معنی خلطاء - جستجوی لغت در جدول جو

خلطاء

لغت نامه دهخدا

خلطاء

تصویری از خلطاء — تصویر خلطاء

فرهنگ لغت هوشیار

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

تصویری از خلاء — تصویر خلاء

جای خالی، جایی که در آن کسی نباشد، خلوت، در علم فیزیک فضایی که ماده ای در آن نباشد، جای خالی از هوا

فرهنگ فارسی عمید

(تَ عَزْ زی)

خل ء. خلوء. رجوع به خلوء در این لغت نامه شود

لغت نامه دهخدا

(خُ لَ)

جمع واژۀ خلم. (منتهی الارب). رجوع به خلم شود

لغت نامه دهخدا

(خَ)

آب دست جای. متوضاء. کنیف. مبرز. مستراح. (یادداشت بخط مؤلف)

لغت نامه دهخدا

(خَ)

ناراست. نقیض صواب، گناه بی قصد. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(خَطْ طا)

آنکه پیوسته خطا می کند. (منتهی الارب) (از تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

(خِ)

جمع واژۀ خطوه. (منتهی الارب). رجوع به خطوه در این لغت نامه شود

لغت نامه دهخدا

(مَ)

آن جراحت که بدان پوست تنک رسد که زبر استخوان سر بود. (مهذب الاسماء). سرشکستگی که تا پوست تنک رسد. ملطاه. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) : اگر جراحت (شکستگی سر) بدان پوست رسد که بر استخوان پوشیده است آن را السمحاق گویند و الملطاء نیز گویند. (ذخیرۀ خوارزمشاهی از یادداشت به خط مرحوم دهخدا)، پوست تنک میان گوشت و استخوان سر. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد)، شکستگی که تا دماغ رسد. (ناظم الاطباء)

آن جراحت که بدان پوست تنک رسد که زبر استخوان سر بود. (مهذب الاسماء). سرشکستگی که تا پوست تنک رسد. مِلطاه. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) : اگر جراحت (شکستگی سر) بدان پوست رسد که بر استخوان پوشیده است آن را السمحاق گویند و الملطاء نیز گویند. (ذخیرۀ خوارزمشاهی از یادداشت به خط مرحوم دهخدا)، پوست تنک میان گوشت و استخوان سر. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد)، شکستگی که تا دماغ رسد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(مَ)

مؤنث املط. یعنی زنی که اندامش بی موی باشد. ج، ملط. (ناظم الاطباء). و رجوع به املط شود

لغت نامه دهخدا

(عَ)

میش و از قبیل آن، که در پهنای گردنش طوقی سیاه باشد. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(شَ)

کارد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد). رجوع به شلط شود

لغت نامه دهخدا

(خَ)

گردن دراز. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). منه: نعامه خیطاء

لغت نامه دهخدا

(خُ لَ)

جمع واژۀ خلب. (منتهی الارب). یقال: هم خلباء نساء

لغت نامه دهخدا

(خَ)

زن گول. زن احمق. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(خَ)

زن سپیدی که سپیدی آن بسیاهی آمیخته باشد. ج، خلس. یقال: امراه خلساء

لغت نامه دهخدا

(خَ)

محلی در بیابان که در آنجا چشمه ای یافت شود. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

(خُ لَ)

جمع واژۀ خلص و خالص. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(خَ)

کفتار. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

(خَ لَ)

جمع واژۀ خلیع است و خلیع فرزند بیرون کرده پدر و مادر می باشد. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(خُ لَ)

نام بطنی است از بنی عامر بن صعصعه که اطاعت کسی نکردندی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(خُ لَ)

ج خلیفه. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). جانشین. قائم مقام: بزرگان امیران، خلفاء... نیامده است که امیران خراسان مال صلاه بیعتی بازخواستند. (تاریخ بیهقی). ذکر این کتاب بر اسماع آن خلفاء می گذشت. (کلیله و دمنه) ، جانشینان پیغمبر و مشهور به این لقب خلفای راشدین و خلفای اموی و خلفای عباسی اند: چنان خواندم نیز دراخبار خلفاء که یکی از دبیران می گوید که بوالوزیر دیوان صداق و نفقه بمن داد در روزگار هارون الرشید. (تاریخ بیهقی). حسنک قرمطی را بر دار باید کرد و بسنگ بباید کشت تا بار دیگر برغم خلفاء هیچکس خلعت مصری نپوشد و حاجیان را در آن دیار نبرد. (تاریخ بیهقی).
چون خلفا گنج فشانی کنی
تاج دهی تخت ستانی کنی.
نظامی.
- خلفأاﷲ، نفوس کامله. (حکمت الاشراق ص 197)

ج ِخلیفه. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). جانشین. قائم مقام: بزرگان امیران، خلفاء... نیامده است که امیران خراسان مال صلاه بیعتی بازخواستند. (تاریخ بیهقی). ذکر این کتاب بر اسماع آن خلفاء می گذشت. (کلیله و دمنه) ، جانشینان پیغمبر و مشهور به این لقب خلفای راشدین و خلفای اموی و خلفای عباسی اند: چنان خواندم نیز دراخبار خلفاء که یکی از دبیران می گوید که بوالوزیر دیوان صداق و نفقه بمن داد در روزگار هارون الرشید. (تاریخ بیهقی). حسنک قرمطی را بر دار باید کرد و بسنگ بباید کشت تا بار دیگر برغم خلفاء هیچکس خلعت مصری نپوشد و حاجیان را در آن دیار نبرد. (تاریخ بیهقی).
چون خلفا گنج فشانی کنی
تاج دهی تخت ستانی کنی.
نظامی.
- خلفأاﷲ، نفوس کامله. (حکمت الاشراق ص 197)

لغت نامه دهخدا

(خَ)

شهر معروفیست در دهنا. بعضی گفته اند نام زمینی است واقع در بادیه در حجاز و در آنجا چشمۀ آبی متعلق به عباوه یافت میشود. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

(خَ)

مؤنث اخطل. (منتهی الارب) (از لسان العرب). ج، خطل، گوسفند پهن گوش، گوش سست. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد) ، زن درشت اندام درازپستان. (منتهی الارب) (از تاج العروس). ج، خطل

لغت نامه دهخدا

تصویری از شلطاء — تصویر شلطاء

کارد

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از خلفاء — تصویر خلفاء

جمع خلیفه

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از خلصاء — تصویر خلصاء

جمع خالص گزیدگان دوستان گزین

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از خیطاء — تصویر خیطاء

گردن دراز

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از خلطا — تصویر خلطا

جمع خلیط، آمیزندگان، آمیزگاران، آمیزشکاران

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از خطاء — تصویر خطاء

گناهی غیر عمدی، سهو اشتباه نادرست

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از خطاء — تصویر خطاء

((خَ))

سهو، گناه غیرعمد

فرهنگ فارسی معین

تصویری از خلاء — تصویر خلاء

((خَ))

جای خلوت، مستراح، فضا، فضای خالی از هوا

فرهنگ فارسی معین

تصویری از خلاء — تصویر خلاء

پوچی، تهیگی

فرهنگ واژه فارسی سره

فضا

دیکشنری اردو به فارسی