معنی خوزع در لغت نامه دهخدا

پیر زال. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

معنی خوزع - جستجوی لغت در جدول جو

خوزع(خَ زَ)

لغت نامه دهخدا

خوزع

فرهنگ لغت هوشیار

موزع

بخش شده، پراکنده شده

فرهنگ فارسی عمید

موزع

پراکنده کننده، پخش کننده

فرهنگ فارسی عمید

توزع

پراکنده شدن، متفرق شدن، میان خود قسمت کردن

فرهنگ فارسی عمید

خوزی

از مردم خوزستان، تهیه شده در خوزستان مثلاً خرمای خوزی، نوعی شکر، برای مثال آنکه از تجویف نال ساقی احسان او / جام گه خوزی نهد بر دست ها گه عسکری (انوری - ۴۷۳)

فرهنگ فارسی عمید

خوثع

(خَ ثَ)

لئیم. ناکس. (منتهی الارب) (از تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

خوزر

(زَ)

نوعی درخت است. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ شعوری ج 1 ص 396)

لغت نامه دهخدا

خوزی

کوفته شده مانند گوشت. (ناظم الاطباء). کوفته. (برهان). نوعی غذا:
آن مثل کز پیش گفتند ای پسر
من بشعر آرم کنون ازبهر تو
گنده پیری گفت چون خوزی بریخت
مر مرا نان تهی بود آرزو.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

خوزی

دهی است از دهستان وراوی بخش کنگان شهرستان بوشهر، کنار راه فرعی لار به گله دار. این دهکده در جلگه قرار دارد با آب و هوای گرمسیری و 410 تن سکنه. آب آن از قنات و باران و محصول غلات و کنجد و تنباکو و شغل اهالی زراعت است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

خوزی

منسوب به خوزستان است. (یادداشت بخط مؤلف) :
در مدت فراخی نوش لبان تو
دل تنگ تنگ شکّر خوزی و عسکری.
؟ (از شرفنامۀ منیری).
، زبان خوزستانی که ملوک و اشراف ایران در خلوات و در حمام و امثال آن بدان متکلم بوده اند. (ازابن المقفع از ابن الندیم). الخوز لغه منسوبه الی کور خوزستان و بها یتکلم الملوک و الاشراف فی الخلا و مواضع الاستفراغ و عند التعری فی الحمام. (مفاتیح ص 75) ، منسوب به شعب الخوز که محلتی است در مکه. (از انساب سمعانی) ، منسوب به سکهالخوز اصفهان. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

خوتع

(خَ تَ)

راهبر دانای در رهبری. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) ، مگس کبود که در گیاه باشد. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد) ، بچۀ خرگوش. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

خازع

(زِ)

نام شخصی بوده که در خوارزم بر الب ارسلان خروج نمود و شکست یافت. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا از حبیب السیر چ تهران)

لغت نامه دهخدا

خوفع

(خَ فَ)

اندوهگین. خاموش مانند پینکی زننده. (از ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

خوزب

(زَ)

آماس پستان ماده شتر. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

خوزا

وکیل هیردویس انتیسپاس که زوجه او مسیح را همواره چه در حیات و چه در ممات خدمت می نمود. (از قاموس کتاب مقدس)

لغت نامه دهخدا

خوزم

(زَ)

بخار باشد عموماً. (برهان قاطع) (ناظم الاطباء) ، نژم را گویند خصوصاً و آن بخاری باشد تاریک و ملاصق زمین. (برهان قاطع). ضباب. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

خولع

(خَ لَ)

بیم طاری بر دل که گویا جن مس کرده، قمارباز بدبخت که داو او نیاید، کودک کثیر الجنایات و گول، راهبی دانا، گرگ، غول. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

قوزع

(قَ زَ)

گردن بند لازم که پیوسته باشد. (منتهی الارب) (آنندراج). گویند: قلدتم قلائد قوازع، ای طوقتم اطواقاً لاتفارقکم ابداً. (منتهی الارب) ، خزی و عار. (اقرب الموارد از تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

موزع

(مُ وَزْ زِ)

نعت فاعلی از توزیع. پخش کننده و پراکنده نماینده. (ناظم الاطباء). پراکنده کننده. ج، موزعین. (یادداشت مؤلف) ، مأمور پست و تلگراف و تلفن یا مجلات و روزنامه ها که نامه ها و محمولات پستی و تلگرافها و روزنامه ها و مجله ها را به صاحبانشان می رساند. نامه رسان

لغت نامه دهخدا

موزع

(مُ وَزْ زَ)

نعت مفعولی از توزیع. پخش شده و پراکنده شده. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

موزع

(زَ)

نعت مفعولی از ایزاع. برغلانیده شده و اغوا گشته و مجبور کرده. (ناظم الاطباء). برآغالانیده به چیزی. مغری به. (منتهی الارب، مادۀ وزع)

لغت نامه دهخدا

خوزعه

(خَ زَ عَ)

ریگ تودۀ جدا از معظم توده ها. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)