معنی ثعاله در لغت نامه دهخدا

بدی. (منتهی الارب) (آنندراج). بدی و گویند هو صاحب معاله، او صاحب شر و بدی است. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، معاله البرذون، علف ستور. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

رعاله

(رَ لَ)

گولی. (منتهی الارب) (آنندراج). حمق. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

قعاله

(قُ لَ)

یکی قعال. (اقرب الموارد). رجوع به قعال شود. شکوفۀ انگور و مانند آن، یا آنچه از گلش بیفتد. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، پشم ریزان از شتر. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ثواله

(ثَوْ وا لَ)

اسم است گروه ملخ را

لغت نامه دهخدا

ثعالب

(ثَ لِ)

جمع واژۀ ثعلب. روباهان

لغت نامه دهخدا

ثعالبه

(ثَ لِ بَ)

فرقه ای از پانزده فرقۀ خوارج. (مفاتیح العلوم) (بیان الادیان). از اصحاب ثعلب بن عامر. این فرقه ولایت را درباره کودکان شرط دانند. خواه کوچک باشند یا بزرگ تا زمانی که انکار وحدانیت الهی بعد از رسیدن به حد بلوغ از آنها سرنزده باشد و از این گروه نقل است که گفته اند بر اطفال حکمی در دوستی و دشمنی نیست تا زمانی که به حد بلوغ رسند. و از غلام زرخرید در صورتی که به حد بی نیازی و مالداری برسند زکوه بستانند. و چون نیازمند گردند بدیشان زکوه دهند. و این گروه بر چهار تیره باشند. اخنسیه. معبدیه. شیبانیه. و مکرمیه. (کشاف اصطلاحات الفنون)
مؤلف قاموس الاعلام گوید ثعالبه قبیله ای از عرب باشند که در مغرب الجزائر ساکن بودند از اولاد ثعلب بن بکر بن صفیره. مسکن این قبیله کوههای وانشریش بود و رئیس قبیله بنی توجین محمد بن عبدالقوی با آنان جنگی درپیوسته و ایشان را مغلوب و از موطنشان اخراج کرد و ثعالبه به مغرب اقصی شدند و مدت زمانی در تحت ادارۀ رئیس خود در زیر حمایت امراء بنی عمرین بزیستند سپس در قرن هشتم هجری ابوحمویغمراسون با این طایفه جنگهای بسیار کرد و تمام این قبیله را محو و نابود ساخت

لغت نامه دهخدا

ثعالی

(ثَ)

جمع واژۀ ثعلب. ثعالب

لغت نامه دهخدا

اعاله

(هَِ زَ اَ / اُوژَ)

اعالۀ فریضه، فزودن بر آن. (از متن اللغه). افزودن در حساب فریضه و برآوردن سهام فرائض را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). افزون کردن فرائض. (تاج المصادر بیهقی).

لغت نامه دهخدا

ثماله

(ثُ لَ)

لقب عوف بن اسلم که پدر بطنی است و او را ثماله لقب دادند چون قوم خود را اطعام کرد و شیر با سر شیر آن نوشانید

لغت نامه دهخدا

ثماله

(ثُ لَ)

بقیۀ آب و طعام در شکم، باقی آب در تک حوض و خنور، کف شیر. سر شیر، لیف سرسبوی. ج، ثمال

لغت نامه دهخدا

عاله

(عال لَ)

مؤنث عال. (اقرب الموارد). ابل عاله، شتران دوباره آب خورنده. و منه المثل عرض علی سوم عاله، أی لم یبالغ بیعی، که فروشندۀ کالا در وی مبالغه نکند. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا