- خنی (خَ)
زشت. فحش. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب).
- الکلام الخنی، سخن فحش. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)
- الکلام الخنی، سخن فحش. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)
معنی خنی - جستجوی لغت در جدول جو
- خنی (تَ یَ)
فحش گفتن کسی را. یقال: خنی علیه خنی، هلاک کردن. تلف نمودن، بسیار شدن تخم ملخ، بسیارگیاه شدن چراگاه، دراز شدن زمانه بر کسی. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)
- خنی (تَ)
بریدن تنه خرمابن. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). یقال. خنی الجذع خنیاً
- خنی
زشت، فحش
- خنی
چشمه
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
معروف، مشهور، برای مثال ز شیران توران خنیده تویی / جهان جوی و هم رزم دیده تویی (فردوسی۴ - ۴۰۸) ، از این آشناروی تو داستان / خنیده نیامد بر راستان (نظامی۵ - ۷۶۲)
پیچیدن صدا در کوه یا حمام یا گنبد و مانند آن، برای مثال همه دشت از آواز او می خنید / همی رفت تا شهر پیران رسید (فردوسی - ۳/۳۶۹) ، بلندآوازه شدن، شهرت پیدا کردن
آوازه خوان، سرودخوان، برای مثال بشنو و نیکو شنو نغمۀ خنیاگران / به پهلوانی سماع به خسروانی طریق (مسعود سعد - ۴۹۷) ، نوازنده
زهره، دومین سیارۀ منظومۀ شمسی که قدما آنرا سعد می دانستند و به خنیاگری نسبت می دادند، ناهید، ونوس، بیدخت، بغدخت، بیلفت، مطربۀ فلک
(خَ)
لغت نامه دهخدا
گریه در بینی. (از منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد). هو البکاء مع غنه. (مهذب الاسماء) ، خنده در بینی. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)
((خَ دِ یا دَ))
فرهنگ فارسی معین
سروده، خوانده شده، دانای در کار سرود، موسیقی دان، صدا و آوازی که در میان دو کوه و گنبد و مانند آن پیچد
