معنی خسروزاده در لغت نامه دهخدا

پسر خسرو. پسر پادشاه. شاهزاده:، سرت زیر کلاه خسروی باد، بخسروزادگان پشتت قوی باد.، نظامی

معنی خسروزاده در لغت نامه دهخدا

مولی مصطفی بن محمد متوفی بسال 987 هجری قمری یکی از مترجمان عثمانی است وی کتاب ’البرق الیمانی فی الفتح العثمانی’ رااز عربی به ترکی ترجمه کرد. (از معجم المطبوعات)

معنی خسروزاده - جستجوی لغت در جدول جو

خسروزاده

لغت نامه دهخدا

خسروزاده

لغت نامه دهخدا

خسروزاد

(پسرانه)

زاده پادشاه

فرهنگ نامهای ایرانی

خسروشاد

(پسرانه)

پادشاه شاد و خرم

فرهنگ نامهای ایرانی

خسروداد

(پسرانه)

داده پادشاه

فرهنگ نامهای ایرانی

سرواده

شعر، قافیۀ شعر

فرهنگ فارسی عمید

خسروانه

شاهانه، منسوب و مربوط به شاه، درخور شاهان مانند شاه

فرهنگ فارسی عمید

خسروشاه

(خُ رَ / رُو)

نام یکی از دهستانهای بخش اسکو است. شهرستان تبریز در باختر و شمال این بخش واقع است. خسروشاه از شمال بدهستان سردرود و از خاور و جنوب به دهستان حومه اسکو و از باختر به بخش شبستر محدود میباشد. موقعیت آن جلگه و معتدل کمی مایل به سردی است، آب آن از چشمه و رودخانه های محل تأمین می گردد. خط شوسه و راه آهن مراغه و تبریز از این ده عبور می نماید. این دهستان از بیست آبادی بزرگ و کوچک تشکیل شده است. محصولات عمده خسروشاه غلات و انگور و سردرختی و قراء عمده آن خسروشاه و باویل می باشد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

سرآزاده

(سَ دَ / دِ)

آزاد. حر:
ز فرمان سرآزاده و ژنده پوش
ز آواز بیغاره آلوده گوش.
فردوسی

لغت نامه دهخدا

خسروشاه

(خُ رَ / رُو)

ابن مبادر ملک دیلم. وی معاصر صاحب بن عباد و جبرئیل بن عبیدالله بن بختیشوع بوده است. رجوع به عیون الانباء ج 1 ص 146 و ص 148 شود
ابن ملک حسام الدین سرلشکر ملک نصرهالدین احمد اتابک لرستان است. (از تاریخ گزیده چ 2 ص 548)

لغت نامه دهخدا

خسروانه

(خُ رَ / رُ نَ / نِ)

منسوب به خسرو و کنایت از شاهانه. (ناظم الاطباء). شاهانه. (آنندراج) :
دو شه را درزفاف خسروانه
فراوان شرطها شد در میانه.
نظامی.
خانه دیو دیوخانه بود
گر خود ایوان خسروانه بود.
نظامی.
گرامی نزلهای خسروانه
فرستاد از ادب سوی خزانه.
نظامی

لغت نامه دهخدا

خسرودانه

(خُ رَ / رُو نَ / نِ)

خولنجان بنقل از مخزن الادویه. (از انجمن آرای ناصری) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

خالوزاده

(دَ / دِ)

پسرخالو. دائی زاده. پسردایی

لغت نامه دهخدا

سرواده

(سَرْ دَ / دِ)

قافیۀ شعر همچو بهار و نگار و هزار و زمین و کمین و امین. حرف دال در این لغت و لغت ماقبل بنا بر قاعده کلی نقطه دار است. (برهان). قافیه باشد. (اوبهی). قافیۀ شعر. (رشیدی) :
به شعر خواجه منم داد شاعری داده
بجای خویش معانی از او و سرواده.
خجسته.
رجوع به سرواره شود

لغت نامه دهخدا