معنی خنطل در لغت نامه دهخدا

پوست دانۀانگور. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). قشر عنب. (المنجد)، آنچه برآید از زبیب تر نهادۀ افشرده. (منتهی الارب) (آنندراج). شیرۀ تفالۀ مویز، یعنی آبی که به روی مویز فشرده شده و شیره گرفته شده ریزند و دوباره شیرۀ آن را بگیرند. (ناظم الاطباء). شیره ای که از مویز نقیع بعد از سلاف گیرند. (ازالمنجد)،
{{مصدر}} فشردن انگور را. (آنندراج). افشردن می را. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). نطل الخمر: عصرها. (اقرب الموارد)، نطول (آبی که داروها در آن طبخ شده است) را در کوزه کرده اندک اندک بر سر علیل چکاندن. (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از المنجد). رجوع به نطول شود

پوست دانۀانگور. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). قشر عنب. (المنجد)، آنچه برآید از زبیب تر نهادۀ افشرده. (منتهی الارب) (آنندراج). شیرۀ تفالۀ مویز، یعنی آبی که به روی مویز فشرده شده و شیره گرفته شده ریزند و دوباره شیرۀ آن را بگیرند. (ناظم الاطباء). شیره ای که از مویز نقیع بعد از سلاف گیرند. (ازالمنجد)،
{{مَصدَر}} فشردن انگور را. (آنندراج). افشردن می را. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). نطل الخمر: عصرها. (اقرب الموارد)، نطول (آبی که داروها در آن طبخ شده است) را در کوزه کرده اندک اندک بر سر علیل چکاندن. (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از المنجد). رجوع به نطول شود

لغت نامه دهخدا

نطل

(نِ)

بقیۀ شراب. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد). باقی مانده از شراب. (ناظم الاطباء) ، شیر کم. لبن قلیل. (از متن اللغه)

لغت نامه دهخدا

خنط

(تَ عَ بُ)

رنج و غم دادن. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). یقال: خنطه خنطاً، رنج و غم داد او را

لغت نامه دهخدا

خطل

(تَ)

خطا کردن در گفتار و رای خود، بدنام بودن شخص بزنا، سست و سبک گردیدن، سخن تباه گفتن. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

خطل

(خَ طَ)

سخن بسیار سست و تباه، پیچ و تاب، خرام، سستی، سبکی، شتابکاری، درازی. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد) ، اضطراب اسب و نیزه، جنبش اسب و نیزه، فحش زن. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

خطل

(خُ طُ)

جمع واژۀ خطلاء. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

خیطل

(خَ طَ)

سگ نر، گربۀ نر. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

خنشل

(خَ شَ)

شتر تیزرو و ستبر و سخت و درگذرنده. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

خنطول

(خُ)

نره، شاخ دراز چارپایان. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

خناطل

(خَ طِ)

جمع واژۀ خنطل. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). رجوع به خنطل شود

لغت نامه دهخدا

خنتل

(خُ تُ)

نام موضعی است به دیار کلاب. (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

خنثل

(خَ ثَ)

نام وادی است. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

خنثل

(خَ ثَ)

ضعیف، زن کلان شکم مسترخی. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

خنجل

(خِ جِ)

زن دفزک بی شرم، زن گول. احمق، زن بدزبان. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

خنگل

(خَ گَ)

جوشن را گویند. و آن سلاحی است برای حفظ بدن که در روز جنگ پوشند. (انجمن آرای ناصری) :
به پیش خدنگش چه سندان چه سوسن
بپای خلنگش چه اعلی چه اسفل
تو گویی که شیداست بر چرخ پویان
چو بر خنگ جوشنده پوشیده خنگل.
؟ (از انجمن آرای ناصری).
، قسمی شتر است. (یادداشت بخطمؤلف) :
هزار اشتر بختی و خنگلی
دو صد اسب تاتاری و چرغلی.
اسدی.
آن تجمل ز وی جمل نکشد
خنگل و بیسراک و الوانه.
سوزنی.
گر بدان کز طبع من زاید بوی راضی رسد
کاروان بر کاروان و خنگلی بر خنگلی
حاصل آن دان گر پسند آید ترا اشعار من
یکدم از گفتن بیاسایم بود بیحاصلی.
سوزنی (دیوان چ شاه حسینی ص 485)