معنی بایسته در فرهنگ فارسی عمید

واجب، لازم، ضروری، آنچه لازم و واجب باشد، ندارد پدر هیچ بایسته تر / ز فرزند شایسته شایسته تر (نظامی۵ - ۷۸۰)

معنی بایسته در لغت نامه دهخدا

واجب. لازم. (فرهنگ نظام) (آنندراج). بایست. ضروری. محتاج ٌالیه. (برهان قاطع). ضرور. (فرهنگ جهانگیری). دربایست. وایه. بایا. وایا. نیازی. ناگزیر. آنکه وجودش لازم و واجب بود. چیزی که لازم و واجب بود. چیزی که لازم و واجب باشد. (ناظم الاطباء). بایسته تر. لازم تر. قابل تر. بهتر. (غیاث اللغات) :، وزان پس گرانمایگان را بخواند، سخنهای بایسته چندی براند.، فردوسی.، دبیر خردمند را پیش خواند، سخنهای بایسته با او براند.، فردوسی.، هر آنکس که آید بدین بارگاه، به بایسته کاری به بیگاه و گاه.، فردوسی.، چو نامه بر شاه ایران رسید، بدین گونه گفتار بایسته دید.، فردوسی.، به دلبر گفتم ای از جان شیرین، مرا بایسته تر بسیار و خوشتر.، منوچهری.، بایسته یمین دول آن قاعده ملک، شایسته امین ملل آن خسرو دنیا.، عنصری.، به ظاهر چو در دیده خس ناخوشی، به باطن چو دو دیده بایسته ای.، ناصرخسرو.، سخن حکمتی و خوب چنین باید، صعب و بایسته و درتافته چون آهن.، ناصرخسرو.، بایسته تر بخسروی اندر ز دیده ای، شایسته تر به مملکت اندر ز جانیا.، مسعودسعد.، نخستین گوهری که از کان بیرون آوردند آهن بود زیرا که بایسته ترین آلتی مر خلق را او بود. (نوروزنامه). نخست کس که (از آهن) سلاح ساخت جمشید بود و همه سلاح با حشمت است و بایسته، ولیکن هیچ از شمشیر باحشمت تر و بایسته تر نیست. (نوروزنامه). تیر و کمان سلاحی بایسته است و مر آن را کار بستن ادبی نیکوست. (نوروزنامه).، اندر سر مروت بایسته ای چو چشم، وندر تن فتوت شایسته ای چو جان.، سوزنی.، مر چشم مملکت را بایسته ای چو نور، مر جسم سلطنت را شایسته ای چو جان.، سوزنی.، ندارد پدر هیچ بایسته تر، ز فرزند شایسته شایسته تر.، نظامی.، غرقۀ بحر غم شدم بفرست، یک سفینه که هست بایسته.، ابن یمین.، - بایستۀ هستی، کنایه از واجب الوجود است. (برهان قاطع). ممکن الوجود. شایستۀ هستی. (فرهنگ ضیاء). واجب الوجود، چنانکه شایستۀ هستی ممکن الوجود راگویند. (ناظم الاطباء).، - بقدر بایسته، بحد ضرورت.،، چاه فراخ دورتک. ج، بوائن. (منتهی الارب)، کمان نرم که زه آن نهایت دور باشد. (منتهی الارب) (آنندراج). و تأنیث آن بائنه است. (آنندراج)، زنی که از شوهر به طلاق جدا گردیده باشد. (آنندراج). جداشده. جداشونده. (مهذب الاسماء). تأنیث آن بائنه است: تطلیقه بائنه، طلاقی که رجعت در آن درست نباشد و این فاعله است که بمعنای مفعوله است. (منتهی الارب).، - طلاق باین، ابتات طلاق. طلاق بتی دادن. طلاق بتانی که رجعت آن جایز نیست. سه طلاقه. (یادداشت مؤلف). طلاقی که برای مطلق حق رجوع از آن در ایام عده ابتدا موجود نیست. طلاق زوجه ای که زوج با او نزدیکی ننموده وطلاق زوجه یائسه و صغیره از جمله طلاقهای باین بشمارمیرود. و رجوع به ترجمه تبصرۀ علامه ص 293 و لغت نامه ذیل طلاق شود