- Description
توصیف، توضیحات
معنی Description - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
توصیف، توضیحات
عضویّت، ثبت نام، کتیبه، ورود به دانشگاه
نسخه نویسی، نسخه
رمزگشایی
مقدمه مفهومی درباره واژه
توصیفگر (Descriptor) در برنامه نویسی شیءگرا به مکانیسمی اشاره دارد که نحوه دسترسی به ویژگی های یک شیء یا تغییر آن ها را کنترل می کند. این مفهوم پیشرفته در زبان هایی مانند پایتون به توسعه دهندگان امکان می دهد منطق سفارشی برای عملیات get، set و delete روی ویژگی ها تعریف کنند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در اعتبارسنجی داده: کنترل مقادیر اختصاص داده شده به ویژگی ها. در ORM ها: نگاشت ویژگی های شیء به ستون های پایگاه داده. در محاسبات lazy: به تعویق انداختن محاسبات تا زمان دسترسی واقعی. در مدیریت حافظه: کنترل دقیق بر تخصیص و آزادسازی منابع. در APIها: تبدیل خودکار نوع داده هنگام دسترسی.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
اعتبارسنجی سن کاربر که باید بین 0 تا 120 باشد. تبدیل خودکار تاریخ بین فرمت های مختلف. محاسبه خودکار BMI از قد و وزن. lazy loading تصاویر در وب. نگاشت ویژگی های کلاس پایتون به فیلدهای JSON.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در طراحی چارچوب های ORM، توصیفگرها نقش کلیدی دارند. در معماری های پیچیده، آن ها امکان کپسوله سازی منطق کسب و کار را فراهم می کنند. در سیستم های اعتبارسنجی داده، توصیفگرها به عنوان بلوک های سازنده عمل می کنند. در الگوهای طراحی، پیاده سازی مفاهیمی مانند Proxy و Decorator را ساده تر می کنند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم توصیفگرها از اوایل دهه 1990 در زبان های شیءگرا ظاهر شد. در پایتون 2.2 (2001) به صورت رسمی معرفی شدند. امروزه در چارچوب های مدرن مانند Django و SQLAlchemy به صورت گسترده استفاده می شوند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
توصیفگر با Property (که فقط برای یک ویژگی خاص است) و Decorator (که رفتار توابع را تغییر می دهد) متفاوت است. همچنین با Attribute که به سادگی به داده های شیء اشاره می کند تفاوت دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با پیاده سازی متدهای __get__، __set__ و __delete__. در JavaScript با استفاده از Proxy. در C# با propertyهای دارای منطق get/set. در Java با استفاده از الگوی Proxy. در Ruby با متدهای define_method.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
سوءبرداشت: توصیفگرها همیشه عملکرد را کاهش می دهند (در حالی که می توانند با lazy loading عملکرد را بهبود بخشند). چالش اصلی: تعادل بین انعطاف پذیری و پیچیدگی در پیاده سازی.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
توصیفگرها ابزار قدرتمندی برای ایجاد کدهای انعطاف پذیر و قابل نگهداری هستند. در آموزش مفاهیم پیشرفته شیءگرایی، کاربرد توصیفگرها باید با مثال های عملی نشان داده شود.
توصیفگر (Descriptor) در برنامه نویسی شیءگرا به مکانیسمی اشاره دارد که نحوه دسترسی به ویژگی های یک شیء یا تغییر آن ها را کنترل می کند. این مفهوم پیشرفته در زبان هایی مانند پایتون به توسعه دهندگان امکان می دهد منطق سفارشی برای عملیات get، set و delete روی ویژگی ها تعریف کنند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در اعتبارسنجی داده: کنترل مقادیر اختصاص داده شده به ویژگی ها. در ORM ها: نگاشت ویژگی های شیء به ستون های پایگاه داده. در محاسبات lazy: به تعویق انداختن محاسبات تا زمان دسترسی واقعی. در مدیریت حافظه: کنترل دقیق بر تخصیص و آزادسازی منابع. در APIها: تبدیل خودکار نوع داده هنگام دسترسی.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
اعتبارسنجی سن کاربر که باید بین 0 تا 120 باشد. تبدیل خودکار تاریخ بین فرمت های مختلف. محاسبه خودکار BMI از قد و وزن. lazy loading تصاویر در وب. نگاشت ویژگی های کلاس پایتون به فیلدهای JSON.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در طراحی چارچوب های ORM، توصیفگرها نقش کلیدی دارند. در معماری های پیچیده، آن ها امکان کپسوله سازی منطق کسب و کار را فراهم می کنند. در سیستم های اعتبارسنجی داده، توصیفگرها به عنوان بلوک های سازنده عمل می کنند. در الگوهای طراحی، پیاده سازی مفاهیمی مانند Proxy و Decorator را ساده تر می کنند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم توصیفگرها از اوایل دهه 1990 در زبان های شیءگرا ظاهر شد. در پایتون 2.2 (2001) به صورت رسمی معرفی شدند. امروزه در چارچوب های مدرن مانند Django و SQLAlchemy به صورت گسترده استفاده می شوند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
توصیفگر با Property (که فقط برای یک ویژگی خاص است) و Decorator (که رفتار توابع را تغییر می دهد) متفاوت است. همچنین با Attribute که به سادگی به داده های شیء اشاره می کند تفاوت دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با پیاده سازی متدهای __get__، __set__ و __delete__. در JavaScript با استفاده از Proxy. در C# با propertyهای دارای منطق get/set. در Java با استفاده از الگوی Proxy. در Ruby با متدهای define_method.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
سوءبرداشت: توصیفگرها همیشه عملکرد را کاهش می دهند (در حالی که می توانند با lazy loading عملکرد را بهبود بخشند). چالش اصلی: تعادل بین انعطاف پذیری و پیچیدگی در پیاده سازی.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
توصیفگرها ابزار قدرتمندی برای ایجاد کدهای انعطاف پذیر و قابل نگهداری هستند. در آموزش مفاهیم پیشرفته شیءگرایی، کاربرد توصیفگرها باید با مثال های عملی نشان داده شود.
مقدمه مفهومی درباره واژه
رمزگشایی (Decryption) به فرآیند سیستماتیک بازگرداندن اطلاعات رمزنگاری شده به حالت اولیه و قابل استفاده اطلاق می شود. این فرآیند که با استفاده از الگوریتم های رمزنگاری و کلیدهای امنیتی انجام می شود، سنگ بنای بسیاری از سیستم های امنیتی مدرن محسوب می شود.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در رمزنگاری متقارن، رمزگشایی با کلید مشترک انجام می شود. در رمزنگاری نامتقارن، رمزگشایی با جفت کلید عمومی/خصوصی صورت می گیرد. در پروتکل های شبکه امن مانند IPsec رمزگشایی بسته ها انجام می شود. در سیستم های ذخیره سازی امن، رمزگشایی بلوک های داده ضروری است. در احراز هویت، رمزگشایی توکن های امنیتی انجام می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
وب سرورها ترافیک HTTPS را رمزگشایی می کنند. سیستم های پرداخت الکترونیک تراکنش ها را رمزگشایی می کنند. VPNها ترافیک رمز شده را رمزگشایی می کنند. سیستم های مدیریت رمز عبور داده های حساس را رمزگشایی می کنند. درایوهای رمزنگاری شده هنگام دسترسی به داده ها رمزگشایی انجام می دهند.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری نرم افزار، رمزگشایی معمولاً در لایه امنیتی انجام می شود. در سیستم های توزیع شده، رمزگشایی ممکن است در نقاط مختلفی انجام شود. در معماری میکروسرویس ها، هر سرویس مسئول رمزگشایی پیام های خود است. در سیستم های ابری، رمزگشایی ممکن است در سمت کلاینت یا سرور انجام شود.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم رمزگشایی از اولین روش های رمزنگاری در دوران باستان وجود داشت. در دهه 1970 با توسعه استانداردهای مدرن مانند DES رسمیت یافت. امروزه با الگوریتم های پیشرفته ای مانند AES-256 و RSA-4096 رمزگشایی نیز پیچیده تر شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
رمزگشایی با کدگشایی (Decoding) متفاوت است - کدگشایی معمولاً نیاز به کلید ندارد. همچنین با تحلیل رمز (Cryptanalysis) که روش های شکستن رمز بدون کلید است تفاوت دارد. در برخی متون، رمزگشایی با استخراج (Extraction) که بازیابی بخشی از داده است اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با کتابخانه PyCryptodome می توان رمزگشایی انجام داد. در Java با کلاس javax.crypto.Cipher می توان داده ها را رمزگشایی کرد. در C# با فضای نام System.Security.Cryptography می توان الگوریتم های رمزگشایی را پیاده سازی کرد. در Go با بسته crypto می توان رمزگشایی ایمن انجام داد.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که رمزگشایی همیشه موفقیت آمیز است، در حالی که با کلید نادرست یا داده های مخرب ممکن است شکست بخورد. چالش اصلی، پیاده سازی رمزگشایی به صورت ایمن و مقاوم در برابر حملات است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
رمزگشایی از فرآیندهای حیاتی در امنیت سایبری است که باید با رعایت تمام اصول امنیتی پیاده سازی شود. توسعه دهندگان باید با روش های استاندارد و بهترین شیوه های رمزگشایی آشنا باشند.
رمزگشایی (Decryption) به فرآیند سیستماتیک بازگرداندن اطلاعات رمزنگاری شده به حالت اولیه و قابل استفاده اطلاق می شود. این فرآیند که با استفاده از الگوریتم های رمزنگاری و کلیدهای امنیتی انجام می شود، سنگ بنای بسیاری از سیستم های امنیتی مدرن محسوب می شود.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در رمزنگاری متقارن، رمزگشایی با کلید مشترک انجام می شود. در رمزنگاری نامتقارن، رمزگشایی با جفت کلید عمومی/خصوصی صورت می گیرد. در پروتکل های شبکه امن مانند IPsec رمزگشایی بسته ها انجام می شود. در سیستم های ذخیره سازی امن، رمزگشایی بلوک های داده ضروری است. در احراز هویت، رمزگشایی توکن های امنیتی انجام می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
وب سرورها ترافیک HTTPS را رمزگشایی می کنند. سیستم های پرداخت الکترونیک تراکنش ها را رمزگشایی می کنند. VPNها ترافیک رمز شده را رمزگشایی می کنند. سیستم های مدیریت رمز عبور داده های حساس را رمزگشایی می کنند. درایوهای رمزنگاری شده هنگام دسترسی به داده ها رمزگشایی انجام می دهند.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری نرم افزار، رمزگشایی معمولاً در لایه امنیتی انجام می شود. در سیستم های توزیع شده، رمزگشایی ممکن است در نقاط مختلفی انجام شود. در معماری میکروسرویس ها، هر سرویس مسئول رمزگشایی پیام های خود است. در سیستم های ابری، رمزگشایی ممکن است در سمت کلاینت یا سرور انجام شود.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم رمزگشایی از اولین روش های رمزنگاری در دوران باستان وجود داشت. در دهه 1970 با توسعه استانداردهای مدرن مانند DES رسمیت یافت. امروزه با الگوریتم های پیشرفته ای مانند AES-256 و RSA-4096 رمزگشایی نیز پیچیده تر شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
رمزگشایی با کدگشایی (Decoding) متفاوت است - کدگشایی معمولاً نیاز به کلید ندارد. همچنین با تحلیل رمز (Cryptanalysis) که روش های شکستن رمز بدون کلید است تفاوت دارد. در برخی متون، رمزگشایی با استخراج (Extraction) که بازیابی بخشی از داده است اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با کتابخانه PyCryptodome می توان رمزگشایی انجام داد. در Java با کلاس javax.crypto.Cipher می توان داده ها را رمزگشایی کرد. در C# با فضای نام System.Security.Cryptography می توان الگوریتم های رمزگشایی را پیاده سازی کرد. در Go با بسته crypto می توان رمزگشایی ایمن انجام داد.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که رمزگشایی همیشه موفقیت آمیز است، در حالی که با کلید نادرست یا داده های مخرب ممکن است شکست بخورد. چالش اصلی، پیاده سازی رمزگشایی به صورت ایمن و مقاوم در برابر حملات است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
رمزگشایی از فرآیندهای حیاتی در امنیت سایبری است که باید با رعایت تمام اصول امنیتی پیاده سازی شود. توسعه دهندگان باید با روش های استاندارد و بهترین شیوه های رمزگشایی آشنا باشند.