معنی بسحاقی - جستجوی لغت در جدول جو

بسحاقی(بُ)

لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

تصویری از بواسحاقی — تصویر بواسحاقی

بواسحاقی

ابواسحاقی، نوعی فیروزۀ خوش رنگ و شفاف برای مثال راستی خاتم فیروزۀ بواسحاقی / خوش درخشید ولی دولت مستعجل بود (حافظ - ۴۲۲)

فرهنگ فارسی عمید

تصویری از سبحانی — تصویر سبحانی

الهی، ربانی

فرهنگ فارسی عمید

تصویری از بستانی — تصویر بستانی

باغبان، مربوط به بستان مثلاً گیاهان بستانی

فرهنگ فارسی عمید

(بَ)

ابن ابی اصیبعه در ذیل شرح حال ابن جلجل و درباره ترجمان کتب یونان به عربی گوید: در آن زمان (340 هجری قمری) در قرطبه گروهی از اطبا بودند که در زمرۀ محققان بشمار میرفتند و درباره استخراج مجهولات ادویه (عقاقیر) کتاب دیسقوریدس و برگرداندن آن به عربی بسیار کوشا بودند که از آن جمله اند: محمد معروف به ’شجار’ گیاه شناس و نیز مردی معروف به بسباسی و دیگران. (از عیون الانباء ب 47) ، قرارداد و ترتیب: با فلان در باب تجارت بست و بند کردم. (فرهنگ نظام) ، بستن جلو آب و سیل آمده. مظفر کرمانی گفته:
سیل از کهسار آمد با شتاب
بست و بند پشته و پل شد خراب.
(انجمن آرا) (آنندراج)

ابن ابی اصیبعه در ذیل شرح حال ابن جلجل و درباره ترجمان کتب یونان به عربی گوید: در آن زمان (340 هجری قمری) در قرطبه گروهی از اطبا بودند که در زمرۀ محققان بشمار میرفتند و درباره استخراج مجهولات ادویه (عقاقیر) کتاب دیسقوریدس و برگرداندن آن به عربی بسیار کوشا بودند که از آن جمله اند: محمد معروف به ’شجار’ گیاه شناس و نیز مردی معروف به بسباسی و دیگران. (از عیون الانباء ب 47) ، قرارداد و ترتیب: با فلان در باب تجارت بست و بند کردم. (فرهنگ نظام) ، بستن جلو آب و سیل آمده. مظفر کرمانی گفته:
سیل از کهسار آمد با شتاب
بست و بند پشته و پل شد خراب.
(انجمن آرا) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

(بَ / بِ)

منسوب به بسطام که شهریست در قومس. (سمعانی) (ناظم الاطباء). رجوع به لباب الانساب شود
منسوب به بسطام که نام مردیست. (سمعانی). و رجوع به لباب الانساب شود

لغت نامه دهخدا

(بَ)

زین الدین عمر بسطامی از قضات حنفیان بود. وی بسال 742 هجری قمری پس از عزل حسام الدین حسن بن محمد غوری در مصر بمقام قضای حنفیان نایل آمد و در جمادی الاولی سال 748 هجری قمری از این مقام معزول شد. رجوع به حسن المحاضره فی اخبار مصر والقاهره ص 110 شود
محمدپسر محمد محدث و از شهر بسطام بود. (منتهی الارب) ، زمینی که در آن اکلیل الملک کشته و برداشته باشند پس از آن هرچه در آن بکارند نیکوتر باشد. (انجمن آرا) (آنندراج). و رجوع به شعوری ج 1 ورق 173 شود
حسن بسطامی یا نظامی. مؤلف تاج المآثر در تاریخ. رجوع به سبک شناسی چ 1 ج 3 ص 107 و حسن نظامی در همین لغت نامه، شود
شیخ، ابن شمس الدین برادرزادۀ قطب الدین عبدالله یکی از فقهای دورۀ شاهرخ. وفات بطاعون 848 ه. ق

زین الدین عمر بسطامی از قضات حنفیان بود. وی بسال 742 هجری قمری پس از عزل حسام الدین حسن بن محمد غوری در مصر بمقام قضای حنفیان نایل آمد و در جمادی الاولی سال 748 هجری قمری از این مقام معزول شد. رجوع به حسن المحاضره فی اخبار مصر والقاهره ص 110 شود
محمدپسر محمد محدث و از شهر بسطام بود. (منتهی الارب) ، زمینی که در آن اکلیل الملک کشته و برداشته باشند پس از آن هرچه در آن بکارند نیکوتر باشد. (انجمن آرا) (آنندراج). و رجوع به شعوری ج 1 ورق 173 شود
حسن بسطامی یا نظامی. مؤلف تاج المآثر در تاریخ. رجوع به سبک شناسی چ 1 ج 3 ص 107 و حسن نظامی در همین لغت نامه، شود
شیخ، ابن شمس الدین برادرزادۀ قطب الدین عبدالله یکی از فقهای دورۀ شاهرخ. وفات بطاعون 848 هَ. ق

لغت نامه دهخدا

(بَ)

منسوب به بسکاس از قرای بخارا. (سمعانی). رجوع به بسکاس شود

لغت نامه دهخدا

(بَ)

ابواحمدنبهان بن اسحاق بن مقداس بسکاسی بخارایی وی از ربیع بن سلیمان حدیث شنید و بسال 310 هجری قمری درگذشت. (از معجم البلدان). و رجوع به لباب الانساب ص 124 شود

لغت نامه دهخدا

(بُ / بِ)

گستاخی. بی پروایی. جسارت. دلیری: و هیچ آفریده ای از حیوانات را قوت و قدرت آن نبود که با ملک این بستاخی اندیشد. (سندبادنامه ص 222، 223)

لغت نامه دهخدا

(بَ)

بدی وضع و حالت. ناخوشی. (از ناظم الاطباء). ضراء. (ترجمان القرآن جرجانی ترتیب عادل بن علی). ضر. ضرر. ضاروراء. رثاثه. رثوثه. بذاذت. (منتهی الارب) : مردی با اسپی نزدیک من فرستاد که چنانکه هستی برنشین و نزدیک من آی. من از بدحالی و برهنگی شرم داشتم. (سفرنامۀ ناصرخسرو).

بدی وضع و حالت. ناخوشی. (از ناظم الاطباء). ضراء. (ترجمان القرآن جرجانی ترتیب عادل بن علی). ضر. ضرر. ضاروراء. رثاثه. رثوثه. بذاذت. (منتهی الارب) : مردی با اسپی نزدیک من فرستاد که چنانکه هستی برنشین و نزدیک من آی. من از بدحالی و برهنگی شرم داشتم. (سفرنامۀ ناصرخسرو).

لغت نامه دهخدا

(سِ)

ابواسحاق موصلی:
جویم از درگاه تو مر خویشتن را آب روی
همچو از درگاه هارون، بوسحاق موصلی.
سوزنی.
رجوع به ابواسحاق موصلی شود
ابواسحاق اینجو:
به پیروزۀ بوسحاقیش داد
سخن بین که بابوسحاقان چه کرد.
نظامی.
رجوع به ابواسحاق اینجو شود
ابواسحاق و بسحاق شود

ابواسحاق موصلی:
جویم از درگاه تو مر خویشتن را آب روی
همچو از درگاه هارون، بوسحاق موصلی.
سوزنی.
رجوع به ابواسحاق موصلی شود
ابواسحاق اینجو:
به پیروزۀ بوسحاقیش داد
سخن بین که بابوسحاقان چه کرد.
نظامی.
رجوع به ابواسحاق اینجو شود
ابواسحاق و بسحاق شود

لغت نامه دهخدا

بواسحاقی

(اِ)

رجوع به ابواسحاق و ابواسحاقی و بواسحاق شود

لغت نامه دهخدا

(اِ قی یَ)

صنفی از فرقۀ کیسانیه منسوب به اسحاق بن عمر. (مفاتیح العلوم). اصحاب اسحاق بن عمر، سومین فرقه از کیسانیه از فرق پنجگانه شیعه. (بیان الادیان ص 35). الاسحاقیه، مثل النصیریه قالوا حل الله فی علی رضی الله عنه. (تعریفات جرجانی). فرقه ای از نصیریه اند که گویند ذات احدیت در وجود امیر مؤمنان علیه الصلوه و السلام حلول کرده است. تعالی الله عن ذلک علواًکبیراً، و شرح طریقۀ آنان در ضمن معنی لفظ نصیریه بیاید انشأالله تعالی. (کشاف اصطلاحات الفنون). نام فرقه ای است که بعقیدۀ ایشان هیچ زمانه خالی از پیغمبری نمیباشد تا قیامت. (آنندراج از چراغ هدایت)
فرقه ای از فرق میان عیسی و محمد علیهما السلام. (ابن الندیم)

صنفی از فرقۀ کیسانیه منسوب به اسحاق بن عمر. (مفاتیح العلوم). اصحاب اسحاق بن عمر، سومین فرقه از کیسانیه از فرق پنجگانه شیعه. (بیان الادیان ص 35). الاسحاقیه، مثل النصیریه قالوا حل الله فی علی رضی الله عنه. (تعریفات جرجانی). فرقه ای از نصیریه اند که گویند ذات احدیت در وجود امیر مؤمنان علیه الصلوه و السلام حلول کرده است. تعالی الله عن ذلک علواًکبیراً، و شرح طریقۀ آنان در ضمن معنی لفظ نصیریه بیاید انشأالله تعالی. (کشاف اصطلاحات الفنون). نام فرقه ای است که بعقیدۀ ایشان هیچ زمانه خالی از پیغمبری نمیباشد تا قیامت. (آنندراج از چراغ هدایت)
فرقه ای از فرق میان عیسی و محمد علیهما السلام. (ابن الندیم)

لغت نامه دهخدا

(حَ)

سمعانی گوید: نسب است به حسحاس بن هندبن سواه بن الحرب بن سعید بن مالک بن ثعلبه بن داود بن اسد بن خزیمه. و حسحاسی بالولاء معروف به عبد بنی الحسحاس شاعری نیکوشعر است و او سیاه بود. وی را به عثمان بن عفان عرضه داشتند بیع را و او نخرید و گفت لاخیر فی الاسود. و بیت ذیل مطلعی است از یکی از قصائد او:
عمیره ودع ان تجهرت عادیا
کفی الشیب و الاسلام للمرء ناهیا.
(انساب سمعانی)

سمعانی گوید: نسب است به حسحاس بن هندبن سواه بن الحرب بن سعید بن مالک بن ثعلبه بن داود بن اسد بن خزیمه. و حسحاسی بالولاء معروف به عبد بنی الحسحاس شاعری نیکوشعر است و او سیاه بود. وی را به عثمان بن عفان عرضه داشتند بیع را و او نخرید و گفت لاخیر فی الاسود. و بیت ذیل مطلعی است از یکی از قصائد او:
عمیره ودع ان تجهرت عادیا
کفی الشیب و الاسلام للمرء ناهیا.
(انساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

(اِ)

منسوب به الحاق. غیراصلی. غیراصیل. مقابل اصلی: بیت الحاقی

لغت نامه دهخدا

(رُ)

علی بن مسعود. او راست: حل المشکلات فی شرح بعض الابیات (طبیعیات) ، چ هند. (از معجم المطبوعات)

لغت نامه دهخدا

(بِ)

بسیار و بمعنی درازی مجاز است. (آنندراج). کثرت و فراوانی و زیادتی. (ناظم الاطباء). وفور. فزونی. بیشی. برکت. انبوهی. فرط. عمم. (منتهی الارب). کثرت. (دانشنامۀ علایی ص 95). مقابل کمی و قلت. اضعّاف: از بسیاری که بوده اند (یعنی از کثرتی که داشتند، پشگان) چنان شد که سپاه نمرود یکدیگر را نتوانستندی دیدن. (ترجمه طبری بلعمی).
سپه را ز بسیاری اندازه نیست
بر این دشت یک مرد را کازه نیست.
فردوسی.
چون شهد و شکر عیشی از خوشی و شیرینی
چون ریگ روان جیشی از پری و بسیاری.
منوچهری.
از بسیاری آب به بست اندر نیارستند شد. (تاریخ سیستان).
با جود کف راد تو آید گه عطا
بسیاری سخاوت حاتم به اندکی.
سوزنی.
از بسیاری مراعات و اهتمام الیف و حلیف وی شد. (سندبادنامه ص 192).
هزار آبله بر دل از این یک آبله است
که گفت آنکه زو حدت نخاست بسیاری.
رفیع الدین ابهری.
از بسیاری دعای و زاری بنده همی شرم دارم. (گلستان). بسیاری دزدان از مسامحت شحنه باشد. (امثال و حکم دهخدا)

بسیار و بمعنی درازی مجاز است. (آنندراج). کثرت و فراوانی و زیادتی. (ناظم الاطباء). وفور. فزونی. بیشی. برکت. انبوهی. فرط. عَمَم. (منتهی الارب). کثرت. (دانشنامۀ علایی ص 95). مقابل کمی و قلت. اضعّاف: از بسیاری که بوده اند (یعنی از کثرتی که داشتند، پَشگان) چنان شد که سپاه نمرود یکدیگر را نتوانستندی دیدن. (ترجمه طبری بلعمی).
سپه را ز بسیاری اندازه نیست
بر این دشت یک مرد را کازه نیست.
فردوسی.
چون شهد و شکر عیشی از خوشی و شیرینی
چون ریگ روان جیشی از پُری و بسیاری.
منوچهری.
از بسیاری آب به بست اندر نیارستند شد. (تاریخ سیستان).
با جود کف راد تو آید گه عطا
بسیاری سخاوت حاتم به اندکی.
سوزنی.
از بسیاری مراعات و اهتمام الیف و حلیف وی شد. (سندبادنامه ص 192).
هزار آبله بر دل از این یک آبله است
که گفت آنکه زو حدت نخاست بسیاری.
رفیع الدین ابهری.
از بسیاری دعای و زاری بنده همی شرم دارم. (گلستان). بسیاری دزدان از مسامحت شحنه باشد. (امثال و حکم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

(ب ُ)

بوستانی. منسوب به بستان. (ناظم الاطباء) (آنندراج). باغبان. (ناظم الاطباء). اهلی ، مقابل وحشی و بری و صحرایی : خشخاش بستانی ، خشخاش ابیض ، خشخاش سپید. کرفس بستانی.

بستانی. [ ب ] (اخ) اگوستین (کشیش) او راست : الکواکب السیار که آن را به سال 1906 م. در 312 ص به چاپ رسانیده است. رجوع به معجم المطبوعات شود.

بستانی. [ ب ] (اخ) امین (وکیل دادگستری). او راست : مختارات ، مشتمل بر رسایل و فصول درباره اجتماع و قانون و قضا و ادب و سیاست چ مطبعه الهلال 1919 م. در 248 ص. (از معجم المطبوعات).

بستانی. [ ب ] (اخ) بطرس ، معلم (1819 - 1887 م.) معلم بطرس بن بولس بن عبداﷲبن کرم بن شدیدبن ابی شدیدبن محفوظ بستانی از قریه دبیه از اقلیم خروب جبل لبنان. تحصیلات خود را در مدرسه عین ورقه (که مدرسه بنامی است در لبنان) به پایان آورد و سپس مدتی درآنجا بتدریس پرداخت و بعد به بیروت شد و با مبلغان پروتستانی رفت و آمد کرد و از مذهب ایشان پیروی میکرد. در مدرسه عبیه که دکتر واندیک آن را تأسیس کرده بود بتدریس پرداخت دوباره به بیروت بازگشت و بسمت ترجمان کنسول امریکا انتخاب شد. و شروع به تألیف و وعظ و خطابه کرد و با عالی سمیت و دکتر واندیک در ترجمه تورات همکاری کرد. سپس به تألیف قاموس معروف خویش محیطالمحیط پرداخت و در زمره نام آوران بشمار آمدو بسال 1863 م. در بیروت بتأسیس مدرسه ملی پرداخت که از دیگر نواحی شام و مصر و اسلامبول و یونان و عراق دانشجویان بدان روی آوردند. آنگاه در آغاز سال 1870 م. مجله الجنان را که حاوی مقالات مهمی بود دایر کرد. و سپس روزنامه الجنه را منتشر ساخت و فرزندش سلیم در اداره امور مدرسه و انتشار دو مجله وی را یاری میکرد وی را تألیفات سودمندیست که در دیگر نواحی دنیا معروف است بویژه دایرة المعارف وی ، و آن کتاب مهمی است که پس از به پایان رساندن محیطالمحیط به فکر تدوین آن افتاد. سپس نمونه هایی از آن را بنزد خدیومصر، اسماعیل فرستاد و خدیو برای تألیف و چاپ و انتشار این اثر وی را کمک کرد و حکومت مصر نیز برای کمک بچاپ و انتشار کتاب مزبور بر آن شد تا هزار نسخه از آن را بخرد و ضمناً کتابخانه ای حاوی کتابهای مفید در اختیارش گذاشت. مؤلف نمونه ای از فضل و اجتهاد و استادی و ثبات و کوشش در راه دانش بود و در بیروت بسال 1887 م. به مرض سکته درگذشت و خطبا و شعرا در رثاء وی مقالات و اشعار زیادی منتشر ساختند. آثارش عبارتند از: 1- آداب العرب در خطبه ، چ بیروت 1859 م. 2- تاریخ ناپلئون اول امپراتور فرانسه چ بیروت 1868 م. در435 ص. 3- دایرةالمعارف ، که نخستین دایرةالمعارف علمی است ، در هشت جزء: جزء اول ، الف - ابوالاملاک چ 1876م. در 792 ص. جزء دوم ، ابوامیة - ارجوان چ 1877 م. در 800 ص. جزء سوم ، ارحوب - اغمنت چ 1878 م. در 800 ص. جزء چهارم چ اغمید - ایونا چ 1881 م. در 806 ص. جزء پنجم ، ایوب - بیوس چ 1882 م. در 784 ص. جزء ششم ، تأبط شراً - حرب. چ 1882 م. در 784 ص. که پسرش سلیم آن را بپایان آورد. جزء هفتم ، حرب بن ابیه - دمتسق چ 1883 م. در 770 ص. جزء هشتم. دمسیس - روستجق چ 1884م. در 764 ص. سپس مجلدات 9 تا 11 را نجیب و امین بستانی به کمک سلیمان افندی بستانی بپایان رسانیدند.
جزء نهم ، رسول - سلیک چ 1887 م. در 762 ص. جزء دهم ، سلیسکون - صلاح الدین چ 1898 م. در 759 ص.جزء یازدهم ، الصلبة - عثمانیة چ 1900 م. در 755 ص.
4- روضةالتجار فی مبادی مسلک الدفاتر چ بیروت 1851 م. 5- قصه روبنسون کروزن ترجمه به عربی از زبان انگلیسی چ بیروت . 6- قطرالمحیط که مختصر محیطالمحیط است. جزء 2 چ بیروت 1867 - 1871 م. 7- کشف الحجاب فی علم الحساب ، چ بیروت 1848 م. 317 ص و چ 1887 م. در 414 ص. 8- الکوثر، اعلانی است برای کتاب دائرةالمعارف بمنظور اینکه کتاب را بدین نام بخوانند. چ بیروت 1874 م. در 14 ص. 9- محیط المحیط، در آغاز متذکر میشود مشتمل است برلغاتی که در محیط فیروزآبادی آمده باضافه لغات بسیاری که آوردن آنها بر وی دشوار بوده است. فراغ از تألیف 1869 م. جزء 2 چ بیروت 1870 م. 10- مصباح الطالب فی بحث المطالب ، شرحی است بر بحث المطالب مطران جرمانوس فرحات. چ بیروت 1854 م. در 425 ص. 11- مفتاح المصباح در صرف و نحو، چ بیروت 1868 م. در 316 ص و آن را برای مبتدیان مختصر کرده است. چ 1862 م. در 144 ص.12- الهیئةالاجتماعیة و المقابلة بین العوائدالعربیةو الافرنجیة، چ بیروت 1864 م. در 42 ص. (از معجم المطبوعات). و رجوع به اعلام زرکلی ، ریحانة الادب و النقود ص 25 شود.

بستانی. [ ب ] (اخ) خوری ، بطرس. لبنانی مارونی مقیم بیروت ، متولد بسال 1879 م. و شاگرد مدرسه عین ورقه. او راست : 1 - آداب المراسلة، برای شاگردان مدارس چ بیروت 1912 م. در 174 ص. 2 - الرسائل العصریه ، مجموعه ای است از نامه ها در موضوعهای عادی در فن ترسل. چ بیروت 1910 م. در 344 ص. 3 - روایة داودالملک. چ بیروت 1906م. (از معجم المطبوعات).

بستانی. [ ب ] (اخ) سعید افندی متوفی 1901 م. او راست : روایة ذات الخدر، که در آن آداب و رسوم مصریان را بشیوه لطیفی مجسم ساخته است چ اسکندریه 1884 م. (از معجم المطبوعات).

بستانی. [ ب ] (اخ) سلیم. (1848 - 1884 م.) نخستین فرزند بطرس بستانی است. وی در دهکده عبیه متولد شد وعلوم عربی را نزد شیخ ناصیف یازجی آموخت و زبانهای ترکی و انگلیسی و فرانسوی را نزد مشهورترین استادان فراگرفت ، در سال 1862 م. به سمت ترجمان کنسول ممالک متحده تعیین شد و در کارهای ادبی پدر خود را یاری میکرد بویژه در اداره امور مدرسه ملی و نیز در تنظیم دائرة المعارف و نوشتن مقالات مهم در مجله الجنان یار و مددکار وی بود. سپس بشخصه انتشار دو روزنامه ، الجنة و الجنان را بعهده گرفت و تعداد بیشماری داستان نوشت. وی به اخلاق خوش و هوش سرشار و علو همت و شهامت نفس و حسن نیت شهرت یافت و به بیماری سکته در دهکده بوراج در لبنان درگذشت و جنازه اش را تا بیروت مشایعت کردند. او راست : 1 - تاریخ فرنساالحدیث ، متضمن تاریخ امپراتوری ناپلئون اول تا وفات وی بهمکاری شیخ خطارالدحداح ، چ بیروت 1884 م. در 1040 ص. 2 - تاریخ ناپلئون بوتابرت فی مصر و سوریا، بنقل از تاریخ فرنساالحدیث چ مطبعه غرزوزی اسکندریه 1914 م. در 200 ص.(از معجم المطبوعات). و رجوع به الاعلام زرکلی شود.

بستانی. [ ب ] (اخ) سلیمان بن خطاربن سلوم نادر بسال 1856 م. در دهکده بکشتین لبنان متولد شد و بسال 1925 م. درگذشت وی عضو مجلس اعیان قسطنطنیه و بازرس اداره کل کار بوده. او راست :
1 - الیاذه ، هومیروس ، (ایلیاد همر) به نظم عربی با شرح تاریخی و ادبی و مقدمه ای درباره شعر و شعرا و ادبیات یونان و عرب چ مطبعةالهلال 1904 م.در 1260 ص.
2 - عبری و ذکری ، یا تاریخ الدولةالعثمانیة قبل از مشروطه و بعد از آن چ مطبعةالاخبار 1908 م. در 204 ص. (از معجم المطبوعات). و رجوع به اعلام زرکلی شود.

بستانی. [ ب ](اخ) عبداﷲ وی استاد لغت عرب در مدرسه بطریرکیة ومدرسه حکمت بیروت بوده. او راست : 1 - خطاب فی التاریخ العام تألیف بوسویه فرانسوی که آن را بهمکاری شاکرعون ترجمه کرده است. چ بیروت 1882 م. در 336 ص. 2 - کتاب النحو، که جزو دوم از کتاب بحث المطالب تألیف مطران جرمانوس فرحات است با اضافاتی بر آن چ. عبدا(لبنان) 1900 م. در 299 ص. 3 - تصحیح کتاب الاقتضاب فی ادب الکتاب تألیف ابن سید بطلیوسی. 4 - البستان ، و آن کتاب لغتی است در دو مجلد بزرگ که مجلد اول آن بسال 1927 م. منتشر شده است. (از معجم المطبوعات).

بستانی. [ ب ] (اخ) میخائیل عید. وی رئیس یکی از محاکم لبنان بوده. او راست : مرجعالطلاب ، کتابی است در فقه که در آن مسائل مربوط به معاملات شرعی و فتاوی مشهور را آورده است. چ مطبعه علمیة بیروت 1914 م. در 717 ص. (از معجم المطبوعات). و رجوع به اعلام زرکلی شود.

بستانی. [ ب ] (اخ) نجیب. وی سومین پسر معلم بطرس بستانی و متولد در بیروت بوده. علوم ادب را نزد پدر و مادر خود آموخت و مقالات سیاسی در روزنامه الجنه و الجنان نوشت سپس در قاهره به وکالت دادگستری پرداخت. او راست : ذکری و مشاهدات فی الاستانه اسلامبول ، چ مصر 1914 م. (از معجم المطبوعات).

بستانی.[ ب ] (اخ) ودیع. وی از دانشکده آمریکایی بیروت فارغ التحصیل شد. او راست : 1 - البستانی که ترجمه منتخبی از مجموعه اشعار عشقی نابغه معاصر هند «رابندرانات تاگور» است. 2 - ثمرةالحیاة، تألیف لرد اوبری از علمای انگلیس که از متن فرانسوی به عربی درآورده است. چ مصر 1910 م. 3 - رباعیات عمرالخیام ، از نوابغ شعرای ایران که از روی ترجمه فیتز جرالد انگلیسی با مقابله با ترجمه هونیولد نیکلا و کارنرو مکارنی به شعر عربی (هفت مصراعی) درآورده است. چ مطبعه الاّداب 1912 م. در 142 ص. 4 - السعادةوالسلام ، تألیف لرد اوبری انگلیسی که به عربی درآورده است ، چ مطبعةالمعارف 1910 م. 5 - مسرآت الحیاه ، تألیف لرد اوبری انگلیسی ترجمه به عربی چ مصر در 205 ص. این کتاب کرت دیگر بقلم خلیل بک ثابت ترجمه شده است. 6 - محاسن الطبیعة و عجائب الکون تألیف لرد اوبری انگلیسی ترجمه به عربی چ مصر 1913 م. 7 - معنی الحیاة ترجمه از متن انگلیسی چ مصر 1910 م. در 150 ص. (از معجم المطبوعات).

بستانی. [ ب ] (اخ) یوسف افرام ، از نویسندگان روزنامه مصر است. او راست : تاریخ حرب البلقان الاولی والحرب البلقانیة الثانیة (تاریخ جنگ اول و دوم بالکان) جزء اول دارای چهل تصویر و دو نقشه جغرافی است چ مطبعةالهلال 1913 و 1914 م. (از معجم المطبوعات).

بستانی. [ ب ] (اخ) یوسف بن عبدالخالق بستانی از روات حدیث است. (منتهی الارب).

بستانی. [ ب ] (اخ) یوسف توما، از مردم لبنان بوده و در قاهره کتابفروشی داشته است. او راست : 1 - امثال الغرب و الشرق ، مکرر در مصر بچاپ رسیده است. 2 - روض الجنان فی تاریخ جبل لبنان. کتاب مختصریست و در اسکندریه بسال 1908 م.در 160 ص به چاپ رسیده است

بوستانی. منسوب به بستان. (ناظم الاطباء) (آنندراج). باغبان. (ناظم الاطباء). اهلی ، مقابل وحشی و بری و صحرایی : خشخاش بستانی ، خشخاش ابیض ، خشخاش سپید. کرفس بستانی.

بستانی. [ ب ُ ] (اِخ) اگوستین (کشیش) او راست : الکواکب السیار که آن را به سال 1906 م. در 312 ص به چاپ رسانیده است. رجوع به معجم المطبوعات شود.

بستانی. [ ب ُ ] (اِخ) امین (وکیل دادگستری). او راست : مختارات ، مشتمل بر رسایل و فصول درباره اجتماع و قانون و قضا و ادب و سیاست چ مطبعه الهلال 1919 م. در 248 ص. (از معجم المطبوعات).

بستانی. [ ب ُ ] (اِخ) بطرس ، معلم (1819 - 1887 م.) معلم بطرس بن بولس بن عبداﷲبن کرم بن شدیدبن ابی شدیدبن محفوظ بستانی از قریه دبیه از اقلیم خروب جبل لبنان. تحصیلات خود را در مدرسه عین ورقه (که مدرسه بنامی است در لبنان) به پایان آورد و سپس مدتی درآنجا بتدریس پرداخت و بعد به بیروت شد و با مبلغان پروتستانی رفت و آمد کرد و از مذهب ایشان پیروی میکرد. در مدرسه عبیه که دکتر واندیک آن را تأسیس کرده بود بتدریس پرداخت دوباره به بیروت بازگشت و بسمت ترجمان کنسول امریکا انتخاب شد. و شروع به تألیف و وعظ و خطابه کرد و با عالی سمیت و دکتر واندیک در ترجمه تورات همکاری کرد. سپس به تألیف قاموس معروف خویش محیطالمحیط پرداخت و در زمره نام آوران بشمار آمدو بسال 1863 م. در بیروت بتأسیس مدرسه ملی پرداخت که از دیگر نواحی شام و مصر و اسلامبول و یونان و عراق دانشجویان بدان روی آوردند. آنگاه در آغاز سال 1870 م. مجله الجنان را که حاوی مقالات مهمی بود دایر کرد. و سپس روزنامه الجنه را منتشر ساخت و فرزندش سلیم در اداره امور مدرسه و انتشار دو مجله وی را یاری میکرد وی را تألیفات سودمندیست که در دیگر نواحی دنیا معروف است بویژه دایرة المعارف وی ، و آن کتاب مهمی است که پس از به پایان رساندن محیطالمحیط به فکر تدوین آن افتاد. سپس نمونه هایی از آن را بنزد خدیومصر، اسماعیل فرستاد و خدیو برای تألیف و چاپ و انتشار این اثر وی را کمک کرد و حکومت مصر نیز برای کمک بچاپ و انتشار کتاب مزبور بر آن شد تا هزار نسخه از آن را بخرد و ضمناً کتابخانه ای حاوی کتابهای مفید در اختیارش گذاشت. مؤلف نمونه ای از فضل و اجتهاد و استادی و ثبات و کوشش در راه دانش بود و در بیروت بسال 1887 م. به مرض سکته درگذشت و خطبا و شعرا در رثاء وی مقالات و اشعار زیادی منتشر ساختند. آثارش عبارتند از: 1- آداب العرب در خطبه ، چ بیروت 1859 م. 2- تاریخ ناپلئون اول امپراتور فرانسه چ بیروت 1868 م. در435 ص. 3- دایرةالمعارف ، که نخستین دایرةالمعارف علمی است ، در هشت جزء: جزء اول ، الف - ابوالاملاک چ 1876م. در 792 ص. جزء دوم ، ابوامیة - ارجوان چ 1877 م. در 800 ص. جزء سوم ، ارحوب - اغمنت چ 1878 م. در 800 ص. جزء چهارم چ اغمید - ایونا چ 1881 م. در 806 ص. جزء پنجم ، ایوب - بیوس چ 1882 م. در 784 ص. جزء ششم ، تأبط شراً - حرب. چ 1882 م. در 784 ص. که پسرش سلیم آن را بپایان آورد. جزء هفتم ، حرب بن ابیه - دمتسق چ 1883 م. در 770 ص. جزء هشتم. دمسیس - روستجق چ 1884م. در 764 ص. سپس مجلدات 9 تا 11 را نجیب و امین بستانی به کمک سلیمان افندی بستانی بپایان رسانیدند.
جزء نهم ، رسول - سلیک چ 1887 م. در 762 ص. جزء دهم ، سلیسکون - صلاح الدین چ 1898 م. در 759 ص.جزء یازدهم ، الصلبة - عثمانیة چ 1900 م. در 755 ص.
4- روضةالتجار فی مبادی مسلک الدفاتر چ بیروت 1851 م. 5- قصه روبنسون کروزن ترجمه به عربی از زبان انگلیسی چ بیروت . 6- قطرالمحیط که مختصر محیطالمحیط است. جزء 2 چ بیروت 1867 - 1871 م. 7- کشف الحجاب فی علم الحساب ، چ بیروت 1848 م. 317 ص و چ 1887 م. در 414 ص. 8- الکوثر، اعلانی است برای کتاب دائرةالمعارف بمنظور اینکه کتاب را بدین نام بخوانند. چ بیروت 1874 م. در 14 ص. 9- محیط المحیط، در آغاز متذکر میشود مشتمل است برلغاتی که در محیط فیروزآبادی آمده باضافه لغات بسیاری که آوردن آنها بر وی دشوار بوده است. فراغ از تألیف 1869 م. جزء 2 چ بیروت 1870 م. 10- مصباح الطالب فی بحث المطالب ، شرحی است بر بحث المطالب مطران جرمانوس فرحات. چ بیروت 1854 م. در 425 ص. 11- مفتاح المصباح در صرف و نحو، چ بیروت 1868 م. در 316 ص و آن را برای مبتدیان مختصر کرده است. چ 1862 م. در 144 ص.12- الهیئةالاجتماعیة و المقابلة بین العوائدالعربیةو الافرنجیة، چ بیروت 1864 م. در 42 ص. (از معجم المطبوعات). و رجوع به اعلام زرکلی ، ریحانة الادب و النقود ص 25 شود.

بستانی. [ ب ُ ] (اِخ) خوری ، بطرس. لبنانی مارونی مقیم بیروت ، متولد بسال 1879 م. و شاگرد مدرسه عین ورقه. او راست : 1 - آداب المراسلة، برای شاگردان مدارس چ بیروت 1912 م. در 174 ص. 2 - الرسائل العصریه ، مجموعه ای است از نامه ها در موضوعهای عادی در فن ترسل. چ بیروت 1910 م. در 344 ص. 3 - روایة داودالملک. چ بیروت 1906م. (از معجم المطبوعات).

بستانی. [ ب ُ ] (اِخ) سعید افندی متوفی 1901 م. او راست : روایة ذات الخدر، که در آن آداب و رسوم مصریان را بشیوه لطیفی مجسم ساخته است چ اسکندریه 1884 م. (از معجم المطبوعات).

بستانی. [ ب ُ ] (اِخ) سلیم. (1848 - 1884 م.) نخستین فرزند بطرس بستانی است. وی در دهکده عبیه متولد شد وعلوم عربی را نزد شیخ ناصیف یازجی آموخت و زبانهای ترکی و انگلیسی و فرانسوی را نزد مشهورترین استادان فراگرفت ، در سال 1862 م. به سمت ترجمان کنسول ممالک متحده تعیین شد و در کارهای ادبی پدر خود را یاری میکرد بویژه در اداره امور مدرسه ملی و نیز در تنظیم دائرة المعارف و نوشتن مقالات مهم در مجله الجنان یار و مددکار وی بود. سپس بشخصه انتشار دو روزنامه ، الجنة و الجنان را بعهده گرفت و تعداد بیشماری داستان نوشت. وی به اخلاق خوش و هوش سرشار و علو همت و شهامت نفس و حسن نیت شهرت یافت و به بیماری سکته در دهکده بوراج در لبنان درگذشت و جنازه اش را تا بیروت مشایعت کردند. او راست : 1 - تاریخ فرنساالحدیث ، متضمن تاریخ امپراتوری ناپلئون اول تا وفات وی بهمکاری شیخ خطارالدحداح ، چ بیروت 1884 م. در 1040 ص. 2 - تاریخ ناپلئون بوتابرت فی مصر و سوریا، بنقل از تاریخ فرنساالحدیث چ مطبعه غرزوزی اسکندریه 1914 م. در 200 ص.(از معجم المطبوعات). و رجوع به الاعلام زرکلی شود.

بستانی. [ ب ُ ] (اِخ) سلیمان بن خطاربن سلوم نادر بسال 1856 م. در دهکده بکشتین لبنان متولد شد و بسال 1925 م. درگذشت وی عضو مجلس اعیان قسطنطنیه و بازرس اداره کل کار بوده. او راست :
1 - الیاذه ، هومیروس ، (ایلیاد همر) به نظم عربی با شرح تاریخی و ادبی و مقدمه ای درباره شعر و شعرا و ادبیات یونان و عرب چ مطبعةالهلال 1904 م.در 1260 ص.
2 - عبری و ذکری ، یا تاریخ الدولةالعثمانیة قبل از مشروطه و بعد از آن چ مطبعةالاخبار 1908 م. در 204 ص. (از معجم المطبوعات). و رجوع به اعلام زرکلی شود.

بستانی. [ ب ُ ](اِخ) عبداﷲ وی استاد لغت عرب در مدرسه بطریرکیة ومدرسه حکمت بیروت بوده. او راست : 1 - خطاب فی التاریخ العام تألیف بوسویه فرانسوی که آن را بهمکاری شاکرعون ترجمه کرده است. چ بیروت 1882 م. در 336 ص. 2 - کتاب النحو، که جزو دوم از کتاب بحث المطالب تألیف مطران جرمانوس فرحات است با اضافاتی بر آن چ. عبدا(لبنان) 1900 م. در 299 ص. 3 - تصحیح کتاب الاقتضاب فی ادب الکتاب تألیف ابن سید بطلیوسی. 4 - البستان ، و آن کتاب لغتی است در دو مجلد بزرگ که مجلد اول آن بسال 1927 م. منتشر شده است. (از معجم المطبوعات).

بستانی. [ ب ُ ] (اِخ) میخائیل عید. وی رئیس یکی از محاکم لبنان بوده. او راست : مرجعالطلاب ، کتابی است در فقه که در آن مسائل مربوط به معاملات شرعی و فتاوی مشهور را آورده است. چ مطبعه علمیة بیروت 1914 م. در 717 ص. (از معجم المطبوعات). و رجوع به اعلام زرکلی شود.

بستانی. [ ب ُ ] (اِخ) نجیب. وی سومین پسر معلم بطرس بستانی و متولد در بیروت بوده. علوم ادب را نزد پدر و مادر خود آموخت و مقالات سیاسی در روزنامه الجنه و الجنان نوشت سپس در قاهره به وکالت دادگستری پرداخت. او راست : ذکری و مشاهدات فی الاستانه اسلامبول ، چ مصر 1914 م. (از معجم المطبوعات).

بستانی.[ ب ُ ] (اِخ) ودیع. وی از دانشکده آمریکایی بیروت فارغ التحصیل شد. او راست : 1 - البستانی که ترجمه منتخبی از مجموعه اشعار عشقی نابغه معاصر هند «رابندرانات تاگور» است. 2 - ثمرةالحیاة، تألیف لرد اوبری از علمای انگلیس که از متن فرانسوی به عربی درآورده است. چ مصر 1910 م. 3 - رباعیات عمرالخیام ، از نوابغ شعرای ایران که از روی ترجمه فیتز جرالد انگلیسی با مقابله با ترجمه هونیولد نیکلا و کارنرو مکارنی به شعر عربی (هفت مصراعی) درآورده است. چ مطبعه الاَّداب 1912 م. در 142 ص. 4 - السعادةوالسلام ، تألیف لرد اوبری انگلیسی که به عربی درآورده است ، چ مطبعةالمعارف 1910 م. 5 - مسرآت الحیاه ، تألیف لرد اوبری انگلیسی ترجمه به عربی چ مصر در 205 ص. این کتاب کرت دیگر بقلم خلیل بک ثابت ترجمه شده است. 6 - محاسن الطبیعة و عجائب الکون تألیف لرد اوبری انگلیسی ترجمه به عربی چ مصر 1913 م. 7 - معنی الحیاة ترجمه از متن انگلیسی چ مصر 1910 م. در 150 ص. (از معجم المطبوعات).

بستانی. [ ب ُ ] (اِخ) یوسف افرام ، از نویسندگان روزنامه مصر است. او راست : تاریخ حرب البلقان الاولی والحرب البلقانیة الثانیة (تاریخ جنگ اول و دوم بالکان) جزء اول دارای چهل تصویر و دو نقشه جغرافی است چ مطبعةالهلال 1913 و 1914 م. (از معجم المطبوعات).

بستانی. [ ب ُ ] (اِخ) یوسف بن عبدالخالق بستانی از روات حدیث است. (منتهی الارب).

بستانی. [ ب ُ ] (اِخ) یوسف توما، از مردم لبنان بوده و در قاهره کتابفروشی داشته است. او راست : 1 - امثال الغرب و الشرق ، مکرر در مصر بچاپ رسیده است. 2 - روض الجنان فی تاریخ جبل لبنان. کتاب مختصریست و در اسکندریه بسال 1908 م.در 160 ص به چاپ رسیده است

لغت نامه دهخدا

(بُ)

یوسف توما، از مردم لبنان بوده و در قاهره کتابفروشی داشته است. او راست: 1- امثال الغرب و الشرق، مکرر در مصر بچاپ رسیده است. 2- روض الجنان فی تاریخ جبل لبنان. کتاب مختصریست و در اسکندریه بسال 1908 م.در 160 ص به چاپ رسیده است. (از معجم المطبوعات) ، در اصطلاح بانکی مجموع آن را بدست آوردن: مجموع معاملات پارس که ببست با عشر کشتیهای دریا سی هزار هزار درم. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 170 و 171).
- بستن خر و اسب و استر و جز آنها، استوار کردن طناب و رسن آنها باخیه و جز آن.
- بستن و باز کردن، حل و عقد کردن. رتق و فتق کردن.
- بسته آذین، آیین بسته. رجوع به آذین شود.
- بسته کمر، کمربسته. مهیای خدمت. آمادۀ بندگی:
عید او فرخ و فرخ هر سال
فرخی برد را و بسته کمر.
فرخی.
و رجوع به کمر بستن و میان بستن شود.
، جمع شدن.
- ابر بستن، توده شدن آن. رویهم جمع شدن آن. پدید آمدن. پوشیده شدن:
زمین گشت گردان و شد روزگار
یکی ابر بست از بر کارزار.
فردوسی.
همه گرزها برکشیدند پاک
یکی ابر بست از بر تیره خاک.
فردوسی.
هوا از ابر بستن تیره گردد
ز باد تند گیتی خیره گردد.
(ویس و رامین).
و رجوع به هوابستن و میغ بستن شود.
- اجاره بستن به دکان و یا خانه، تعیین نرخ و قیمت کردن. اجاره بندی کردن.
- احرام بستن، احرام گرفتن. محرم شدن. لباس مخصوص حجاج را هنگام مراسم مذهبی حج در بر کردن:
احرام چه بندیم چو آن قبله نه اینجاست
در سعی چه کوشیم که از مروه صفا رفت.
حافظ.
و رجوع به لنگ بستن شود.
- بار بستن، بار بربستن. صاحب آنندراج در ذیل بستن آرد: بمعنی بار کردن چون خم بستن و بارگاه بستن و بنه بستن:
خروشید [شاه یمن] و بار عروسان ببست
ابر پشت شرزه هیونان مست.
فردوسی.
ستوران تازی غلامان کار
باندازه بخرید و بربست بار.
نظامی.
- بارگاه بستن، باربستن. (آنندراج، باربستن) :
ببندند بر پیل نر بارگاه
درآرند جنبش باین بارگاه.
ملاعبداﷲ هاتفی (از آنندراج).
رجوع به باربستن شود.
- به جای بستن، علیل و ناتوان ساختن. از تلاش و کوشش بازداشتن. متوقف و بیحرکت ساختن:
مرا گرنه پیری ببستی بجای
بتنهایی آوردمیشان ز پای.
اسدی (گرشاسب نامه).
- بچیزی بستن، بچیزی وصل کردن. به چیزی پیوستن. بچیزی نسبت دادن. فرموده تا ویرا در خانه ای کردند سخت تاریک چون گوری و به آهن گران وی را ببستند. (تاریخ بیهقی).
- ، بمجاز بچیزی شمردن. اهمیت دادن:
سخن چند گفتم بچیزی نبست
ز گفتار باد است ما را بدست.
فردوسی.
- بربستن، رجوع به مدخل بربستن شود.
- بماهی بستن، در شکم ماهی کردن. وصل بماهی کردن: چو بی فرمان هجرت کرد [یونس] از خدمت ما یکسو شد و رو از قوم بگردانید به ماهی بستمش تا خلق بدانید که هر که ما را بود ما نیز او را باشیم. (قصص الانبیاء).
- بند و بست، نظم و استحکام و بهم پیوستگی:
در نگاه به قفل تغافلش بندست
ولی زیاده ازین بند و بست میخواهد.
ظهوری ترشیزی (از ارمغان آصفی).
همچو اقلیم سخن کز نظم بند و بست یافت
زیب و آیینی ز موزون ملک بود و هست یافت.
افضل اله آبادی (از ارمغان آصفی).
- ، تبانی و توافق در امور و بویژه در سیاست. و رجوع به بست و بند شود.
- تحفه بستن، زیور بستن. آراستن:
تحفه ز جان بسته ام نثار پیری را
وز دم روح القدس بهار پیریرا.
واله هروی (از آنندراج).
- جان در چیزی بستن، روان در چیزی بستن. کنایه از علاقه مند شدن بدان. شیفته شدن بدان:
عروسی دید زیبا جان در او بست.
نظامی.
برآن نیت که بر آن رود پل تواند بست
همی نشست و بر آن کار بست جان و روان.
فرخی.
و رجوع به دل و دیده در چیزی بستن شود.
- جبهه بستن، در تداول نظامیان نوعی سلام دادن نظامی.
- جبهه را بخاک بستن، کنایه از تواضع و فروتنی کردن. سجود کردن:
جبهه را چون خشت بر خاک در میخانه بست.
صائب (دیوان ص 193).
- جراحت یا خستگی یا زخمی را بستن، روی آن پارچۀ تمیزی گرفتن. پانسمان کردن:
نیکو و باندام جراحتش ببسته. منوچهری.
- جمع بستن کلمه، صیغه مفردی را به صیغۀ جمع بدل ساختن.
- خستگی بستن، جراحت یا زخمی را بستن:
ببندم همه خستگیهای خویش
نخواهم کسی را ز خویشان به پیش.
فردوسی.
- چشم بستن، کور کردن. از بینایی محروم ساختن. بمجاز محروم ساختن از دیدار:
که چشمم ز روی سعادت مبند
زبانم بوقت شهادت مبند.
سعدی (بوستان).
- ، بمجاز فریفتن. نیرنگ زدن حقه بازی کردن:
به ایرانیان بر بخندی همی
دگر چشم ما را ببندی همی.
فردوسی.
- چشم بندی، نابینا کردن. کور کردن:
چشم باز وگوش باز و این عمی
حیرتم از چشم بندی خدا.
مولوی.
- ، درتداول عوام، حقه بازی. نیرنگ و فریب.
- چشم از جهان بستن یا فروبستن، کنایه از مردن:
چو سالار جهان چشم از جهان بست
بسالاری ترا باید میان بست.
نظامی.
رجوع به فروبستن شود.
- از عیب کسی چشم بستن یا فروبستن،اغماض کردن. چشم پوشی:
چشم فروبسته ای از عیب خویش
عیب کسان را شده آیینه پیش.
نظامی.
- حرف بستن، اسناد دادن:
خاک ما از عافیت آباد خاموشان بود
حرف نتوان بر لب ما چون لب پیمانه بست.
صائب (دیوان ص 193).
- حکم بستن، مترتب شدن. حکم کردن: و او را صبح دروغین گویند و بر وی هیچ حکم نبندد اندر شریعت. (التفهیم).
- حلق و دهان بستن یا فروبستن، از گفتن بازداشتن:
خپه گشتم دهن و حلق فروبسته چو نای
وز سر ناله شما نیز چو نایید همه.
خاقانی.
- خاک بستن، خاک ریختن. خاک نهادن:
آن کرنج و شکرش برداشت پاک
و اندر آن دستار آن زن بست خاک.
رودکی.
- خرد کسی بستن، چشم عقل وی را بستن:
خرد را می ببندد چشم را خواب.
(ویس و رامین).
رجوع به چشم کسی را بستن شود.
- خواب بستن (فرهنگ نظام) ، بمجاز دیده و چشم برنهادن. خوابیدن. رجوع به دیده، چشم برهم نهادن شود.
- خواب بر چشم کسی بستن، مانع خواب وی شدن. او را از خواب بازداشتن:
گویی دو چشم جادوی عابد فریب او
بر چشم من بسحر ببستند خواب را.
سعدی (بدایع).
- خیال بستن، تصور کردن. خیال کردن. بخیال آمدن. صاحب شرفنامۀ منیری آورده است: صورت بستن ونقش و خیال و طمع را بستن استعمال کرده اند: گفتند که تو این حالت بخواب دیدی و خیال بستی که به بیداری یافتی. (تاریخ طبرستان) .... این چه خیالهاست که می بندد. (تاریخ بیهقی). امّا ملوک را خیالها بندد و کس به اعتقاد و به دل ایشان چنانکه باید راه نبرد. (تاریخ بیهقی چ فیاض ص 620). حصیری را خیال بست چنانکه مستان را بندد که این سوار چرا فرود نیامد... مراو را دشنام داد زشت. (تاریخ بیهقی چ فیاض ص 198).
بست خیالش که هست همبر من ای عجب
نخل رطب کی شود خار مغیلان او.
خاقانی.
بسبب میلی که بمنظوری میداشت به نیشابور رفت و خیال بست که در سروخفا و کلمه اختفا بمراد خویش متحظی خواهد شد. (ترجمه تاریخ یمینی).
شریف اگر متضعف شود خیال مبند
که پایگاه بلندش ضعیف خواهد شد.
(گلستان).
شنیده ام که درین روزها کهن پیری
خیال بست به پیرانه سر که گیرد جفت.
(گلستان).
هرآنکه تخم بدی کشت و چشم نیکی داشت
دماغ بیهده پخت و خیال باطل بست.
(گلستان).
خیال آب خضر بست و جام اسکندر
بجرعه نوشی سلطان ابوالفوارس شد.
حافظ.
چو جان فدای لبش شد خیال می بستم
که قطره ای ز زلالش بکام ما افتد.
حافظ.
رجوع به صورت بستن و نقش بستن شود.
- دامن اندر یکدیگر بستن، متحد و یگانه شدن در میدان جنگ. از هم پراکنده نگشتن مبارزان و چون فرد واحدی پیکار کردن:
ببندیم دامن یک اندر دگر
نمانیم کین ترک پرخاشخر.
فردوسی.
- در بروی کسی بستن،فرازکردن در بروی کسی:
میکنی منع سرشک از دیدۀ خونبار من
جز تو ای مژگان که در برروی صاحب خانه بست ؟
صائب (دیوان ص 193).
- در بستن، فراهم آوردن دو مصراع در. فراز کردن آن. پیش کردن آن:
درش استوار از پی او ببست
که تا میهمانش کند استوار.
عنصری.
روز همجنسان فروشد لاجرم
روزن دل ز آسمان دربسته ام.
خاقانی.
نام نکویی چو برون شد بکوی
در نتوانی که ببندی بروی.
سعدی (از آنندراج).
و رجوع به بربستن شود.
- ، قطع ارتباط کردن:
برگزیدم بخانه تنهایی
از همه کس درم ببستم چست.
شهید بلخی.
، بهم پیوستن.متصل ساختن. وصل کردن.
- در فرابستن، مسدود کردن، پیش کردن در. رجوع به فرابستن شود.
- دست کسی را بستن یا فروبستن، از فعالیت بازداشتن. ممانعت کردن. بازداشتن از انجام دادن کاری:
پراندیشه شد شاه یزدان پرست
ز خون ریختن دست گردان ببست.
فردوسی.
بدانش بود مرد را ایمنی
ببندد ز بد دست اهریمنی.
فردوسی.
بخشکی چو یوزش ببندند دست
برآرندز ابش چو ماهی به شست.
(منسوب به فردوسی).
- دست کسی را از پشت بستن، (در تداول عامه) ازو پیشی جستن در انجام دادن کاری.
- دل بستن بکسی یا چیزی، دل باختن بکسی یا چیزی. علاقمند شدن و شیفته شدن به وی و بدان:
یک روز صرف بستن دل شد بآن و این
روز دگر بکندن دل زین و آن گذشت.
کلیم.
- دل دربستن یا بستن، علاقه مند شدن. دلبستگی پیدا کردن:
بود اول خر و آخر شد خوک
چون به بنگاه خسان دل دربست.
خاقانی.
- دم کسی بستن، جلو زبان، یا سخن او گرفتن. دهان یا زبان او بستن:
اگر خری دم از این معجزه زند که مراست
دمش ببند که خر گنگ بهتر از گویا.
خاقانی.
- دهان بستن،دهان فروبستن. دهن و حلق کسی بستن. وی را از گفتن بازداشتن:
در فتنه بستن دهان بستن است
که گیتی بنیک و بد آبستن است.
سعدی.
دهان دشمن و گفت حسود نتوان بست
رضای دوست بدست آر و دیگران بگذار.
سعدی.
- دیده بستن، چشم بستن. دیده برهم نهادن:
امکان دیده بستنم از روی خوب نیست
اولیتر آنکه گوش نصیحت بیاگنم.
سعدی (از فرهنگ ضیا).
- ، کنایه از مجذوب و مسحور کردن:
دیدۀ این طفل را شیرینی افسانه بست.
صائب (دیوان ص 193).
- دیده بازبستن، چشم برهم نهادن. چشم فروبستن بمجاز، چشم پوشیدن. رجوع به فروبستن شود:
همه دیده ها باز بندند چست
کنند آنگه آن سنگ را باز جست.
نظامی.
- دیده برهم بستن، چشم برهم نهادن. بمجاز خوابیدن: و همه شب دیده برهم نبسته. (گلستان).
- دیده درکسی بستن، توجه کردن بدو. مشتاق شدن بوی:
چونکه بهرام شد نشاطپرست
دیده در نقش هفت پیکر بست.
نظامی.
- دیده فروبستن، پنهان شدن. از دیده ها نهان شدن و کنایه از مردن باشد:
ز دیده فروبستن روی شاه
بناخن خراشیده شد روی ماه.
نظامی.
رجوع به فروبستن شود.
- دیده و دل در کسی یا در چیزی بستن، علاقه مند شدن بدو، بدان: بخلوت با او نشسته و دیده و دل در او بسته. (گلستان).
و رجوع به جان و دل در چیزی بستن شود.
- رخ بستن یا بربستن، بمجاز، رخ پوشاندن. روی نهان کردن:
تنگ چشمان معنیم هستند
که رخ از چشم تنگ بربستند.
نظامی.
و رجوع به رخ و بربستن شود.
- رخت بستن، رخت بربستن. رخت دربستن. کنایه از سفر کردن. حرکت کردن: چه با رنج باشی چه با تاج و تخت
ببایدت بستن بفرجام رخت.
فردوسی.
شدم سیر ازین لشکر و تاج و تخت
سبکبار گشتیم و بستیم رخت.
فردوسی.
برزم نریمان چو شد کار سخت
در گنج بگشاد و بربست رخت.
اسدی (گرشاسب نامه).
اکنون وقت آمد که بازگردی و رخت دربندی و روح خود به ارواح پدر خود پیوندی. (قصص الانبیاء).
وز آنجا رخت بربستند حالی
ز گلها سبزه را کردند خالی.
نظامی.
نه فراغت نشستن نه شکیب رخت بستن
نه مقام ایستادن نه گریزگاه دارم.
سعدی.
- رخت سفر آن جهان بستن، مردن.
- رده بستن، صف بستن. صف کشیدن.
- رصد بستن، بنظاره و مطالعه نشستن راصد.
- روزه بستن، روزه گرفتن:
چو ماری بر سر گنجی نشسته
ز شب تا شب بگردی روزه بسته.
نظامی.
و رجوع به روزه و روزه گرفتن شود.
- روی بستن یا بازبستن، بربستن. بمجاز، روی نهان کردن. رخ پوشاندن. روی پوشاندن:
چو دزدان ره، روی را بازبست
سوی او خرامید تیغی بدست.
نظامی.
- روی بربستن، روی پوشاندن:
نقاب از بهر آن باشد که روی زشت بربندی.
سعدی (مفردات).
و رجوع به روی و بازبستن شود.
- زبان کسی بستن،فروبستن آن. خاموش ساختن او:
ز شیرین کاری آن نقش جمالش
فروبسته زبان و دست نقاش.
نظامی.
که چشمم ز روی سعادت مبند
زبانم بوقت شهادت مبند.
سعدی (بوستان).
در صورت ومعنی که تو داری چه توان گفت
حسن تو ز تحسین تو بسته است زبان را.
سعدی (بوستان).
بکوشش توان دجله را پیش بست
نشاید زبان بداندیش بست.
سعدی (بوستان).
- زبان بستن، خاموش ماندن. سکوت کردن:
چون نپیچاند بافسون دست گستاخ مرا
زلف طراری که بتواند زبان شانه بست.
صائب (دیوان ص 193).
- زنگوله بستن، آویختن آن. آویزان کردن آن: کی زنگوله را بگردن گربه می بندد؟ (مثل). رجوع به زنگوله شود.
- زیور بستن، آذین بستن. آراستن. ترتیب دادن. اندازه بستن. تحفه بستن. (از آنندراج) :
عروس طبع را زیور ز فکر بکر می بندم
بود کز دست ایامم بدست افتد نگاری خوش.
حافظ.
و رجوع به زیور شود.
- سخن بستن، خاموش شدن. سخن نگفتن. از گفتار بازایستادن. و رجوع به فرهنگ نظام شود: خردمند را که در زمرۀ اجلاف سخن ببندد شگفت مدار. (گلستان).
هوشم نماند و عقل برفت و سخن ببست
مقبل کسی که محو شود در کمال دوست.
سعدی (غزلیات).
رجوع به سخن و لب از گفتار و لب از سخن بستن شود.
- شوخ بستن، پینه بستن. رجوع به آبله و پینه و کبره بستن شود.
- صف بستن، رده بستن. صف کشیدن. رجوع به هریک از این لغات در جای خود شود.
- صفحه بستن، (در چاپخانه) صفحه بندی کردن. (فرهنگ فارسی معین: بستن صفحه).
- صورت بستن، تصور کردن. خیال کردن.خیال بستن. بخیال آمدن. بتصور آمدن. و رجوع به خیال بستن و خیال کردن شود: این حال با خوارزمشاه از آن گفته آمد تا ویرا صورت دیگرگونه نبندد. (تاریخ بیهقی). و صورت بست که آنچه مازیار می نویسد حقیقت دارد. (تاریخ طبرستان).
خدایا بذلت مران ازدرم
که صورت نبندد در دیگرم.
سعدی (بوستان).
گفت مرا که پیرم با پیرزنان الفت نیست پس او را که جوان باشد با من که پیرم چه دوستی صورت بندد. (گلستان).
- طمع بستن یا طمع در کسی یا چیزی یا اندر کسی یا چیزی بستن، خواهان و شیفته و شایق و مایل و طالب آن بودن. آزمند شدن: بعد ازپدر طمع اندر شیرین بست تا شیرین خود را به زهر بکشت. (مجمل التواریخ والقصص).
طمع بند و حکمت ز دفتر بشوی
طمع بگسل و هرچه دانی بگوی.
سعدی (بوستان).
- عدل بستن، در تداول عامه، بستن لنگه های بار. عدل بندی کردن.
- غنچه بستن، غنچه ساختن. آفریدن غنچۀ گل.
جان فدای دهنش باد که در باغ نظر
چمن آرای جهان خوشتر از این غنچه نبست.
حافظ.
- ، تصویر کردن غنچه.
فروبستن، ضد گشادن:
چو بگشایی گشاید بند بر تو
فروبندی فروبندند بر تو.
نظامی.
رجوع به فروبستن شود.
- قبا بستن یا دربستن، کنایه از قبا پوشیدن. میان قبا را بستن:
قبا دربسته بر شکل غلامان
همیشه ده بده سامان بسامان.
نظامی.
رجوع به دربستن شود.
- قصب بستن،دستار، عصابه و جز آن بر سرپیچیدن. عمامه و شال و جز آن به دور سر یا کمر بستن:
بستی قصب اندر سر ای دوست بمستی در
سه بوسه بده ما را ای دوست بدستاران.
فرخی.
- کستی یا کشتی بستن، کمربند مخصوص زرتشتیان بمیان بستن. کمربند بستن:
ببستیم کشتی و بگرفت ساز
کنونت نشاید ز ما خواست باز.
فردوسی.
بر کمرگاه تو از کستی جور است بتا
چه کشی بیهده کستی و چه بندی کمرا.
خسروی.
و رجوع به کستی و کشتی ومزدیسنا و ادب پارسی چ 2 ص 376 به بعد شود.
- کله بستن یا بربستن، افراشتن چادر. خیمه افراشتن:
عروس شب چو نقش افکند بردست
به شهرآرایی انجم کله بست.
نظامی.
میدمد صبح و کله بست سحاب
الصبوح الصبوح یا اصحاب.
حافظ.
- کمربستن یا کمر بر میان بستن،کنایه از آمادۀ کار بزرگی گشتن. بکار مهمی دست یازیدن. برای پادشاهی و سروری یا پایه های بلند، همت گماشتن:
کنون تا کسی از نژاد کیان
بباید ببندد کمر برمیان.
فردوسی.
نه چون تو شنیدم نه دیدم دگر
نه در تخمه ام بست چون تو کمر.
فردوسی.
اگر تشریف شه ما را نوازد
کمربندد رهی گردن فرازد.
نظامی.
و رجوع به میان بستن و میان دربستن شود.
- ، مقابل شدن و برابر گشتن در مقاتله و جنگ با دشمن. (ناظم الاطباء). آمادۀ نبرد و ستیزه گشتن:
هم از ره که آمد نشد زی پدر
بکین بست برجنگ جستن کمر.
اسدی (گرشاسب نامه).
- ، اهتمام نمودن در کاری. (ناظم الاطباء). همت گماشتن به کاری. آماده خدمت کسی شدن:
جوانمرد کو بود غمخوار او
کمربست در چارۀ کار او.
نظامی.
- کمر برمیان کسی بستن، وی را برای کار مهم یا پیکار و مانند آن برگزیدن و انتخاب کردن:
هر آنکس که زنده است از ایرانیان
بیارم ببندم کمر برمیان.
فردوسی.
و رجوع به کمربستن شود.
- کمربسته، رجوع به بسته کمر و همین ترکیب در حرف کاف شود.
- کوس بستن شیر، ببر، پلنگ و جز آنها، حمله آوردن. حمله بردن آنها.
- کیغ بستن، پینه بستن. رجوع به آبله و پینه بستن شود.
- گفت کسی را بستن، وی را از گفتار بازداشتن. مانع حرف زدن او شدن. نطق وی را کور کردن:
دهان دشمن و گفت حسود نتوان بست
رضای دوست بدست آر و دیگران بگذار.
سعدی.
و رجوع به دهان کسی را بستن شود.
- گره بستن، عقد. (ترجمان القرآن عادل بن علی). اتصال دادن دو قسمت جدا بهم.
- گمان بستن، خیال بستن:
ابوعلی گمان بست که برای او فرستاده اند. (ترجمه تاریخ یمینی). و رجوع به خیال بستن شود.
- گوش بستن یا فروبستن، سخن کسی نشنودن:
ز تعلیم دانا فروبست گوش
در عیش بگشاد بر ناز و نوش.
نظامی.
رجوع به فروبستن شود.
- گویایی بستن یا فروبستن، خاموش ماندن. سخن نگفتن:
چو بلبل روی گل بیند زبانش در حدیث آید
مرا در رویت از حسرت فروبستست گویایی.
سعدی (طیبات).
رجوع به فروبستن شود.
- لب بستن یا لب از گفتار یا سخن بستن، خاموش شدن. خاموش ماندن. سکوت کردن:
گشاده شد آنکس که او لب ببست
زبان بسته باید گشاده دو دست.
فردوسی.
دگر گفت اگر شاه را لب ببست
نبینم همی تاج و تخت نشست.
فردوسی.
- لب را بستن، خاموش ماندن. ساکت شدن:
هراسان بگفت این و لب را ببست
بیامد بجایی که بودش نشست.
فردوسی.
چو هرمز نگه کرد لب را ببست
بدان کاسۀ زهر یازید دست.
فردوسی.
و رجوع به لب بستن شود.
- لنگ بستن، آویختن لنگ به خود. پیچیدن لنگ به کمر.
- مشاطه بستن، آرایش کردن. زیور کردن:
پر از چین زلف و رخ پرنور گویی
ببستندی مشاطه چینیانت.
ناصرخسرو.
- میان بستن و میان دربستن، کمر بستن. همت گماشتن بکاری. مهیا شدن برای امری. مصمم گشتن بکاری. قیام و اقدام کردن بکاری:
خروشی برآمد از ایرانیان
ببستند بر کین برزو میان.
فردوسی.
روان خوارگیرم ببندم میان
بدین تیره شب همچو شیر ژیان.
فردوسی.
نریمان میان بسته و جنگ را
عنان داده مه نعل شبرنگ را.
اسدی (گرشاسب نامه).
بفرمان اگر بست باید میان
چرا باید آمد سوی رومیان.
اسدی (گرشاسب نامه).
دل بسودای بتان دربسته ام
بت پرستی را میان دربسته ام.
خاقانی.
دوستی کو تا بجان دربستمی
پیش او جان را میان دربستمی.
خاقانی.
خری که بینی و باری به گل درافتاده
به دل برو شفقت کن ولی مرو بسرش
چو سالار جهان چشم از جهان بست
به سالاری ترا باید میان بست.
نظامی.
کنون که رفتی و پرسیدیش که چون افتاد
میان ببند و چو مردان بگیر، دنب خرش.
(گلستان).
و رجوع به بسته کمر و کمربسته و کمر بستن شود.
- میغ بستن، ابر بستن. توده شدن آن. روی هم جمع شدن آن. پدید آمدن آن. پوشیده شدن:
همی گرز بارید و پولاد تیغ
زگرد سپاه آسمان بست میغ.
فردوسی.
یکی میغ بست آسمان لاله گون
درخش وی از تیغ و باران ز خون.
اسدی (گرشاسب نامه ص 213).
و میغ در میغ بست و دست به گریه برد. (جهانگشای جوینی).
ورجوع به ابر بستن و هوا بستن شود.
- ناله و سوزبستن، خاموش کردن. ساکت ساختن:
بهاری خرمست آخر کجایی
ببستی بلبلان را ناله و سوز.
سعدی (غزلیات).
- نطق بستن یا فروبستن، خاموش ماندن. زبان بسته شدن:
دل بشد از دست، دوست را بچه جویم
نطق فروبست حال دل بچه گویم.
خاقانی.
رجوع به فروبستن شود.
- نظر بستن، چشم برهم نهادن. چشم فروبستن:
ز پرهیزکاری که بود اوستاد
نظر بست هرگه که او رخ گشاد.
نظامی.
- نقاب بستن و نقاب بربستن، چیزی بر روی کشیدن.در حجاب شدن:
پریروی از نظر غایب نگردد
وگر صدبار بربندد نقابی.
سعدی (بدایع).
پری نه ای رخ زیبا بزیر پرده مپوش
تو آفتابی و کی آفتاب بست نقاب.
سعدی (از فرهنگ ضیا).
- ورم بستن، برآمدن. باد کردن:
گردید درین بحر گهر چشم حسودان
مانند حبابی که بنظاره ورم بست.
حکیم زلالی (از آنندراج).
- هوا بستن، ابرناک و سرد شدن آن. (فرهنگ فارسی معین). گرفتگی هوا. رجوع به ابر بستن و میغ بستن شود.
، به مجاز بستن مردی را، دامادی را. بعقیدۀ قدما بجادویی و افسون مرد را در کار مردی ناتوان ساختن. وی را از تصرف دوشیزه ای که زوجه اوست بازداشتن: و آبله نبود که علتی افتاد جوان جهان نادیده را راه مردی بر وی بسته ماند چنانکه با زنان نتوانست بود و مباشرتی کرد و با طبیبی نگفته بودند تا معالجتی کردی راست استادانه که عنین نبود و افتد جوانان را از این علت، زنان گفته بودند، چنانکه حیلتها و دکان ایشان است که ’این خداوندزاده رابسته اند’. (تاریخ بیهقی چ فیاض ص 565).
، باتعویذ و دعا یا جادویی زیان چیزی را دفع کردن. ، از انتشار و انبساط ریش و جراحتی مانع آمدن، شفا دادن بیماری چنانکه: نزله بستن و سالک بستن.
- به افسون بستن، بسحر بستن. مقید کردن. بی حرکت ساختن. افسون کردن. سحر کردن:
به افسون همانسنگ بر جای خویش
ببست [فریدون] و نغلطید یک ذره بیش.
فردوسی.
برفت [تهمورس] اهرمن را به افسون ببست
چو بر تیزرو بارگی برنشست.
فردوسی.
ازایشان دو بهره بافسون ببست
دگرشان بگزر گران کرد پست.
فردوسی.
، به مجاز، بند کردن. حبس کردن. مقید کردن. توقیف کردن. به زندان افکندن:
همانا دلش دیو بفریفته است
که بر بستن من چنین شیفته است.
دقیقی.
تو خاقان چین را ببندی همی
گزند بزرگان پسندی همی.
فردوسی.
ز بت پرستان چندان بکشت و چندان بست
که کشته بود و گرفته ز خانبان به کتر.
فرخی.
چگونه است کز حرب سیری نیابی
چگونه که بر جای هرگز نپایی
مگر نذر کردی که هر مه که نوشد
شهی را ببندی و شهری گشایی.
زینبی.
اگر خواهد [امیر یوسف] که جانب دیگر رود نباید گذاشت و بباید بست و بسته پیش ما آورد. (تاریخ بیهقی). ناگاه بدیشان رسید و چندان بکشت که وصف نتوان کرد و دیگران بگریختند پیمان از ایشان نگرفت و بنام خدای تعالی ایشان را ببست چنانکه از آن بند نتوانند گریخت. (قصص الانبیاء ص 34).
گراز جانور نیز یابی گزند
زمانش مده یا بکش یا ببند.
نظامی.
- بربستن، بند کردن. حبس کردن:
آبرا بربست دست و باد را بشکست پای
تا نه ز آب آید گزند و نه ز باد آید بلا.
خاقانی.
رجوع به مدخل بربستن شود.
، چسباندن. چسبانیدن، چنانکه نان به تنور. خمیر گسترده را برای نان شدن به تنور چسباندن. دوسانیدن:
چو نان شوی که باشی استاد شاعران
اندر تنور نظم تو بندند بس فطیر.
سوزنی.
هر که جوش تنور طوفان دید
نان در او بست احمقش دانید.
خاقانی.
عروسی دید زیبا جان درو بست
تنوری گرم حالی نان درو بست.
نظامی.
هرکسی درین تنور نانی بندید... وحضرت پیغمبر صلی اﷲ علیه و علی آله و اصحابه و سلم نیز نانی در آن تنور بستند. (انیس الطالبین نسخۀ خطی کتاب خانه مؤلف). نان همه درویشان پخته نشد و نانی که ما بسته بودیم خمیر بود. (ایضاً). و رجوع به دربستن به تنور و نان به تنور بستن شود.
- باز بستن، بستن. وصل کردن:
وان پرّ نگارینش بر او باز نبندند
تا آذرمه بگذرد و آید آذار.
منوچهری.
- باز بسته، متعلق. مربوط. وابسته:
همه باز بسته بدین آسمان
که بر برده بینی بسان کیان.
ابوشکور.
- بربستن، بهم پیوند دادن. با هم گرد کردن. بمجاز، نظم کردن:
قافیتهای طیانی که مرا حاصل شد
همه بربستم در مدح و کنون وقت دعاست.
مسعودسعد.
رجوع به مدخل بربستن شود.
- بوسه بستن، بوسیدن:
دست او در دست گیر و روی او در روی نه
بوسه اندر بوسه بند و عیش با او خوش گذار.
فرخی.
، نصب کردن. قراردادن: پس لشکر و رعیت باتفاق تاج بالای سر این زن ببستند. (فارسنامۀ ابن البلخی).
- بند بستن، بستن طناب و جز آن برای خشکاندن لباس و جامۀ شسته.
- بستن یا دربستن نان به تنور، نان به تنور زدن:
ابر بی آب چند باشی چند
گرم داری تنور نان دربند.
نظامی.
هوایی معتدل چون خوش نخندیم
تنوری گرم چون نان درنبندیم ؟
نظامی.
و رجوع به بستن به تنورو نان به تنور دربستن شود.
- تپاله بستن، مدفوع گاو را بدیوار چسبانیدن خشگاندن را برای سوخت زمستان.
- زنگ بستن، جرم گرفتن. غبار گرفتن:
گردون نظر به بی بصران بیشتر کند
زنگی هلاک آینۀ زنگ بسته است.
صائب (دیوان ص 257).
، بمجاز، نگاشتن. نقش کردن. (لازم و متعدی) : پیکرنگار نقش بست. (متعدی) مطلب در ذهنش نقش بست (لازم). صورتگری کردن. شکل کسی، یا چیزی را ساختن:
شادمان باد و همدمش صنمی
که چنویی نبسته صورتگر.
فرخی.
خجسته کاغذی بگرفت در دست
بعینه صورت خسرو در او بست.
نظامی.
شیر توان بست ز نقش سرای
لیک بصد چوب نجنبد ز جای.
نظامی.
دو نقش دگر بست پیکرنگار
یکی بر یمین و یکی بر یسار.
نظامی.
حکیم بار خدایی که صورت گل خندان
درون غنچه ببندد چو در مشیمه جنین را.
سعدی.
هر نقش که دست عقل بندد
جز نقش نگار خوش نباشد.
حافظ.
و رجوع به صورت بستن و نقش و نگار بستن شود.
- نقش بستن، تصویر کردن. حجّاری کردن:
نقش شیرین را چسان در بیستون فرهاد بست.
صائب (دیوان ص 282).
رجوع به نگار بستن شود.
- نگار بستن، تصویر کردن. نقش و نگار کردن:
فراز آورید آخشیجان چهار
کجا اندرو بست چندین نگار.
ابوشکور.
- لب بستن بر چیزی، چسباندن لب بدان:
وقت آنکس خوش که لب را بر لب پیمانه بست.
صائب (دیوان ص 193).
- مهره بست، گچ اندود:
چو شد نیمۀ زین بنا مهره بست
مرا نیمۀ عالم آمد بدست.
نظامی.
و رجوع به مهره و مهرۀ دیوار در ناظم الاطباء و مهره در همین لغت نامه شود.
- نعل بستن، کوفتن با میخ نعل را به سم ستور. نعل زدن. نعل کردن:
که من رخش را بستم امروز نعل
برو کرد خواهم بخون تیغ لعل.
فردوسی.
ز لشکرگهش کس نیامد بدست
که بر بارگی نعلی از زر نبست.
نظامی.
آستینش گرفت سرهنگی
که بیا نعل بر ستورم بند.
سعدی.
- نعل بسته، نعل شده. نعل کرده رجوع به نعل و بسته شود:
بر سر از سم ّ نعل بستۀ لعن
می خورد جفتۀ خطا و صواب.
سوزنی.
، ساختن. به وجود آوردن چنانکه باغ را. (دزی ج 1 ص 83). ، بمجاز نسبت دادن. اسناد دادن.
- تهمت و بهتان و دروغ و افترا به کسی یا بر کسی بستن، نسبت دادن آن به دروغ بدو: التقول،سخن بر کسی بستن. (زوزنی).
، نسبت کردن. منسوب ساختن و اغلب به ’بر’ متعدی شود: سه کار کرد یکی آنکه زکوه نداد، دویم بهتان بر موسی بست... (قصص الانبیاء ص 118). و این حکایت در شهنامه بر بهرام گور می بندند و در سیر ملوک بر نوشیروان عادل و خدای علیم تر بدرستی آن. (اسکندرنامه نسخۀ خطی نفیسی).
افسانه ها به من بر چون بندی
گویی که من به چین و به ماچینم.
ناصرخسرو.
این خاتون بر یکی از چاکران شوی خویش عاشق بود و مردمان گفتندی که طغشاده پسر وی از این مرد است و وی این پسر را بر شوی خویش بسته است و این پسر از بخار خدات نیست. (تاریخ بخارای نرشخی ص 47).
حیض بر حور و جنابت بر ملایک بسته ام
گر ز خون دختران رز بود صهبای من.
خاقانی.
پردۀ عاشقان درد و آنگه
جرم بر روزگار بندد صبح.
خاقانی.
اینچنین نامه بر تو شاید بست
کز تو جای بلندنامی هست.
نظامی.
عاقبت چون ز کینه شد سرمست
تهمتی از دروغ بر من بست.
نظامی.
وفا مردی است بر زن چون توان بست
چو زن گفتی بشوی از مردمی دست.
نظامی.
چون کیانیان را عدد و عدت زیادت نماند آن قوم خویشتن را بر روافض بستند. (جهانگشای جوینی). و وضع آن جدول را که بحر ضلال بود بر ائمۀ اهل بیت رضوان اﷲ علیهم بست. (جهانگشای جوینی). قوم مذکور که از کیانیان به روافض نقل کرده بودند خود را بر اسماعیل بستند. (جهانگشای جوینی).
ز روی گمان بر من اینها که بست
من از خود یقین میشناسم که هست.
سعدی (بوستان).
نگویم نسبتی دارم به نزدیکان درگاهت
که خود را بر تو می بندم بسالوسی و زراقی.
سعدی.
خویشتن بر تو نبندم که من از خود نپسندم
که تو هرگز گل من باشی و من خار تو باشم.
سعدی (بوستان).
سوم باب عشق است و مستی و شور
نه عشقی که بندند بر خود بزور.
سعدی (بوستان).
پیش از آب و گل من در دل من مهر تو بود
با خود آوردم از آنجا نه به خود بربستم.
سعدی (طیبات).
چرا من خویشتن را بد پسندم
بهانه زان بدی برچرخ بندم.
(ویس و رامین).
و برجیس بی تلبیس سجل تملک ممالک ربع مسکون بنام همایون او می بندد. (جامعالتواریخ رشیدی).
قضا را دست پیچ خودکند در کج روی نادان
خطای خویشتن را کور دائم بر عصا بندد.
(از امثال و حکم ص 141) (از جنگ زهرالریاض).
- بازبستن، منسوب کردن. نسبت دادن: هر سال آفتاب را به دوانزده قسمت کرد، هر بخشی سی روز، و هر یکی را از آن نامی نهاد و بفرشته ای بازبست از آن دوانزده فرشته. (نوروزنامه).
زین تنگنای وحشت اگر باز رستمی
خود را به آستان عدم بازبستمی.
خاقانی.
دگرگونه دهقان آذرپرست
به دارا کند نسل او باز بست.
نظامی.
رجوع به بازبستن شود.
، منسوب ساختن. نسبت دادن: و ناسزاوار بود دربستن چیزی بدو (خداوند) و دربستن او بچیزی.... اکنون چیز وچیزی دور است از ایزد و چیزی دربسته شد بآفریده... اگر جایز بودی دربستن چیزی در خدای واجب شدی گفتن، که چیزی آفریدگارست و چیزی آفریده... بلکه او متفرد است و مجرد است از آنکه چیزهای روحانی یا جسمانی که بسیار است در او بندیم. (از کشف المحجوب سجستانی چ کربن ص 4 و 5). رجوع به دربستن شود.
- زلیفن بستن، تهدید کردن. ترساندن:
سیاست کردنش بهتر سیاست
زلیفن بستنش بهتر زلیفن.
منوچهری.
رجوع به زلیفن شود.
، بمعنی پوشیدن چون: پیرایه بستن. (غیاث). بمعنی پوشیدن چون: گل بستن و پیراهن بستن و زنار بستن و پوست بستن و جال بستن. (آنندراج) :
مرا حیرت بر آن آورد صدبار
که بندم در چنین بتخانه زنار.
نظامی.
قبابست و چابک نوردید دست
قبایش دریدند و دستش شکست.
سعدی (بوستان).
ظهوری دگر راهزن زلف کیست
که زنار می بندد ایمان ما.
ظهوری (از آنندراج).
، آویختن. ، آراستن. زینت کردن: روزی در خانه جامه های دیباش پوشانیدند و پیرایه های زر و جوهر بر او بستند و گفتند ما ترا بشوهر خواهیم داد. (از نوروزنامه).
چونکه شد لعل بسته بر تاجش
بر تو بستم ز بیم تاراجش.
نظامی.
و جواهر و حلی و حلل بسیار بر ایشان بستند. (جهانگشای جوینی).
، ربط دادن. وصل کردن. پیوند دادن. چسباندن: قداره بستن. شمشیر بستن. خنجر بستن. ، بمعنی پیوند نیز آمده، چون آیینه بستن. (غیاث). پیوند کردن و پیوند گرفتن چون آینه بستن. (آنندراج). و بصورت ترکیب با کلمه هایی چون: آذین بستن، آرایش بستن، آینه بستن، نخل بستن، و در تداول عوام تکیه بستن، طاق نصرت بستن، طاق نما بستن، بمجاز آراستن و تزیین کردن و طرازیدن، آراستن بآیینه و سلاح های جنگ و بوق و منتشا و کشکول و جز آنها:
ببستند آذین به بیراه و راه
بجایی که بگذشت شاه و سپاه.
فردوسی.
تبیره ببردند و پیل از درش
ببستند آذین همه کشورش.
فردوسی.
چو نزدیک شهراندر آمد سپاه
ببستند آذین به بیراه و راه.
فردوسی.
آنچه بر هفت گنج خانه راز
بستم آرایشی فراخ و دراز.
نظامی.
ماه سر منجوق کمانش ز رخ خویش
آیینۀ زر بست برین طاق مقرنس.
بدر چاچی (از آنندراج).
، در تداول اطفال و یا شعرا، مفحم کردن. مغلوب ساختن. مالاندن. مجاب کردن حریف در مشاعره. ، پیوستن. (ناظم الاطباء). وصل نمودن و متصل کردن و پیوند نمودن: لنگ را به کمر بستم. پرده را به دیوار بستم. (فرهنگ نظام). الصاق کردن:
که سهلست لعل بدخشان شکست
شکسته نشاید دگر بار بست.
سعدی (بوستان).
- جان و روان در کاری بستن، بدان علاقه مند شدن. دل بستن بدان:
همی نشست و بر آن کار بست جان و روان.
فرخی.
، جمع کردن. (ناظم الاطباء). رجوع به لنگ بستن شود. ، فراهم کشیدن. جمع کردن. (ناظم الاطباء). بهم آمدن. ملتحم. ملتئم، متلائم کردن، آلات رویینه و مسینه و مانند آن: [چون] به أرزیز بندند و دوسانند آن ارزیز را کفشیر خوانند. (از حاشیه فرهنگ اسدی خطی نخجوانی). ، به مجاز جوش خوردن. التیام یافتن:
سپاهان بد چو اندام شکسته
شکسته از فر او گشت بسته.
(ویس و رامین).
و چون کس را زخمی آید آن را به سوهان بزنندو بر جراحت کنند در حال ببندد. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 126).
- خود را بستن یا بار خود را بستن، در تداول عوام، تمولی از کاری پیدا کردن. تمول و سود نامشروعی بدست آوردن. گرد کردن.
- طرف بستن یا بربستن، سود بردن. منتفع شدن. جمع کردن مال:
طرف کرم ز کس نبست این دل پرامید من
گر چه سخن همی برد قصۀ من به هرطرف.
حافظ.
کس بدور نرگست طرفی نبست از عافیت
به که نفروشند مستوری به مستان شما.
حافظ.
شکوه آصفی و اسب باد و منطق طیر
به باد رفت و ازو خواجه هیچ طرف نبست.
حافظ.
- بربستن، بمجاز، بدست آوردن. فایده و سود بردن:
برو جان بابا در اخلاص پیچ
که نتوانی از خلق بربست هیچ.
سعدی (بوستان).
- کار بستن یا به کار بستن یا در کار بستن نصیحت و پند و فرمان و امثال آن، به مجازاستعمال کردن. عمل کردن بدان. انجام دادن آن: چون فیروزبن یزدجرد به پادشاهی بنشست و ملک روم بر وی مسلم شد سیرت نیک کار بست و داد کرد و بیست وهفت سال اندر ملک بود. (ترجمه طبری بلعمی).
شما گر خرد را نبستید کار
نه من سیرم از جنگ و از کارزار.
فردوسی.
بطوس آنگهی گفت [کیخسرو] کای هوشمند
مر این گفته را سربسر کار بند.
فردوسی.
شما هرچه گویم ز من بشنوید
اگر کار بندید خرم بوید.
فردوسی.
هر که فرمان پادشاه را کار نبندد با پادشاه برابری کرد و مخالف گشت. (نوروزنامه).
گفت از من و از تو کار بستن
بیگانه نمیتوان نشستن.
نظامی.
کسی کو داند و کارش نبندد
بر او بگری که او بر خویش خندد.
عطار.
مده ای حکیم پندم که بکار درنبندم
که ز خویشتن گزیر است و ز دوست ناگزیرم.
سعدی (طیبات).
ای که مشتاق منزلی مشتاب
پند من کار بند و صبر آموز.
سعدی (گلستان).
دیدم که نصیحت نمی پذیرد... ترک مناصحت گرفتم وروی از مصاحبت بگردانیدم و قول حکما را کار بستم که گفته اند.... (گلستان سعدی).
- کار بستن چیزی، استعمال کردن آن: آنگاه سلیمان آهک نوره به بلقیس فرستاد تا کار بست. (ترجمه طبری بلعمی).
خنجر بیست منی گرزۀ پنجاه منی
کس جز او کار نبسته است مگر رستم زر.
فرخی.
کسی که خنجر پولاد کار خواهد بست
دلش چو آهن و پولاد باید اندر بر.
مسعودسعد.
و رجوع به کار بستن شود.
- بکار بستن دستوری، امری، فرمانی، بدان عمل کردن.
- کاربند بودن، مجری دستور بودن. عمل کردن به فرمان یا نصیحت و مانند آنها: واحمد ترا به جای پدر است مثالهای وی را کاربند باش. (تاریخ بیهقی). و رجوع به کاربستن و کاربند شود.
- مکر بستن، به مجاز، پدید آوردن. ظاهر ساختن. ابداع کردن:
مکر دیگر آن وزیر از خود ببست
وعظ را بگذاشت در خلوت نشست.
مولوی.
، یافتن. (ناظم الاطباء). ، بمجاز، مسدود کردن و جلو گرفتن. (فرهنگ نظام) (ناظم الاطباء).
- بستن یا بربستن یا فروبستن راهی، دری، گذری، ورغی، رودخانه ای، سد کردن آن. گرفتن آن. استوار کردن آن. مانع عبور شدن. مسدود ساختن. بند آوردن آن:
یخچه بارید و پای من بفسرد
ورغ بربند یخچه را ز فلک.
رودکی.
کسانی که بودند بر درگهش
همی بسته بودند بر وی رهش.
فردوسی.
چو در کارتان کردم اکنون نگاه
ببندد همی بر خرد دیو راه.
فردوسی.
نپیچیم دیگر ز فرمانت سر
نبندیم دیگر به هرکس گذر.
فردوسی.
بام کسان را چه عمارت کنی
چونکه نبندی خود دیوار خویش.
ناصرخسرو.
سمنبر غافل از نظّارۀ شاه
که سنبل بسته بد بر نرگسش راه.
نظامی.
و بروایتی گفته اند شادروان شوشتر او بست اما درست تر آن است که شاپور ذوالاکتاف بست. (از فارسنامۀ ابن البلخی ص 63).
بکوشش توان دجله را پیش بست
نشاید زبان بداندیش بست.
سعدی (بوستان).
در فتنه بستن دهان بستن است
که گیتی به نیک و بد آبستن است.
سعدی.
و رجوع به بربستن و بازبستن شود.
- در بستن یا بربستن، رخنه بستن. مسدود کردن. پیش کردن:
بنه چون جان بباد پاک بربند
در زندان سرای خاک بربند.
نظامی.
برخیز و در سرای دربند
بنشین و قبای بسته واکن.
سعدی (طیبات).
دری بروی من ای یار مهربان بگشای
که هیچکس نگشاید اگر تو دربندی.
سعدی (طیبات).
، بنا کردن، چون حصار بستن. (غیاث). بنا کردن، چون حصن بستن و حصار بستن. (آنندراج) .ساختن، برآوردن، نهادن سد، پل رودخانه، حصار و جز آن. پی افکندن. پی بنایی را ریختن:
بر آن نیت که بر آن رود پل تواند بست، [اسکندر] . (؟)
بر آب جیحون پل بستن و گذاره شدن
بزرگ معجزه ای باشد و قوی برهان.
فرخی.
بر آب جیحون بر هفته ای یکی پل بست
چنانکه گفتی کز دیرباز بوده چنان.
فرخی.
دوسال، یا سه سال در آن بود، تا ببست
جسری بر آب جیحون، محمود نامدار.
منوچهری.
در مدت دو هفته ببستی تو این ملک
جسری به آب جیحون به زان هزار بار.
منوچهری.
چون بدان محکمی حصاری بست
رفت و چون گنج در حصار نشست.
نظامی.
عکس رخ تو آینه را چون نگار بست
بر گرد شهر حسن ز آهن حصار بست.
صائب (از آنندراج).
- بستن پل، ساختن پل. وسیله آمد شدن به روی رودخانه فراهم ساختن.
- بستن قبر، گرفتن آن. با آجر و گچ خرپشته کردن روی آن: ایشان را در آن محل که حال، مدفن ایشان است دفن کرده اند و قبر بسته اند. (مزارات کرمان ص 131 س 3).
- آخر بستن، آخر ساختن: برای هر خری آخر نمی بندند (از مثل هاست).
- اجاق بستن، ساختن آن. برآوردن آن.
- حوض بستن، سدبستن. بند آب بستن. حوض ساختن:
خبر بردندشیرین را که فرهاد
بماهی حوض بست و جوی بگشاد.
نظامی.
- حوضه بستن، رجو

یوسف توما، از مردم لبنان بوده و در قاهره کتابفروشی داشته است. او راست: 1- امثال الغرب و الشرق، مکرر در مصر بچاپ رسیده است. 2- روض الجنان فی تاریخ جبل لبنان. کتاب مختصریست و در اسکندریه بسال 1908 م.در 160 ص به چاپ رسیده است. (از معجم المطبوعات) ، در اصطلاح بانکی مجموع آن را بدست آوردن: مجموع معاملات پارس که ببست با عشر کشتیهای دریا سی هزار هزار درم. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 170 و 171).
- بستن خر و اسب و استر و جز آنها، استوار کردن طناب و رسن آنها باخیه و جز آن.
- بستن و باز کردن، حل و عقد کردن. رتق و فتق کردن.
- بسته آذین، آیین بسته. رجوع به آذین شود.
- بسته کمر، کمربسته. مهیای خدمت. آمادۀ بندگی:
عید او فرخ و فرخ هر سال
فرخی برد را و بسته کمر.
فرخی.
و رجوع به کمر بستن و میان بستن شود.
، جمع شدن.
- ابر بستن، توده شدن آن. رویهم جمع شدن آن. پدید آمدن. پوشیده شدن:
زمین گشت گردان و شد روزگار
یکی ابر بست از بر کارزار.
فردوسی.
همه گرزها برکشیدند پاک
یکی ابر بست از بر تیره خاک.
فردوسی.
هوا از ابر بستن تیره گردد
ز باد تند گیتی خیره گردد.
(ویس و رامین).
و رجوع به هوابستن و میغ بستن شود.
- اجاره بستن به دکان و یا خانه، تعیین نرخ و قیمت کردن. اجاره بندی کردن.
- احرام بستن، احرام گرفتن. محرم شدن. لباس مخصوص حجاج را هنگام مراسم مذهبی حج در بر کردن:
احرام چه بندیم چو آن قبله نه اینجاست
در سعی چه کوشیم که از مروه صفا رفت.
حافظ.
و رجوع به لنگ بستن شود.
- بار بستن، بار بربستن. صاحب آنندراج در ذیل بستن آرد: بمعنی بار کردن چون خم بستن و بارگاه بستن و بنه بستن:
خروشید [شاه یمن] و بار عروسان ببست
ابر پشت شرزه هیونان مست.
فردوسی.
ستوران تازی غلامان کار
باندازه بخرید و بربست بار.
نظامی.
- بارگاه بستن، باربستن. (آنندراج، باربستن) :
ببندند بر پیل نر بارگاه
درآرند جنبش باین بارگاه.
ملاعبداﷲ هاتفی (از آنندراج).
رجوع به باربستن شود.
- به جای بستن، علیل و ناتوان ساختن. از تلاش و کوشش بازداشتن. متوقف و بیحرکت ساختن:
مرا گرنه پیری ببستی بجای
بتنهایی آوردمیشان ز پای.
اسدی (گرشاسب نامه).
- بچیزی بستن، بچیزی وصل کردن. به چیزی پیوستن. بچیزی نسبت دادن. فرموده تا ویرا در خانه ای کردند سخت تاریک چون گوری و به آهن گران وی را ببستند. (تاریخ بیهقی).
- ، بمجاز بچیزی شمردن. اهمیت دادن:
سخن چند گفتم بچیزی نبست
ز گفتار باد است ما را بدست.
فردوسی.
- بربستن، رجوع به مدخل بربستن شود.
- بماهی بستن، در شکم ماهی کردن. وصل بماهی کردن: چو بی فرمان هجرت کرد [یونس] از خدمت ما یکسو شد و رو از قوم بگردانید به ماهی بستمش تا خلق بدانید که هر که ما را بود ما نیز او را باشیم. (قصص الانبیاء).
- بند و بست، نظم و استحکام و بهم پیوستگی:
درِ نگاه به قفل تغافلش بندست
ولی زیاده ازین بند و بست میخواهد.
ظهوری ترشیزی (از ارمغان آصفی).
همچو اقلیم سخن کز نظم بند و بست یافت
زیب و آیینی ز موزون ملک بود و هست یافت.
افضل اله آبادی (از ارمغان آصفی).
- ، تبانی و توافق در امور و بویژه در سیاست. و رجوع به بست و بند شود.
- تحفه بستن، زیور بستن. آراستن:
تحفه ز جان بسته ام نثار پیری را
وز دم روح القدس بهار پیریرا.
واله هروی (از آنندراج).
- جان در چیزی بستن، روان در چیزی بستن. کنایه از علاقه مند شدن بدان. شیفته شدن بدان:
عروسی دید زیبا جان در او بست.
نظامی.
برآن نیت که بر آن رود پل تواند بست
همی نشست و بر آن کار بست جان و روان.
فرخی.
و رجوع به دل و دیده در چیزی بستن شود.
- جبهه بستن، در تداول نظامیان نوعی سلام دادن نظامی.
- جبهه را بخاک بستن، کنایه از تواضع و فروتنی کردن. سجود کردن:
جبهه را چون خشت بر خاک در میخانه بست.
صائب (دیوان ص 193).
- جراحت یا خستگی یا زخمی را بستن، روی آن پارچۀ تمیزی گرفتن. پانسمان کردن:
نیکو و باندام جراحتش ببسته. منوچهری.
- جمع بستن کلمه، صیغه مفردی را به صیغۀ جمع بدل ساختن.
- خستگی بستن، جراحت یا زخمی را بستن:
ببندم همه خستگیهای خویش
نخواهم کسی را ز خویشان به پیش.
فردوسی.
- چشم بستن، کور کردن. از بینایی محروم ساختن. بمجاز محروم ساختن از دیدار:
که چشمم ز روی سعادت مبند
زبانم بوقت شهادت مبند.
سعدی (بوستان).
- ، بمجاز فریفتن. نیرنگ زدن حقه بازی کردن:
به ایرانیان بر بخندی همی
دگر چشم ما را ببندی همی.
فردوسی.
- چشم بندی، نابینا کردن. کور کردن:
چشم باز وگوش باز و این عمی
حیرتم از چشم بندی خدا.
مولوی.
- ، درتداول عوام، حقه بازی. نیرنگ و فریب.
- چشم از جهان بستن یا فروبستن، کنایه از مردن:
چو سالار جهان چشم از جهان بست
بسالاری ترا باید میان بست.
نظامی.
رجوع به فروبستن شود.
- از عیب کسی چشم بستن یا فروبستن،اغماض کردن. چشم پوشی:
چشم فروبسته ای از عیب خویش
عیب کسان را شده آیینه پیش.
نظامی.
- حرف بستن، اسناد دادن:
خاک ما از عافیت آباد خاموشان بود
حرف نتوان بر لب ما چون لب پیمانه بست.
صائب (دیوان ص 193).
- حکم بستن، مترتب شدن. حکم کردن: و او را صبح دروغین گویند و بر وی هیچ حکم نبندد اندر شریعت. (التفهیم).
- حلق و دهان بستن یا فروبستن، از گفتن بازداشتن:
خپه گشتم دهن و حلق فروبسته چو نای
وز سر ناله شما نیز چو نایید همه.
خاقانی.
- خاک بستن، خاک ریختن. خاک نهادن:
آن کَرَنج و شکرش برداشت پاک
و اندر آن دستار آن زن بست خاک.
رودکی.
- خرد کسی بستن، چشم عقل وی را بستن:
خرد را می ببندد چشم را خواب.
(ویس و رامین).
رجوع به چشم کسی را بستن شود.
- خواب بستن (فرهنگ نظام) ، بمجاز دیده و چشم برنهادن. خوابیدن. رجوع به دیده، چشم برهم نهادن شود.
- خواب بر چشم کسی بستن، مانع خواب وی شدن. او را از خواب بازداشتن:
گویی دو چشم جادوی عابد فریب او
بر چشم من بسحر ببستند خواب را.
سعدی (بدایع).
- خیال بستن، تصور کردن. خیال کردن. بخیال آمدن. صاحب شرفنامۀ منیری آورده است: صورت بستن ونقش و خیال و طمع را بستن استعمال کرده اند: گفتند که تو این حالت بخواب دیدی و خیال بستی که به بیداری یافتی. (تاریخ طبرستان) .... این چه خیالهاست که می بندد. (تاریخ بیهقی). امّا ملوک را خیالها بندد و کس به اعتقاد و به دل ایشان چنانکه باید راه نبرد. (تاریخ بیهقی چ فیاض ص 620). حصیری را خیال بست چنانکه مستان را بندد که این سوار چرا فرود نیامد... مراو را دشنام داد زشت. (تاریخ بیهقی چ فیاض ص 198).
بست خیالش که هست همبر من ای عجب
نخل رطب کی شود خار مغیلان او.
خاقانی.
بسبب میلی که بمنظوری میداشت به نیشابور رفت و خیال بست که در سروخفا و کلمه اختفا بمراد خویش متحظی خواهد شد. (ترجمه تاریخ یمینی).
شریف اگر متضعف شود خیال مبند
که پایگاه بلندش ضعیف خواهد شد.
(گلستان).
شنیده ام که درین روزها کهن پیری
خیال بست به پیرانه سر که گیرد جفت.
(گلستان).
هرآنکه تخم بدی کشت و چشم نیکی داشت
دماغ بیهده پخت و خیال باطل بست.
(گلستان).
خیال آب خضر بست و جام اسکندر
بجرعه نوشی سلطان ابوالفوارس شد.
حافظ.
چو جان فدای لبش شد خیال می بستم
که قطره ای ز زلالش بکام ما افتد.
حافظ.
رجوع به صورت بستن و نقش بستن شود.
- دامن اندر یکدیگر بستن، متحد و یگانه شدن در میدان جنگ. از هم پراکنده نگشتن مبارزان و چون فرد واحدی پیکار کردن:
ببندیم دامن یک اندر دگر
نمانیم کین ترک پرخاشخر.
فردوسی.
- در بروی کسی بستن،فرازکردن در بروی کسی:
میکنی منع سرشک از دیدۀ خونبار من
جز تو ای مژگان که در برروی صاحب خانه بست ؟
صائب (دیوان ص 193).
- در بستن، فراهم آوردن دو مصراع در. فراز کردن آن. پیش کردن آن:
درش استوار از پی او ببست
که تا میهمانش کند استوار.
عنصری.
روز همجنسان فروشد لاجرم
روزن دل ز آسمان دربسته ام.
خاقانی.
نام نکویی چو برون شد بکوی
در نتوانی که ببندی بروی.
سعدی (از آنندراج).
و رجوع به بربستن شود.
- ، قطع ارتباط کردن:
برگزیدم بخانه تنهایی
از همه کس درم ببستم چست.
شهید بلخی.
، بهم پیوستن.متصل ساختن. وصل کردن.
- در فرابستن، مسدود کردن، پیش کردن در. رجوع به فرابستن شود.
- دست کسی را بستن یا فروبستن، از فعالیت بازداشتن. ممانعت کردن. بازداشتن از انجام دادن کاری:
پراندیشه شد شاه یزدان پرست
ز خون ریختن دست گردان ببست.
فردوسی.
بدانش بود مرد را ایمنی
ببندد ز بد دست اهریمنی.
فردوسی.
بخشکی چو یوزش ببندند دست
برآرندز ابش چو ماهی به شست.
(منسوب به فردوسی).
- دست کسی را از پشت بستن، (در تداول عامه) ازو پیشی جستن در انجام دادن کاری.
- دل بستن بکسی یا چیزی، دل باختن بکسی یا چیزی. علاقمند شدن و شیفته شدن به وی و بدان:
یک روز صرف بستن دل شد بآن و این
روز دگر بکندن دل زین و آن گذشت.
کلیم.
- دل دربستن یا بستن، علاقه مند شدن. دلبستگی پیدا کردن:
بود اول خر و آخر شد خوک
چون به بنگاه خسان دل دربست.
خاقانی.
- دم کسی بستن، جلو زبان، یا سخن او گرفتن. دهان یا زبان او بستن:
اگر خری دم از این معجزه زند که مراست
دمش ببند که خر گنگ بهتر از گویا.
خاقانی.
- دهان بستن،دهان فروبستن. دهن و حلق کسی بستن. وی را از گفتن بازداشتن:
در فتنه بستن دهان بستن است
که گیتی بنیک و بد آبستن است.
سعدی.
دهان دشمن و گفت حسود نتوان بست
رضای دوست بدست آر و دیگران بگذار.
سعدی.
- دیده بستن، چشم بستن. دیده برهم نهادن:
امکان دیده بستنم از روی خوب نیست
اولیتر آنکه گوش نصیحت بیاگنم.
سعدی (از فرهنگ ضیا).
- ، کنایه از مجذوب و مسحور کردن:
دیدۀ این طفل را شیرینی افسانه بست.
صائب (دیوان ص 193).
- دیده بازبستن، چشم برهم نهادن. چشم فروبستن بمجاز، چشم پوشیدن. رجوع به فروبستن شود:
همه دیده ها باز بندند چست
کنند آنگه آن سنگ را باز جست.
نظامی.
- دیده برهم بستن، چشم برهم نهادن. بمجاز خوابیدن: و همه شب دیده برهم نبسته. (گلستان).
- دیده درکسی بستن، توجه کردن بدو. مشتاق شدن بوی:
چونکه بهرام شد نشاطپرست
دیده در نقش هفت پیکر بست.
نظامی.
- دیده فروبستن، پنهان شدن. از دیده ها نهان شدن و کنایه از مردن باشد:
ز دیده فروبستن روی شاه
بناخن خراشیده شد روی ماه.
نظامی.
رجوع به فروبستن شود.
- دیده و دل در کسی یا در چیزی بستن، علاقه مند شدن بدو، بدان: بخلوت با او نشسته و دیده و دل در او بسته. (گلستان).
و رجوع به جان و دل در چیزی بستن شود.
- رخ بستن یا بربستن، بمجاز، رخ پوشاندن. روی نهان کردن:
تنگ چشمان معنیم هستند
که رخ از چشم تنگ بربستند.
نظامی.
و رجوع به رخ و بربستن شود.
- رخت بستن، رخت بربستن. رخت دربستن. کنایه از سفر کردن. حرکت کردن: چه با رنج باشی چه با تاج و تخت
ببایدت بستن بفرجام رخت.
فردوسی.
شدم سیر ازین لشکر و تاج و تخت
سبکبار گشتیم و بستیم رخت.
فردوسی.
برزم نریمان چو شد کار سخت
در گنج بگشاد و بربست رخت.
اسدی (گرشاسب نامه).
اکنون وقت آمد که بازگردی و رخت دربندی و روح خود به ارواح پدر خود پیوندی. (قصص الانبیاء).
وز آنجا رخت بربستند حالی
ز گلها سبزه را کردند خالی.
نظامی.
نه فراغت نشستن نه شکیب رخت بستن
نه مقام ایستادن نه گریزگاه دارم.
سعدی.
- رخت سفر آن جهان بستن، مردن.
- رده بستن، صف بستن. صف کشیدن.
- رصد بستن، بنظاره و مطالعه نشستن راصد.
- روزه بستن، روزه گرفتن:
چو ماری بر سر گنجی نشسته
ز شب تا شب بگردی روزه بسته.
نظامی.
و رجوع به روزه و روزه گرفتن شود.
- روی بستن یا بازبستن، بربستن. بمجاز، روی نهان کردن. رخ پوشاندن. روی پوشاندن:
چو دزدان ره، روی را بازبست
سوی او خرامید تیغی بدست.
نظامی.
- روی بربستن، روی پوشاندن:
نقاب از بهر آن باشد که روی زشت بربندی.
سعدی (مفردات).
و رجوع به روی و بازبستن شود.
- زبان کسی بستن،فروبستن آن. خاموش ساختن او:
ز شیرین کاری آن نقش جمالش
فروبسته زبان و دست نقاش.
نظامی.
که چشمم ز روی سعادت مبند
زبانم بوقت شهادت مبند.
سعدی (بوستان).
در صورت ومعنی که تو داری چه توان گفت
حسن تو ز تحسین تو بسته است زبان را.
سعدی (بوستان).
بکوشش توان دجله را پیش بست
نشاید زبان بداندیش بست.
سعدی (بوستان).
- زبان بستن، خاموش ماندن. سکوت کردن:
چون نپیچاند بافسون دست گستاخ مرا
زلف طراری که بتواند زبان شانه بست.
صائب (دیوان ص 193).
- زنگوله بستن، آویختن آن. آویزان کردن آن: کی زنگوله را بگردن گربه می بندد؟ (مثل). رجوع به زنگوله شود.
- زیور بستن، آذین بستن. آراستن. ترتیب دادن. اندازه بستن. تحفه بستن. (از آنندراج) :
عروس طبع را زیور ز فکر بکر می بندم
بود کز دست ایامم بدست افتد نگاری خوش.
حافظ.
و رجوع به زیور شود.
- سخن بستن، خاموش شدن. سخن نگفتن. از گفتار بازایستادن. و رجوع به فرهنگ نظام شود: خردمند را که در زمرۀ اجلاف سخن ببندد شگفت مدار. (گلستان).
هوشم نماند و عقل برفت و سخن ببست
مقبل کسی که محو شود در کمال دوست.
سعدی (غزلیات).
رجوع به سخن و لب از گفتار و لب از سخن بستن شود.
- شوخ بستن، پینه بستن. رجوع به آبله و پینه و کبره بستن شود.
- صف بستن، رده بستن. صف کشیدن. رجوع به هریک از این لغات در جای خود شود.
- صفحه بستن، (در چاپخانه) صفحه بندی کردن. (فرهنگ فارسی معین: بستن صفحه).
- صورت بستن، تصور کردن. خیال کردن.خیال بستن. بخیال آمدن. بتصور آمدن. و رجوع به خیال بستن و خیال کردن شود: این حال با خوارزمشاه از آن گفته آمد تا ویرا صورت دیگرگونه نبندد. (تاریخ بیهقی). و صورت بست که آنچه مازیار می نویسد حقیقت دارد. (تاریخ طبرستان).
خدایا بذلت مران ازدرم
که صورت نبندد در دیگرم.
سعدی (بوستان).
گفت مرا که پیرم با پیرزنان الفت نیست پس او را که جوان باشد با من که پیرم چه دوستی صورت بندد. (گلستان).
- طمع بستن یا طمع در کسی یا چیزی یا اندر کسی یا چیزی بستن، خواهان و شیفته و شایق و مایل و طالب آن بودن. آزمند شدن: بعد ازپدر طمع اندر شیرین بست تا شیرین خود را به زهر بکشت. (مجمل التواریخ والقصص).
طمع بند و حکمت ز دفتر بشوی
طمع بگسل و هرچه دانی بگوی.
سعدی (بوستان).
- عدل بستن، در تداول عامه، بستن لنگه های بار. عدل بندی کردن.
- غنچه بستن، غنچه ساختن. آفریدن غنچۀ گل.
جان فدای دهنش باد که در باغ نظر
چمن آرای جهان خوشتر از این غنچه نبست.
حافظ.
- ، تصویر کردن غنچه.
فروبستن، ضد گشادن:
چو بگشایی گشاید بند بر تو
فروبندی فروبندند بر تو.
نظامی.
رجوع به فروبستن شود.
- قبا بستن یا دربستن، کنایه از قبا پوشیدن. میان قبا را بستن:
قبا دربسته بر شکل غلامان
همیشه ده بده سامان بسامان.
نظامی.
رجوع به دربستن شود.
- قصب بستن،دستار، عصابه و جز آن بر سرپیچیدن. عمامه و شال و جز آن به دور سر یا کمر بستن:
بستی قصب اندر سر ای دوست بمستی در
سه بوسه بده ما را ای دوست بدستاران.
فرخی.
- کُستی یا کشتی بستن، کمربند مخصوص زرتشتیان بمیان بستن. کمربند بستن:
ببستیم کشتی و بگرفت ساز
کنونت نشاید ز ما خواست باز.
فردوسی.
بر کمرگاه تو از کستی جور است بتا
چه کشی بیهده کستی و چه بندی کمرا.
خسروی.
و رجوع به کستی و کشتی ومزدیسنا و ادب پارسی چ 2 ص 376 به بعد شود.
- کله بستن یا بربستن، افراشتن چادر. خیمه افراشتن:
عروس شب چو نقش افکند بردست
به شهرآرایی انجم کله بست.
نظامی.
میدمد صبح و کله بست سحاب
الصبوح الصبوح یا اصحاب.
حافظ.
- کمربستن یا کمر بر میان بستن،کنایه از آمادۀ کار بزرگی گشتن. بکار مهمی دست یازیدن. برای پادشاهی و سروری یا پایه های بلند، همت گماشتن:
کنون تا کسی از نژاد کیان
بباید ببندد کمر برمیان.
فردوسی.
نه چون تو شنیدم نه دیدم دگر
نه در تخمه ام بست چون تو کمر.
فردوسی.
اگر تشریف شه ما را نوازد
کمربندد رهی گردن فرازد.
نظامی.
و رجوع به میان بستن و میان دربستن شود.
- ، مقابل شدن و برابر گشتن در مقاتله و جنگ با دشمن. (ناظم الاطباء). آمادۀ نبرد و ستیزه گشتن:
هم از ره که آمد نشد زی پدر
بکین بست برجنگ جستن کمر.
اسدی (گرشاسب نامه).
- ، اهتمام نمودن در کاری. (ناظم الاطباء). همت گماشتن به کاری. آماده خدمت کسی شدن:
جوانمرد کو بود غمخوار او
کمربست در چارۀ کار او.
نظامی.
- کمر برمیان کسی بستن، وی را برای کار مهم یا پیکار و مانند آن برگزیدن و انتخاب کردن:
هر آنکس که زنده است از ایرانیان
بیارم ببندم کمر برمیان.
فردوسی.
و رجوع به کمربستن شود.
- کمربسته، رجوع به بسته کمر و همین ترکیب در حرف کاف شود.
- کوس بستن شیر، ببر، پلنگ و جز آنها، حمله آوردن. حمله بردن آنها.
- کیغ بستن، پینه بستن. رجوع به آبله و پینه بستن شود.
- گفت کسی را بستن، وی را از گفتار بازداشتن. مانع حرف زدن او شدن. نطق وی را کور کردن:
دهان دشمن و گفت حسود نتوان بست
رضای دوست بدست آر و دیگران بگذار.
سعدی.
و رجوع به دهان کسی را بستن شود.
- گره بستن، عقد. (ترجمان القرآن عادل بن علی). اتصال دادن دو قسمت جدا بهم.
- گمان بستن، خیال بستن:
ابوعلی گمان بست که برای او فرستاده اند. (ترجمه تاریخ یمینی). و رجوع به خیال بستن شود.
- گوش بستن یا فروبستن، سخن کسی نشنودن:
ز تعلیم دانا فروبست گوش
در عیش بگشاد بر ناز و نوش.
نظامی.
رجوع به فروبستن شود.
- گویایی بستن یا فروبستن، خاموش ماندن. سخن نگفتن:
چو بلبل روی گل بیند زبانش در حدیث آید
مرا در رویت از حسرت فروبستست گویایی.
سعدی (طیبات).
رجوع به فروبستن شود.
- لب بستن یا لب از گفتار یا سخن بستن، خاموش شدن. خاموش ماندن. سکوت کردن:
گشاده شد آنکس که او لب ببست
زبان بسته باید گشاده دو دست.
فردوسی.
دگر گفت اگر شاه را لب ببست
نبینم همی تاج و تخت نشست.
فردوسی.
- لب را بستن، خاموش ماندن. ساکت شدن:
هراسان بگفت این و لب را ببست
بیامد بجایی که بودش نشست.
فردوسی.
چو هرمز نگه کرد لب را ببست
بدان کاسۀ زهر یازید دست.
فردوسی.
و رجوع به لب بستن شود.
- لنگ بستن، آویختن لنگ به خود. پیچیدن لنگ به کمر.
- مشاطه بستن، آرایش کردن. زیور کردن:
پر از چین زلف و رخ پرنور گویی
ببستندی مشاطه چینیانت.
ناصرخسرو.
- میان بستن و میان دربستن، کمر بستن. همت گماشتن بکاری. مهیا شدن برای امری. مصمم گشتن بکاری. قیام و اقدام کردن بکاری:
خروشی برآمد از ایرانیان
ببستند بر کین برزو میان.
فردوسی.
روان خوارگیرم ببندم میان
بدین تیره شب همچو شیر ژیان.
فردوسی.
نریمان میان بسته و جنگ را
عنان داده مه نعل شبرنگ را.
اسدی (گرشاسب نامه).
بفرمان اگر بست باید میان
چرا باید آمد سوی رومیان.
اسدی (گرشاسب نامه).
دل بسودای بتان دربسته ام
بت پرستی را میان دربسته ام.
خاقانی.
دوستی کو تا بجان دربستمی
پیش او جان را میان دربستمی.
خاقانی.
خری که بینی و باری به گل درافتاده
به دل برو شفقت کن ولی مرو بسرش
چو سالار جهان چشم از جهان بست
به سالاری ترا باید میان بست.
نظامی.
کنون که رفتی و پرسیدیش که چون افتاد
میان ببند و چو مردان بگیر، دنب خرش.
(گلستان).
و رجوع به بسته کمر و کمربسته و کمر بستن شود.
- میغ بستن، ابر بستن. توده شدن آن. روی هم جمع شدن آن. پدید آمدن آن. پوشیده شدن:
همی گرز بارید و پولاد تیغ
زگرد سپاه آسمان بست میغ.
فردوسی.
یکی میغ بست آسمان لاله گون
درخش وی از تیغ و باران ز خون.
اسدی (گرشاسب نامه ص 213).
و میغ در میغ بست و دست به گریه برد. (جهانگشای جوینی).
ورجوع به ابر بستن و هوا بستن شود.
- ناله و سوزبستن، خاموش کردن. ساکت ساختن:
بهاری خرمست آخر کجایی
ببستی بلبلان را ناله و سوز.
سعدی (غزلیات).
- نطق بستن یا فروبستن، خاموش ماندن. زبان بسته شدن:
دل بشد از دست، دوست را بچه جویم
نطق فروبست حال دل بچه گویم.
خاقانی.
رجوع به فروبستن شود.
- نظر بستن، چشم برهم نهادن. چشم فروبستن:
ز پرهیزکاری که بود اوستاد
نظر بست هرگه که او رخ گشاد.
نظامی.
- نقاب بستن و نقاب بربستن، چیزی بر روی کشیدن.در حجاب شدن:
پریروی از نظر غایب نگردد
وگر صدبار بربندد نقابی.
سعدی (بدایع).
پری نه ای رخ زیبا بزیر پرده مپوش
تو آفتابی و کی آفتاب بست نقاب.
سعدی (از فرهنگ ضیا).
- ورم بستن، برآمدن. باد کردن:
گردید درین بحر گهر چشم حسودان
مانند حبابی که بنظاره ورم بست.
حکیم زلالی (از آنندراج).
- هوا بستن، ابرناک و سرد شدن آن. (فرهنگ فارسی معین). گرفتگی هوا. رجوع به ابر بستن و میغ بستن شود.
، به مجاز بستن مردی را، دامادی را. بعقیدۀ قدما بجادویی و افسون مرد را در کار مردی ناتوان ساختن. وی را از تصرف دوشیزه ای که زوجه اوست بازداشتن: و آبله نبود که علتی افتاد جوان جهان نادیده را راه مردی بر وی بسته ماند چنانکه با زنان نتوانست بود و مباشرتی کرد و با طبیبی نگفته بودند تا معالجتی کردی راست استادانه که عنین نبود و افتد جوانان را از این علت، زنان گفته بودند، چنانکه حیلتها و دکان ایشان است که ’این خداوندزاده رابسته اند’. (تاریخ بیهقی چ فیاض ص 565).
، باتعویذ و دعا یا جادویی زیان چیزی را دفع کردن. ، از انتشار و انبساط ریش و جراحتی مانع آمدن، شفا دادن بیماری چنانکه: نزله بستن و سالک بستن.
- به افسون بستن، بسحر بستن. مقید کردن. بی حرکت ساختن. افسون کردن. سحر کردن:
به افسون همانسنگ بر جای خویش
ببست [فریدون] و نغلطید یک ذره بیش.
فردوسی.
برفت [تهمورس] اهرمن را به افسون ببست
چو بر تیزرو بارگی برنشست.
فردوسی.
ازایشان دو بهره بافسون ببست
دگرشان بگزر گران کرد پست.
فردوسی.
، به مجاز، بند کردن. حبس کردن. مقید کردن. توقیف کردن. به زندان افکندن:
همانا دلش دیو بفریفته است
که بر بستن من چنین شیفته است.
دقیقی.
تو خاقان چین را ببندی همی
گزند بزرگان پسندی همی.
فردوسی.
ز بت پرستان چندان بکشت و چندان بست
که کشته بود و گرفته ز خانبان به کتر.
فرخی.
چگونه است کز حرب سیری نیابی
چگونه که بر جای هرگز نپایی
مگر نذر کردی که هر مه که نوشد
شهی را ببندی و شهری گشایی.
زینبی.
اگر خواهد [امیر یوسف] که جانب دیگر رود نباید گذاشت و بباید بست و بسته پیش ما آورد. (تاریخ بیهقی). ناگاه بدیشان رسید و چندان بکشت که وصف نتوان کرد و دیگران بگریختند پیمان از ایشان نگرفت و بنام خدای تعالی ایشان را ببست چنانکه از آن بند نتوانند گریخت. (قصص الانبیاء ص 34).
گراز جانور نیز یابی گزند
زمانش مده یا بکش یا ببند.
نظامی.
- بربستن، بند کردن. حبس کردن:
آبرا بربست دست و باد را بشکست پای
تا نه ز آب آید گزند و نه ز باد آید بلا.
خاقانی.
رجوع به مدخل بربستن شود.
، چسباندن. چسبانیدن، چنانکه نان به تنور. خمیر گسترده را برای نان شدن به تنور چسباندن. دوسانیدن:
چو نان شوی که باشی استاد شاعران
اندر تنور نظم تو بندند بس فطیر.
سوزنی.
هر که جوش تنور طوفان دید
نان در او بست احمقش دانید.
خاقانی.
عروسی دید زیبا جان درو بست
تنوری گرم حالی نان درو بست.
نظامی.
هرکسی درین تنور نانی بندید... وحضرت پیغمبر صلی اﷲ علیه و علی آله و اصحابه و سلم نیز نانی در آن تنور بستند. (انیس الطالبین نسخۀ خطی کتاب خانه مؤلف). نان همه درویشان پخته نشد و نانی که ما بسته بودیم خمیر بود. (ایضاً). و رجوع به دربستن به تنور و نان به تنور بستن شود.
- باز بستن، بستن. وصل کردن:
وان پرّ نگارینش بر او باز نبندند
تا آذرمه بگذرد و آید آذار.
منوچهری.
- باز بسته، متعلق. مربوط. وابسته:
همه باز بسته بدین آسمان
که بر بُردَه بینی بسان کیان.
ابوشکور.
- بربستن، بهم پیوند دادن. با هم گرد کردن. بمجاز، نظم کردن:
قافیتهای طیانی که مرا حاصل شد
همه بربستم در مدح و کنون وقت دعاست.
مسعودسعد.
رجوع به مدخل بربستن شود.
- بوسه بستن، بوسیدن:
دست او در دست گیر و روی او در روی نه
بوسه اندر بوسه بند و عیش با او خوش گذار.
فرخی.
، نصب کردن. قراردادن: پس لشکر و رعیت باتفاق تاج بالای سر این زن ببستند. (فارسنامۀ ابن البلخی).
- بند بستن، بستن طناب و جز آن برای خشکاندن لباس و جامۀ شسته.
- بستن یا دربستن نان به تنور، نان به تنور زدن:
ابر بی آب چند باشی چند
گرم داری تنور نان دربند.
نظامی.
هوایی معتدل چون خوش نخندیم
تنوری گرم چون نان درنبندیم ؟
نظامی.
و رجوع به بستن به تنورو نان به تنور دربستن شود.
- تپاله بستن، مدفوع گاو را بدیوار چسبانیدن خشگاندن را برای سوخت زمستان.
- زنگ بستن، جرم گرفتن. غبار گرفتن:
گردون نظر به بی بصران بیشتر کند
زنگی هلاک آینۀ زنگ بسته است.
صائب (دیوان ص 257).
، بمجاز، نگاشتن. نقش کردن. (لازم و متعدی) : پیکرنگار نقش بست. (متعدی) مطلب در ذهنش نقش بست (لازم). صورتگری کردن. شکل کسی، یا چیزی را ساختن:
شادمان باد و همدمش صنمی
که چنویی نبسته صورتگر.
فرخی.
خجسته کاغذی بگرفت در دست
بعینه صورت خسرو در او بست.
نظامی.
شیر توان بست ز نقش سرای
لیک بصد چوب نجنبد ز جای.
نظامی.
دو نقش دگر بست پیکرنگار
یکی بر یمین و یکی بر یسار.
نظامی.
حکیم بار خدایی که صورت گل خندان
درون غنچه ببندد چو در مشیمه جنین را.
سعدی.
هر نقش که دست عقل بندد
جز نقش نگار خوش نباشد.
حافظ.
و رجوع به صورت بستن و نقش و نگار بستن شود.
- نقش بستن، تصویر کردن. حجّاری کردن:
نقش شیرین را چسان در بیستون فرهاد بست.
صائب (دیوان ص 282).
رجوع به نگار بستن شود.
- نگار بستن، تصویر کردن. نقش و نگار کردن:
فراز آورید آخشیجان چهار
کجا اندرو بست چندین نگار.
ابوشکور.
- لب بستن بر چیزی، چسباندن لب بدان:
وقت آنکس خوش که لب را بر لب پیمانه بست.
صائب (دیوان ص 193).
- مهره بست، گچ اندود:
چو شد نیمۀ زین بنا مهره بست
مرا نیمۀ عالم آمد بدست.
نظامی.
و رجوع به مهره و مهرۀ دیوار در ناظم الاطباء و مهره در همین لغت نامه شود.
- نعل بستن، کوفتن با میخ نعل را به سم ستور. نعل زدن. نعل کردن:
که من رخش را بستم امروز نعل
برو کرد خواهم بخون تیغ لعل.
فردوسی.
ز لشکرگهش کس نیامد بدست
که بر بارگی نعلی از زر نبست.
نظامی.
آستینش گرفت سرهنگی
که بیا نعل بر ستورم بند.
سعدی.
- نعل بسته، نعل شده. نعل کرده رجوع به نعل و بسته شود:
بر سر از سم ّ نعل بستۀ لعن
می خورد جفتۀ خطا و صواب.
سوزنی.
، ساختن. به وجود آوردن چنانکه باغ را. (دزی ج 1 ص 83). ، بمجاز نسبت دادن. اسناد دادن.
- تهمت و بهتان و دروغ و افترا به کسی یا بر کسی بستن، نسبت دادن آن به دروغ بدو: التقول،سخن بر کسی بستن. (زوزنی).
، نسبت کردن. منسوب ساختن و اغلب به ’بر’ متعدی شود: سه کار کرد یکی آنکه زکوه نداد، دویم بهتان بر موسی بست... (قصص الانبیاء ص 118). و این حکایت در شهنامه بر بهرام گور می بندند و در سیر ملوک بر نوشیروان عادل و خدای علیم تر بدرستی آن. (اسکندرنامه نسخۀ خطی نفیسی).
افسانه ها به من بر چون بندی
گویی که من به چین و به ماچینم.
ناصرخسرو.
این خاتون بر یکی از چاکران شوی خویش عاشق بود و مردمان گفتندی که طغشاده پسر وی از این مرد است و وی این پسر را بر شوی خویش بسته است و این پسر از بخار خدات نیست. (تاریخ بخارای نرشخی ص 47).
حیض بر حور و جنابت بر ملایک بسته ام
گر ز خون دختران رز بود صهبای من.
خاقانی.
پردۀ عاشقان درد و آنگه
جرم بر روزگار بندد صبح.
خاقانی.
اینچنین نامه بر تو شاید بست
کز تو جای بلندنامی هست.
نظامی.
عاقبت چون ز کینه شد سرمست
تهمتی از دروغ بر من بست.
نظامی.
وفا مردی است بر زن چون توان بست
چو زن گفتی بشوی از مردمی دست.
نظامی.
چون کیانیان را عدد و عدت زیادت نماند آن قوم خویشتن را بر روافض بستند. (جهانگشای جوینی). و وضع آن جدول را که بحر ضلال بود بر ائمۀ اهل بیت رضوان اﷲ علیهم بست. (جهانگشای جوینی). قوم مذکور که از کیانیان به روافض نقل کرده بودند خود را بر اسماعیل بستند. (جهانگشای جوینی).
ز روی گمان بر من اینها که بست
من از خود یقین میشناسم که هست.
سعدی (بوستان).
نگویم نسبتی دارم به نزدیکان درگاهت
که خود را بر تو می بندم بسالوسی و زراقی.
سعدی.
خویشتن بر تو نبندم که من از خود نپسندم
که تو هرگز گل من باشی و من خار تو باشم.
سعدی (بوستان).
سوم باب عشق است و مستی و شور
نه عشقی که بندند بر خود بزور.
سعدی (بوستان).
پیش از آب و گل من در دل من مهر تو بود
با خود آوردم از آنجا نه به خود بربستم.
سعدی (طیبات).
چرا من خویشتن را بد پسندم
بهانه زان بدی برچرخ بندم.
(ویس و رامین).
و برجیس بی تلبیس سجل تملک ممالک ربع مسکون بنام همایون او می بندد. (جامعالتواریخ رشیدی).
قضا را دست پیچ خودکند در کج روی نادان
خطای خویشتن را کور دائم بر عصا بندد.
(از امثال و حکم ص 141) (از جنگ زهرالریاض).
- بازبستن، منسوب کردن. نسبت دادن: هر سال آفتاب را به دوانزده قسمت کرد، هر بخشی سی روز، و هر یکی را از آن نامی نهاد و بفرشته ای بازبست از آن دوانزده فرشته. (نوروزنامه).
زین تنگنای وحشت اگر باز رستمی
خود را به آستان عدم بازبستمی.
خاقانی.
دگرگونه دهقان آذرپرست
به دارا کند نسل او باز بست.
نظامی.
رجوع به بازبستن شود.
، منسوب ساختن. نسبت دادن: و ناسزاوار بود دربستن چیزی بدو (خداوند) و دربستن او بچیزی.... اکنون چیز وچیزی دور است از ایزد و چیزی دربسته شد بآفریده... اگر جایز بودی دربستن چیزی در خدای واجب شدی گفتن، که چیزی آفریدگارست و چیزی آفریده... بلکه او متفرد است و مجرد است از آنکه چیزهای روحانی یا جسمانی که بسیار است در او بندیم. (از کشف المحجوب سجستانی چ کربن ص 4 و 5). رجوع به دربستن شود.
- زلیفن بستن، تهدید کردن. ترساندن:
سیاست کردنش بهتر سیاست
زلیفن بستنش بهتر زلیفن.
منوچهری.
رجوع به زلیفن شود.
، بمعنی پوشیدن چون: پیرایه بستن. (غیاث). بمعنی پوشیدن چون: گل بستن و پیراهن بستن و زنار بستن و پوست بستن و جال بستن. (آنندراج) :
مرا حیرت بر آن آورد صدبار
که بندم در چنین بتخانه زنار.
نظامی.
قبابست و چابک نوردید دست
قبایش دریدند و دستش شکست.
سعدی (بوستان).
ظهوری دگر راهزن زلف کیست
که زنار می بندد ایمان ما.
ظهوری (از آنندراج).
، آویختن. ، آراستن. زینت کردن: روزی در خانه جامه های دیباش پوشانیدند و پیرایه های زر و جوهر بر او بستند و گفتند ما ترا بشوهر خواهیم داد. (از نوروزنامه).
چونکه شد لعل بسته بر تاجش
بر تو بستم ز بیم تاراجش.
نظامی.
و جواهر و حلی و حلل بسیار بر ایشان بستند. (جهانگشای جوینی).
، ربط دادن. وصل کردن. پیوند دادن. چسباندن: قداره بستن. شمشیر بستن. خنجر بستن. ، بمعنی پیوند نیز آمده، چون آیینه بستن. (غیاث). پیوند کردن و پیوند گرفتن چون آینه بستن. (آنندراج). و بصورت ترکیب با کلمه هایی چون: آذین بستن، آرایش بستن، آینه بستن، نخل بستن، و در تداول عوام تکیه بستن، طاق نصرت بستن، طاق نما بستن، بمجاز آراستن و تزیین کردن و طرازیدن، آراستن بآیینه و سلاح های جنگ و بوق و منتشا و کشکول و جز آنها:
ببستند آذین به بیراه و راه
بجایی که بگذشت شاه و سپاه.
فردوسی.
تبیره ببردند و پیل از درش
ببستند آذین همه کشورش.
فردوسی.
چو نزدیک شهراندر آمد سپاه
ببستند آذین به بیراه و راه.
فردوسی.
آنچه بر هفت گنج خانه راز
بستم آرایشی فراخ و دراز.
نظامی.
ماه سر منجوق کمانش ز رخ خویش
آیینۀ زر بست برین طاق مقرنس.
بدر چاچی (از آنندراج).
، در تداول اطفال و یا شعرا، مفحم کردن. مغلوب ساختن. مالاندن. مجاب کردن حریف در مشاعره. ، پیوستن. (ناظم الاطباء). وصل نمودن و متصل کردن و پیوند نمودن: لنگ را به کمر بستم. پرده را به دیوار بستم. (فرهنگ نظام). الصاق کردن:
که سهلست لعل بدخشان شکست
شکسته نشاید دگر بار بست.
سعدی (بوستان).
- جان و روان در کاری بستن، بدان علاقه مند شدن. دل بستن بدان:
همی نشست و بر آن کار بست جان و روان.
فرخی.
، جمع کردن. (ناظم الاطباء). رجوع به لنگ بستن شود. ، فراهم کشیدن. جمع کردن. (ناظم الاطباء). بهم آمدن. ملتحم. ملتئم، متلائم کردن، آلات رویینه و مسینه و مانند آن: [چون] به أرزیز بندند و دوسانند آن ارزیز را کفشیر خوانند. (از حاشیه فرهنگ اسدی خطی نخجوانی). ، به مجاز جوش خوردن. التیام یافتن:
سپاهان بد چو اندام شکسته
شکسته از فر او گشت بسته.
(ویس و رامین).
و چون کس را زخمی آید آن را به سوهان بزنندو بر جراحت کنند در حال ببندد. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 126).
- خود را بستن یا بار خود را بستن، در تداول عوام، تمولی از کاری پیدا کردن. تمول و سود نامشروعی بدست آوردن. گرد کردن.
- طرف بستن یا بربستن، سود بردن. منتفع شدن. جمع کردن مال:
طرف کرم ز کس نبست این دل پرامید من
گر چه سخن همی برد قصۀ من به هرطرف.
حافظ.
کس بدور نرگست طرفی نبست از عافیت
به که نفروشند مستوری به مستان شما.
حافظ.
شکوه آصفی و اسب باد و منطق طیر
به باد رفت و ازو خواجه هیچ طرف نبست.
حافظ.
- بربستن، بمجاز، بدست آوردن. فایده و سود بردن:
برو جان بابا در اخلاص پیچ
که نتوانی از خلق بربست هیچ.
سعدی (بوستان).
- کار بستن یا به کار بستن یا در کار بستن نصیحت و پند و فرمان و امثال آن، به مجازاستعمال کردن. عمل کردن بدان. انجام دادن آن: چون فیروزبن یزدجرد به پادشاهی بنشست و ملک روم بر وی مسلم شد سیرت نیک کار بست و داد کرد و بیست وهفت سال اندر ملک بود. (ترجمه طبری بلعمی).
شما گر خرد را نبستید کار
نه من سیرم از جنگ و از کارزار.
فردوسی.
بطوس آنگهی گفت [کیخسرو] کای هوشمند
مر این گفته را سربسر کار بند.
فردوسی.
شما هرچه گویم ز من بشنوید
اگر کار بندید خرم بوید.
فردوسی.
هر که فرمان پادشاه را کار نبندد با پادشاه برابری کرد و مخالف گشت. (نوروزنامه).
گفت از من و از تو کار بستن
بیگانه نمیتوان نشستن.
نظامی.
کسی کو داند و کارش نبندد
بر او بگری که او بر خویش خندد.
عطار.
مده ای حکیم پندم که بکار درنبندم
که ز خویشتن گزیر است و ز دوست ناگزیرم.
سعدی (طیبات).
ای که مشتاق منزلی مشتاب
پند من کار بند و صبر آموز.
سعدی (گلستان).
دیدم که نصیحت نمی پذیرد... ترک مناصحت گرفتم وروی از مصاحبت بگردانیدم و قول حکما را کار بستم که گفته اند.... (گلستان سعدی).
- کار بستن چیزی، استعمال کردن آن: آنگاه سلیمان آهک نوره به بلقیس فرستاد تا کار بست. (ترجمه طبری بلعمی).
خنجر بیست منی گرزۀ پنجاه منی
کس جز او کار نبسته است مگر رستم زر.
فرخی.
کسی که خنجر پولاد کار خواهد بست
دلش چو آهن و پولاد باید اندر بر.
مسعودسعد.
و رجوع به کار بستن شود.
- بکار بستن دستوری، امری، فرمانی، بدان عمل کردن.
- کاربند بودن، مجری دستور بودن. عمل کردن به فرمان یا نصیحت و مانند آنها: واحمد ترا به جای پدر است مثالهای وی را کاربند باش. (تاریخ بیهقی). و رجوع به کاربستن و کاربند شود.
- مکر بستن، به مجاز، پدید آوردن. ظاهر ساختن. ابداع کردن:
مکر دیگر آن وزیر از خود ببست
وعظ را بگذاشت در خلوت نشست.
مولوی.
، یافتن. (ناظم الاطباء). ، بمجاز، مسدود کردن و جلو گرفتن. (فرهنگ نظام) (ناظم الاطباء).
- بستن یا بربستن یا فروبستن راهی، دری، گذری، ورغی، رودخانه ای، سد کردن آن. گرفتن آن. استوار کردن آن. مانع عبور شدن. مسدود ساختن. بند آوردن آن:
یخچه بارید و پای من بفسرد
ورغ بربند یخچه را ز فلک.
رودکی.
کسانی که بودند بر درگهش
همی بسته بودند بر وی رهش.
فردوسی.
چو در کارتان کردم اکنون نگاه
ببندد همی بر خرد دیو راه.
فردوسی.
نپیچیم دیگر ز فرمانت سر
نبندیم دیگر به هرکس گذر.
فردوسی.
بام کسان را چه عمارت کنی
چونکه نبندی خود دیوار خویش.
ناصرخسرو.
سمنبر غافل از نظّارۀ شاه
که سنبل بسته بد بر نرگسش راه.
نظامی.
و بروایتی گفته اند شادروان شوشتر او بست اما درست تر آن است که شاپور ذوالاکتاف بست. (از فارسنامۀ ابن البلخی ص 63).
بکوشش توان دجله را پیش بست
نشاید زبان بداندیش بست.
سعدی (بوستان).
در فتنه بستن دهان بستن است
که گیتی به نیک و بد آبستن است.
سعدی.
و رجوع به بربستن و بازبستن شود.
- در بستن یا بربستن، رخنه بستن. مسدود کردن. پیش کردن:
بنه چون جان بباد پاک بربند
در زندان سرای خاک بربند.
نظامی.
برخیز و در سرای دربند
بنشین و قبای بسته واکن.
سعدی (طیبات).
دری بروی من ای یار مهربان بگشای
که هیچکس نگشاید اگر تو دربندی.
سعدی (طیبات).
، بنا کردن، چون حصار بستن. (غیاث). بنا کردن، چون حصن بستن و حصار بستن. (آنندراج) .ساختن، برآوردن، نهادن سد، پل رودخانه، حصار و جز آن. پی افکندن. پی بنایی را ریختن:
بر آن نیت که بر آن رود پل تواند بست، [اسکندر] . (؟)
بر آب جیحون پل بستن و گذاره شدن
بزرگ معجزه ای باشد و قوی برهان.
فرخی.
بر آب جیحون بر هفته ای یکی پل بست
چنانکه گفتی کز دیرباز بوده چنان.
فرخی.
دوسال، یا سه سال در آن بود، تا ببست
جسری بر آب جیحون، محمود نامدار.
منوچهری.
در مدت دو هفته ببستی تو این ملک
جسری به آب جیحون به زان هزار بار.
منوچهری.
چون بدان محکمی حصاری بست
رفت و چون گنج در حصار نشست.
نظامی.
عکس رخ تو آینه را چون نگار بست
بر گرد شهر حسن ز آهن حصار بست.
صائب (از آنندراج).
- بستن پل، ساختن پل. وسیله آمد شدن به روی رودخانه فراهم ساختن.
- بستن قبر، گرفتن آن. با آجر و گچ خرپشته کردن روی آن: ایشان را در آن محل که حال، مدفن ایشان است دفن کرده اند و قبر بسته اند. (مزارات کرمان ص 131 س 3).
- آخر بستن، آخر ساختن: برای هر خری آخر نمی بندند (از مثل هاست).
- اجاق بستن، ساختن آن. برآوردن آن.
- حوض بستن، سدبستن. بند آب بستن. حوض ساختن:
خبر بردندشیرین را که فرهاد
بماهی حوض بست و جوی بگشاد.
نظامی.
- حوضه بستن، رجو

لغت نامه دهخدا

(بُ)

بوستانی. منسوب به بستان. (ناظم الاطباء) (آنندراج).

لغت نامه دهخدا

(اِ)

منسوب به اسحاق و نام بعض اجداد منتسب الیه است. (سمعانی)

لغت نامه دهخدا

لغت ترکی بمعنی شحنگی: آن اطراف قایم مقام بگذاشت و بوقارا به باسقاقی معین کرد، (جهانگشای جوینی)، مقرر شد امیر ارغون را بر کورکوز باسقاقی فرمودند، (جهانگشای جوینی) و تولاک باسم باسقاقی در غیبت او محافظت ولایت میکند، (جهانگشای جوینی)

لغت ترکی بمعنی شحنگی: آن اطراف قایم مقام بگذاشت و بوقارا به باسقاقی معین کرد، (جهانگشای جوینی)، مقرر شد امیر ارغون را بر کورکوز باسقاقی فرمودند، (جهانگشای جوینی) و تولاک باسم باسقاقی در غیبت او محافظت ولایت میکند، (جهانگشای جوینی)

لغت نامه دهخدا

(اِ)

محمد بن عبدالمعطی بن ابی الفتح بن احمد بن عبدالمغنی بن علی الاسحاقی المنوفی الشافعی. محبی اورا چنین یاد کرده: عبدالباقی المعروف بالاسحاقی المنوفی، وی ادیب و شاعر و قاضی و فاضل و عالم مورخ بود و شعر بسیار داشت و صحیح الفکر بود و او را تاریخی لطیف و رسائل بسیار است. در شهر خویش از شیوخ بسیار حدیث شنید و بمصر تردد داشت و بدانجا نزد اکابر علماء تلمذ کرد. و بسال هزار و شصت و اند در بلدۀ منوف درگذشت. او راست: لطائف اخبارالاول فیمن تصرف فی مصر من ارباب الدول، معروف به تاریخ الاسحاقی، که آن را مشتمل بر یک مقدمه و ده باب و خاتمه ای قرار داده و در باب نهم و دهم از دولت عثمانی بحث میکند و تاریخ فراغت مؤلف از تألیف این کتاب سال 1033 ه. ق. است. این کتاب در مصر بسال 1296 با تحفه الناظرین فیمن ولی مصر من الولاه و السلاطین تألیف شیخ عبدالله شرقاوی (در هامش) بطبع رسیده و بار دیگر در مطبعه الشرفیه بسال 1300 و 1303 و 1304 و نیزدر مطبعه المیمنیه بسال 1310 و در مطبعۀ عبدالرزاق بسال 1315 طبع شده است. (معجم المطبوعات). الروض الباسم فی اخبار من مضی من العوالم، که در سال 1042 به اتمام رسیده. رجوع به الاعلام زرکلی ج 3 ص 963 شود
او راست: لطائف الاسحاقی که بسال 1032 ه. ق. باتمام رسیده است. (کشف الظنون) ، صفتی است خورشید را که برج اسد خانه اوست:
خورشید اسدسوار یابم
بهرام زحل سنان ببینم.
خاقانی

محمد بن عبدالمعطی بن ابی الفتح بن احمد بن عبدالمغنی بن علی الاسحاقی المنوفی الشافعی. محبی اورا چنین یاد کرده: عبدالباقی المعروف بالاسحاقی المنوفی، وی ادیب و شاعر و قاضی و فاضل و عالم مورخ بود و شعر بسیار داشت و صحیح الفکر بود و او را تاریخی لطیف و رسائل بسیار است. در شهر خویش از شیوخ بسیار حدیث شنید و بمصر تردد داشت و بدانجا نزد اکابر علماء تلمذ کرد. و بسال هزار و شصت و اند در بلدۀ منوف درگذشت. او راست: لطائف اخبارالاول فیمن تصرف فی مصر من ارباب الدول، معروف به تاریخ الاسحاقی، که آن را مشتمل بر یک مقدمه و ده باب و خاتمه ای قرار داده و در باب نهم و دهم از دولت عثمانی بحث میکند و تاریخ فراغت مؤلف از تألیف این کتاب سال 1033 هَ. ق. است. این کتاب در مصر بسال 1296 با تحفه الناظرین فیمن ولی مصر من الولاه و السلاطین تألیف شیخ عبدالله شرقاوی (در هامش) بطبع رسیده و بار دیگر در مطبعه الشرفیه بسال 1300 و 1303 و 1304 و نیزدر مطبعه المیمنیه بسال 1310 و در مطبعۀ عبدالرزاق بسال 1315 طبع شده است. (معجم المطبوعات). الروض الباسم فی اخبار من مضی من العوالم، که در سال 1042 به اتمام رسیده. رجوع به الاعلام زرکلی ج 3 ص 963 شود
او راست: لطائف الاسحاقی که بسال 1032 هَ. ق. باتمام رسیده است. (کشف الظنون) ، صفتی است خورشید را که برج اسد خانه اوست:
خورشید اسدسوار یابم
بهرام زحل سنان ببینم.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

(اِ)

یا اسحاقی صو. رودی است که به رود گرگان ریزد. (سفرنامۀ مازندران و استراباد رابینو ص 91 و 161 بخش انگلیسی)

لغت نامه دهخدا

(دُ)

منسوب به دستاق در معنی زندان. زندانی. حبسی. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

پیوسته بر افزوده ایوجیک منسوب به الحاق یا شعر (عبارت) الحاقی. شعری (عبارتی) که بعدها دیگران بمنظومه (یا نوشته منثور) شاعری (یا نویسنده ای) افزایند

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از سبحانی — تصویر سبحانی

خدایی الهی ربانی خدایی

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از بیحالی — تصویر بیحالی

حالت و کیفیت بیحال

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از بستاخی — تصویر بستاخی

گستاخی، بی پروائی، جسارت، دلیری

فرهنگ لغت هوشیار

پارسی تازی گشته بوستانی کاشته منسوب به بستان بوستانی: گیاه بستانی، باغبان

فرهنگ لغت هوشیار

نام گروهی است که گویند زمانه هرگز از پیامبری تهی نباشد تا رستخیز دراسلام بااین بر نام دو گروه پدید آمده اند گروهی از شاخه کیسانیه که از پیروان اسحق بن عمرو می باشند و گروه دیگر از غلاه شیعه (گزافگویان) که از پیروان اسحق بن حارث می باشند و در باور آنان پیامبری (نبوت) و پیشوایی (امامت) هردو یکی است (فضل بن شادان نیشابوری)

نام گروهی است که گویند زمانه هرگز از پیامبری تهی نباشد تا رستخیز دراسلام بااین بر نام دو گروه پدید آمده اند گروهی از شاخه کیسانیه که از پیروان اسحق بن عمرو می باشند و گروه دیگر از غلاه شیعه (گزافگویان) که از پیروان اسحق بن حارث می باشند و در باور آنان پیامبری (نبوت) و پیشوایی (امامت) هردو یکی است (فضل بن شادان نیشابوری)

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از سبحانی — تصویر سبحانی

((سُ))

الهی، خدایی

فرهنگ فارسی معین

تصویری از بسیاری — تصویر بسیاری

((بِ))

گروهی زیاد، مقداری زیاد

فرهنگ فارسی معین

پژمردگی، بدبختی، ناراحتی

دیکشنری اردو به فارسی