معنی بیرین در لغت نامه دهخدا

آب بدبوی و متعفن، (ناظم الاطباء)

معنی بیرین در لغت نامه دهخدا

نام قریه ای است از قرای حمص که خالد بن خلی در سال 65 هجری قمری نعمان بن بشیر انصاری را که از پیروان زبیر بود بدان جا بقتل رسانید، (از معجم البلدان)

معنی بیرین - جستجوی لغت در جدول جو

بیرین

لغت نامه دهخدا

بیرین

لغت نامه دهخدا

بارین

(دخترانه)

بارندگی، بارش (نگارش کردی: بارین)

فرهنگ نامهای ایرانی

بیرون

(دخترانه)

پرنده ای که محل زندگی ندارد (نگارش کردی: برون)

فرهنگ نامهای ایرانی

شیرین

(دخترانه)

مطبوع، گوارا، دلنشین، زیبا، عزیز، گرامی، از شخصیتهای شاهنامه، نام همسر خسروپرویز پادشاه ساسانی

فرهنگ نامهای ایرانی

میرین

(پسرانه)

از شخصیتهای شاهنامه، نام دلاوری رومی و داماد قیصر روم

فرهنگ نامهای ایرانی

بیرون

خارج، ظاهر چیزی، روی چیزی
بیرون آمدن: خارج شدن، به در آمدن، ظاهر شدن
بیرون آوردن: به در آوردن، چیزی را از جایی درآوردن، آشکار کردن
بیرون رفتن: خارج شدن
بیرون کردن: خارج کردن، به در کردن

فرهنگ فارسی عمید

بیران

ویران، خراب، بایر

فرهنگ فارسی عمید

شیرین

مقابل تلخ، دارای مزۀ شیرین، کنایه از دوست داشتنی، کنایه از زیبا، کنایه از خوش سخن، خوشایند، برای مثال مگر از هیئت شیرین تو می رفت حدیثی / نیشکر گفت کمر بسته ام اینک به غلامی (سعدی۳ - ۹۰۰)
کنایه از یقیناً، حتماً مثلاً شیرین پنجاه سال داشت، کنایه از دارای مزۀ مطبوع، گوارا، کنایه از عزیز، برای مثال میازار موری که دانه کش است / که جان دارد و جان شیرین خوش است (فردوسی۲ - ۱/۱۰۰)

مقابلِ تلخ، دارای مزۀ شیرین، کنایه از دوست داشتنی، کنایه از زیبا، کنایه از خوش سخن، خوشایند، برای مِثال مگر از هیئت شیرین تو می رفت حدیثی / نیشکر گفت کمر بسته ام اینک به غلامی (سعدی۳ - ۹۰۰)
کنایه از یقیناً، حتماً مثلاً شیرین پنجاه سال داشت، کنایه از دارای مزۀ مطبوع، گوارا، کنایه از عزیز، برای مِثال میازار موری که دانه کش است / که جان دارد و جان شیرین خوش است (فردوسی۲ - ۱/۱۰۰)

فرهنگ فارسی عمید