معنی العوبه در لغت نامه دهخدا

بازی. (السامی فی الاسامی). بازیچه. (منتهی الارب) (آنندراج). بازی است از بازیها. (مهذب الاسماء). لَعِب. (اقرب الموارد). ج، اَلاعیب. (مهذب الاسماء) (متن اللغه).

معنی العوبه در فرهنگ لغت هوشیار

بازیچه، زن بازیگر، بازی

معنی العوبه - جستجوی لغت در جدول جو

العوبه

فرهنگ فارسی عمید

العوبه

لغت نامه دهخدا

العوبه

فرهنگ لغت هوشیار

اعجوبه

چیزی یا کسی که با توانایی ها و ویزگی هایش مردم را به تعجب اندازد، شخص عجیب، شگفت آور

فرهنگ فارسی عمید

انبوبه

انبوب ها، فاصلۀ میان دو بند یا گره نی، جمع واژۀ انبوب

فرهنگ فارسی عمید

ملعونه

ملعون، رانده و دور شده از نیکی و رحمت، لعن و نفرین شده

فرهنگ فارسی عمید

اکذوبه

دروغ، سخن دروغ و بی اساس

فرهنگ فارسی عمید

اسبوبه

(اُ بو بَ)

دشنام معتاد: بینهم اسبوبه یتسابون بها. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

انبوبه

(اَمْ بَ / بِ)

ماشوره را گویند و لولۀ آفتابه و مانند آنرا نیز گفته اند. (برهان قاطع) (آنندراج). نائرۀ آفتابه و ماشوره. (غیاث اللغات). نائرۀ آفتابه و مطهره و امثال آن. (شرفنامۀ منیری). انبوب. لوله. (فرهنگ فارسی معین). نایژه. (از ذخیرۀ خوارزمشاهی) : و اگر نایژه که به تازی انبوبه گویند بگوش اندر نهند و برمزند صواب باشد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). همه را بکوبند و بانبوبه اندر دمند نافع بود. (ذخیرۀ خوارزمشاهی)

ماشوره را گویند و لولۀ آفتابه و مانند آنرا نیز گفته اند. (برهان قاطع) (آنندراج). نائرۀ آفتابه و ماشوره. (غیاث اللغات). نائرۀ آفتابه و مطْهَره و امثال آن. (شرفنامۀ منیری). انبوب. لوله. (فرهنگ فارسی معین). نایژه. (از ذخیرۀ خوارزمشاهی) : و اگر نایژه که به تازی انبوبه گویند بگوش اندر نهند و برمزند صواب باشد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). همه را بکوبند و بانبوبه اندر دمند نافع بود. (ذخیرۀ خوارزمشاهی)

لغت نامه دهخدا

اشکوبه

(اُ بَ / بِ)

صورتی از اشکوب است که در تداول امروز بمعنی طبقۀ عمارت با اعداد بدین سان ترکیب شود: یک اشکوبه (یک طبقه) ، دواشکوبه (دوطبقه) ، سه اشکوبه و...

لغت نامه دهخدا

استوبه

(اِ تُ بِ)

استوبیوس. رهبان و مؤلف یونانی (مائۀ چهارم میلادی). وی منتخباتی از کتب حکمی و ادبی فلاسفه و ادبای یونان باستان در دو مجموعه گرد آورده است

لغت نامه دهخدا

بلنوبه

(بَلْ لَ بَ)

شهرکی است در جزیره صقلیه (سیسیل). (از معجم البلدان) (از مراصد)

لغت نامه دهخدا

اعجوبه

(اُ بَ)

کار شگفت و شگفت. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). عجیب و آنچه مردم را در تعجب اندازد نه بغیر همزه (یعنی عجوبه) . (از مزیل الاغلاط از غیاث اللغات و آنندراج). کار عجیب. (مؤید الفضلاء). اسم است مر چیزی را که شگفت آور باشد. (از اقرب الموارد). شگفت آور. شگفت انگیز (شخص یا شی ٔ). (فرهنگ فارسی معین). افکوهه. سخت شگفت. کاری عجب. جریحه. (یادداشت بخط مؤلف). عجیبه. (اقرب الموارد). عجیبه مانند آن است در هر دو معنی. (منتهی الارب). بابیّه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). هر چیزی عجیب که مردم را در شگفت اندازد. (ناظم الاطباء).

کار شگفت و شگفت. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). عجیب و آنچه مردم را در تعجب اندازد نه بغیر همزه (یعنی عجوبه) . (از مزیل الاغلاط از غیاث اللغات و آنندراج). کار عجیب. (مؤید الفضلاء). اسم است مر چیزی را که شگفت آور باشد. (از اقرب الموارد). شگفت آور. شگفت انگیز (شخص یا شی ٔ). (فرهنگ فارسی معین). اُفکوهَه. سخت شگفت. کاری عجب. جَریحَه. (یادداشت بخط مؤلف). عَجیبَه. (اقرب الموارد). عجیبه مانند آن است در هر دو معنی. (منتهی الارب). بابیّه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). هر چیزی عجیب که مردم را در شگفت اندازد. (ناظم الاطباء).

لغت نامه دهخدا

اعتوبه

(اُ بَ)

آنچه بدان عتاب کنند، یقال: ’بینهم اعتوبه یتعاتبون بها’. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

ارعوفه

(اُ فَ)

ارعوثه. سنگی که گاه کندن در تک چاه گذارند. سنگی که گاه پاک کردن گل و لای چاه بر آن نشینند

لغت نامه دهخدا

ارعوثه

(اُ ثَ)

سنگی که آب کش بر آن ایستد. (منتهی الأرب).

لغت نامه دهخدا

اعلومه

(اُ مَ)

نشان و علامت. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). نشان. ج، اعالیم. (از اقرب الموارد) ، عم گردیدن. یقال: اعم الرجل، اذاصار عماً. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

ارکوبه

(اُ بَ)

شترسواران زیاده از رکب

لغت نامه دهخدا

التوبه

(اِ تِ)

توبه کردن. بازگشتن از گناه، آب چکیدن از اطراف درخت. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

اطروبه

(اُ بَ)

آنچه مردم را به طرب آرد، و بمعنی سازو مزامیر و نغمه مستعمل می شود. (غیاث) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

انبوبه

(اُمْبو بَ)

انبوب. (منتهی الارب). انبوب و میان دو پیوند نی. (ناظم الاطباء). انبوبه از انبوب اخص است، و در صحاح آمده: ’انبوبه هر آن چیزیست که بین هر گره باشد. ج، انبوب، انابیب’. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا