معنی دغولی در لغت نامه دهخدا

لقب محمد بن عبدالرحمان بن محمد، مکنی به ابوالعباس. از محدثان قرن سوم و چهارم هجری و از اهالی سرخس بوده است که در عصر خود امام و پیشوای خراسان بشمار می آمد و به سال 325 هجری قمری درگذشت. او راست: معجم، در حدیث و الاَّداب. (از الاعلام زرکلی ج 7 ص 62 از شذرات الذهب و المستطرفه و التبیان). محدث در نظر مسلمانان به عنوان یک فرد متخصص در علم حدیث شناخته می شود که تلاش دارد تا روایات پیامبر اسلام را بدون کم و کاست به نسل های بعدی منتقل کند. این افراد با بهره گیری از دانش رجال و درایه حدیث، توانایی تشخیص صحت احادیث را دارند و در صورت صحت، این احادیث را ثبت و نقل می کنند تا از تحریف یا تغییر در سنت نبوی جلوگیری شود.

معنی دغولی در لغت نامه دهخدا

منسوب به دغول که نام مردی است. (از الانساب سمعانی)

معنی دغولی - جستجوی لغت در جدول جو

دغولی

لغت نامه دهخدا

دغولی

لغت نامه دهخدا

دغول

مکار، حیله گر

فرهنگ فارسی عمید

دغلی

نادرستی و ناراستی
مکر، حیله، فریب، کلک، تنبل، ستاوه، دلام، شید، دویل، ترب، احتیال، غدر، گول، تزویر، قلّاشی، ریو، چاره، خاتوله، نارو، کید، حقّه، نیرنگ، گربه شانی، روغان، اشکیل، ترفند، شکیل، دستان، خدعه

نادرستی و ناراستی
مَکر، حیلِه، فَریب، کَلَک، تُنبُل، سَتاوِه، دِلام، شَید، دُویل، تَرب، اِحتیال، غَدر، گول، تَزویر، قَلّاشی، ریوْ، چارِه، خاتولِه، نارُو، کَید، حُقِّه، نِیرَنگ، گُربِه شانِی، رَوَغان، اِشکیل، تَرفَند، شِکیل، دَستان، خُدعِه

فرهنگ فارسی عمید

غولی

لقب عبدالعزیز بن یحیی مکی. او را بسبب زشترویی و شباهت به غول، غولی گفته اند، لیکن خوش محضر و نیکورفتار بود. با بشر مریسی در باب خلق قرآن و نفی آن مناظره کرد. ’اصم’ و دیگران او را دریافته بودند. (از اللباب فی تهذیب الانساب ج 2 ص 183)

لغت نامه دهخدا

دولی

(لا)

سختی و بلا. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

دولی

(لی ی)

منسوب است به دول. (منتهی الارب). رجوع به دول شود

لغت نامه دهخدا

دولی

مرکّب از: دول + یای مصدری، حیله بازی و بی شرمی و بدسرشتی، حیزی، هیزی، مخنثی، بغایی، (یادداشت مؤلف)، دغابازی، (شرفنامۀ منیری)، مکر و فریب، (آنندراج)، فریب و مکر و حیله، (ناظم الاطباء) :
همان که بودی از این پیش شادگونۀ من
کنون شده ست دواج تو ای به دولی فاش،
عسجدی

مُرَکَّب اَز: دول + یای مصدری، حیله بازی و بی شرمی و بدسرشتی، حیزی، هیزی، مخنثی، بغایی، (یادداشت مؤلف)، دغابازی، (شرفنامۀ منیری)، مکر و فریب، (آنندراج)، فریب و مکر و حیله، (ناظم الاطباء) :
همان که بودی از این پیش شادگونۀ من
کنون شده ست دواج تو ای به دولی فاش،
عسجدی

لغت نامه دهخدا

دغلی

(دُ غُ)

بچۀ حیوانی را گویند که فربه شده باشد و چاغ و خوش صورت، و جست و خیز نماید. (لغت محلی شوشتر، نسخۀ خطی) ، توأم، و آن دو طفل اند که در یک شکم پدید آمده باشند. دوقلو، و هر چیز توأم مانند بادام و امثال آن. (لغت محلی شوشتر، نسخۀ خطی). دوغلو. و رجوع به دوغلو شود

لغت نامه دهخدا

دغول

(دَ)

داغول. حرامزاده. عیار. حیله باز. مکار. (از برهان) (ناظم الاطباء) (از آنندراج). رجوع به داغول شود

لغت نامه دهخدا

دغول

ساغری بود بزرگ، بدان آب کشند. (لغت فرس اسدی) :
خواجه فرموش کرد آنچه کشید
آب فرغونها بسی به دغول.
؟ (از لغت فرس اسدی)

لغت نامه دهخدا

دغوی

(دَ)

دغو. نام دشتی است که گیو و طوس در شکارگاه آن دختر گرسیوز برادر افراسیاب را یافتند و پیش کیکاوس آوردند و کاوس او را بزنی پسندید و داشت و سیاوش از او متولد شد. و در آن دشت گستهم بن نوذر برادر طوس، و لهاک و فرشیدورد برادران پیران ویسه کشته شدند. (از آنندراج) (از شرفنامۀ منیری) (از برهان) :
به نخجیر کردن به دشت دغوی
ابا باز و یوزان نخجیرجوی.
فردوسی.
گمانی چنان برد بیژن که اوی
چو تنگ اندر آید به دشت دغوی.
فردوسی

لغت نامه دهخدا

نغولی

(نُ)

عمق. (ناظم الاطباء). نغول بودن. ژرف و عمیق بودن. رجوع به نغول شود، تعمق. غور. (غیاث اللغات) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

مغولی

(مُ غُ)

نسبت است به مغول. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). منسوب به مغول. مربوط به مغول: خط مغولی و اویغوری و علوم و آداب ایشان بیاموزد. (تاریخ غازان ص 8). لغتهای مختلف مغولی خود منسوب به اوست. (تاریخ غازان ص 171). هر آفریده ای که اندک خط مغولی می دانست او را در خانه می نشاندند. (تاریخ غازان ص 314)

لغت نامه دهخدا

دیولی

(دُ)

از حکما و شعرای متقدمین است تولد و منشأش روشن نیست. و ظاهراً دیول از بلاد سند است. (مجمع الفصحاء ج 1 ص 218)

لغت نامه دهخدا

داغولی

نام جاسوس نصر سیار، (آنندراج) (برهان)

لغت نامه دهخدا

داغولی

حرامزادگی، عیاری، (برهان)، عمل داغول

لغت نامه دهخدا