معنی حزباء در لغت نامه دهخدا

ماده شتری که پستانش آماهیده باشد و یا در زهدان وی ثآلیل بود که بدان متأذی می گردد. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از لسان العرب) (از تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

خزباء

(خِ)

خزباه. رجوع به خزبا با معانی مختلف شود

لغت نامه دهخدا

حقباء

(حَ)

تأنیث احقب، کوهچۀ دراز سر به آسمان که کمربندی از خاک گرداگرد وی باشد. او القاره الطویله التی فی وسطها تراب اعفر برّاق مع برقه سائره. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

حطباء

(حَ)

تأنیث احطب. زن خشک لاغر و بدیمن. (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

حسباء

(حُ سَ)

جمع واژۀ حسیب

لغت نامه دهخدا

حرباء

(حَ رَ)

واحرباء و واحربی ̍، کلمه تأسف و تلهف است مانند یااسفی ̍. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

حرباء

(حُ رَ)

جمع واژۀ حریب. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

حرباء

(حِ)

میخهای زره یا سر میخها در حلقۀ زره، پشت، گوشت پشت یا تندی مهرۀ پشت، زمین درشت. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

حدباء

(حَ)

تأنیث احدب. (معجم البلدان). مقابل قعساء. شجره حدباء، درخت خمیده، کار دشوار. (منتهی الارب). سختی. ج، حدب، ناقه حدباء، شتر ماده که استخوان سرین اوپیدا آمده باشد از بس لاغری. (منتهی الارب). آن ناقه که سرین وی پدید آمده بود از لاغری. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

حوباء

(حَ)

نفس. (اقرب الموارد). تن انسان. (غیاث). تن و روح دل. (منتهی الارب). روح دل و تن. (ناظم الاطباء). ج، حوباوات. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

حزباءه

(حِ ءَ)

زمین درشت. ج، حزباء. حزابی. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

حصباء

(حَ)

سنگریزه. (مهذب الاسماء) : عبدالقادر گیلانی را دیدند در حرم کعبه روی بر حصباء نهاده. (گلستان)