معنی ثؤوب - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

(مَ ئو)

کسی که خمیازه می کشد. (از اقرب الموارد)

(ثُ)

جمع واژۀ ثأر

(ظُ ئو)

جمع واژۀ ظأب

(قَ)

مرد بسیار آبخوار. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، اناء قؤوب، آوند بسیار آبگیر. قواءب. قواءبی ّ. (منتهی الارب). رجوع به قوأبی شود

(سَ دَ جَ)

لوب. لؤاب. تشنگی. یا گرد گشتن تشنه حوالی آب بی آنکه برسد آنرا. (منتهی الارب). تشنه شدن. (تاج المصادر)

(مُءَوْ وَ)

مؤوبه. بادی که همه روزه وزد. (ناظم الاطباء) ، مجتمعشده گرداگرد درخت. (ازمنتهی الارب) ، مدور. (اقرب الموارد)

(ثُءْبْ)

ابن معن. طائی است از قدماء جاهلیت و او جد عمرو بن المسیح بن کعب است. (تاج العروس)

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما