معنی ثناگو در لغت نامه دهخدا

ثناگوی. مداح. دعاگو. ستایشگر. حامد. ستاینده:، من ثناگوی بزرگانم ومداح ملوک، خاصه مدحتگر آن راد عطابخش کریم.، فرخی.، نه بیهده سخنش در میان خلق افتاد، نه خیرخیر ثنا گوی او شد آن لشکر.، فرخی.، دیوان شاعران مقدم بر این گو است، دیوان شاعران ثناگوی رو بیار.، فرخی.، سوزنی پیر ثناگوی تو است، چو کند مدح تو انشاء و نشید.، سوزنی.، این ثناگوی تو که سینۀ خود، صدف لؤلؤ حکم دارد.، سوزنی.، ثنای تو ناگفته غبنی است فاحش، مبادا ثناگوی صدر تو مغبون.، سوزنی

معنی ثناگو در فرهنگ لغت هوشیار

مداح ستایشگر، دعاگوی

معنی ثناگو - جستجوی لغت در جدول جو

ثناگو

فرهنگ فارسی عمید

ثناگو(خَرْ، رَ کُ)

لغت نامه دهخدا

ثناگو

فرهنگ لغت هوشیار

ثناگر

ستایشگر، مداح

فرهنگ فارسی عمید

ثناگویی

ستایشگری، مداحی

فرهنگ فارسی عمید

ثناگر

(ثَ گَ)

مدّاح. ستایشگر:
لبش پر ز خنده دلش پر ز کام
سپهرش ثناگر ستاره غلام.
فردوسی.
مردی باشم ثناگر و شاعر
بندی باشد محل و مقدارم !
مسعودسعد.
خلقی ثناگرند مرا در هجای او
بر خود زبان خلق ثناگر همی کنم.
سوزنی

لغت نامه دهخدا

ثناگوینده

(خُ نُ کُ)

ثناگوینده بر محسن. شاکر و شکور. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا