معنی تدی در لغت نامه دهخدا

سینه، لقب یهودای حواریست (انجیل مرقس 3:18). در بعضی از نسخه های قدیمی متی تدیوس و یکی لباوس و دیگری ’لبیوس که اسم دیگرش تدیوس است’ می نویسد. لوقا در هر دو نسب نامه اش او را یهودا خطاب میکند. (انجیل لوقا 6:16 کتاب اعمال رسولان 1:13). رجوع به یهودا شود. (از قاموس کتاب مقدس)

معنی تدی - جستجوی لغت در جدول جو

تدی

لغت نامه دهخدا

تدی

فرهنگ گویش مازندرانی

تقی

(پسرانه)

پرهیزکار، لقب امام جواد (ع)، نام صدر اعظم ناصرالدین شاه مشهور به امیرکبیر

فرهنگ نامهای ایرانی

تنی

(دخترانه)

در گویش مازندران شکوفه

فرهنگ نامهای ایرانی

تدین

دین داشتن، دین دار شدن، متدین شدن، دین داری

فرهنگ فارسی عمید

تدیین

(اِ)

کسی را وا دین او گذاشتن. (تاج المصادر بیهقی). بر دین خود گذاشتن کسی را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (المنجد) (از اقرب الموارد) ، مالک شدن امر کسی را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) ، مالک کردن کسی را چیزی را. (المنجد)

لغت نامه دهخدا

تدیانه

(تَدْ نَ)

قریه ای از قرای نسف. (سمعانی)

لغت نامه دهخدا

تدیانی

(تَدْ نی ی)

منسوب است به تدیانه. (سمعانی)

لغت نامه دهخدا

تدییث

(اِ)

رام کردن. (تاج المصادر بیهقی). رام و نرم گردانیدن کسی را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد) (المنجد) ، مجرب ساختن روزگار کسی را. (المنجد) ، دیوث گفتن کسی را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

تدیید

(اِ طِ)

گرم افتادن در طعام. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

تدییم

(اِ)

پیوسته شدن باران. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی). پیوسته باریدن آسمان. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) ، پیوسته کردن عطا. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی)

لغت نامه دهخدا

تدییخ

(اِ م مِ)

خوار کردن. (تاج المصادر بیهقی) (المنجد). تذلیل. لغتی است در ’دوخ’، و اصمعی گوید:دیّخه ، دیّثه ، ای ذلّله . (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) ، چیره شدن در بلاد و دست یافتن بر اهل آن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

تدیث

(اِ)

زن جلبی نمودن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

تدیر

(اِ ضِ)

سرای گرفتن. (تاج المصادر بیهقی نسخۀخطی کتاب خانه سازمان، ورق 261 ب) (متن اللغه) : تدیر البقعه، خانه گرفت آنرا. (اقرب الموارد) : و معاویه (الاصفر) اول من تدیر کوفن و هی قصبه بین نسا و ابیورد. (معجم الادباء چ مارگلیوث ج 6 ص 342)

لغت نامه دهخدا

تدیل

(تَ)

پسر حشم است از قبیلۀ جذام. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

تدین

(اِ)

دیندار شدن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی) (دهار) (غیاث اللغات) (اقرب الموارد) (المنجد). دین دار شدن و راستکار شدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). دین داری ودرستکاری. (ناظم الاطباء) ، وام خواستن. (تاج المصادر بیهقی) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

تدیه

(تُیِ)

نوعی مرغ در جزایر آنتیل که با چنگال از درخت بالا رود

لغت نامه دهخدا

تشی

پستانداری از راسته جوندگان که خاص نواحی گرم و معتدل آسیا و افریفا و اروپاست. این جانور نسبتا قوی و جثه اش تقریبا باندازه روباه و دارای تیرهای نوک تیز و بالنسبه طویلی است که سطح پشت وی را فرا گرفته خار پشت تیر انداز

معنی تدی - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما