معنی باقایده - جستجوی لغت در جدول جو

باقایده

فرهنگ گویش مازندرانی

بالیده

(دخترانه)

رشد و نمو کرده

فرهنگ نامهای ایرانی

بالیده

نموکرده، افزوده، تنومند و بزرگ شده

فرهنگ فارسی عمید

باقریه

(قِ ری یَ)

نام فرقه ای از فرق گوناگون شیعه. این گروه به رجعت حضرت امام محمد باقر معتقدبوده اند. (خاندان نوبختی ص 251 از شهرستانی ص 125)

لغت نامه دهخدا

بالیده

(دَ / دِ)

نموکرده. بلندشده. (ناظم الاطباء). گوالیده. یافع. هرچیز که ببالا بلند باشد. باسق، درخت یا مردی باشد که ببالا بلند باشد. (اوبهی). آدمی و درخت و جز آن را گویند که تنومند و بلند ودراز شده باشد. (از برهان قاطع) (از آنندراج). بالابلند. نمویافته. (از فرهنگ شعوری ج 1 ص 193) : عمرو از دور پدید آمد با آن مویها، و برهنه بود، بترسیدند، چون به نزدیک ایشان رسید سلام کرد، جواب دادند و گفتند طعام خور، از آن ناخن درازگشته و مویهای بالیدۀ او کراهت داشتند. (از ترجمه طبری بلعمی).
ستوده شد طمع تا شد به جودش
طمع بالیده و نالیده مالا.
عنصری.
بنۀ شاسپرم تا نکنی لختی کم
ندهد رونق و بالیده و بالا نشود.
منوچهری.
چون محمد بن سائب بالیده و بزرگ شد از شجاعان و مردان روزگار خود بود. (تاریخ قم ص 258). و جوانی قوی و مردانه و بالیده شد. (تاریخ قم ص 290). چون ابوعبداﷲ بالیده شدبه قم رئیس و متصرف املاک و اموال که پدر او و محمد بن موسی به دست آورده بود گشت. (تاریخ قم ص 219). و ابوالفضل بالیده و بزرگ شد. (تاریخ قم ص 226).
رخسار و قدت بر گل و سروش عارست
بالیده نهالیست که ماهش یارست.
(از فرهنگ شعوری).
- تمام بالیده، بکمال نموکرده. بطور کامل رشدکرده: هیکل، گیاه دراز تمام بالیده. (منتهی الارب).
- نوبالیده، که نورسته باشد. تازه رسته. تازه برآمده:
دستم مگیر ای باغبان تا پای قمری بشکنم
کآزرده می دارد همی آن سرو نوبالیده را.
یغما.

لغت نامه دهخدا

بالاده

(دِهْ)

دهی که در بالاست نسبت بده دیگر. مقابل پائین ده

لغت نامه دهخدا

بالاده

(دِهْ)

دو فرسخ میانۀ شمال و مغرب شمال اسفایقان است. (فارسنامۀ ناصری). دهی است از دهستان جره بخش مرکزی شهرستان کازرون که در 54 هزارگزی جنوب خاور کازرون و برکنار راه فرعی کازرون به فراشبند در جلگه واقع است. ناحیه ایست گرمسیر و دارای 501 تن سکنه، آب آنجا از رود خانه جره و چشمه تأمین میشود. محصول عمده آن غلات و برنج و خرما و کنجدو ماش و شغل مردمش زراعت است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7). و رجوع به جغرافی غرب ایران ص 112 شود

لغت نامه دهخدا

بالاده

(دَ / دِ)

اسب جنیبت را گویند که اسب کوتل باشد. (برهان قاطع) (آنندراج). بالاذ. (آنندراج) (انجمن آرای ناصری). کوتل. (ناظم الاطباء). و رجوع به بالاد و بالاذ شود

لغت نامه دهخدا

باکیده

(دَ / دِ)

باکند. یاقوت. (برهان قاطع) (ناظم الاطباء). یاقوت سرخ. (فرهنگ شعوری ج 1 ص 192). محرف یاکند است. رجوع به یاکند شود.

لغت نامه دهخدا

باقریه

(قِ ری یَ)

دهی است از دهستان عشق آباد بخش فدیشه شهرستان نیشابور که در 24 هزارگزی خاور فدیشه در جلگه واقع است. ناحیه ایست گرمسیر و دارای 82 تن سکنه. آب آنجا از قنات تأمین میشود. محصول عمده آن غلات و شغل مردمش زراعت و مالداری وراهش مالرو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9)

لغت نامه دهخدا

بازارده

(دِ)

دهی است جزء دهستان لفمجان بخش مرکزی شهرستان لاهیجان که در 12 هزارگزی باختر لاهیجان و 2 هزارگزی لفمجان در جلگه قرار دارد. آبش از نهر کیاجو از سفیدرود و محصولش برنج، ابریشم و صیفی کاری و شغل مردمش زراعت و حصیربافی وراهش مالرو است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 2)

لغت نامه دهخدا

بامایه

(یَ / یِ)

مرکّب از: با + مایه، که مایه دارد. مایه دار.

لغت نامه دهخدا

بلافایده

(بِ یِ دَ)

مرکّب از: ب + لا (نفی) + فایده، بدون فایده. بی فایده. بی سود. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

برقاعده

(بَ عِ دَ / دِ)

قاعدهً. برحساب. موافق قاعده و قانون. (ناظم الاطباء) : کار وی را بصلح یا بجنگ برقاعده راست بداریم. (تاریخ بیهقی)

لغت نامه دهخدا

باقریحه

(قَ حَ / حِ)

مرکّب از: با + قریحه، بااستعداد. باذوق. آنکه طبع مستعد دارد. رجوع به قریحه شود

لغت نامه دهخدا

باوریده

(وَ دَ / دِ)

قبول کرده. که پذیرفته باشد. که قبول کرده باشد

لغت نامه دهخدا

باغایه

(یَ)

شهری است بزرگ در اقصای مغرب افریقا بین مجّانه و قسطنطنیه. (از معجم البلدان و مراصد الاطلاع). و رجوع به قاموس الاعلام ترکی شود

لغت نامه دهخدا

بسقایه

(بِ یَ)

یکی از سه استان بسکونس یا بشکونس مابین فرانسه و اندلس. رجوع به الحلل السندسیه ج 1 چ 1355 هجری قمری مصر و حدود العالم چ 1340 هجری شمسی دانشگاه طهران ص 42، 45 شود

لغت نامه دهخدا

بقاعده

(بِ عِ دَ / دِ)

بترتیب و با نظم و موافق ترتیب و انتظام و موافق قاعده و قانون. (ناظم الاطباء). و رجوع به قاعده شود

لغت نامه دهخدا

باراده

نام درمی بوده است در سلابور هند. (حدود العالم) ، فروکش شدن. (غیاث). فروکش کردن، مقام گزیدن. (غیاث). رجوع به بارافکن شود

لغت نامه دهخدا

باشیده

(دَ / دِ)

بوده.

لغت نامه دهخدا