معنی بو در فرهنگ فارسی عمید

بوییدن، آنچه به وسیلۀ بینی و قوۀ شامه احساس می شود، رایحه، کنایه از اثر، کنایه از امید، پدر، در اول کنیه های عربی می آید مثلاً بوالفضل، بوالقاسم، بودن، باشد، پای نهم در عدم بو که به دست آورم / هم نفسی تا کند دردِ دلم را دوا (خاقانی - ۳۸) ، بو برداشتن: بو گرفتن، بوناک شدن، بو بردن: احساس بو کردن، اندک اطلاعی از یک امر پنهانی پیدا کردن، گمان بردن، پی بردن، بو دادن: بوناک بودن و بو پس دادن، تف دادن چیزی روی آتش، مثل تف دادن تخم هندوانه و امثال آن، بو کردن: بوییدن، بو کشیدن، استشمام، بو کشیدن: بوییدن، بو کردن، استشمام، بو گرفتن: بو برداشتن، خوشبو یا بدبو شدن، بوناک شدن، بوی کوهی: در علم زیست شناسی گیاهی صحرایی بومی خراسان که از ریشۀ آن نوعی صمغ به دست می آید

معنی بو در لغت نامه دهخدا

پوست شتربچۀ پرکاه کرده را گویند که پیش ناقۀ بچه مرده برند تا بگمان فرزند خود شیر بدهد. (برهان) (انجمن آرا) (آنندراج) (ناظم الاطباء). رجوع به مادۀ بعد شود

معنی بو در لغت نامه دهخدا

پوست شتربچه که پر از کاه و مانند آن کرده بر آن شتران دوشند. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) : فلان اخدع من البو و انکد من اللو. (اقرب الموارد)، دهانۀ رودۀ اثناعشر که از معده اندر وی گشاده است. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). اندر آخر معده منفذی اندر رودۀ اثناعشری گشاده است و این منفذ را بواب گویند و این بواب، از برای مری تنگ تر است. (ذخیرۀ خوارزمشاهی)

معنی بو در لغت نامه دهخدا

بوی، رایحه، (برهان) (آنندراج) (از انجمن آرا) (از فرهنگ جهانگیری) (از فرهنگ رشیدی)، رایحه و تأثیری که به واسطۀ تصاعد پارۀ اجسام در قوه شامه حاصل میگردد، (ناظم الاطباء)، و با لفظ بردن و برداشتن و شنیدن و کشیدن و گرفتن و ستدن مستعمل است، (آنندراج)، آنچه بوسیلۀ بینی و قوه شامه احساس شود، رایحه، (از فرهنگ فارسی معین)، پهلوی ’بوذ’ ’بوی’ ...، اوستا ’بئوذی’ ...، ارمنی ’بوئیر’ ...، اورامانی ’بو’ ...، گیلکی ’بو’ و ختنی ’بو’، (از حاشیۀ برهان چ معین)،، - بو به بوشدن، سرایت کردن مرضی، (یادداشت بخط مؤلف)،، -، همتا، (از اقرب الموارد)، یقال: الناس فی الامر بواء، ای اکفاءنظراء و فی الحدیث: ’الجراحات بواء’، یعنی انها متساویه فی القصاص ... (اقرب الموارد)، رجوع به بوء شود

معنی بو در لغت نامه دهخدا

مخفف ابو یعنی پدر، (ناظم الاطباء)، مخفف ابو در فارسی، مانند بومسلم، بوعلی، بوحنیفه، بولهب، بوجهل، بوبکر، بوسهیل، بوسعید، بوشکور، بونواس، بوالقاسم، بومعشر، بوالحسن ... (یادداشت بخط مؤلف) :، سپهدار چون بوالمظفر بود، سر لشکر از ماه برتر بود،، فردوسی، مانکن، صورت از انسانی که با چوب یا گچ ساخته باشند، عروسک پشت پرده، (از دزی ج 1 ص 124)

معنی بو در لغت نامه دهخدا

مخفف بود و باشد و بوم و باشم (برهان) (انجمن آرا) (آنندراج) :، دلی دارم که درمانش نمی بو، نصیحت میکرم سودش نمی بو، ببادش میدهم نش می برد باد، بر آذر می نهم دودش نمی بو، باباطاهر، امید و آرزو (انجمن آرا) (ناظم الاطباء) امید و طمع کاشکی شاید (غیاث اللغات) امید (رشیدی) :، دعای من بتو بو که مستجاب شود، دعا کنم بتو بر بود که سگ گردی، سوزنی، پای نهم در عدم بو که بدست آورم، همنفسی تا کند درد دلم را دوا، خاقانی، کژ باخته ام بو که نمانم یک دست، هم ماندم و کژ باختنم سود نداشت، خاقانی، بپویم بو که درگنجم بکویت، بجویم بوکه دریابم جمالت، خاقانی، زآن همه شب یارب یارب کنم، بو که شبی جلوۀ آن شب کنم، نظامی، بو که بختت برکند زین کان عطا، ای شه فیروزچنگ درگشا، مولوی، بو که آن گوهر بدست او بود، جهد کن تا از تو او راضی شود، مولوی، بو که مصباحی فتد اندر میان، مستقل گشته ز نور آسمان، مولوی، پیشتر آ تا بگویم قصه ای، بو که یابی ازبیانم حصه ای، مولوی، عمر منست زلف تو بو که دراز بینمش، جان منست لعل تو بو که بلب رسانمش، سعدی، کردیم بسی جام لبالب خالی، تا بو که نهیم لب برآن لب حالی، سعدی، وآن همه پیرایه بسته جنت فردوس، بو که قبولش کند بلال محمد، سعدی، بر رهگذرت بسته ام از دیده دو صد جوی، تا بو که تو چون سرو خرامان به درآیی، حافظ، در خیال این همه لعبت بهوس می بازم، بو که صاحب نظری نام تماشا ببرد، حافظ، تا بو که دست در کمر او توان زدن، در خون دل نشسته چو یاقوت احمرم، حافظ