معنی دعب در لغت نامه دهخدا

رجل دعب، مرد بامزاح. (منتهی الارب). لاعب. (اقرب الموارد). شوخ. لاغگوی. (فرهنگ فارسی معین)

معنی دعب در لغت نامه دهخدا

راندن، مزاح کردن. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). دعابه. و رجوع به دعابه شود، آرمیدن با زن. (از منتهی الارب) (از ذیل اقرب الموارد از لسان). دعز. و رجوع به دعز شود

معنی دعب در فرهنگ لغت هوشیار

راندن، گادن، شوخی کردن لاغیدن شوخ لاغگوی شوخ لاغگوی

معنی دعب - جستجوی لغت در جدول جو

دعب

لغت نامه دهخدا

دعب

لغت نامه دهخدا

دعب

فرهنگ لغت هوشیار

دعب

فرهنگ فارسی معین

دعبوث

(دُ)

مأبون که صاحب علت پشت باشد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

دعبیه

(دُ بی یَ)

تند: ریح دعبیه، باد تند. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

دعبل خزاعی

(دِ بِ لِ خُ عی ی)

ابن علی بن رزین، مکنی به ابوعلی. از خاندان طاهر ذوالیمینین و ایرانی بود و مدائح اهل بیت رسول گفتی. (یادداشت مرحوم دهخدا). وی از شیعیان عالی قدر و مداح علی بن موسی (ع) بوده، قصیدۀ او که با مطلع ’مدارس آیات خلت من تلاوه’ آغاز میشود، از بهترین مدائحی است که درباره اهل بیت سرود شده است. و رجوع به ریحانه الادب ذیل خزاعی شود. نام شاعری خزاعی که رافضی باشد. (آنندراج). به سال 148 هجری قمری متولد شد، اصل او از کوفه بود و در بغداد سکونت گزید. وی از دوستان بحتری بشمار میرفت و او را شعری نیکو بود. کتابی نیز در طبقات شعرا دارد. بدزبان و هجّاء بود چنانکه رشید و مأمون و معتصم و الواثق و دیگران را هجو گفت. دعبل را عمری طولانی بود و مشهور است که او درباره خود می گفت من پنجاه سال است که چوب خود را بر دوش میکشم تا شاید کسی مرا با آن بدار آویزد ولی کسی را نمی یابم که بدین کار دست زند. وی بزرگ قامت بود و از حس شنوائی محروم. به سال 246 در شهری بنام طیب که بین واسط و خوزستان قرار دارد درگذشت. ابن الندیم گوید دیوان او نزدیک سیصد ورقه بوده و آنرا صولی گرد کرده است. (از الاعلام زرکلی) :
گرم مرزوق گردانی به خدمت
همان گویم که اعشی گفت و دعبل.
منوچهری.
ابن هانی، ابن رومی، ابن معتز، ابن بیض
دعبل و بوشیص و آن فاضل که بود اندر قرن.
منوچهری

ابن علی بن رزین، مکنی به ابوعلی. از خاندان طاهر ذوالیمینین و ایرانی بود و مدائح اهل بیت رسول گفتی. (یادداشت مرحوم دهخدا). وی از شیعیان عالی قدر و مداح علی بن موسی (ع) بوده، قصیدۀ او که با مطلع ’مدارس آیات خلت من تلاوه’ آغاز میشود، از بهترین مدائحی است که درباره اهل بیت سرود شده است. و رجوع به ریحانه الادب ذیل خزاعی شود. نام شاعری خزاعی که رافضی باشد. (آنندراج). به سال 148 هجری قمری متولد شد، اصل او از کوفه بود و در بغداد سکونت گزید. وی از دوستان بحتری بشمار میرفت و او را شعری نیکو بود. کتابی نیز در طبقات شعرا دارد. بدزبان و هَجّاء بود چنانکه رشید و مأمون و معتصم و الواثق و دیگران را هجو گفت. دعبل را عمری طولانی بود و مشهور است که او درباره خود می گفت من پنجاه سال است که چوب خود را بر دوش میکشم تا شاید کسی مرا با آن بدار آویزد ولی کسی را نمی یابم که بدین کار دست زند. وی بزرگ قامت بود و از حس شنوائی محروم. به سال 246 در شهری بنام طیب که بین واسط و خوزستان قرار دارد درگذشت. ابن الندیم گوید دیوان او نزدیک سیصد ورقه بوده و آنرا صولی گرد کرده است. (از الاعلام زرکلی) :
گرم مرزوق گردانی به خدمت
همان گویم که اعشی گفت و دعبل.
منوچهری.
ابن هانی، ابن رومی، ابن معتز، ابن بیض
دعبل و بوشیص و آن فاضل که بود اندر قرن.
منوچهری

لغت نامه دهخدا

دعبل

(دِ بِ)

بیضۀ غوک، ناقۀ توانا. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، شارف و شتر مسن و سالخورده. (از اقرب الموارد). شتر بلند، دزد. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

دعبع

(دَ بَ)

حکایت آواز بچۀ شیرخواره. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

دعبله

(دِ بِ لَ)

ماده شتر توانا. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، شارف. (اقرب الموارد). رجوع به دعبل شود، دزد. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

دعبوب

(دُ)

راه واضح و کوفته، مرد ضعیف مسخره، کوتاه بالای زشت هیئت. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، شادمان. (منتهی الارب). نشیط. (اقرب الموارد) ، مخنث. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، گول. (منتهی الارب). احمق. (اقرب الموارد) ، اسپ درازهیکل. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، شب تاریک. (منتهی الارب). شب سخت و بد و یا شب تاریک سیاه. (از ذیل اقرب الموارد از لسان) ، مورچه ای است سیاه، دانه ای است سیاه که خورده میشود و گویند آن بیخ تره ای است که مقشر کرده میخورند. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ادعب

(اَ عَ)

گول. احمق

لغت نامه دهخدا

تدعب

(اِ تِ)

ناز کردن بر کسی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد) (المنجد). ناز کردن. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

دعبوس

(دُ)

گول. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

دعبوله

(دَ لَ)

دهی از دهستان بهمنشیر بخش مرکزی شهرستان اهواز. سکنۀ آن 500 تن. آب آن از رود بهمنشیر و محصول آن خرما و سبزیجات است. ساکنان این ده از طایفۀ محیسن هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

دعک

ستیزه جو سرگین گردان از جانوران، سست ناتوان

معنی دعب - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما