دهی است از دهستان پشت آربابا بخش بانۀ شهرستان سقز واقع در 24هزارگزی جنوب باختر بانه، یکهزارگزی رود خانه بانه، کوهستانی، سردسیر، دارای 80 تن سکنه میباشد، آب آن از رودخانه و محصول آن غلات، لبنیات، و محصولات جنگلی و شغل اهالی زراعت است و راه آن مالرو است، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 5)
دهی است از دهستان پشت آربابا بخش بانۀ شهرستان سقز واقع در 24هزارگزی جنوب باختر بانه، یکهزارگزی رود خانه بانه، کوهستانی، سردسیر، دارای 80 تن سکنه میباشد، آب آن از رودخانه و محصول آن غلات، لبنیات، و محصولات جنگلی و شغل اهالی زراعت است و راه آن مالرو است، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 5)
پرده ای که در کشتی بادی نصب می کنند برای استفاده از قوۀ وزش باد جهت حرکت دادن کشتی، خیمۀ کشتی، شراع، گریبان، سرآستین بادبان اخضر: بادبان سبز، کنایه از آسمان
پرده ای که در کشتی بادی نصب می کنند برای استفاده از قوۀ وزش باد جهت حرکت دادن کشتی، خیمۀ کشتی، شراع، گریبان، سرآستین بادبان اخضر: بادبان سبز، کنایه از آسمان
دهی است از دهستان پشت آربابا بخش بانۀ شهرستان سقز، واقع در 16هزارگزی باختر بانه، کنار رود خانه شیوه، کوهستانی، سردسیر، و 200 تن سکنه دارد، آب آن از رودخانه، محصول آن غلات، لبنیات و محصولات جنگلی است، شغل اهالی زراعت، تهیۀ زغال و هیزم میباشد، راه آن مالرو است، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 5)
دهی است از دهستان پشت آربابا بخش بانۀ شهرستان سقز، واقع در 16هزارگزی باختر بانه، کنار رود خانه شیوه، کوهستانی، سردسیر، و 200 تن سکنه دارد، آب آن از رودخانه، محصول آن غلات، لبنیات و محصولات جنگلی است، شغل اهالی زراعت، تهیۀ زغال و هیزم میباشد، راه آن مالرو است، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 5)
از تابیدن و تافتن، روشن و براق، (آنندراج)، صفت مشبهه از مصدر تابیدن بمعنی روشنی دهنده و جلادار، (فرهنگ نظام)، بهی ّ (ملحض اللغات حسن خطیب) دزی گوید: در فارسی صفت است، در دمشق مانند اسم بکار رفته است بمعنی ’درخشش تیغه’ و همچنین بمعنی ’تیغی تابان’ بکار رفته است، (دزی ج 1 ص 138)، درخشان، درخشنده، رخشنده، درفشنده، درفشان، فروزان، تابنده، مسروج، مسروجه، لامع، منور، بازغ، وهاج، مشرق، مسخوت، (منتهی الارب)، زهلول، نیر، مضی ٔ، نیره، مضیئه، خلق، املس و نرم و تابان گردیدن، صلفاء، زمین تابان، فأو، جای تابان و لغزان، افئاء، در زمین تابان و لغزان در آمدن، دلوص، نرم و تابان گردیدن زره، دلاصه، نرم و تابان گردیدن زره، تدلیص نرم و تابان گردانیدن، دلیص، نرم، تابان، درخشان، فرفح، زمین نرم تابان، هیصم، نوعی از سنگ تابان، صبهوج، صلیق، تابان از هر چیزی، صلمعه، تابان کردن چیزی را، اصلج، سخت تابان، دملق، تابان گردانیدن چیزی را، دمالق، سنگ تابان، دملکه، تابان گردانیدن چیزی را، جرش، مالیدن پوست تا نرم و تابان گردد، حجر دملوج، سنگ تابان، دموک، تابان و نرم گردیدن چیزی، سلطوع، کوه تابان و هموار، دلمز، تابان بدن (ج دلامز)، تملّس، تابان و نرم گردیدن، ملاسه، تابان و نرم گردیدن، طلق الوجه، تابان روی، زهل، تابان شدن، بزغ، تابان شدن، تملط، تابان شدن تیر، (منتهی الارب) : ز سیمین فغی من چو زرین کناغ ز تابان مهی من چو سوزان چراغ، منجیک، نگه کرد موبد شبستان شاه یکی لاله رخ بود تابان چو ماه، فردوسی، بقیصر یکی نامه باید نوشت چو خورشید تابان بخرم بهشت، فردوسی، همی باش در پیش پرده سرای چو خورشید تابان برآید ز جای، فردوسی، بهشتی بد آراسته پرنگار چو خورشید تابان بخرم بهار، فردوسی، ز گرد سواران و جوش سران گرائیدن گرزهای گران دل سنگ خارا همی بردرید کسی روی خورشید تابان ندید، فردوسی، بسان ستونی بسیم آزده رخش رشک خورشید تابان شده، فردوسی، یکی چشمه ای دید تابان زدور یکی سروبالا دلارام پور، فردوسی، چه گویی که خورشید تابان که بود کزو در جهان روشنایی فزود، فردوسی، چو خورشید تابان ز گنبد بگشت شد آن بارۀ دژ بکردار دشت، فردوسی، سیاوش چو اندر شبستان رسید یکی تخت زرین رخشنده دید بر آن تخت سودابۀ ماه روی بسان بهشتی پر از رنگ و بوی نشسته چو تابان سهیل یمن سر جعدزلفش شکن برشکن، فردوسی، یکی تخت بر کوهۀ ژنده پیل ز پیروزه تابان بکردار نیل، فردوسی، همی رفت منزل بمنزل سپاه شده روی خورشید تابان سیاه، فردوسی، یکی نامه ای بر حریر سفید نویسنده بنوشت تابان چو شید، فردوسی، نگار من به دو رخ آفتاب تابان است لبی چو وسد و دندانکی چو مروارید، اسدی، برخشش بکردار تابان درخشی که پیچان پدید آید از ابر آذر، (از حاشیۀ فرهنگ اسدی نخجوانی)، آفتابم شد بمغرب چون بسی بر سرم بگذشت تابان آفتاب، ناصرخسرو، بر آسمان ز کسوف سیه رهایش نیست مر آفتاب درخشان و ماه تابان را، ناصرخسرو، سپاس و ستایش مرخدای را جل جلاله که آثار قدرت او بر چهرۀ روز روشن تابان است، (کلیله و دمنه)، هست قد یار من سرو خرامان در چمن بر سر سرو خرامان ماه تابان را وطن بلکه خد و قد آن زیباصنم را بنده اند ماه تابان بر فلک سرو خرامان در چمن، سوزنی، آتش غم در دل تابان خاقانی زدی اینهمه کردی و میگویم که تاوانت نبود، خاقانی، چو از فرهاد خالی شد زمانه برست آن ماه تابان از بهانه، نظامی، بیاد مرگ مرد، آن ماه تابان ازین ماتم سیه پوشید کیوان، نظامی، رخی مانند تابان بدر دارد فزون از هر دو عالم قدر دارد، نظامی، روان کردند آن مه دلنوازان چو مه تابان و چون خورشیدتازان، نظامی، صبح تابان را دست از صباحت او بردل و سرو خرامان را پای از خجالت او در گل، سعدی (گلستان)، عظیم است پیش تو دریا به موج بلند است خورشید تابان به اوج، سعدی (بوستان چ یوسفی ص 93)، زهی نادان که او خورشید تابان بنور شمع جوید در بیابان، شبستری، نشین در دلو چون خورشید تابان ز مغرب سوی مشرق شو شتابان، جامی، ، در حال تابیدن: ماه تابان، آفتاب تابان، ستارۀ تابان، زن زیبا، معشوق بسیار جمیل: بفرمود اختران را ماه تابان کز آن منزل شوند آن شب شتابان، نظامی
از تابیدن و تافتن، روشن و براق، (آنندراج)، صفت مشبهه از مصدر تابیدن بمعنی روشنی دهنده و جلادار، (فرهنگ نظام)، بهی ّ (ملحض اللغات حسن خطیب) دزی گوید: در فارسی صفت است، در دمشق مانند اسم بکار رفته است بمعنی ’درخشش تیغه’ و همچنین بمعنی ’تیغی تابان’ بکار رفته است، (دزی ج 1 ص 138)، درخشان، درخشنده، رخشنده، درفشنده، درفشان، فروزان، تابنده، مسروج، مسروجه، لامع، منور، بازغ، وهاج، مُشرق، مسخوت، (منتهی الارب)، زهلول، نیر، مضی ٔ، نیره، مضیئه، خلق، املس و نرم و تابان گردیدن، صلفاء، زمین تابان، فأو، جای تابان و لغزان، افئاء، در زمین تابان و لغزان در آمدن، دلوص، نرم و تابان گردیدن زره، دلاصه، نرم و تابان گردیدن زره، تدلیص نرم و تابان گردانیدن، دلیص، نرم، تابان، درخشان، فرفح، زمین نرم تابان، هیصم، نوعی از سنگ تابان، صبهوج، صلیق، تابان از هر چیزی، صلمعه، تابان کردن چیزی را، اصلج، سخت تابان، دملق، تابان گردانیدن چیزی را، دمالق، سنگ تابان، دملکه، تابان گردانیدن چیزی را، جرش، مالیدن پوست تا نرم و تابان گردد، حجر دملوج، سنگ تابان، دموک، تابان و نرم گردیدن چیزی، سُلطوع، کوه تابان و هموار، دلمز، تابان بدن (ج دلامز)، تملّس، تابان و نرم گردیدن، ملاسه، تابان و نرم گردیدن، طَلق ُ الوجه، تابان روی، زَهَل، تابان شدن، بزغ، تابان شدن، تملط، تابان شدن تیر، (منتهی الارب) : ز سیمین فغی من چو زرین کناغ ز تابان مهی من چو سوزان چراغ، منجیک، نگه کرد موبد شبستان شاه یکی لاله رخ بود تابان چو ماه، فردوسی، بقیصر یکی نامه باید نوشت چو خورشید تابان بخرم بهشت، فردوسی، همی باش در پیش پرده سرای چو خورشید تابان برآید ز جای، فردوسی، بهشتی بد آراسته پرنگار چو خورشید تابان بخرم بهار، فردوسی، ز گرد سواران و جوش سران گرائیدن گرزهای گران دل سنگ خارا همی بردرید کسی روی خورشید تابان ندید، فردوسی، بسان ستونی بسیم آزده رُخش رشک خورشید تابان شده، فردوسی، یکی چشمه ای دید تابان زدور یکی سروبالا دلارام پور، فردوسی، چه گویی که خورشید تابان که بود کزو در جهان روشنایی فزود، فردوسی، چو خورشید تابان ز گنبد بگشت شد آن بارۀ دژ بکردار دشت، فردوسی، سیاوش چو اندر شبستان رسید یکی تخت زرین رخشنده دید بر آن تخت سودابۀ ماه روی بسان بهشتی پر از رنگ و بوی نشسته چو تابان سهیل یمن سر جعدزلفش شکن برشکن، فردوسی، یکی تخت بر کوهۀ ژنده پیل ز پیروزه تابان بکردار نیل، فردوسی، همی رفت منزل بمنزل سپاه شده روی خورشید تابان سیاه، فردوسی، یکی نامه ای بر حریر سفید نویسنده بنوشت تابان چو شید، فردوسی، نگار من به دو رُخ آفتاب تابان است لبی چو وُسد و دندانکی چو مروارید، اسدی، برخشش بکردار تابان درخشی که پیچان پدید آید از ابر آذر، (از حاشیۀ فرهنگ اسدی نخجوانی)، آفتابم شد بمغرب چون بسی بر سرم بگذشت تابان آفتاب، ناصرخسرو، بر آسمان ز کسوف سیه رهایش نیست مر آفتاب درخشان و ماه تابان را، ناصرخسرو، سپاس و ستایش مرخدای را جل جلاله که آثار قدرت او بر چهرۀ روز روشن تابان است، (کلیله و دمنه)، هست قد یار من سرو خرامان در چمن بر سر سرو خرامان ماه تابان را وطن بلکه خد و قد آن زیباصنم را بنده اند ماه تابان بر فلک سرو خرامان در چمن، سوزنی، آتش غم در دل تابان خاقانی زدی اینهمه کردی و میگویم که تاوانت نبود، خاقانی، چو از فرهاد خالی شد زمانه برست آن ماه تابان از بهانه، نظامی، بیاد مرگ مرد، آن ماه تابان ازین ماتم سیه پوشید کیوان، نظامی، رخی مانند تابان بدر دارد فزون از هر دو عالم قدر دارد، نظامی، روان کردند آن مه دلنوازان چو مه تابان و چون خورشیدتازان، نظامی، صبح تابان را دست از صباحت او بردل و سرو خرامان را پای از خجالت او در گل، سعدی (گلستان)، عظیم است پیش تو دریا به موج بلند است خورشید تابان به اوج، سعدی (بوستان چ یوسفی ص 93)، زهی نادان که او خورشید تابان بنور شمع جوید در بیابان، شبستری، نشین در دلو چون خورشید تابان ز مغرب سوی مشرق شو شتابان، جامی، ، در حال تابیدن: ماه تابان، آفتاب تابان، ستارۀ تابان، زن زیبا، معشوق بسیار جمیل: بفرمود اختران را ماه تابان کز آن منزل شوند آن شب شتابان، نظامی
شخصی که باج و خراج از مردم میگیرد و او را بازدار هم میگویند، (برهان قاطع)، کسی را گویند که باژ و خراج از مردم میگیرد و او را باژدار هم میگویند، (انجمن آرای ناصری) (هفت قلزم)، خراج گیر، عشّار، مکّاس، کسی که باج از مردم میگیرد، (ناظم الاطباء)، کسی را گویند که باج و خراج از مردم میگیردو او را باجدار هم میگویند، (آنندراج) : چنین داد پاسخ که ای شهریار پدر باژبان بودو من باژدار، فردوسی،
شخصی که باج و خراج از مردم میگیرد و او را بازدار هم میگویند، (برهان قاطع)، کسی را گویند که باژ و خراج از مردم میگیرد و او را باژدار هم میگویند، (انجمن آرای ناصری) (هفت قلزم)، خراج گیر، عَشّار، مَکّاس، کسی که باج از مردم میگیرد، (ناظم الاطباء)، کسی را گویند که باج و خراج از مردم میگیردو او را باجدار هم میگویند، (آنندراج) : چنین داد پاسخ که ای شهریار پدر باژبان بودو من باژدار، فردوسی،
طاقچه بزرگی نزدیک بسقف خانه که هر دو طرف گشوده باشدگاهی طرف بیرون آنرا پنجره گذاشته و طرف درون آنرا نقاشی کرده و جام و شیشه الوان کنند و گاهی خالی گذارند و گاه هر دو طرف را شیشه کنند، روزنی که برای ورود روشنی آفتاب در عمارت گذارند، قسمی از حمام که در آن نشینند و خود را شویند و چرک خود را باز گیرند، گلخن حمام، کوره مسگری و آهنگری
طاقچه بزرگی نزدیک بسقف خانه که هر دو طرف گشوده باشدگاهی طرف بیرون آنرا پنجره گذاشته و طرف درون آنرا نقاشی کرده و جام و شیشه الوان کنند و گاهی خالی گذارند و گاه هر دو طرف را شیشه کنند، روزنی که برای ورود روشنی آفتاب در عمارت گذارند، قسمی از حمام که در آن نشینند و خود را شویند و چرک خود را باز گیرند، گلخن حمام، کوره مسگری و آهنگری
