- ابوالیقظان
خروس، جنس نر از مرغ خانگی، دیک، خروچ، خروه، خره
معنی ابوالیقظان - جستجوی لغت در جدول جو
- ابوالیقظان (اَ بُلْ یَ)
ابویقظان. خروه. (مهذب الأسماء). خروس. (دهار). دیک. ابوبرائل. ابوحمّاد. گال. رنگین تاج: و ابوالیقظان ندای حی علی الصباح دردهد. (سندبادنامه ص 93).
- ابوالیقظان (اَ بُلْ یَ)
لقب یکی از صحابۀ کرام است. شناخت واژه صحابی ما را با بخشی از مهم ترین تحولات صدر اسلام آشنا می کند. این افراد نخستین مؤمنان، نخستین مهاجران و نخستین مدافعان اسلام بودند. آنان سنت پیامبر را از زبان خودش شنیده و آن را به نسل های بعدی انتقال دادند. به همین دلیل، بررسی آن ها ضروری است. این واژه بار معنایی خاصی در منابع تاریخی دارد.
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(اَ بُلْ یَ)
لغت نامه دهخدا
بشیر بن عقربه. صحابیست. صحابه کسانی بودند که در روزگار سختی و هجرت، شانه به شانه پیامبر اسلام (ص) ایستادند و از او حمایت کردند. هر فردی که پیامبر را دیده و به او ایمان آورده، در زمره ی صحابه قرار می گیرد. واژه ی «صحابی» در منابع اهل سنت و تشیع بسیار مورد بحث و پژوهش قرار گرفته است. صحابه ستون های اصلی جامعه اسلامی نخستین را تشکیل می دادند و در تاریخ اسلام جایگاه ویژه ای دارند.
(اَ بُلْ یَ)
لغت نامه دهخدا
سحیم بن حفص. ابن الندیم گوید که حسین بن فهم از دمشقی و او از زبیر و اواز مدائنی روایت کند که سحیم لقب ابوالیقظان است و اسم او عامربن حفص باشد و حفص را پسری بود بنام محمدو محمد اکبر اولاد حفص است و حفص به بشره سیاهی شدیدالسواد بود و از این رو مشهور به اسود بود. و ابوالیقظان گوید: مادر من پانزده روز مرا نام عبیداﷲ داد. و باز مدائنی گوید: آنگاه که گویند حدیث کرد مرا ابوالیقظان (بی قیدی دیگر) مراد همین ابوالیقظان پسر سحیم است و چون سحیم بن حفص و عامربن حفص و عامربن ابی محمد و عامربن الأسود و عبیداﷲ بن حفص و ابواسحاق گویند هم او مراد باشد. ابوالیقظان عالم به اخبار و انساب و مآثر و مثالب و در روایت ثقه بود و وفات وی به سال یکصدونود (190 هجری قمری) روی داد و او راست از کتب: کتاب حلق (شاید: حلف) تمیم بعضها بعضاً. کتاب اخبار تمیم. کتاب نسب خندف و اخبارها. کتاب النسب الکبیر و این کتاب مشتمل است بر نسب ایاد و کنانه و اسد بن خزیمه الهون بن خزیمه و هذیل بن مدرکه و قریش و بنی طانجه و قیس عیلان و ربیعه بن نزار و تیم بن مره. و کتاب النوادر و ابن الندیم گوید: این کتاب را به خط ابن سعدان دیدم. و نیز کتب دیگر در نسب. (ابن الندیم)
(اَ بُلْ یَ)
لغت نامه دهخدا
لقب یکی از تابعین است. تابعی در سنت اسلامی به شخصی گفته می شود که در عصر پس از پیامبر اسلام زندگی کرده و از صحابه – کسانی که پیامبر را دیده اند – علم و دین آموخته است. اگرچه تابعی پیامبر را ندیده است، اما پیوند او با صحابه سبب شده است که در زنجیره ناقلان حدیث جایگاه بالایی داشته باشد. علمای علم رجال و حدیث معمولاً تابعین را به سه دسته تقسیم می کنند: کبیر، وسط و صغیر، بسته به اینکه با کدام طبقه از صحابه دیدار داشته اند.
(اَ بُلْ یَ)
لغت نامه دهخدا
عمار بن محمد. محدث است. در فرهنگ اسلامی، محدث به کسی اطلاق می شود که در نقل و بررسی احادیث پیامبر اسلام تخصص دارد. این افراد در جمع آوری، تصحیح و تجزیه و تحلیل روایات پیامبر (ص) نقش ویژه ای دارند و در فرآیند بررسی حدیث به گونه ای عمل می کنند که احادیث صحیح به طور دقیق به نسل های بعدی منتقل شود. به همین دلیل، محدثان از جایگاهی خاص در تاریخ اسلام برخوردارند.
(اَ بُلْ یَ)
لغت نامه دهخدا
عثمان بن قیس. محدث است. محدثان در تاریخ اسلام به عنوان پیشگامان علم حدیث شناخته می شوند که در زمینه تشخیص احادیث صحیح از غیرصحیح، به تبحر رسیدند. این افراد با دقت فراوان در مورد اسناد روایات، ویژگی های راویان و شرایط نقل حدیث تحقیق می کردند تا از تحریف و اشتباهات جلوگیری کنند. مهم ترین ویژگی یک محدث این است که توانایی تحلیل دقیق احادیث را داشته باشد و با رعایت معیارهای علمی، روایت های صحیح را از ضعیف تمییز دهد.
(اَ بُلْ یَ)
لغت نامه دهخدا
عثمان بن عمیر کوفی. محدث است. در تاریخ اسلام، عنوان محدث جایگاهی رفیع دارد. محدثان کسانی بودند که با تکیه بر حافظه قوی، دقت علمی و تقوای فردی، روایات پیامبر اسلام را از طریق زنجیره ای از راویان نقل می کردند. آنان نه تنها روایت گر، بلکه نقاد حدیث نیز بودند و با طبقه بندی راویان، به اعتبارسنجی احادیث کمک شایانی کردند. آثار بزرگ حدیثی نتیجه تلاش محدثان است.
(مِ)
لغت نامه دهخدا
ابن حفص ابوالیقظان ملقب به سحیم. عالم به انساب بود. او راست: اخبار تمیم و کتاب النسب الکبیر. وی به سال 190 هجری قمری وفات یافته است. (از الاعلام زرکلی)