معنی برنده در فرهنگ فارسی عمید

کسی که چیزی را از جایی به جای دیگر ببرد، کسی که در قمار یا مسابقه پیروز شود

معنی برنده در فرهنگ فارسی عمید

دارای توانایی برای بریدن، تیز، کنایه از دارای توانایی در انجام کارها، قاطع

معنی برنده در لغت نامه دهخدا

نعت فاعلی از بردن. باربردار. (ناظم الاطباء). حمل کننده. حامل. آنکه چیزی را از جایی به جای دیگر برد. (فرهنگ فارسی معین) :، همه پاک رستم به بهمن سپرد، برنده به گنجور او برشمرد.، فردوسی.، برنده بدو گفت کای تاجور، یکی شاد کن دل، بر ایرج نگر.، فردوسی.، سَحبان، نیک برنده. (از منتهی الارب).، - برندۀ سر دیو، حامل رأس الغول که یکی از صور فلکی است. رجوع به حامل رأس الغول شود.،

معنی برنده در لغت نامه دهخدا

نعت فاعلی از بریدن. قطعکننده. (آنندراج). آنکه چیزی را قطع کند. کسی که چیزی را ببرد. (فرهنگ فارسی معین). جازح. حاذم. خَدِب. صارم. عَضب. فاصل. قاضب. قاطع. قُرصوف. قَصّال. قطّاع. هَذّ. هَذاهِذ. هَذوذ. هَذهاذ. (منتهی الارب) :، چو خستو نیاید نبندد کمر، ببرّم میانش به برّنده ار.، فردوسی.، زبانش بکردار برّنده تیغ، به چربی عقاب آرد از تیره میغ.، فردوسی.، تواضع کن ای دوست با خصم تند، که نرمی کند تیغ برّنده کند.، سعدی.، أجْوَب، برنده تر. (منتهی الارب). ذابِح، گلوبرنده. (دهار). صَروم، نیک برنده. قصّاب، برندۀ گوشت و روده و جز آن. هذّاذ، نیک برنده. (از منتهی الارب).