معنی بحبحه در لغت نامه دهخدا

جماعت. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

معنی بحبحه در لغت نامه دهخدا

جای گرفتن و فرودآمدن. (از منتهی الارب).

معنی بحبحه - جستجوی لغت در جدول جو

بحبحه

لغت نامه دهخدا

بحبحه

لغت نامه دهخدا

بحبحه

فرهنگ واژه فارسی سره

بحبوحه

میان و وسط چیزی یا امری، میان خانه

فرهنگ فارسی عمید

بحبوحه

(بُ حَ)

میان و وسط هر چیزی. (ناظم الاطباء). وسط مکان. اصل و میان چیزی. بحبوح. (منتهی الارب).
- بحبوحهالجنه، میان بهشت. (مهذب الاسماء) : من سره ان یسکن بحبوحه الجنه فلیلزم الجماعه. (حدیث).
- بحبوحهالدار، میان سرای. خیاره. (تاج العروس). مأخوذ از تازی، میان خانه و وسط آن. (ناظم الاطباء).
- در بحبوحه، در گیراگیر کار. در وسط کار، سیراب نگردیدن از تشنگی. (منتهی الارب) (آنندراج). سخت تشنه شدن. (زوزنی) ، گداختن گوشت از بیماری بحر. (از منتهی الارب) (آنندراج) ، سست و تیره رنگ گردیدن شتر از سخت دویدن. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

بحبشه

(اِ)

جمع شدن باهم. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب). در کتب لغت بحش به این معنی آمده و صاحب منتهی الارب گوید صحیح آن بحبش است

لغت نامه دهخدا

بحبحی

(بَ بَ ی ی)

مرد وسیع نفقه و منزل. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) ، سبک دویدن. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

بحباحه

(بَ حَ)

زن زشتخو. (منتهی الارب). زن زشتخوی و سمج. (ناظم الاطباء)