معنی بجید - جستجوی لغت در جدول جو

بجید(بُ جَ)

لغت نامه دهخدا

مجید

(پسرانه)

دارای قدر و مرتب عالی، گرامی، از نامهای خداوند

فرهنگ نامهای ایرانی

باید

واجب است، در تاکید به کار می رود مثلاً باید برود، باید بگوید، احتمال دارد، ضرورت دارد که چنین باشد مثلاً باید تا الان می رسید

فرهنگ فارسی عمید

برید

کسی که نامه های مردم را از شهری به شهر دیگر می برد، چپر، نامه رسان، غلام پست، قاصد، چاپار، مأمور پست، پیک، اسکدار، نامه بر

فرهنگ فارسی عمید

بعید

دارای احتمال کم مثلاً بعید می دانم دوباره پیدایش شود، دور، با فاصلۀ زیاد

فرهنگ فارسی عمید

مجید

کسی که کار نیکو بکند یا چیزی نیکو بیاورد، نیکو آورنده
شاعری که شعر نیکو بگوید

فرهنگ فارسی عمید

مجید

بزرگوار، گرامی، شریف، بلندپایه، از نام های خداوند

فرهنگ فارسی عمید

بلید

کندذهن، کودن، کم هوش

فرهنگ فارسی عمید

بجاد

(بِ)

مردی از بنی سعد بن بکر بن هوازن که در جنگ رسول با بنی هوازن دفاع کرد. (از امتاع الاسماع ص 413) ، باقی گذاردن. رها کردن: چگونگی آن و بدرگاه رسیدن را بجای ماندم که نخست فریضه بود راندن تاریخ مدت ملک امیر محمد. (تاریخ بیهقی)
ابن عثمان. یکی از بناکنندگان مسجد ضرار است. (از امتاع الاسماع ص 482)

لغت نامه دهخدا

برید

(بِ)

دهی است از دهستان چغاپور بخش خورموج شهرستان بوشهر. سکنۀ آن 276 تن. آب آن از چاه و محصول آن غلات و خرما است. (از فرهنگجغرافیایی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

بجدی

(بُ)

دهی از دهستان شهاباد بیرجند در 12 هزارگزی شمال بیرجند، سکنۀ آن 222 تن، آب از قنات. محصول آن غلات. شغل اهالی زراعت و کرباس بافی. به اصطلاح محلی آنجا را کماته بجدی نیز گویند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9)

لغت نامه دهخدا

بجیه

(بُ جَی یَ)

نام زنی که روایت میکند از شیبه حجبی و از وی ثابت ثمالی روایت کند

لغت نامه دهخدا

بجیه

(بُ جَیْ یَ)

طبری، پسر علی بن بجیه محدث بوده است. (منتهی الارب) ، بزرگ آمدن در چشم کسی:
لذت علمی چو از دانا بجان تو رسد
زان سپس ناید بچشمت لذت حسی لذیذ.
ناصرخسرو.
هرگز مرا بچشم نیامد فلک سلیم
در حیرتم که از چه بود چشم من کبود.
سلیم.
، چشم زخم را گویند یعنی آزاری به کسی رسیدن. (برهان قاطع) (ناظم الاطباء). و رجوع به چشم شود

لغت نامه دهخدا

بجیس

(بَ)

بسیارآب. (منتهی الارب). چشمۀ بسیارآب. (ناظم الاطباء) ، نام اسلحه ای باشد غیرمعلوم. (برهان قاطع) (آنندراج). نوعی سلاح. (فرهنگ شعوری ج 1 ورق 172). یک نوع سلاح. (ناظم الاطباء). قسمی اسلحه که ترکان استعمال میکرده اند. (فرهنگ نظام). احتمالاً باید صورتی باشد از بچاق بمعنی چاقو:
ترکی مکن به کشتن من برمکش بچک.
سوزنی.
من خلیلم تو پسر پیش بچک
سر بنه انی ارانی اذبحک.
مولوی

لغت نامه دهخدا

بجیر

نام کوهی در جانب شمالی کوه بارگی تنگستان و حدود دشتستان. (از فارس نامۀ ناصری) ، دقت کردن در چیزی یا کسی:
افتادگیش بس که خوش افتاد شمارا
خوردید بچشم این دل صد پارۀ ما را.
وحید.
، چشم زخم رسانیدن. (آنندراج). و رجوع به چشم شود، با چشم خوردن، در تداول عامه نگاه بد و آکنده از شهوت به کسی کردن. با دیدۀ شهوت بکسی نگریستن

لغت نامه دهخدا

بجیر

(بُ جَ)

مصغر ابجر، مرد برآمده ناف و کلان شکم. (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

برید

(بَ)

ردۀ هر چیز بر ترتیب.

لغت نامه دهخدا

بجیر

(بُ جَ)

نام شخصی است. (منتهی الارب). منسوب است به بجیر و انتساب به جداست. (از انساب سمعانی).