معنی ارندج - جستجوی لغت در جدول جو

ارندج(اَ / اِ رَ دَ)

لغت نامه دهخدا

بهندی خروع (کرچک) است. (تحفۀ حکیم مؤمن). حب ّ درخت خروع. (فهرست مخزن الادویه). ارند

(اَ رَدَ)

شهرکیست به اسپانیا. و آنرا اروپائیان ارنداددوئرو نامند (کاستیل قدیم) از ایالت بورگس واقع در کنار دوئرو، دارای 5720 تن سکنه و جمعیت ناحیۀ مزبور 33900 تن است

لغت نامه دهخدا

یرندج

(یَ رَ دَ)

پوست سیاه. (ناظم الاطباء). سختیان و پوست سیاه. (دهار). پوست رنگ شده. (از المزهر سیوطی). در فارسی رنده است و آن پوستی است سیاه. (از المعرب جوالیقی ص 16 و 355). رجوع به مادۀ قبل و سختیان شود، کسی که موزه و کفش را سیاه می کند و این زمان وی را واکسی می گویند. (ناظم الاطباء) ، سیاهی که بدان موزه را سیاه کنند. (منتهی الارب). در تداول امروزه واکس

لغت نامه دهخدا

اندج

(اَ دَ)

دهی است از بخش معلم کلایۀ شهرستان قزوین با 182 تن سکنه. آب آن از رود خانه محلی و محصول آن غلات، برنج، انگور، بادام و کرچک است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)

لغت نامه دهخدا

اردج

بوته ایست که در صحراها روید و در کتاب اول پادشاهان (19:5) آمده که ایلیای نبی در زیر درخت اردجی خوابید و گاهی از اوقات در اوان جوع و قحطی شاخهای آن خورده میشود. (ایوب 30:4) و گاه نیز درخت مزبور را سوزانیده از آن ذغال سازند. (مزامیر 120:4) (قاموس کتاب مقدس)

لغت نامه دهخدا

ارند

ده ارند، موضعی است در بیش از دوفرسنگی میانۀ جنوب مشرق تل ّ کرد

لغت نامه دهخدا

ارند

(اُ رُ)

نهر انطاکیه و نهرالرستن معروف به عاصی، در اوّل آن را میماس خوانند و چون از حماه گذرد آن راعاصی نامند و چون به انطاکیه رسد وی را ارند گویند و نامهای دیگر نیز دارد. ابوعلی گوید که همزه در ارند، نام نهر مزبور، باید فاء باشد و نون آن زائده است و جایز نیست که جز این بود، چه نظیر آن نیامده و سیبویه عرند آورده: و القوس فیها وترٌ عرند. (معجم البلدان). ارند نام دیگر نهر عاصی است. این رود از وسط حمص و حما بولایت حلب داخل شده از قرب انطاکیه میگذرد و سپس ببحر ابیض می ریزد. کلمه ارند از ((اورنت)) نام قدیمی وی مأخوذ است. (قاموس الاعلام ترکی). ارنط

لغت نامه دهخدا

ارند

(اَ رَ)

بهندی درخت خروع است. (فهرست مخزن الادویه). کرچک. ارندی

لغت نامه دهخدا

ارنج

قسمی ماهی دریای خزر و آنرا ماش نیز نامند

لغت نامه دهخدا

ارنج

(اَ رَ)

آرنج. (جهانگیری). بندگاه ساعد و بازو. مرفق. (برهان)

لغت نامه دهخدا