معنی الفیه در فرهنگ فارسی عمید

قصیده یا منظومه ای در هزار بیت که در موضوع های مختلف گفته شده باشد مثلاً الفیۀ ابن معطی در نحو، الفیۀ ابن مالک در نحو

معنی الفیه در فرهنگ فارسی عمید

آلت تناسلی مرد، مطالب و تصاویر شهوت انگیز

معنی الفیه در لغت نامه دهخدا

بمعنی الفینه. (فرهنگ جهانگیری). آلت مردی. (برهان قاطع). آلت تناسل. (فرهنگ رشیدی) (انجمن آرا). کنایه از آلت تناسل. (از غیاث اللغات). در اصطلاح رندان کنایه از قضیب و ذَکَر. (غیاث اللغات). شاید لفظ مذکور مخفف الفیه (بکسر لام) عربی باشد و ذکر را در استقامت تشبیه و منسوب به الف کرده اند. (فرهنگ نظام) :، شد بجان الفیه غلام او را، نخورد شلفیه تمام او را.، انوری (در ستایش آلت قاضی کیرنک از فرهنگ نظام ذیل شلفیه).، چه ازو درگذری نوبت بهزاد آید، آنکه با سریت او الفیه ناکاد آید.، سوزنی (از جهانگیری).، و رجوع به الفینه شود.، - صورتها یا نقشهای الفیه، اشکال عجیب از جماع مرد و زن که در کتاب الفیه و شلفیه تصویر شده بود. رجوع به ’الفیه و شلفیه’ شود:، از جد نیکو رای تو وز همت والای تو، رسواترند اعدای تواز نقشهای الفیه.، منوچهری.، این خانه را از سقف تا بپای زمین صورت کردند، صورتهای الفیه از انواع گرد آمدن مردان با زنان، همه برهنه، چنانکه جملۀ آن کتاب را صورت و حکایت و سخن نقش کردند و بیرون این صورتها نگاشتند فراخور این صورتها. (تاریخ بیهقی چ فیاض ص 121). پس خبر این خانه بصورت الفیه سخت پوشیده به امیر محمود نبشتند. (تاریخ بیهقی ایضاً ص 122)

معنی الفیه در لغت نامه دهخدا

نام منظومه هایی هزاربیتی یا قریب بدان که درباره علمی و بیشتر در علم نحو باشد مانند الفیۀ ابن معطی و الفیۀ ابن مالک. صاحب مؤیدالفضلا گوید: نام کتابی است در علم نحو منطق و کتابیست که فحش و هجا در آن مذکور است، و صاحب غیاث اللغات آرد: الفیه کتابی است در علم نحو و صرف که هزار بیت دارد - انتهی. ظاهراً مراد الفیۀ ابن مالک است. و منیری در شرفنامۀ خود آن را نام کتابی فقهی میداند. صاحب لغات تاریخیه و جغرافیۀترکی (ج 1 ص 244) گوید: الفیه ببعضی از متون شعری که حاوی قواعد علوم عربی است اطلاق میشود و الفیه های معروف به دین قرارند: 1- الفیۀ ابن مالک، مشهورترین الفیه ایست که وسیلۀ شیخ جمال الدین محمد بن مالک سروده شده است و چند تن آن را شرح کرده اند. 2- الفیۀ ابن معطی، سرودۀ یحیی بن عبدالمعطی متوفی به سال 628 هجری قمری در فن نحو. شروحی نیز دارد. 3- الفیۀ عبدالرحیم بن حسین عراقی متوفی به سال 806 هجری قمری در اصول حدیث. 4- الفیۀ شیخ ابن الوردی در فن تعبیر. 5- الفیۀ قباقبی در فن معانی و بیان. 6- الفیۀ حافظ سیوطی در فنون نحو و تصریف و خط. 7- الفیۀ ابن البرماوی در علم فقه. 8- الفیۀ ابن شحنۀ حلبی در فرائض. 9- الفیۀ ابوبکر اربیلی که دارای هزار لغز است

معنی الفیه در فرهنگ لغت هوشیار

آلت تناسل، و به معنای هزار

معنی الفیه در فرهنگ فارسی معین

منسوب به الف، دارای هزار

معنی الفیه - جستجوی لغت در جدول جو

الفیه

فرهنگ فارسی عمید

الفیه

فرهنگ فارسی عمید

الفیه

لغت نامه دهخدا

الفیه

لغت نامه دهخدا

الفیه

فرهنگ لغت هوشیار

الفیه

فرهنگ فارسی معین

الویه

نوعی سالاد که از سیب زمینی، خیارشور، تخم مرغ آب پز، گوشت مرغ یا کالباس، نخودفرنگی، روغن زیتون، سس مایونز و آب لیمو تهیه می شود

فرهنگ فارسی عمید

الویه

لواء ها، پرچم ها، جمع واژۀ لواء

فرهنگ فارسی عمید

انفیه

گردی قهوه ای رنگ و مکیف و عطسه آور که باعث تحریک غشای بینی می شود و جریان اشک را زیاد می کند

فرهنگ فارسی عمید

شلفیه

فرج زن، زن بدکار و فاحشه

فرهنگ فارسی عمید

الهیه

(اِ لا هی یَ)

دهی است از دهستان صحنۀ شهرستان کرمانشاهان در 2500گزی باختر صحنه، کنار شوسۀ کرمانشاهان. دشت و سردسیراست. سکنۀ آن 150 تن شیعه هستند و به لهجۀ کردی سخن میگویند. آب آن از رود خانه صحنه و چشمۀ کارون تپه و محصول آن غلات آبی و دیمی، چغندر قند و حبوب و شغل مردم زراعت است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)

لغت نامه دهخدا

الهیه

(اِ لا هی یَ)

مؤنث الهی یعنی خدایی. منسوب به خدا.
- فلسفۀ الهیه. رجوع به فلسفه و حکمت و الهی شود

لغت نامه دهخدا

الهیه

(قَ لَ بَ کَ دَ)

خدایی. (آنندراج) (مؤید الفضلاء). بمعنی الوهیت. (از اقرب الموارد). خدا و معبود بودن، نگاه داشتن خواستن چیزی را از کسی. (منتهی الارب). سپردن کسی مال خود را بدیگری. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

اقفیه

(اَ یَ)

جمع واژۀ قفا، پس گردن و پس سر. (دهار) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). رجوع به قفا شود

لغت نامه دهخدا

اخفیه

(اَ یَ)

ج خفاء.

لغت نامه دهخدا

خلفیه

(خَ لَ فی یَ)

گروهی از خوارج عجارده و از یاران خلف خارجی که از خوارج کرمان و مکرانند و خیر و شر را مطلقاً بخدا نسبت می دهند و می گویند: با آنکه کودکان مشرکان ارتکاب هیچ عمل خلافی نکرده و برای آفرینندۀ مطلق انبازی نجسته اند، باز در دوزخ جای دارند. رجوع به تعریفات جرجانی و کشاف اصطلاحات فنون شود
پیروان خلف بن عبدالصمد یکی از فرق پنجگانه زیدیه اند. آنها می گویند که نماز در پشت سر امام جایز نیست. رجوع به بیان الادیان و خطط ج 4 ص 178 و خاندان نوبختی ص 255 و مفاتیح العلوم ص 21 شود

لغت نامه دهخدا

الایه

(اَ یَ)

رمز است الی آخر الاّیه را

لغت نامه دهخدا

ادفیه

(اُ فی یَ)

کوهی است بنی قشیر را. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

اصفیه

(اَ صَ فی یَ)

کوروا. کبربا. (مهذب الاسماء). ظاهراً منسوب به اصف است. رجوع به اصف شود