- تندگوی
تندگفتار. که سخن درشت گوید. تلخ گفتار:
قوی استخوانها و بینی بزرگ
سیه چرده و تندگوی و سترگ.
فردوسی
قوی استخوانها و بینی بزرگ
سیه چرده و تندگوی و سترگ.
فردوسی
معنی تندگوی - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
بداخمی، اخم، چین و شکنی که هنگام نارضایتی، عصبانیت یا فکر کردن بر پیشانی و ابرو می افتد، سخت رویی، تجهّم، عبس، ترش رویی، عبوس
(تُ)
لغت نامه دهخدا
که بوی تند و تیز دارد. که بویی شدید دارد. که بوی شدیدالاثر دارد، خوش یا ناخوش: نفاح، تندبوی. (منتهی الارب). رجوع به تند شود
سرعت
متضاد: کندروی، افراط
متضاد: تفریط
متضاد: کندروی، افراط
متضاد: تفریط
