معنی بوله در لغت نامه دهخدا

بسیار کمیزاندازنده. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد)

معنی بوله در لغت نامه دهخدا

لوله و مجرا و قیف. (ناظم الاطباء)

معنی بوله در لغت نامه دهخدا

دختر. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)، سرشت و طبیعت. (برهان) (فرهنگ فارسی معین). در فرهنگ بمعنی سرشت و خو گفته، مستند به شعر سعدی: مصراع: ’شنیدم که مردیست پاکیزه بوم’ و در این تأمل است. (از رشیدی). سرشت وطبیعت و خوی. (ناظم الاطباء). بمعنی سرشت و طبیعت نیز آمده چنانکه گویند پاکیزه بوم، یعنی از خاک پاک و خوش سرشت چنانکه شیخ سعدی گفته:، شنیدم که مردیست پاکیزه بوم، شناسا و رهبر دراقصای روم.، (آنندراج).، گرت بیخ اخلاص در بوم نیست، از این در کسی جز تو محروم نیست.، سعدی.،، سرزمین. ناحیه. (فرهنگ فارسی معین). در اوستا ’بومی’، سانسکریت ’بهومی’، پارسی باستان ’بوم’، پهلوی ’بوم’، بمعنی سرزمین آمده. سنایی غزنوی به دو معنی آورده. (حاشیۀ برهان چ معین). شهر و بلاد. (ناظم الاطباء) :، سپاهی پر از جاثلیقان روم، که پیدا نبود از پی اسب بوم.، فردوسی.، اگر آگهی یابد آن مرد شوم، برانگیزد آتش ز آباد بوم.، فردوسی.، بفرمود تا قیصر روم را، بیارند سالار آن بوم را.، فردوسی.، مدار او را به بوم ماه آباد، سوی مروش گسی کن با دل شاد.، (ویس و رامین).، فرستادش بهدیه مال بی مر، پذیرفتش خراج بوم خاور.، (ویس و رامین).، ز خاور همی آمد این آن ز روم، بسی یافته رنج و پیموده بوم.، اسدی.، در این بام گردان و این بوم ساکن، ببین صنعت و حکمت غیب دان را.، ناصرخسرو.، دل خزینۀ تست شاید کاندر او از بهر وی، بام و بوم از علم سازی وز خرد پرهون کنی.، ناصرخسرو.، بوم چالندرست مرتع من، مار و رنگم دراین نقاب و ثغور.، مسعودسعد (دیوان چ رشیدیاسمی ص 268).، نظیر تو ز کریمان دهر پیدا نیست، بهیچ شهر و نواحی بهیچ برزن و بوم.، سوزنی.، مناز عیش که نامردی است طبع جهان، مخور کرفس که پر کژدم است بوم و سرا.، خاقانی.، ازنرم دلان ملک آن بوم، بود آهن آبدار چون موم.، نظامی.، ره پیش گرفت پیر مظلوم، آشفته دوید تا بدان بوم.، نظامی.، از اثر خاک تو مشکین غبار، پیکر آن بوم شده مشک بار.، نظامی.، دگرکین مینگیز در هیچ بوم، سر کینه خواهان مکش سوی روم.، نظامی.، در این بوم حاتم شناسی مگر، که فرخنده رویست و نیکوسیر.، سعدی.، شنیدند بازارگانان خبر، که ظلم است در بوم آن بی هنر.، سعدی.، - بوم و بار:، که تا بوم و بار است فرزند تو، بزرگان که باشند پیوند تو.، فردوسی.، - بوم و بر، سرزمین. (آنندراج) :، همش پادشاهی است هم تخت و گاه، همش گنج و هم بوم و بر هم سپاه.، فردوسی.، گر ایدون که رستم بود پیشرو، نماند بر این بوم و بر خار و خو.، فردوسی.، بر آن بوم و بر کان نه آباد بود، تبه بود ویران ز بیداد بود.، فردوسی.، بر این بوم و بر هر کس از راستان، زند بی وفا را از او داستان.، اسدی.، بر خاک فکن قطره ای از آب دو لعل، تا بوم و بر زمانه جان آرد بار.، سعدی.، سبزه عیش ز بوم و بر هجران مطلب، نیشکر حاصل مصر است ز کنعان مطلب.، نظیری نیشابوری (از آنندراج).، - بوم و رست:، بباید کنون دل ز تیمار شست، به ایران نمانم بر و بوم و رست.، فردوسی.، بدان بوم و رست آتش اندرزنم، زبرشان همه سنگ بر سرزنم.، فردوسی.، بخورشید و دین بتان نخست، بگور و پی آدم و بوم و رست.، اسدی.، و با کلمات پاک و پاکیزه و بر، بصورت پاک بوم، پاکیزه بوم، بر و بوم و مرز و بوم آمده است. رجوع به هر یک از کلمات فوق شود.،، قلعه و حصار. (ناظم الاطباء) :، شد آراسته پاک دیوار بوم، همه مصر شد همچو دیبای روم.، (یوسف و زلیخا).،، جایی که در آن کسی زندگی میکند. (ناظم الاطباء)، جا و مقام و منزل و مأوا. (برهان) (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین)، زمینۀ آماده شده اعم از پارچه و غیره که بر روی آن نقاشی کنند. (فرهنگ فارسی معین).، - بوم طلا، زمینۀ طلاکاری پارچۀ زری دوزی شده. (ناظم الاطباء). معنی ترکیبی آن زمین زرد و در قماشهای زربفت و غیره، چیزی نقاشی کرده و کوفت ته نشان نموده که زمین آن طلایی باشد. (آنندراج) (از غیاث).،، زمینۀ کتاب. زمینۀ کاغذ:، گزارندۀ نقش دیبای روم، کند نقش دیباچه را مشک بوم.، نظامی.،، متن. مقابل حاشیه. (یادداشت بخط مؤلف). زمینۀ پارچۀ زردوزی شده. (فرهنگ فارسی معین) :، سرش ماه زرین و بومش بنفش، بزر بافته پرنیانی درفش.، فردوسی.، بر آن تخت فرشی ز دیبای روم، همه پیکرش گوهر و زرْش بوم.، فردوسی.، بیابید از این مایه دیبای روم، که پیکر بریشم بود زرْش بوم.، فردوسی.، در و دیوار و بوم آسمانه، نگاریده به نقش چینیانه.، (ویس و رامین).، هنوز آن هر دو از مادر نزاده، نه تخم هر دو در بوم اوفتاده.، (ویس و رامین).، ز خار است دیوار و بوم از رخام، در او کوشکی یکسر از سیم خام.، اسدی.،، در اصطلاح بنایان، گچ بوم گچ ِ نه شل و نه سفت سفت. (یادداشت بخط مؤلف)، گلولۀ خمیر برای نان یا رشته و جز آن: دو تا بوم رشته برید. (یادداشت بخط مؤلف)

معنی بوله در فرهنگ گویش مازندرانی

درختچه، نهال جوان، زغال تهیه شده از شاخه های جوان درختان

معنی بوله - جستجوی لغت در جدول جو

بوله

لغت نامه دهخدا

بوله

لغت نامه دهخدا

بوله

لغت نامه دهخدا

بوله

فرهنگ گویش مازندرانی

بوفه

محل مخصوص برای فروش مواد خوراکی، از قبیل نوشابه ها، تنقلات در مکان های عمومی چون مدرسه، اداره، هتل، سینما و مانند آن، کمد یا قفسه ای با در شیشه ای که ظروف و وسایل زینتی را در آن قرار می دهند

فرهنگ فارسی عمید

بوزه

شرابی که از برنج، ارزن یا جو تهیه می شود، برای مثال ز دونان چون طمع داری کرم های جوانمردان / خرد داند که در عشرت شرابی ناید از بوزه (ابن یمین - مجمع الفرس - بوزه)

فرهنگ فارسی عمید

بقله

مؤنث واژۀ بقل، سبزی، تره بار، دانه، میوه

فرهنگ فارسی عمید

بهله

دستکش چرمی که در قدیم شکارچیان به دست می کردند برای نگاه داشتن باز بر روی دست، نکاب، نکاپ، نکاف

فرهنگ فارسی عمید

بذله

سخن نغز و فرح آور، لطیفه، شوخی

فرهنگ فارسی عمید

بولهب

(لَ هََ)

ابولهب:
تبت یدا امامک روزی هزار بار
کاین فعل از وی آمد نامد ز بولهب.
ناصرخسرو.
بولهب با زن به پیشت میرود ای ناصبی
بنگر آنک زنش را در گردن افکنده کنب.
ناصرخسرو.
از مصاف بولهب فعلان نپیچانم عنان
چون رکاب مصطفی شد ملجاء و منجای من.
خاقانی.
سحر حلال من چو خرافات خود نهند
آری یکی است بولهب و بوترابشان.
خاقانی.
احمد که سرآمد عرب بود
هم خستۀ خار بولهب بود.
نظامی.
و رجوع به ابولهب شود.
- بولهبان وقت، کنایه از مخالفان و مستبدان و منکران دلایل معقول و منقول و محسوس. (ناظم الاطباء)

ابولهب:
تبت یدا امامک روزی هزار بار
کاین فعل از وی آمد نامد ز بولهب.
ناصرخسرو.
بولهب با زن به پیشت میرود ای ناصبی
بنگر آنک زنْش را در گردن افکنده کنب.
ناصرخسرو.
از مصاف بولهب فعلان نپیچانم عنان
چون رکاب مصطفی شد ملجاء و منجای من.
خاقانی.
سحر حلال من چو خرافات خود نهند
آری یکی است بولهب و بوترابشان.
خاقانی.
احمد که سرآمد عرب بود
هم خستۀ خار بولهب بود.
نظامی.
و رجوع به ابولهب شود.
- بولهبان وقت، کنایه از مخالفان و مستبدان و منکران دلایل معقول و منقول و محسوس. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

بعله

بد پوش زن بله بلی آری

معنی بوله - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما