- Prefer
ترجیح دادن
معنی Prefer - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
به تعویق انداختن
مقدمه مفهومی درباره واژه
تنظیم یا Preference در فناوری اطلاعات به مجموعه ای از انتخاب ها و پارامترهای قابل تنظیم اشاره دارد که به کاربران امکان کنترل و شخصی سازی رفتار سیستم را می دهد. این مفهوم در رابط های کاربری، سیستم های عامل، برنامه های کاربردی و پلتفرم های نرم افزاری کاربرد گسترده ای دارد. تنظیمات معمولاً در یک ساختار سلسله مراتبی سازماندهی می شوند و می توانند شامل گزینه های نمایش، عملکرد، حریم خصوصی و امنیتی باشند. سیستم های مدرن اغلب امکان همگام سازی تنظیمات بین دستگاه های مختلف را فراهم می کنند. طراحی موثر تنظیمات نیازمند تعادل بین انعطاف پذیری و سادگی است تا کاربران بدون سردرگمی بتوانند سیستم را مطابق نیازهای خود سفارشی سازی کنند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در توسعه برنامه های موبایل، تنظیمات برای شخصی سازی تجربه کاربری استفاده می شود. در سیستم های عامل، تنظیمات سیستم رفتار کلی محیط را کنترل می کنند. در برنامه های تحت وب، تنظیمات کاربر در پایگاه داده ذخیره می شود. در نرم افزارهای سازمانی، تنظیمات می تواند سطوح دسترسی مختلفی داشته باشد. در بازی های کامپیوتری، تنظیمات گرافیکی و کنترلی اهمیت ویژه ای دارند. در سیستم های توصیه گر، تنظیمات کاربر برای ارائه پیشنهادهای شخصی سازی شده استفاده می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
در ویندوز، کنترل پنل مرکز مدیریت تنظیمات سیستم است. در مرورگرهای وب، کاربران می توانند تنظیمات حریم خصوصی را تغییر دهند. در برنامه های ایمیل، تنظیمات امضای دیجیتال قابل شخصی سازی است. در شبکه های اجتماعی، تنظیمات نمایش محتوا بر اساس سلیقه کاربر قابل تغییر است. در IDEهای برنامه نویسی، تنظیمات ویرایشگر کد متنوع است. در سیستم های CRM، تنظیمات گردش کار کسب وکارها را منعکس می کند.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری نرم افزار، مدیریت تنظیمات به عنوان یک سرویس مستقل پیاده سازی می شود. در سیستم های توزیع شده، همگام سازی تنظیمات بین گره ها چالش مهمی است. در طراحی رابط کاربری، بخش تنظیمات باید به راحتی قابل دسترسی و فهم باشد. در سیستم های ابری، تنظیمات می تواند بر تخصیص منابع تأثیر بگذارد. در برنامه های سازمانی، سطوح مختلفی از تنظیمات برای نقش های متفاوت تعریف می شود. در چارچوب های توسعه، مکانیزم های استانداردی برای مدیریت تنظیمات وجود دارد.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم تنظیمات کاربر به اولین سیستم های اشتراک زمانی در دهه 1960 بازمی گردد. در دهه 1980، سیستم های عامل گرافیکی تنظیمات کاربرپسندتری ارائه کردند. در دهه 1990، فایل های INI در ویندوز برای ذخیره تنظیمات استفاده شدند. در دهه 2000، رجیستری ویندوز به عنوان مخزن مرکزی تنظیمات مطرح شد. در دهه 2010، همگام سازی ابری تنظیمات بین دستگاه ها را ممکن ساخت. در سال های اخیر، یادگیری ماشین برای پیشنهاد تنظیمات بهینه به کاربران استفاده می شود.
تفکیک آن از واژگان مشابه
تنظیم نباید با پیکربندی (Configuration) که به تنظیمات سطح سیستم اشاره دارد اشتباه گرفته شود. همچنین با سفارشی سازی (Customization) که مفهوم گسترده تری دارد تفاوت دارد. تنظیم با پروفایل کاربر (User Profile) نیز متفاوت است که ممکن است شامل اطلاعات بیشتری باشد. در برخی موارد ممکن است با تم (Theme) که فقط به ظاهر رابط کاربری مربوط است اشتباه گرفته شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در جاوا، کلاس Preferences برای ذخیره تنظیمات کاربر استفاده می شود. در دات نت، فایل های app.config و user.config کاربرد دارند. در پایتون، ماژول configparser برای مدیریت تنظیمات استفاده می شود. در برنامه های iOS، کلاس NSUserDefaults تنظیمات را مدیریت می کند. در اندروید، SharedPreferences API برای ذخیره تنظیمات وجود دارد. در برنامه های وب، تنظیمات معمولاً در پایگاه داده یا localStorage ذخیره می شوند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک چالش رایج، مدیریت نسخه های مختلف تنظیمات هنگام بروزرسانی نرم افزار است. برخی کاربران ممکن است تفاوت بین تنظیمات کاربر و پیکربندی سیستم را درک نکنند. در سیستم های پیچیده، سازماندهی تنظیمات به صورت قابل فهم مشکل است. یک سوءبرداشت رایج این است که همه کاربران تنظیمات پیش فرض را می پذیرند. امنیت ذخیره سازی تنظیمات حساس نیز چالش مهمی است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
سیستم های مدیریت تنظیمات مؤثر برای تجربه کاربری بهتر ضروری هستند. در مستندات فنی، توصیه می شود ساختار و رفتار تنظیمات به وضوح شرح داده شود. برای پروژه های بزرگ، استفاده از چارچوب های استاندارد مدیریت تنظیمات توصیه می شود. در آموزش کاربران، راهنمای تنظیمات باید واضح و قابل دسترس باشد. در طراحی سیستم ها، پیش بینی نیازهای آینده در معماری تنظیمات مهم است.
تنظیم یا Preference در فناوری اطلاعات به مجموعه ای از انتخاب ها و پارامترهای قابل تنظیم اشاره دارد که به کاربران امکان کنترل و شخصی سازی رفتار سیستم را می دهد. این مفهوم در رابط های کاربری، سیستم های عامل، برنامه های کاربردی و پلتفرم های نرم افزاری کاربرد گسترده ای دارد. تنظیمات معمولاً در یک ساختار سلسله مراتبی سازماندهی می شوند و می توانند شامل گزینه های نمایش، عملکرد، حریم خصوصی و امنیتی باشند. سیستم های مدرن اغلب امکان همگام سازی تنظیمات بین دستگاه های مختلف را فراهم می کنند. طراحی موثر تنظیمات نیازمند تعادل بین انعطاف پذیری و سادگی است تا کاربران بدون سردرگمی بتوانند سیستم را مطابق نیازهای خود سفارشی سازی کنند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در توسعه برنامه های موبایل، تنظیمات برای شخصی سازی تجربه کاربری استفاده می شود. در سیستم های عامل، تنظیمات سیستم رفتار کلی محیط را کنترل می کنند. در برنامه های تحت وب، تنظیمات کاربر در پایگاه داده ذخیره می شود. در نرم افزارهای سازمانی، تنظیمات می تواند سطوح دسترسی مختلفی داشته باشد. در بازی های کامپیوتری، تنظیمات گرافیکی و کنترلی اهمیت ویژه ای دارند. در سیستم های توصیه گر، تنظیمات کاربر برای ارائه پیشنهادهای شخصی سازی شده استفاده می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
در ویندوز، کنترل پنل مرکز مدیریت تنظیمات سیستم است. در مرورگرهای وب، کاربران می توانند تنظیمات حریم خصوصی را تغییر دهند. در برنامه های ایمیل، تنظیمات امضای دیجیتال قابل شخصی سازی است. در شبکه های اجتماعی، تنظیمات نمایش محتوا بر اساس سلیقه کاربر قابل تغییر است. در IDEهای برنامه نویسی، تنظیمات ویرایشگر کد متنوع است. در سیستم های CRM، تنظیمات گردش کار کسب وکارها را منعکس می کند.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری نرم افزار، مدیریت تنظیمات به عنوان یک سرویس مستقل پیاده سازی می شود. در سیستم های توزیع شده، همگام سازی تنظیمات بین گره ها چالش مهمی است. در طراحی رابط کاربری، بخش تنظیمات باید به راحتی قابل دسترسی و فهم باشد. در سیستم های ابری، تنظیمات می تواند بر تخصیص منابع تأثیر بگذارد. در برنامه های سازمانی، سطوح مختلفی از تنظیمات برای نقش های متفاوت تعریف می شود. در چارچوب های توسعه، مکانیزم های استانداردی برای مدیریت تنظیمات وجود دارد.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم تنظیمات کاربر به اولین سیستم های اشتراک زمانی در دهه 1960 بازمی گردد. در دهه 1980، سیستم های عامل گرافیکی تنظیمات کاربرپسندتری ارائه کردند. در دهه 1990، فایل های INI در ویندوز برای ذخیره تنظیمات استفاده شدند. در دهه 2000، رجیستری ویندوز به عنوان مخزن مرکزی تنظیمات مطرح شد. در دهه 2010، همگام سازی ابری تنظیمات بین دستگاه ها را ممکن ساخت. در سال های اخیر، یادگیری ماشین برای پیشنهاد تنظیمات بهینه به کاربران استفاده می شود.
تفکیک آن از واژگان مشابه
تنظیم نباید با پیکربندی (Configuration) که به تنظیمات سطح سیستم اشاره دارد اشتباه گرفته شود. همچنین با سفارشی سازی (Customization) که مفهوم گسترده تری دارد تفاوت دارد. تنظیم با پروفایل کاربر (User Profile) نیز متفاوت است که ممکن است شامل اطلاعات بیشتری باشد. در برخی موارد ممکن است با تم (Theme) که فقط به ظاهر رابط کاربری مربوط است اشتباه گرفته شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در جاوا، کلاس Preferences برای ذخیره تنظیمات کاربر استفاده می شود. در دات نت، فایل های app.config و user.config کاربرد دارند. در پایتون، ماژول configparser برای مدیریت تنظیمات استفاده می شود. در برنامه های iOS، کلاس NSUserDefaults تنظیمات را مدیریت می کند. در اندروید، SharedPreferences API برای ذخیره تنظیمات وجود دارد. در برنامه های وب، تنظیمات معمولاً در پایگاه داده یا localStorage ذخیره می شوند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک چالش رایج، مدیریت نسخه های مختلف تنظیمات هنگام بروزرسانی نرم افزار است. برخی کاربران ممکن است تفاوت بین تنظیمات کاربر و پیکربندی سیستم را درک نکنند. در سیستم های پیچیده، سازماندهی تنظیمات به صورت قابل فهم مشکل است. یک سوءبرداشت رایج این است که همه کاربران تنظیمات پیش فرض را می پذیرند. امنیت ذخیره سازی تنظیمات حساس نیز چالش مهمی است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
سیستم های مدیریت تنظیمات مؤثر برای تجربه کاربری بهتر ضروری هستند. در مستندات فنی، توصیه می شود ساختار و رفتار تنظیمات به وضوح شرح داده شود. برای پروژه های بزرگ، استفاده از چارچوب های استاندارد مدیریت تنظیمات توصیه می شود. در آموزش کاربران، راهنمای تنظیمات باید واضح و قابل دسترس باشد. در طراحی سیستم ها، پیش بینی نیازهای آینده در معماری تنظیمات مهم است.
ترجیحی، ارجح
ترجیحاً
به طور ترجیحی، ترجیحاً
ارتقا، ترجیح
سفر کاروانی، اعزام
دوباره خوٰاندن، بازخوٰانی
نگه داشتن، حفظ کند
باور کردن، باور کنید
حسابرس، ممتحن
زیبا کردن
اشاره کردن، مراجعه کردن
مقدمه مفهومی درباره واژه
پیشوند یا Prefix در علوم کامپیوتر به دنباله ای از کاراکترها گفته می شود که به ابتدای یک رشته، نام فایل، متغیر یا سایر عناصر اضافه می شود تا معنا، نوع یا کاربرد آن را مشخص کند. این مفهوم در حوزه های مختلفی از جمله نامگذاری فایل ها، شبکه های کامپیوتری، ساختار داده ها و زبان های برنامه نویسی کاربرد دارد. در نامگذاری فایل ها، پیشوندها می توانند برای دسته بندی و سازماندهی استفاده شوند. در شبکه، پیشوندهای آدرس دهی مانند ’’www’’ یا ’’ftp’’ پروتکل مورد استفاده را مشخص می کنند. در برنامه نویسی، پیشوندهای نام متغیرها می توانند نوع داده را نشان دهند (مثل strName برای رشته). استفاده استاندارد از پیشوندها می تواند خوانایی و قابلیت نگهداری کد را بهبود بخشد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در نامگذاری فایل ها، پیشوندها برای دسته بندی و نسخه بندی استفاده می شوند. در شبکه های کامپیوتری، پیشوندهای آدرس IP زیرشبکه را مشخص می کنند. در زبان های برنامه نویسی، پیشوندها برای نامگذاری متغیرها و توابع کاربرد دارند. در ساختار داده ها، پیشوند برای جستجو و مرتب سازی استفاده می شود. در پایگاه داده، پیشوندهای نام جدول می تواند طرح را مشخص کند. در سیستم های شماره گذاری، پیشوند کد کشور یا منطقه را نشان می دهد.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
در زبان C، پیشوند ’’n’’ برای اعداد صحیح و ’’sz’’ برای رشته های نهایی با صفر استفاده می شود. در شبکه، پیشوند ’’192.168’’ برای آدرس های خصوصی رزرو شده است. در فایل های پروژه، پیشوند ’’tmp_’’ برای فایل های موقت استفاده می شود. در HTML، پیشوند ’’data-’’ برای ویژگی های سفارشی کاربرد دارد. در سیستم های کنترل نسخه، پیشوند ’’v’’ برای نشان دادن نسخه استفاده می شود. در XML، پیشوندهای نام فضا برای جلوگیری از برخورد نام ها استفاده می شوند.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری نرم افزار، پیشوندها به سازماندهی و گروه بندی مؤلفه ها کمک می کنند. در سیستم های توزیع شده، پیشوندهای آدرس برای مسیریابی کاربرد دارند. در پایگاه داده های توزیع شده، پیشوند نام جدول می تواند مکان فیزیکی را نشان دهد. در سیستم های ماژولار، پیشوندها برای جلوگیری از برخورد نام ها استفاده می شوند. در APIهای وب، پیشوند مسیر می تواند نسخه API را مشخص کند. در سیستم های ابری، پیشوند نام منابع می تواند محیط اجرا را نشان دهد.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
استفاده از پیشوندها در نامگذاری به اولین روزهای برنامه نویسی در دهه 1950 بازمی گردد. در دهه 1980، استانداردهای نامگذاری مجارستانی پیشوندهای نوع را محبوب کرد. در دهه 1990، پیشوندهای آدرس IP در شبکه ها استاندارد شدند. در دهه 2000، پیشوندهای نام فضا در XML مطرح شدند. در دهه 2010، پیشوندها در معماری میکروسرویس برای نامگذاری سرویس ها استفاده شدند. در سال های اخیر، پیشوندها در سیستم های ابری برای برچسب زنی منابع اهمیت یافته اند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
پیشوند نباید با پسوند (suffix) که در انتهای رشته می آید اشتباه گرفته شود. همچنین با infix که در وسط قرار می گیرد متفاوت است. پیشوند با namespace که ممکن است شامل پیشوند باشد تفاوت دارد. در برخی موارد ممکن است با برچسب (tag) اشتباه گرفته شود که معمولاً برای توصیف استفاده می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در C/C++، پیشوندهای نام متغیرها به صورت قراردادی استفاده می شوند. در پایتون، پیشوندهای خصوصی با ’’__’’ پیاده سازی می شوند. در جاوا، پیشوندهای نام فضا با packageها استفاده می شوند. در SQL، پیشوند نام جدول با نقطه از نام ستون جدا می شود. در XML، پیشوندهای نام فضا با xmlns تعریف می شوند. در زبان های مدرن مانند Rust، پیشوندها برای ماکروها استفاده می شوند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک چالش رایج، مدیریت پیشوندها در سیستم های بزرگ و پیچیده است. برخی توسعه دهندگان ممکن است از پیشوندهای متناقض استفاده کنند. در سیستم های توزیع شده، هماهنگی پیشوندها بین تیم ها مشکل ساز است. یک سوءبرداشت رایج این است که پیشوندها همیشه نوع را نشان می دهند. در برخی موارد، پیشوندهای بیش از حد می توانند خوانایی را کاهش دهند.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
استفاده استاندارد از پیشوندها می تواند سازماندهی و خوانایی کد را بهبود بخشد. در مستندات فنی، توصیه می شود قراردادهای نامگذاری پیشوندها به وضوح مشخص شود. برای پروژه های بزرگ، تعریف استانداردهای پیشوند در راهنمای سبک کد مهم است. در آموزش برنامه نویسی، تأکید بر پیشوندهای رایج می تواند به یادگیری کمک کند. در طراحی سیستم ها، پیشوندها می توانند به معماری واضح تری منجر شوند.
پیشوند یا Prefix در علوم کامپیوتر به دنباله ای از کاراکترها گفته می شود که به ابتدای یک رشته، نام فایل، متغیر یا سایر عناصر اضافه می شود تا معنا، نوع یا کاربرد آن را مشخص کند. این مفهوم در حوزه های مختلفی از جمله نامگذاری فایل ها، شبکه های کامپیوتری، ساختار داده ها و زبان های برنامه نویسی کاربرد دارد. در نامگذاری فایل ها، پیشوندها می توانند برای دسته بندی و سازماندهی استفاده شوند. در شبکه، پیشوندهای آدرس دهی مانند ’’www’’ یا ’’ftp’’ پروتکل مورد استفاده را مشخص می کنند. در برنامه نویسی، پیشوندهای نام متغیرها می توانند نوع داده را نشان دهند (مثل strName برای رشته). استفاده استاندارد از پیشوندها می تواند خوانایی و قابلیت نگهداری کد را بهبود بخشد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در نامگذاری فایل ها، پیشوندها برای دسته بندی و نسخه بندی استفاده می شوند. در شبکه های کامپیوتری، پیشوندهای آدرس IP زیرشبکه را مشخص می کنند. در زبان های برنامه نویسی، پیشوندها برای نامگذاری متغیرها و توابع کاربرد دارند. در ساختار داده ها، پیشوند برای جستجو و مرتب سازی استفاده می شود. در پایگاه داده، پیشوندهای نام جدول می تواند طرح را مشخص کند. در سیستم های شماره گذاری، پیشوند کد کشور یا منطقه را نشان می دهد.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
در زبان C، پیشوند ’’n’’ برای اعداد صحیح و ’’sz’’ برای رشته های نهایی با صفر استفاده می شود. در شبکه، پیشوند ’’192.168’’ برای آدرس های خصوصی رزرو شده است. در فایل های پروژه، پیشوند ’’tmp_’’ برای فایل های موقت استفاده می شود. در HTML، پیشوند ’’data-’’ برای ویژگی های سفارشی کاربرد دارد. در سیستم های کنترل نسخه، پیشوند ’’v’’ برای نشان دادن نسخه استفاده می شود. در XML، پیشوندهای نام فضا برای جلوگیری از برخورد نام ها استفاده می شوند.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری نرم افزار، پیشوندها به سازماندهی و گروه بندی مؤلفه ها کمک می کنند. در سیستم های توزیع شده، پیشوندهای آدرس برای مسیریابی کاربرد دارند. در پایگاه داده های توزیع شده، پیشوند نام جدول می تواند مکان فیزیکی را نشان دهد. در سیستم های ماژولار، پیشوندها برای جلوگیری از برخورد نام ها استفاده می شوند. در APIهای وب، پیشوند مسیر می تواند نسخه API را مشخص کند. در سیستم های ابری، پیشوند نام منابع می تواند محیط اجرا را نشان دهد.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
استفاده از پیشوندها در نامگذاری به اولین روزهای برنامه نویسی در دهه 1950 بازمی گردد. در دهه 1980، استانداردهای نامگذاری مجارستانی پیشوندهای نوع را محبوب کرد. در دهه 1990، پیشوندهای آدرس IP در شبکه ها استاندارد شدند. در دهه 2000، پیشوندهای نام فضا در XML مطرح شدند. در دهه 2010، پیشوندها در معماری میکروسرویس برای نامگذاری سرویس ها استفاده شدند. در سال های اخیر، پیشوندها در سیستم های ابری برای برچسب زنی منابع اهمیت یافته اند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
پیشوند نباید با پسوند (suffix) که در انتهای رشته می آید اشتباه گرفته شود. همچنین با infix که در وسط قرار می گیرد متفاوت است. پیشوند با namespace که ممکن است شامل پیشوند باشد تفاوت دارد. در برخی موارد ممکن است با برچسب (tag) اشتباه گرفته شود که معمولاً برای توصیف استفاده می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در C/C++، پیشوندهای نام متغیرها به صورت قراردادی استفاده می شوند. در پایتون، پیشوندهای خصوصی با ’’__’’ پیاده سازی می شوند. در جاوا، پیشوندهای نام فضا با packageها استفاده می شوند. در SQL، پیشوند نام جدول با نقطه از نام ستون جدا می شود. در XML، پیشوندهای نام فضا با xmlns تعریف می شوند. در زبان های مدرن مانند Rust، پیشوندها برای ماکروها استفاده می شوند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک چالش رایج، مدیریت پیشوندها در سیستم های بزرگ و پیچیده است. برخی توسعه دهندگان ممکن است از پیشوندهای متناقض استفاده کنند. در سیستم های توزیع شده، هماهنگی پیشوندها بین تیم ها مشکل ساز است. یک سوءبرداشت رایج این است که پیشوندها همیشه نوع را نشان می دهند. در برخی موارد، پیشوندهای بیش از حد می توانند خوانایی را کاهش دهند.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
استفاده استاندارد از پیشوندها می تواند سازماندهی و خوانایی کد را بهبود بخشد. در مستندات فنی، توصیه می شود قراردادهای نامگذاری پیشوندها به وضوح مشخص شود. برای پروژه های بزرگ، تعریف استانداردهای پیشوند در راهنمای سبک کد مهم است. در آموزش برنامه نویسی، تأکید بر پیشوندهای رایج می تواند به یادگیری کمک کند. در طراحی سیستم ها، پیشوندها می توانند به معماری واضح تری منجر شوند.
لرزیدن
پیش بینی کردن، پیش بینی کنید
مربّی، قطار
رشد کردن، رشد کنند
صحیح، مناسب
پیش بینی کردن، پیش بینی کند
خواستگار
کاشت کردن، پیوند
خیره نگاه کردن، همتا