معنی ارغ در لغت نامه دهخدا

بادام و پسته و فندق و نارگیل و گردکان و زردالو و امثال آن را گویند که درون آن تیز و تلخ و تند شده باشد. (جهانگیری) (برهان قاطع) (آنندراج). گردکانی که بدبو و بدطعم شده باشد و آنرا بتازی خنز گویند بفتح خای معجمه و کسر نون و آخرش زای معجمه. (فرهنگ سروری). زَنِخ. (فرهنگ رشیدی). (جهانگیری) (برهان قاطع)

معنی ارغ در لغت نامه دهخدا

بادی که از گلوی مردم بخوردن طعام یا چیزی ناگوارا به آواز برآید. (مؤید الفضلاء). بادی است بدبو که از گلوی مردم در وقت امتلای معده برآید. آروغ. زراغن. گوارش. بادگلو. آجل. رجک. جشاء. آرغ. زروغ. روغ. وروغ، خورانیدن کسی را. (منتهی الأرب)، در طمع انداختن. (کنزاللغات)، ارغان امر، آسان و سبک گردانیدن کار

معنی ارغ در فرهنگ فارسی معین

آروق، باد گلو، گازی که در لوله های گوارشی ایجاد شود، اگر این گاز در معده باشد ممکن است با صدای مخصوصی از دهان خارج شود و اگر در روده باشد از مخرج خارج می گردد، آروغ

معنی ارغ - جستجوی لغت در جدول جو

ارغ(اُ)

لغت نامه دهخدا

ارغ(اَ رُ)

لغت نامه دهخدا

ارغ((اَ رُ))

فرهنگ فارسی معین

ارغش

(پسرانه)

تاجر یا تجار سیار، از امرای ملکشاه سلجوقی

فرهنگ نامهای ایرانی

ارغه

زیرک، مکار

فرهنگ فارسی عمید

ارغن

ارگ، نوعی ساز با تعداد زیادی لوله که با دمیدن هوا در آن ها صدا ایجاد می شود، ارغنون، ارغنن، ارغون

فرهنگ فارسی عمید

ارغش

(اَ غَ)

وهادان (فرهادون). جدّ آل زیار و حاکم گیلان بزمان کیخسرو. خاندان او اغلب در گیلان میزیستند و گاه حکومت آن ناحیت از دست ایشان به در میشد. (سفرنامۀ مازندران و استراباد رابینو ص 141). و رجوع به حبط ج 1 ص 354 شود

لغت نامه دهخدا

ارغژ

(اَ دَ)

ارغچ. عشقه. عشق پیچان. (برهان). پیچک. رجوع به ارغج شود، سهمگین، اندوهگین. اندوهناک:
زره در بر و بر سرش نیز ترگ
دل ارغنده و تن نهاده بمرگ.
فردوسی.
، جنگاور. (مجمعالفرس) (مؤید الفضلاء) ، حریص. خداوند شره. (برهان) ، مستی که طالب و حریص شراب باشد. (برهان)
نوعی از بازی باشد که دوشیزگان و دختران کنند و آن چنان است که بر سر دو پا نشینند و کفهای دستها را بر سر زانو بمالند و چیزها گویند و همچنان نشسته بر سر پاها برجهند و کفهای دستها را بر هم زنند. (آنندراج). ارغشتاک

لغت نامه دهخدا

ارغس

(اَ غُ)

شهری بیونان (پله پونز) ، نزدیک خلیج نپ لی دارای 10500 تن سکنه و سکنۀ آن را ارغیو خوانند: قال ابومعشر فی المقاله الثانیه من کتاب الالوف ان بلده من المغرب کانت تسمی فی قدیم الدهر ارغس و کان اهلها یسمون ارغیوا. (عیون الانباء ج 1 ص 15). و رجوع به ارگس شود

شهری بیونان (پله پونز) ، نزدیک خلیج نُپ لی دارای 10500 تن سکنه و سکنۀ آن را ارغیو خوانند: قال ابومعشر فی المقاله الثانیه من کتاب الالوف ان بلده من المغرب کانت تسمی فی قدیم الدهر ارغس و کان اهلها یسمون ارغیوا. (عیون الانباء ج 1 ص 15). و رجوع به ارگس شود

لغت نامه دهخدا

ارغش

امیر ارغش، از امرای ملکشاه سلجوقی که بدست عبدالرحمن خراسانی (از پیروان حسن صباح) به سال 488 هجری قمری کشته شد
ابن شهراکیم، از خاندان ملوک رستمدار. (حبط ج 2 ص 104)

لغت نامه دهخدا

ارغک

(اَ غَ)

گیاهی است که بر درخت پیچد و بعربی عشقه گویند. (برهان قاطع). پیچک. ارغچ

لغت نامه دهخدا

ارغل

(اَ غَ)

ختنه ناکرده. (مهذب الاسماء) (منتهی الأرب). آن که او را ختنه نکرده باشند. اغرل.

لغت نامه دهخدا

ارغن

(اَ غَ / اُ غُ)

ارغنون. نام سازی است که آنرا افلاطون وضع کرده و بیشتر نصرانیان و رومیان نوازند و ارغنون همان است. (برهان قاطع) (جهانگیری). ارغون. (جهانگیری). ارغنن که وی خالی باشد بچرم اندر کشیده و بر آن رودها بندند و آن چه اکنون بهم میرسد مربع باشد مشابه صندوق. (غیاث). مزامیر. (مؤید الفضلاء از زفان گویا). سازی است که هزار آدمی از مرد و زن و پیر و جوان مزامیر مختلفه و آوازهای متنوعه یکبارگی ساز کنند و بنوازند. (مؤید الفضلاء). ساز و آواز هفتاد دختر خواننده و سازنده که بیکباره برکشند. (مؤید الفضلاء از دستور) :
همه ساله دو چشمت سوی معشوق
همه روزه دو گوشت سوی ارغن.
منوچهری.
اگر ناهید در عشرتگه چرخ
سراید شعر من بر ساز ارغن.
خاقانی.
از چنگ غم خلاص تمنا کنم زدهر
کافغان به نای و حلق چو ارغن برآورم.
خاقانی.

لغت نامه دهخدا

ارغا

(اَ)

جوی. (جهانگیری). جوی آب. (برهان قاطع). ارغاو. ارغاب. ارغاف:
بر دو رخسارش دو ارغا زآب چشم
رفته از دست خیالش خواب چشم.
شاه داعی شیرازی (از جهانگیری)

لغت نامه دهخدا

ارغن

(اَ غِ)

در گناباد خراسان گردن را گویند، خونبار:
چون غراب است این جهان بر من از آن زلف غراب
ارغوان بار است چشمم زان لب چون ارغوان.
مظفری

لغت نامه دهخدا

ارغب

(اَ غَ)

نعت تفضیلی از رغبت. رغبت کننده تر. (آنندراج). راغب تر

لغت نامه دهخدا

ارغه

(اَ غَ / غِ)

ارقه. عرقه. در تداول عامه، سخت زیرک. سخت گربز و بد

لغت نامه دهخدا

ارغد

(اَ غَ)

نعت تفضیلی ازرغد. خوش آیندتر. مطبوعتر.

لغت نامه دهخدا

ارح

فراخپای هموار پای کسی که پایش گودی نداشته باشد پهن پا در پرندگان

فرهنگ لغت هوشیار

ارب

آگاه دانا زیرکی، نوزاد جانور درشته نیاز آهنگ آماج حاجت قصد مقصود غایب، جمع آراب

فرهنگ لغت هوشیار

ارث

میراث یافتن، میراث بردن، آنچه از مرده برای بازماندگان بماند

فرهنگ لغت هوشیار

ارگ

قلعه کوچکی که در میان قلعه بزرگ سازند، قلعه، حصار یک نوع ساز شبیه پیانو یک نوع ساز شبیه پیانو

فرهنگ لغت هوشیار

ارک

ستیزیدن، درنگیدن، فرونشستن آماس، ماندگارشدن دژ کوچکی که در میان دژ بزرگ بسازند دژ در دژ قلعه کوچک میان قلعه بزرگ

فرهنگ لغت هوشیار

ارغد

فراوانترومطبوعتر

فرهنگ لغت هوشیار

ارغا

جوی آب

فرهنگ لغت هوشیار

ارغل

خروسه نبریده، درازخایه، فراخ زیست در خانه باز

فرهنگ لغت هوشیار

ارغن

لاتینی تازی شده ارغنون زیونانیان ارغنون زن بسی که بردند هوش ازخنیا سازهایی ذوات اوتار و سازهایی که از تعداد زیادی لوله تشکیل شده و هوا را با واسطه داخل آن لوله ها دمند، سازیست که یونانیان و رومیان مینواختند ارگ، سازیست که خالی باشد بچرم کشیده و بر آن رودها بندند و آن سابقا مربع بوده مشابه صندوق ارغنن

فرهنگ لغت هوشیار