- دفه
دفته، آلت فلزی دسته دار شبیه شانه که بافندگان هنگام بافتن پارچه در دست می گیرند و پس از بافتن چند رشته پود با آن لای تارها را می کوبند تا آنچه بافته شده جا به جا و محکم شود، دفتین، بفتری، بف
معنی دفه - جستجوی لغت در جدول جو
- دفه (دَفْ فَ / فِ)
آلت جولاهان که تار جامه بدان هموار کنند وقت آهار دادن. (از آنندراج). افزاری مانند شانه که تارهای تار را از آن گذرانند، و تار نقیض پود است. (از لغت محلی شوشتر، نسخۀ خطی). دفته. دفتین. و رجوع به دفته و دفتین و دفین شود:
به دفۀ جد و ماشوره و کلابۀ چرخ
به آبگیر و به مشتوت و میخ کوب و طناب.
خاقانی
به دفۀ جد و ماشوره و کلابۀ چرخ
به آبگیر و به مشتوت و میخ کوب و طناب.
خاقانی
- دفه (دَفْ فَ)
پهلو یا کنارۀ هر چیز و روی آن، از آن جمله است: دفتاالمصحف، دو طرف آن و آنچه بدان مصحف را فراهم آورند، و دفتاالطبل، دو پوست که بالای سر طبل باشد و آنرا در بر دارد و بر آن میزنند. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، یک سوی زین که بر پهلوی اسب باشد و آن دو را دفّتان گویند. (از دهار) ، هر یک از دو پارۀ جلد کتابی. یکی از دو پارۀ جلد کتاب. لت. لت جلد. و دفّتین تثنیۀ آن است. (یادداشت مرحوم دهخدا)
- دفه (دَ فَ)
دهی است از دهستان ایل تیمور بخش حومه شهرستان مهاباد. سکنۀ آن 261 تن. آب آن از رود خانه مهاباد و محصول آن غلات و توتون و حبوب است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)
- دفه
دفته دفتین
- دفه
دفعه، نوبت
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(اَ فَ)
لغت نامه دهخدا
یکی از قرای اخمیم از صعید مصر است. (مراصدالاطلاع) ، چیز دقیق دادن. اندک دادن. (تاج المصادر بیهقی) ، نرم کردن آرد. باریک کردن آرد. (آنندراج) ، گوسفند بخشیدن به، یقال اتیته فماادقنی ولااجلنی، ای مااعطانی دقیقاً و لاجلیلا. (منتهی الارب) ، نیکو گفتن، نیکو گرفتن
بر نام زنی از تیره ی} عجل {که از بسیار گولی نام او بر سر زبان هاست
آلتی فلزی که دارای دسته ایست شبیه شانه که نساجان هنگام بافتن پارچه آنرا در دست گیرند و لای تارها زنند تا آنچه بافته شده بهم پیوسته و محکم گردد دفتین دفه
یونانی تازی گشته هفت برگ کوهی مشت روی کوهی (مارزیون کوهی) از گیاهان
دروازه، بازار، بازار سرد، پستو شغاهخانه سکینه راحت خفض عیش، سکون نفس در وقت حرکت شهوت و مالک زمام خویش بودن (اخلاق ناصری 77)
تتمه ریسمان و ابریشمی که پس از آن که جولاهه جامه تافته را از آن ببرد بعرض کار در نورد بماند، گلوله ریسمانی
صدا و ندا و زمزمه را گویند که از غایت خوشی و نشاط خاطر از آدمی سرزند، خوشحالی، شادی
یکبار