده است. به ظن قوی وی در اواخر قرن هفتم و اوایل قرن هشتم هجری می زیسته است. (از مقدمۀ نجفی اسداللهی بر دستورالاخوان ص پنج و شش)
دهی است از دهستان طرقبه بخش طرقبه شهرستان مشهد. واقع در 10هزارگزی جنوب باختری طرقبه. دارای 982 تن سکنه است. آب آن از رودخانه تأمین می شود. راه آن اتومبیل رو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9)
دهی است از دهستان طرقبه بخش طرقبه شهرستان مشهد. واقع در 10هزارگزی جنوب باختری طرقبه. دارای 982 تن سکنه است. آب آن از رودخانه تأمین می شود. راه آن اتومبیل رو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9)
به معنی دارندۀ ده است یعنی سرکردۀ اهل مزارع. (آنندراج) (از برهان) (ناظم الاطباء) : وزین ایستادن به درگاه شاه وزین خواستن سوی دهدار بار. ناصرخسرو. ، بزرگ باغبانان را گویند، دهدار کوچک، باغبان کوچک را گویند و کنایه از تحقیر و بی رتبگی است. (لغت محلی شوشتر) ، (اصطلاح سیاسی) نام کسی است که کارهای یک دهستان را اداره می کند. (لغات فرهنگستان). در تقسیمات کشوری، مقامی بالاتر از دهبان (کدخدا) و پایین تر از بخشدار که وظیفۀاو ادارۀ امور دهستان است. (از یادداشت مؤلف)
به معنی دارندۀ ده است یعنی سرکردۀ اهل مزارع. (آنندراج) (از برهان) (ناظم الاطباء) : وزین ایستادن به درگاه شاه وزین خواستن سوی دهدار بار. ناصرخسرو. ، بزرگ باغبانان را گویند، دهدار کوچک، باغبان کوچک را گویند و کنایه از تحقیر و بی رتبگی است. (لغت محلی شوشتر) ، (اصطلاح سیاسی) نام کسی است که کارهای یک دهستان را اداره می کند. (لغات فرهنگستان). در تقسیمات کشوری، مقامی بالاتر از دهبان (کدخدا) و پایین تر از بخشدار که وظیفۀاو ادارۀ امور دهستان است. (از یادداشت مؤلف)
دهنا. کویری است میان نجد و یمن و آن را ربعالخالی نیز نام دهند. (یادداشت مؤلف). زمین پهناوری است به بادیهالعرب در دیار بنی تمیم و گویند آن هفت کوه ریگ است. (از ابن خلکان). از دیار بنی تمیم است طولش از حرن سوعه تا رمل بیرین می رسد و با اینکه آب فراوانی ندارد جای پرنعمت و برکتی است. (از معجم البلدان). موضعی است به نجد مر تمیم را. (منتهی الارب) (آنندراج)
دهنا. کویری است میان نجد و یمن و آن را ربعالخالی نیز نام دهند. (یادداشت مؤلف). زمین پهناوری است به بادیهالعرب در دیار بنی تمیم و گویند آن هفت کوه ریگ است. (از ابن خلکان). از دیار بنی تمیم است طولش از حرن سوعه تا رمل بیرین می رسد و با اینکه آب فراوانی ندارد جای پرنعمت و برکتی است. (از معجم البلدان). موضعی است به نجد مر تمیم را. (منتهی الارب) (آنندراج)
ترتیب و نظام ونسق و سلک و نظم و انتظام. (ناظم الاطباء). به معنی نظام و نسق باشد. (از انجمن آرا) (برهان) (آنندراج). برساختۀ دساتیر است. (از حاشیۀ معین بر برهان)
ترتیب و نظام ونسق و سلک و نظم و انتظام. (ناظم الاطباء). به معنی نظام و نسق باشد. (از انجمن آرا) (برهان) (آنندراج). برساختۀ دساتیر است. (از حاشیۀ معین بر برهان)
از کلمه دنّار مشتق شده است نون اول را بدل به ’یاء’ کردند تا بمصدرهائی که بر وزن فعال می آید چون کذاب اشتباه نشود مانند قوله تعالی: و کذبوا بآیاتنا کذابا. ج، دنانیر و نون اصلی که بدل به ’یاء’ شده بود در جمع باز میگردد. (از کشاف اصطلاحات الفنون) (از منتهی الارب) (از بحر الجواهر). جوالیقی گوید: دینار فارسی و معرب است و اصل آن دنار است اما عرب نامی جز دینار برای آن نمی شناسد و بصورت اسم عربی بکار رفته است لذا خداوند در قرآن مجید ازدینار نام برده است و عرب را بکلماتی خطاب نموده که آنان آن کلمات را می فهمیدند و عرب از این کلمه فعل ساختند و گفتند رجل مدّنر، کثیرالدنانیر. ابن منظور در لسان العرب و ابن درید در الجمهره و شرتونی در اقرب الموارد همه گفته اند که دینار فارسی و معرب شده است و راغب اصفهانی در مفردات الفاظ القرآن گوید که مرکب از دو کلمه فارسی است ’دین + آر’ یعنی چیزی که شریعت آن را آورده است و انستاس کرملی در النقودالعربیه (صص 25-26) گوید: دینار کلمه ای است رومی از دیناریوس. بهرحال اقوالی که در ریشه کلمه دینار گفته شده است بترتیب زیر خلاصه می شود. 1- فارسی و معرب، اصل آن دنار و راغب گویند از دو کلمه دین و آر است. معرب بودن کلمه را ابن منظور و ابن درید و جوالیقی و شرتونی تأکید کرده اند. 2- لاتینی و معرب مأخوذ از دیناریوس یونانی است و بعضی گویند که سکه ای قدیمی در فرانسه بنام ’دنیه’ وجود داشته که از کلمه لاتینی مشتق شده است و معنای دیناریوس ’ده تایی’ است همانطور که درنزد عرب دینار ده درهم بوده است و این نظر را لویس معلوف در المنجد و جرجی زیدان در تاریخ تمدن اسلامی (ج 1 صص 97- 98) و دائره المعارف اسلامی تأیید مینمایند. 3- فقط معرب است. این نظر را فیروزآبادی در قاموس و زبیدی در تاج العروس آورده اند. 4- احتمال هر دو وجه که فارسی و معرب باشد و یا آنکه عربی باشد این رأی را زمخشری گفته است و اما بستانی در دائره المعارف از اینکه این کلمه لاتینی باشد اظهار تعجب مینمایدو میگوید کلمه عربی است و از دنر و دنار است و به تبع او احمد محمد شاکر مصحح المعرب جوالیقی گوید ارائۀ اصل و ریشه لاتینی کلمه دلیل بر یونانی بودن کلمه و اینکه عرب از رومیان گرفته باشند نیست احتمال میرود که از عرب به یونان نقل شده باشد. برای اطلاع بیشتر رجوع به النقود الاسلامیه تألیف مقریزی چ سید محمد بحرالعلوم ص 55 به بعد و الدینار الاسلامی نقشبندی و صنج السکه فی فجرالاسلامی تألیف دکتر فهمی و القصدالمنیرفی تحقیق الدرهم و الدنانیر مازندرانی، النقود العربیه ماضیها و حاضرها دکتر فهمی، النقودالعباسیه تألیف یوسف غنیمه، مجلۀ سومر عراقی و فجرالسکه العربیهتألیف دکتر فهمی و دائره المعارف اسلامی شود، سکه، ده درم سیم. (مهذب الاسماء). مساوی ده درم. (احیاءالعلوم ج 4 ص 153)، هزار یک قران دوران قاجاریه. اصطلاح سالیان اخیر ایران. (یادداشت دهخدا)، سه و نیم ماشۀ طلا. (یادداشت دهخدا). سه و نیم دینار را ’نقدینۀ ده آسی (’ آس پولی مسین رایج میان رومیان) میگفته اند و گاه توسعاًدینار بمعنای مطلق نقدینه بکار می رفته. (از النقود العربیه ص 25 و 26)، واحد زرین پول در اوایل اسلام مأخوذ از دناریوس (عربها پیش از اسلام با این کلمه و با سکه های طلای رومی آشنایی داشتند). نخستین نوع دینار اسلامی (بدون تاریخ) را از حدود سال 72 هجری قمری دانسته اند، و تقریباً مسلم است که در دمشق ضرب شده است و تقلیدی از سولیدوس رومی است که در آن نقوش اسلامی جایگزین نقوش مسیحی گردیده پس از اصلاحات پولی عبدالملک بن مروان طراز دینار بکلی تغییر کرد و مانند درهم نقوش آن منحصر به کلمات گردید، و وزن آن که بیشتر ظاهراً مطابق وزن سولیدوس روم شرقی (یعنی قریب 4/55 گرم) بود به 4/25 گرم تقلیل یافت. وزن رسمی دینار تا قرن چهاردهم هجری قمری در اغلب ممالک اسلامی عموماً ثابت ماند و پس از آن دینار هم از جهت وزن هم از جهت عیار دستخوش آشفتگی فراوان گردید. دینارهای اولیه عیاری فوق العاده زیاد داشت عیار دینارهای دورۀ اموی بعد از اصلاحات عبدالملک بین 96% و 98% بود واین میزان در دورۀ عباسیان نیز کمابیش محفوظ ماند.در مصر در دورۀ فاطمیان عیار دینار به نزدیک 100% هم رسید. آمار قابل اعتماد درباب عیار دینار در دورۀ تنزل آن در ممالک شرقی اسلامی در دست نیست، ولی از سکه ها و اطلاعات فنی مختصر موجود معلوم میشود که در قرون 5 و 6 هجری قمری در خراسان شرقی دینار از آلیاژی از طلا و نقره و دارای مقدار زیادی نقره ضرب میشده است از لحاظ شکل ظاهری دینار نوعاً مشتمل بر نقش شهادت و آیاتی از سورۀ اخلاص و آیۀ 32 از سورۀ توبه بود و تاریخ ضرب بر حاشیه نقش میشد. در دورۀ عباسیان نقوش و ترتیب تنظیم آنها تغییر مختصری یافت. تا سال 170 هجری قمری (آغاز خلافت هارون الرشید) دینار بی نام ضرب میشد، و از آن ببعد ذکر متصدی ضرابخانه معمول شد، بعضی از سکه های زمان امین و مأمون نام آنها را دارد و ذکر نام خلیفه از عهد معتصم خلیفه مرسوم شد. تا سال 198 هجری قمری اسمی از ضرابخانه نیست ولی از آن سال ببعد در فسطاط و سپس در مدینهالاسلام (بغداد) ، صنعاء، دمشق، محمدیه (ری) ، مرو، سرمن رای (سامره) و بسیاری از دیگر شهرها ذکر نام ضرابخانه مرسوم شد. متدرجاً مطالب دیگری مانند نام ولیعهد و عبارات دینی اضافه و سرانجام نام سلاطین و فرمانروایان دیگر نیز بر سکه ها پدید آمد. کلمه دینار در قرن ششم هجری قمری در ممالک اسلامی مغرب در قرن هفتم هجری قمری در ممالک اسلامی مشرق و هند و در قرن هشتم ه.ق در مصر از مسکوکات برافتاد دینار در قرون وسطی در تجارت بین الملل و در اقتصادیات اروپای غربی اهمیتی بسزا داشت و بسیاری از فرمانروایان مسیحی از آن تقلید کردند. نام دینار برای سکه های گوناگون نیکلی و مسی و غیره که هیچ ارتباطی با دینار دورۀ اسلامی ندارند باقی مانده است. در ایران در دورۀ قاجار و تا قانون 27 اسفند 1308 هجری شمسی قران معادل هزار دینار شمرده میشود. در عراق و (کویت) یک دینار پول کاغذی معادل هزار فلس است. (دائره المعارف فارسی). در شواهد زیر دینار بر زر اطلاق میشود مقابل درهم که از آن سیم مراد بوده است: کان تبنگو کاندر آن دینار بود آن ستد زیدر که ناهشیار بود. رودکی. چو دینار باید مرا یا درم فراز آورم من بنوک قلم. ابوشکور. گفت دینی را که این دیناربود کاین فژاگن موش را پروار بود. رودکی. کرا بخت و شمشیر و دینار باشد و بالا و تن تهم و نسبت کیانی. دقیقی. بشمشیر باید گرفتن مر او را بدینار بستنش پای ار توانی. دقیقی. همه خانه بد از کران تا کران پر از مشک و دینار و پر زعفران. فردوسی. در گنج بگشاد و دینار داد روان را بخون دل آهار داد. فردوسی. ازو ده شتر بار دینار کن دگر پنج دیبای چین بار کن. فردوسی. ز دیبای زربفت و زر و گهر ز دینار و یاقوت و تاج و کمر. فردوسی. دینار کیسه کیسه دهد اهل فضل را دیباج شله شله بر از طاقت و یسار. عسجدی. همیشه تا بود اندر جهان عزیز درم چنانکه هست گرامی تر از درم دینار. فرخی. تن از گنج دینار مفکن برنج ز نیکی و نام نکو ساز گنج. اسدی. نرگس تازه چو چاه ذقنی شد بمثل گر بود چاه ز دینار و ز نقره ذقنا. منوچهری. وان قطرۀ باران که بر افتد بگل زرد گویی که چکیده ست گل زرد به دینار. منوچهری. چون سیم درونست و چو دینار برونست و آکنده بدان سیم درون لؤلؤ شهوار. منوچهری. بیفکندم درم از بهر دینار. (ویس و رامین). میان برگ گل، دینار و درم بود. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 393). پانصد هزار دینار بباید داد. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 160). نام رضا (ع) بر درم و دینار و طراز جامه نبشتند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 137). اگر گفتار بی کردارداری چو زر اندود دیناری بدیدار. ناصرخسرو. سخن تا نگویی بدینار مانی ولیکن چو گفتی پشیز مسینی. ناصرخسرو. روی دینار از نیازماست خوب ورنه زشت و خشک و زرد و لاغر است. ناصرخسرو. تا تو ز دینار ندانی پشیز سوی زر جعفریم ننگری. ناصرخسرو. خراج پارس سی و ششهزار درهم برآمد چنانک سه هزارهزار دینار باشد. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 17). مردی را بصد دینار مزدور گرفت. (کلیله و دمنه). گر بمیزان عقل یکدرمی چه کنی دست کفچه چون دینار. خاقانی. هزار شکر کنم فیض و فضل یزدان را که داد دانش و دین گر نداد دینارم. خاقانی. اینک ببقای شه خورشید بماهی شد زو هر درم ماهی دینار همی پوشد. خاقانی. ماه پروردین حریر فستقی بخشیده بود مر درخت باغ را زو باغ شد زینت پذیر تیر مه زینت بگردانید بستان را و داد آن حریر فستقی را رنگ دینار و زریر. سوزنی. بدو گشت دینار چین دست سائل وزان شرم شد روی دینار پرچین. سوزنی. زآنچه فزون از غرض کار داشت مبلغ یک بدرۀ دینار داشت. نظامی. پس آنگه از خز و دیبا و دینار وجوه خرج دادندش بخروار. نظامی. بامدادان بحکم تبرک دستاری از سر و دیناری از کمر بگشادم و پیش مغنی نهادم. (گلستان). هرکسی و کار خویش و هر دلی و یار خویش صیرفی بهتر شناسد قیمت دینار خویش. ابوعبداﷲ محمد بن خفیف شیرازی (از تاریخ گزیده). - دینار احمدیه یا احمدی، منسوب به احمد بن طولون بمصر. (از النقودالعربیه صص 54-143). - دینار احمر، تعبیر نایافت بودن دینار را در مصربدین شرح که در پایان دولت فاطمیان و فتح مصر بدست صلاح الدین یوسف بن ایوب در سال 569 هجری قمری امور نقدی مردم مصر رو به سستی نهاد زیرا طلا و نقره از آن مملکت خارج میگردید و چون بدست کسی دیناری میرسید، از بس گرانقدر و عزیز بود آن را به دینار احمر میخواندند. (از کتب النقود بلاذری ص 9 چ کرملی در النقود العربیه). - دینار اردنی، معادل با 1000 فلس و ارزش آن برابر است با یک لیرۀ استرلینگ. (القاموس السیاسی). - دینار أفرنتی، دیناری که در دوران اسلامی در مصر رایج بوده است و آن را از فرانسه و روم می آورده اند و وزن هر کدام 19/5 قیراط مصری بوده و در یک روی آن عکس سلطان و بر روی دیگر عکس پطروس و پولس حک میگردیده است و آن را افرنتیه جمع افرنتی که اصل آن افرنسی منسوب به فرانسه است میگفته اند. الناصر فرج بن برقوق این نوع دینار را که بر یک روی کلمه توحید و بر روی دیگرش عکس سلطان بود ضرب نمود و بنام دینار ناصری معروف گشت و بر همین منوال المستعین باﷲ ابوالفضل عباس سکه زد. (از صبح الاعشی ج 3 صص 440- 442). رجوع به دینار ناصری شود. - دینارالمیاله، یعنی دیناری که وزن آن کامل است و نقصی ندارد و آن را الوازنه نیز می گفتند. (از النقودالعربیهصص 47-156). - دینارالوازنه، دینارالمیاله، دیناری است که بدستور عبدالملک بن مروان زده شده. (از النقودالعربی صص 34-156-162). - دینارالهبیریه، دیناری که در عهدبنی امیه بدستور عمر بن هبیره زده شود. (از النقود العربیه ص 161). - دینارالیوسفیه، از بهترین دینارها که در دوران بنی امیه زده شد این دینار را یوسف بن عمر از حکام عراق در عهد یزید بن عبدالملک سکه کرده است. (از النقود العربیه ص 164). - دینار جیشی (منسوب به جیش = سپاه) ، قلشقندی درباره دینارهای مصر گوید: اما دینار جیشی اسم بی مسمایی است و این نام را متصدیان دیوان سپاه بکار می بردند و گویا منظور مؤلف قوانین الدواوین از ذکر این دینار ارزش بهای طلا در زمان قدیم بوده است. (ص 112 النقودالعربیه). و نیز رجوع به صبح الاعشی ج 3 ص 442 شود. - دینار خراسانی، دینار رایج در توران که معادل چهار درهم بوده است. (از صبح الاعشی ج 4 ص 445). - دینار رایج، دینار رایج در ایران که معادل شش درهم بوده است. (از صبح الاعشی ص 445 ج 4). - دینار رومی، پول طلای رومی که از مستملکات روم به ایران وارد میشد آئوری نام داشت و وزن آن ازچهار گرم و نیم تا 8 گرم و دو عشر بوده و وقتی که 4گرم و نیم یا تقریباً یک مثقال وزن داشت 25 دینار رومی محسوب میشد. و پنجاه میلیون دینار رومی معادل یک میلیون و نیم لیرۀ انگلیسی به پول کنونی و معادل یکصد و بیست میلیون ریال بوده است. (تاریخ ایران باستان ج 3 صص 2683-2528) : همان باز کشور که بد چاربار ز دینار رومی هزاران هزار. فردوسی. - دینار سالمی، درسال 803 هجری قمری بدستور امیر یلبغا سالمی دستور ضرب دینار را صادر کرد و بنام دینارالسالمی معروف گشت. (از النقود العربیه ص 71). - دینارسرخ، زرسرخ: چو ملک کر شود و نشنود ندای ملک دو چیز خواهد دینار سرخ و تیغ کبود. منجیک ترمذی. چنانکه حکایت کنند که گزی در گزی بیک دینار سرخ بر آمده است. (مجمل التواریخ و القصص). - دینار سنگ، وزنی معادل دیناری. (یادداشت دهخدا) : بسرشند و بنادق کنند هریک یکدینار سنگ...سلاخه پاک کرد و شسته دویست و شصت دینار سنگ... آن پولاد و سرب از هر یکی هشت دینار سنگ. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). - دینار شرعی، اسم است برای مثقالی از مسکوک. (کشاف اصطلاحات الفنون). مرحوم مجلسی در رسالۀ اوزان ومقادیر ص 132 و نیز صاحب حدائق و صاحب وسائل الشیعه گویند که دینار شرعی از زمان رسول اکرم (ص) تا زمان حاضر تغییری نکرده است. دکتر عبدالرحمن فهمی در صنخ السکه فی فجرالاسلام (صص 1-6) گوید اصلاحی را که عبدالملک درباره نقدینه هاانجام داد درباره عیار دینار زر تغییری نداده و لذا وزن دینار شرعی از سال 76 یا 77 هجری قمری 4/25 گرم (حدود 66 حبه) بوده است. (از النقود الاسلامیه مقریزی و النقود العربیه ص 108). - دینار طبریه، معادل چهار دانگ (دانق) یک مثقال بوده است بوزن. (یادداشت دهخدا). - دینار عراقی، معادل با 1000 فلس یا 20 درهم و برابر است با یک لیره استرلینگ. (القاموس السیاسی). - دینار کویتی، پول رایج و معادل 1000 فلس و از سال 1961 میلادی بجای روپیۀ هندی متداول گشت و ارزش آن برابربا یک لیرۀ استرلینگ است. (القاموس السیاسی). - دینار عوال، دیناری بوده است به بغداد معادل دوازده درهم. (از صبح الاعشی ج 4 ص 422). - دینار قیصری، منسوب به قیصر روم، و قیصر لقب تمام شاهان روم است. (از النقودالعربیه ص 23). - دینار کپکی. رجوع به کپکی شود. - دینار کسروی، منسوب به کسری (معرب خسرو) لقب پادشاهان ساسانی در زبان عربی است. (از النقودالعربیه ص 31). - دینار مرسل، دیناری بوده است رایج به بغداد معادل ده درهم. (از صبح الاعشی ج 4 ص 422). - دینار معاویه، پاره ای از مآخذ از جمله مقریزی گوید: معاویه بن ابی سفیان نخستین کسی بود که در اسلام سکۀ دیناری را که عکس او بر روی آن نقش بسته بود ضرب زد اما دکتر عبدالرحمن فهمی پیدایش چنین دیناری را مستبعد میداند. (النقود الاسلامیه ص 64 به اهتمام محمد بحرالعلوم چ نجف). - دینار ناصری، دیناری است که بدستور الناصر فرج زده شد. (النقودالعربیه ص 271، 157). رجوع به دینار افرنتی شود. - دینار نیشابوری، وزن آن نزدیک چهار گرم بوده و قیمت آن چنانکه ناصرخسرو در سفرنامه آورده سه دینار و نیم آن مساوی سه دینار مغربی بوده است. (از یادداشت مؤلف) (از مسکوکات لین پل و سفرنامۀ ناصرخسرو چ دبیرسیاقی ص 67). - دینار هرقلی، دیناری از طلای ناب با تصویری زیبا و پیوسته روی و چهرۀ زیبا را بدان تشبیه میکرده اند. (از اساس البلاغه، النقود الاسلامیه کرملی مقریزی ص 56 و النقود العربیه ص 25). - دینار یوگسلاوی، معادل است با یک صد باره و ارزش هر یک لیرۀ استرلینگ برابر است با 840 دینار یوگسلاوی و هریک دلار آمریکائی برابر است با 300 دینار یوگسلاوی. (القاموس السیاسی). ، مقدار طلای سکه ناشده که در وزن برابرباشد با طلای سکه شده. (از النقود العربیه ص 27)، مقیاس (وزن، وزنه) که اغلب در اوزان طبی بکار می رفت، بیست و چهار طسوج معادل سی و شش حبه و یایکصد و هشت شعیره و در اکثر جاها بیست قیراط است. (مفاتیح العلوم) وقتی معادل هیجده درهم بوده است. (ازمعجم الادباء ج 5 ص 164 س 5). بمعنای وزن یکدرهم و گاه یک هفتم وقیۀ رومی. (از النقود العربیه ص 25، 26). صاحب کشاف در تقسیم دینار گوید که دینار بر شش قسمت شودو هر قسمتی را دانق (دانگ) گویند و هر دانگی بچهار (تسو) تقسیم گردد و هر تسوئی بچهار دانۀ جو منقسم شود و گاه باشد که جو را هم به شش قسمت و هر قسمتی راخردل نام کنند و گاه تسو را به سه قسمت منقسم و هر قسمتی را حبه نام نهند و بعضی دینار را بشصت قسمت تقسیم کرده و هر قسمتی را حبه نام گذارند بنابراین حبه سدس عشر باشد. (از کشاف اصطلاحات الفنون). وزنی معادل شش دانق، در اول یک مثقال تمام بود و سپس دینار طبریه چهار دانگ مثقال بوده است. (یادداشت دهخدا)، دوایی است که شربت آن را شربت دینار گویندو آن تخم کشوث است که داخل اجزای شربت مذکور است. (غیاث اللغات). تخم کشوث را بسریانی دینار گویند. (برهان)، کنایه از رنگ زرد باشد. بمناسبت زردی زر چنانکه از درهم یا درم رنگ سفید مراد دارند: برابر دو رخ او بداشتم می لعل ز شرم دو رخ او زرد گشت چون دینار. فرخی. رخ گروهی گردد ز هول چون دینار لب گروهی گردد ز بیم چون درهم. فرخی. روی دینار از نیاز ماست خوب ورنه زشت و خشک و زرد و لاغر است. ناصرخسرو. تیرمه زینت بگردانید بستان را وداد آن حریرفستقی را رنگ دینار وزیر. سوزنی. - روی چون دینار، کنایه از چهرۀ زرد است: گر خبر از درد من نیست ترا کن درنگ تا بتوگوید درست روی چو دینار من. اوحدی. - گونۀ دینار گرفتن رخسار، برنگ دینار درآمدن آن. بلون دینار شدن رخ و چهره. بگونۀ دینار زرد شدن روی: امروز همی بینمتان بار گرفته رخسارکتان گونۀ دینار گرفته. منوچهری
از کلمه دِنّار مشتق شده است نون اول را بدل به ’یاء’ کردند تا بمصدرهائی که بر وزن فعال می آید چون کذاب اشتباه نشود مانند قوله تعالی: و کذبوا بآیاتنا کذابا. ج، دنانیر و نون اصلی که بدل به ’یاء’ شده بود در جمع باز میگردد. (از کشاف اصطلاحات الفنون) (از منتهی الارب) (از بحر الجواهر). جوالیقی گوید: دینار فارسی و معرب است و اصل آن دنار است اما عرب نامی جز دینار برای آن نمی شناسد و بصورت اسم عربی بکار رفته است لذا خداوند در قرآن مجید ازدینار نام برده است و عرب را بکلماتی خطاب نموده که آنان آن کلمات را می فهمیدند و عرب از این کلمه فعل ساختند و گفتند رجل مدّنر، کثیرالدنانیر. ابن منظور در لسان العرب و ابن درید در الجمهره و شرتونی در اقرب الموارد همه گفته اند که دینار فارسی و معرب شده است و راغب اصفهانی در مفردات الفاظ القرآن گوید که مرکب از دو کلمه فارسی است ’دین + آر’ یعنی چیزی که شریعت آن را آورده است و انستاس کرملی در النقودالعربیه (صص 25-26) گوید: دینار کلمه ای است رومی از دیناریوس. بهرحال اقوالی که در ریشه کلمه دینار گفته شده است بترتیب زیر خلاصه می شود. 1- فارسی و معرب، اصل آن دنار و راغب گویند از دو کلمه دین و آر است. معرب بودن کلمه را ابن منظور و ابن درید و جوالیقی و شرتونی تأکید کرده اند. 2- لاتینی و معرب مأخوذ از دیناریوس یونانی است و بعضی گویند که سکه ای قدیمی در فرانسه بنام ’دنیه’ وجود داشته که از کلمه لاتینی مشتق شده است و معنای دیناریوس ’ده تایی’ است همانطور که درنزد عرب دینار ده درهم بوده است و این نظر را لویس معلوف در المنجد و جرجی زیدان در تاریخ تمدن اسلامی (ج 1 صص 97- 98) و دائره المعارف اسلامی تأیید مینمایند. 3- فقط معرب است. این نظر را فیروزآبادی در قاموس و زبیدی در تاج العروس آورده اند. 4- احتمال هر دو وجه که فارسی و معرب باشد و یا آنکه عربی باشد این رأی را زمخشری گفته است و اما بستانی در دائره المعارف از اینکه این کلمه لاتینی باشد اظهار تعجب مینمایدو میگوید کلمه عربی است و از دنر و دنار است و به تبع او احمد محمد شاکر مصحح المعرب جوالیقی گوید ارائۀ اصل و ریشه لاتینی کلمه دلیل بر یونانی بودن کلمه و اینکه عرب از رومیان گرفته باشند نیست احتمال میرود که از عرب به یونان نقل شده باشد. برای اطلاع بیشتر رجوع به النقود الاسلامیه تألیف مقریزی چ سید محمد بحرالعلوم ص 55 به بعد و الدینار الاسلامی نقشبندی و صنج السکه فی فجرالاسلامی تألیف دکتر فهمی و القصدالمنیرفی تحقیق الدرهم و الدنانیر مازندرانی، النقود العربیه ماضیها و حاضرها دکتر فهمی، النقودالعباسیه تألیف یوسف غنیمه، مجلۀ سومر عراقی و فجرالسکه العربیهتألیف دکتر فهمی و دائره المعارف اسلامی شود، سکه، ده درم سیم. (مهذب الاسماء). مساوی ده درم. (احیاءالعلوم ج 4 ص 153)، هزار یک قران دوران قاجاریه. اصطلاح سالیان اخیر ایران. (یادداشت دهخدا)، سه و نیم ماشۀ طلا. (یادداشت دهخدا). سه و نیم دینار را ’نقدینۀ ده آسی (’ آس پولی مسین رایج میان رومیان) میگفته اند و گاه توسعاًدینار بمعنای مطلق نقدینه بکار می رفته. (از النقود العربیه ص 25 و 26)، واحد زرین پول در اوایل اسلام مأخوذ از دناریوس (عربها پیش از اسلام با این کلمه و با سکه های طلای رومی آشنایی داشتند). نخستین نوع دینار اسلامی (بدون تاریخ) را از حدود سال 72 هجری قمری دانسته اند، و تقریباً مسلم است که در دمشق ضرب شده است و تقلیدی از سولیدوس رومی است که در آن نقوش اسلامی جایگزین نقوش مسیحی گردیده پس از اصلاحات پولی عبدالملک بن مروان طراز دینار بکلی تغییر کرد و مانند درهم نقوش آن منحصر به کلمات گردید، و وزن آن که بیشتر ظاهراً مطابق وزن سولیدوس روم شرقی (یعنی قریب 4/55 گرم) بود به 4/25 گرم تقلیل یافت. وزن رسمی دینار تا قرن چهاردهم هجری قمری در اغلب ممالک اسلامی عموماً ثابت ماند و پس از آن دینار هم از جهت وزن هم از جهت عیار دستخوش آشفتگی فراوان گردید. دینارهای اولیه عیاری فوق العاده زیاد داشت عیار دینارهای دورۀ اموی بعد از اصلاحات عبدالملک بین 96% و 98% بود واین میزان در دورۀ عباسیان نیز کمابیش محفوظ ماند.در مصر در دورۀ فاطمیان عیار دینار به نزدیک 100% هم رسید. آمار قابل اعتماد درباب عیار دینار در دورۀ تنزل آن در ممالک شرقی اسلامی در دست نیست، ولی از سکه ها و اطلاعات فنی مختصر موجود معلوم میشود که در قرون 5 و 6 هجری قمری در خراسان شرقی دینار از آلیاژی از طلا و نقره و دارای مقدار زیادی نقره ضرب میشده است از لحاظ شکل ظاهری دینار نوعاً مشتمل بر نقش شهادت و آیاتی از سورۀ اخلاص و آیۀ 32 از سورۀ توبه بود و تاریخ ضرب بر حاشیه نقش میشد. در دورۀ عباسیان نقوش و ترتیب تنظیم آنها تغییر مختصری یافت. تا سال 170 هجری قمری (آغاز خلافت هارون الرشید) دینار بی نام ضرب میشد، و از آن ببعد ذکر متصدی ضرابخانه معمول شد، بعضی از سکه های زمان امین و مأمون نام آنها را دارد و ذکر نام خلیفه از عهد معتصم خلیفه مرسوم شد. تا سال 198 هجری قمری اسمی از ضرابخانه نیست ولی از آن سال ببعد در فسطاط و سپس در مدینهالاسلام (بغداد) ، صنعاء، دمشق، محمدیه (ری) ، مرو، سرمن رای (سامره) و بسیاری از دیگر شهرها ذکر نام ضرابخانه مرسوم شد. متدرجاً مطالب دیگری مانند نام ولیعهد و عبارات دینی اضافه و سرانجام نام سلاطین و فرمانروایان دیگر نیز بر سکه ها پدید آمد. کلمه دینار در قرن ششم هجری قمری در ممالک اسلامی مغرب در قرن هفتم هجری قمری در ممالک اسلامی مشرق و هند و در قرن هشتم هَ.ق در مصر از مسکوکات برافتاد دینار در قرون وسطی در تجارت بین الملل و در اقتصادیات اروپای غربی اهمیتی بسزا داشت و بسیاری از فرمانروایان مسیحی از آن تقلید کردند. نام دینار برای سکه های گوناگون نیکلی و مسی و غیره که هیچ ارتباطی با دینار دورۀ اسلامی ندارند باقی مانده است. در ایران در دورۀ قاجار و تا قانون 27 اسفند 1308 هجری شمسی قران معادل هزار دینار شمرده میشود. در عراق و (کویت) یک دینار پول کاغذی معادل هزار فلس است. (دائره المعارف فارسی). در شواهد زیر دینار بر زر اطلاق میشود مقابل درهم که از آن سیم مراد بوده است: کان تبنگو کاندر آن دینار بود آن ستد زیدر که ناهشیار بود. رودکی. چو دینار باید مرا یا درم فراز آورم من بنوک قلم. ابوشکور. گفت دینی را که این دیناربود کاین فژاگن موش را پروار بود. رودکی. کرا بخت و شمشیر و دینار باشد و بالا و تن تهم و نسبت کیانی. دقیقی. بشمشیر باید گرفتن مر او را بدینار بستنش پای ار توانی. دقیقی. همه خانه بد از کران تا کران پر از مشک و دینار و پر زعفران. فردوسی. در گنج بگشاد و دینار داد روان را بخون دل آهار داد. فردوسی. ازو ده شتر بار دینار کن دگر پنج دیبای چین بار کن. فردوسی. ز دیبای زربفت و زر و گهر ز دینار و یاقوت و تاج و کمر. فردوسی. دینار کیسه کیسه دهد اهل فضل را دیباج شله شله بر از طاقت و یسار. عسجدی. همیشه تا بود اندر جهان عزیز درم چنانکه هست گرامی تر از درم دینار. فرخی. تن از گنج دینار مفکن برنج ز نیکی و نام نکو ساز گنج. اسدی. نرگس تازه چو چاه ذقنی شد بمثل گر بود چاه ز دینار و ز نقره ذقنا. منوچهری. وان قطرۀ باران که بر افتد بگل زرد گویی که چکیده ست گل زرد به دینار. منوچهری. چون سیم درونست و چو دینار برونست و آکنده بدان سیم درون لؤلؤ شهوار. منوچهری. بیفکندم درم از بهر دینار. (ویس و رامین). میان برگ گل، دینار و درم بود. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 393). پانصد هزار دینار بباید داد. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 160). نام رضا (ع) بر درم و دینار و طراز جامه نبشتند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 137). اگر گفتار بی کردارداری چو زر اندود دیناری بدیدار. ناصرخسرو. سخن تا نگویی بدینار مانی ولیکن چو گفتی پشیز مسینی. ناصرخسرو. روی دینار از نیازماست خوب ورنه زشت و خشک و زرد و لاغر است. ناصرخسرو. تا تو ز دینار ندانی پشیز سوی زر جعفریم ننگری. ناصرخسرو. خراج پارس سی و ششهزار درهم برآمد چنانک سه هزارهزار دینار باشد. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 17). مردی را بصد دینار مزدور گرفت. (کلیله و دمنه). گر بمیزان عقل یکدرمی چه کنی دست کفچه چون دینار. خاقانی. هزار شکر کنم فیض و فضل یزدان را که داد دانش و دین گر نداد دینارم. خاقانی. اینک ببقای شه خورشید بماهی شد زو هر درم ماهی دینار همی پوشد. خاقانی. ماه پروردین حریر فستقی بخشیده بود مر درخت باغ را زو باغ شد زینت پذیر تیر مه زینت بگردانید بستان را و داد آن حریر فستقی را رنگ دینار و زریر. سوزنی. بدو گشت دینار چین دست سائل وزان شرم شد روی دینار پرچین. سوزنی. زآنچه فزون از غرض کار داشت مبلغ یک بدرۀ دینار داشت. نظامی. پس آنگه از خز و دیبا و دینار وجوه خرج دادندش بخروار. نظامی. بامدادان بحکم تبرک دستاری از سر و دیناری از کمر بگشادم و پیش مغنی نهادم. (گلستان). هرکسی و کار خویش و هر دلی و یار خویش صیرفی بهتر شناسد قیمت دینار خویش. ابوعبداﷲ محمد بن خفیف شیرازی (از تاریخ گزیده). - دینار احمدیه یا احمدی، منسوب به احمد بن طولون بمصر. (از النقودالعربیه صص 54-143). - دینار احمر، تعبیر نایافت بودن دینار را در مصربدین شرح که در پایان دولت فاطمیان و فتح مصر بدست صلاح الدین یوسف بن ایوب در سال 569 هجری قمری امور نقدی مردم مصر رو به سستی نهاد زیرا طلا و نقره از آن مملکت خارج میگردید و چون بدست کسی دیناری میرسید، از بس گرانقدر و عزیز بود آن را به دینار احمر میخواندند. (از کتب النقود بلاذری ص 9 چ کرملی در النقود العربیه). - دینار اردنی، معادل با 1000 فلس و ارزش آن برابر است با یک لیرۀ استرلینگ. (القاموس السیاسی). - دینار أفرنتی، دیناری که در دوران اسلامی در مصر رایج بوده است و آن را از فرانسه و روم می آورده اند و وزن هر کدام 19/5 قیراط مصری بوده و در یک روی آن عکس سلطان و بر روی دیگر عکس پطروس و پولس حک میگردیده است و آن را افرنتیه جمع افرنتی که اصل آن افرنسی منسوب به فرانسه است میگفته اند. الناصر فرج بن برقوق این نوع دینار را که بر یک روی کلمه توحید و بر روی دیگرش عکس سلطان بود ضرب نمود و بنام دینار ناصری معروف گشت و بر همین منوال المستعین باﷲ ابوالفضل عباس سکه زد. (از صبح الاعشی ج 3 صص 440- 442). رجوع به دینار ناصری شود. - دینارالمیاله، یعنی دیناری که وزن آن کامل است و نقصی ندارد و آن را الوازنه نیز می گفتند. (از النقودالعربیهصص 47-156). - دینارالوازنه، دینارالمیاله، دیناری است که بدستور عبدالملک بن مروان زده شده. (از النقودالعربی صص 34-156-162). - دینارالهبیریه، دیناری که در عهدبنی امیه بدستور عمر بن هبیره زده شود. (از النقود العربیه ص 161). - دینارالیوسفیه، از بهترین دینارها که در دوران بنی امیه زده شد این دینار را یوسف بن عمر از حکام عراق در عهد یزید بن عبدالملک سکه کرده است. (از النقود العربیه ص 164). - دینار جیشی (منسوب به جیش = سپاه) ، قلشقندی درباره دینارهای مصر گوید: اما دینار جیشی اسم بی مسمایی است و این نام را متصدیان دیوان سپاه بکار می بردند و گویا منظور مؤلف قوانین الدواوین از ذکر این دینار ارزش بهای طلا در زمان قدیم بوده است. (ص 112 النقودالعربیه). و نیز رجوع به صبح الاعشی ج 3 ص 442 شود. - دینار خراسانی، دینار رایج در توران که معادل چهار درهم بوده است. (از صبح الاعشی ج 4 ص 445). - دینار رایج، دینار رایج در ایران که معادل شش درهم بوده است. (از صبح الاعشی ص 445 ج 4). - دینار رومی، پول طلای رومی که از مستملکات روم به ایران وارد میشد آئوری نام داشت و وزن آن ازچهار گرم و نیم تا 8 گرم و دو عشر بوده و وقتی که 4گرم و نیم یا تقریباً یک مثقال وزن داشت 25 دینار رومی محسوب میشد. و پنجاه میلیون دینار رومی معادل یک میلیون و نیم لیرۀ انگلیسی به پول کنونی و معادل یکصد و بیست میلیون ریال بوده است. (تاریخ ایران باستان ج 3 صص 2683-2528) : همان باز کشور که بد چاربار ز دینار رومی هزاران هزار. فردوسی. - دینار سالمی، درسال 803 هجری قمری بدستور امیر یلبغا سالمی دستور ضرب دینار را صادر کرد و بنام دینارالسالمی معروف گشت. (از النقود العربیه ص 71). - دینارسرخ، زرسرخ: چو ملک کر شود و نشنود ندای ملک دو چیز خواهد دینار سرخ و تیغ کبود. منجیک ترمذی. چنانکه حکایت کنند که گزی در گزی بیک دینار سرخ بر آمده است. (مجمل التواریخ و القصص). - دینار سنگ، وزنی معادل دیناری. (یادداشت دهخدا) : بسرشند و بنادق کنند هریک یکدینار سنگ...سلاخه پاک کرد و شسته دویست و شصت دینار سنگ... آن پولاد و سرب از هر یکی هشت دینار سنگ. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). - دینار شرعی، اسم است برای مثقالی از مسکوک. (کشاف اصطلاحات الفنون). مرحوم مجلسی در رسالۀ اوزان ومقادیر ص 132 و نیز صاحب حدائق و صاحب وسائل الشیعه گویند که دینار شرعی از زمان رسول اکرم (ص) تا زمان حاضر تغییری نکرده است. دکتر عبدالرحمن فهمی در صنخ السکه فی فجرالاسلام (صص 1-6) گوید اصلاحی را که عبدالملک درباره نقدینه هاانجام داد درباره عیار دینار زر تغییری نداده و لذا وزن دینار شرعی از سال 76 یا 77 هجری قمری 4/25 گرم (حدود 66 حبه) بوده است. (از النقود الاسلامیه مقریزی و النقود العربیه ص 108). - دینار طبریه، معادل چهار دانگ (دانق) یک مثقال بوده است بوزن. (یادداشت دهخدا). - دینار عراقی، معادل با 1000 فلس یا 20 درهم و برابر است با یک لیره استرلینگ. (القاموس السیاسی). - دینار کویتی، پول رایج و معادل 1000 فلس و از سال 1961 میلادی بجای روپیۀ هندی متداول گشت و ارزش آن برابربا یک لیرۀ استرلینگ است. (القاموس السیاسی). - دینار عوال، دیناری بوده است به بغداد معادل دوازده درهم. (از صبح الاعشی ج 4 ص 422). - دینار قیصری، منسوب به قیصر روم، و قیصر لقب تمام شاهان روم است. (از النقودالعربیه ص 23). - دینار کپکی. رجوع به کپکی شود. - دینار کسروی، منسوب به کسری (معرب خسرو) لقب پادشاهان ساسانی در زبان عربی است. (از النقودالعربیه ص 31). - دینار مرسل، دیناری بوده است رایج به بغداد معادل ده درهم. (از صبح الاعشی ج 4 ص 422). - دینار معاویه، پاره ای از مآخذ از جمله مقریزی گوید: معاویه بن ابی سفیان نخستین کسی بود که در اسلام سکۀ دیناری را که عکس او بر روی آن نقش بسته بود ضرب زد اما دکتر عبدالرحمن فهمی پیدایش چنین دیناری را مستبعد میداند. (النقود الاسلامیه ص 64 به اهتمام محمد بحرالعلوم چ نجف). - دینار ناصری، دیناری است که بدستور الناصر فرج زده شد. (النقودالعربیه ص 271، 157). رجوع به دینار افرنتی شود. - دینار نیشابوری، وزن آن نزدیک چهار گرم بوده و قیمت آن چنانکه ناصرخسرو در سفرنامه آورده سه دینار و نیم آن مساوی سه دینار مغربی بوده است. (از یادداشت مؤلف) (از مسکوکات لین پل و سفرنامۀ ناصرخسرو چ دبیرسیاقی ص 67). - دینار هرقلی، دیناری از طلای ناب با تصویری زیبا و پیوسته روی و چهرۀ زیبا را بدان تشبیه میکرده اند. (از اساس البلاغه، النقود الاسلامیه کرملی مقریزی ص 56 و النقود العربیه ص 25). - دینار یوگسلاوی، معادل است با یک صد باره و ارزش هر یک لیرۀ استرلینگ برابر است با 840 دینار یوگسلاوی و هریک دلار آمریکائی برابر است با 300 دینار یوگسلاوی. (القاموس السیاسی). ، مقدار طلای سکه ناشده که در وزن برابرباشد با طلای سکه شده. (از النقود العربیه ص 27)، مقیاس (وزن، وزنه) که اغلب در اوزان طبی بکار می رفت، بیست و چهار طسوج معادل سی و شش حبه و یایکصد و هشت شعیره و در اکثر جاها بیست قیراط است. (مفاتیح العلوم) وقتی معادل هیجده درهم بوده است. (ازمعجم الادباء ج 5 ص 164 س 5). بمعنای وزن یکدرهم و گاه یک هفتم وقیۀ رومی. (از النقود العربیه ص 25، 26). صاحب کشاف در تقسیم دینار گوید که دینار بر شش قسمت شودو هر قسمتی را دانق (دانگ) گویند و هر دانگی بچهار (تسو) تقسیم گردد و هر تسوئی بچهار دانۀ جو منقسم شود و گاه باشد که جو را هم به شش قسمت و هر قسمتی راخردل نام کنند و گاه تسو را به سه قسمت منقسم و هر قسمتی را حبه نام نهند و بعضی دینار را بشصت قسمت تقسیم کرده و هر قسمتی را حبه نام گذارند بنابراین حبه سدس عشر باشد. (از کشاف اصطلاحات الفنون). وزنی معادل شش دانق، در اول یک مثقال تمام بود و سپس دینار طبریه چهار دانگ مثقال بوده است. (یادداشت دهخدا)، دوایی است که شربت آن را شربت دینار گویندو آن تخم کشوث است که داخل اجزای شربت مذکور است. (غیاث اللغات). تخم کشوث را بسریانی دینار گویند. (برهان)، کنایه از رنگ زرد باشد. بمناسبت زردی زر چنانکه از درهم یا درم رنگ سفید مراد دارند: برابر دو رخ او بداشتم می لعل ز شرم دو رخ او زرد گشت چون دینار. فرخی. رخ گروهی گردد ز هول چون دینار لب گروهی گردد ز بیم چون درهم. فرخی. روی دینار از نیاز ماست خوب ورنه زشت و خشک و زرد و لاغر است. ناصرخسرو. تیرمه زینت بگردانید بستان را وداد آن حریرفستقی را رنگ دینار وزیر. سوزنی. - روی چون دینار، کنایه از چهرۀ زرد است: گر خبر از درد من نیست ترا کن درنگ تا بتوگوید درست روی چو دینار من. اوحدی. - گونۀ دینار گرفتن رخسار، برنگ دینار درآمدن آن. بلون دینار شدن رخ و چهره. بگونۀ دینار زرد شدن روی: امروز همی بینمتان بار گرفته رخسارکتان گونۀ دینار گرفته. منوچهری
دینار ملک یا ملک دینار نام یکی از امراء غز بوده است و او را دو پسر بنام عجم شاه و فرخ شاه بوده است، وفات او یکشنبه نهم ذی القعده سال 591 هجری قمری بوده، (یادداشت مؤلف)، رجوع به تاریخ جهانگشای صص 20- 22 ج 2 و تاریخ افضل ص 93، 102، 108 شود مکنی به ابوصفیه پدر ابو حمزۀ ثمالی از اصحاب علی امیرالمؤمنین (ع) بوده است، (از ابن الندیم) کنیت او ابوکثیر و تابعی است و محمد بن اسحاق از او روایت کند، (یادداشت مؤلف) ابن دینار کاتب و مولای عبدالملک بن مروان، (از الوزراء و الکتاب ص 34) ملقب به انصاری صحابی و عمرو بن دینار تابعی است، (منتهی الارب) نام ابوحازم تمار مولی ابی رهم و تابعی است، (یادداشت دهخدا) نام ابوعبداﷲ القرط و تابعی است، (یادداشت مؤلف)
دینار ملک یا ملک دینار نام یکی از امراء غز بوده است و او را دو پسر بنام عجم شاه و فرخ شاه بوده است، وفات او یکشنبه نهم ذی القعده سال 591 هجری قمری بوده، (یادداشت مؤلف)، رجوع به تاریخ جهانگشای صص 20- 22 ج 2 و تاریخ افضل ص 93، 102، 108 شود مکنی به ابوصفیه پدر ابو حمزۀ ثمالی از اصحاب علی امیرالمؤمنین (ع) بوده است، (از ابن الندیم) کنیت او ابوکثیر و تابعی است و محمد بن اسحاق از او روایت کند، (یادداشت مؤلف) ابن دینار کاتب و مولای عبدالملک بن مروان، (از الوزراء و الکتاب ص 34) ملقب به انصاری صحابی و عمرو بن دینار تابعی است، (منتهی الارب) نام ابوحازم تمار مولی ابی رهم و تابعی است، (یادداشت دهخدا) نام ابوعبداﷲ القرط و تابعی است، (یادداشت مؤلف)
درۀ دینار نام کوهی بوده است که امروز دینا میگویند و جزء سوادکوه است، (تعلیقات فیاض بر تاریخ بیهقی ص 449) : و در راه سرما و بادی بود سخت بنیرو خاصه تا سر درۀ دینار ساری ... چون بدرۀ دینار ساری رسیدیم ودر دره درآمدیم، (تاریخ بیهقی چ فیاض صص 447 - 449) کوه دینار کوهی است در نزدیکی دوگنبدان و بازرنگ، (بلدان الخلافه الشرقیه صص 308 - 307) نام محله ای به ری و حسین بن علی دیناری بدان محله منسوب است، (از معجم البلدان) درب دینار نام محلی به بغداد که ابوسعد بدانجا منسوب است، (از معجم البلدان)
درۀ دینار نام کوهی بوده است که امروز دینا میگویند و جزء سوادکوه است، (تعلیقات فیاض بر تاریخ بیهقی ص 449) : و در راه سرما و بادی بود سخت بنیرو خاصه تا سر درۀ دینار ساری ... چون بدرۀ دینار ساری رسیدیم ودر دره درآمدیم، (تاریخ بیهقی چ فیاض صص 447 - 449) کوه دینار کوهی است در نزدیکی دوگنبدان و بازرنگ، (بلدان الخلافه الشرقیه صص 308 - 307) نام محله ای به ری و حسین بن علی دیناری بدان محله منسوب است، (از معجم البلدان) درب دینار نام محلی به بغداد که ابوسعد بدانجا منسوب است، (از معجم البلدان)
دهی است از دهستان ابرشیوۀ پشت کوه بخش حومه شهرستان دماوند. واقع در 43هزارگزی خاور دماوند. سکنۀ آن 320 تن. آب آن ازرود خانه دلیچای. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)
دهی است از دهستان ابرشیوۀ پشت کوه بخش حومه شهرستان دماوند. واقع در 43هزارگزی خاور دماوند. سکنۀ آن 320 تن. آب آن ازرود خانه دلیچای. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)
