- Define
تعریف کردن
معنی Define - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
اختراع کردن، تدبیر کردن
شام خوردن، شام بخور
خوب، پایان
مقدمه مفهومی درباره واژه
دستگاه (Device) در فناوری اطلاعات به هر قطعه سخت افزاری اطلاق می شود که توانایی دریافت، پردازش یا نمایش داده ها را داشته باشد. این مفهوم طیف وسیعی از تجهیزات از پردازنده های مرکزی تا سنسورهای کوچک را شامل می شود.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در سیستم عامل ها، مدیریت دستگاه ها از طریق درایورها انجام می شود. در شبکه های کامپیوتری، دستگاه ها به عنوان گره های شبکه عمل می کنند. در برنامه نویسی embedded، ارتباط با دستگاه های سخت افزاری ضروری است. در اینترنت اشیا، دستگاه های هوشمند داده جمع آوری می کنند. در رابط کاربری، دستگاه های ورودی/خروجی تعامل با سیستم را ممکن می سازند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
تلفن های هوشمند، چاپگرهای شبکه، کارت های گرافیک، سنسورهای صنعتی، روترهای اینترنت، دستگاه های ذخیره سازی NAS، کارت های هوشمند، دستگاه های پوز بانکی.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم عامل، دستگاه ها به عنوان منابع سیستم مدیریت می شوند. در سیستم های توزیع شده، دستگاه های مختلف در شبکه همکاری می کنند. در معماری IoT، دستگاه های edge محاسبات اولیه را انجام می دهند. در سیستم های بلادرنگ، زمان پاسخ دستگاه ها حیاتی است.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم دستگاه از اولین کامپیوترهای الکترونیکی در دهه 1940 مطرح بود. در دهه 1980 با ظهور رایانه های شخصی تنوع دستگاه ها افزایش یافت. امروزه با اینترنت اشیا، دستگاه ها به اشکال متنوعی توسعه یافته اند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
دستگاه با سخت افزار (Hardware) متفاوت است - سخت افزار مفهوم عام تری دارد. همچنین با ابزار (Tool) که بیشتر برای کارهای خاص استفاده می شود تفاوت دارد. در برخی متون، دستگاه با ماشین (Machine) اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با کتابخانه PySerial با دستگاه های سریال ارتباط برقرار می شود. در C با sysfs در لینوکس دستگاه ها مدیریت می شوند. در Java با Java Device I/O API. در Embedded C با رجیسترهای سخت افزاری. در PowerShell با cmdlet های مدیریت دستگاه.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که همه دستگاه ها هوشمند هستند. چالش اصلی، یکپارچه سازی دستگاه های مختلف با پروتکل های ارتباطی متنوع است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
دستگاه ها بلوک های ساختمانی سیستم های فناوری اطلاعات هستند که در اشکال و کاربردهای متنوعی توسعه یافته اند.
دستگاه (Device) در فناوری اطلاعات به هر قطعه سخت افزاری اطلاق می شود که توانایی دریافت، پردازش یا نمایش داده ها را داشته باشد. این مفهوم طیف وسیعی از تجهیزات از پردازنده های مرکزی تا سنسورهای کوچک را شامل می شود.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در سیستم عامل ها، مدیریت دستگاه ها از طریق درایورها انجام می شود. در شبکه های کامپیوتری، دستگاه ها به عنوان گره های شبکه عمل می کنند. در برنامه نویسی embedded، ارتباط با دستگاه های سخت افزاری ضروری است. در اینترنت اشیا، دستگاه های هوشمند داده جمع آوری می کنند. در رابط کاربری، دستگاه های ورودی/خروجی تعامل با سیستم را ممکن می سازند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
تلفن های هوشمند، چاپگرهای شبکه، کارت های گرافیک، سنسورهای صنعتی، روترهای اینترنت، دستگاه های ذخیره سازی NAS، کارت های هوشمند، دستگاه های پوز بانکی.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم عامل، دستگاه ها به عنوان منابع سیستم مدیریت می شوند. در سیستم های توزیع شده، دستگاه های مختلف در شبکه همکاری می کنند. در معماری IoT، دستگاه های edge محاسبات اولیه را انجام می دهند. در سیستم های بلادرنگ، زمان پاسخ دستگاه ها حیاتی است.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم دستگاه از اولین کامپیوترهای الکترونیکی در دهه 1940 مطرح بود. در دهه 1980 با ظهور رایانه های شخصی تنوع دستگاه ها افزایش یافت. امروزه با اینترنت اشیا، دستگاه ها به اشکال متنوعی توسعه یافته اند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
دستگاه با سخت افزار (Hardware) متفاوت است - سخت افزار مفهوم عام تری دارد. همچنین با ابزار (Tool) که بیشتر برای کارهای خاص استفاده می شود تفاوت دارد. در برخی متون، دستگاه با ماشین (Machine) اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با کتابخانه PySerial با دستگاه های سریال ارتباط برقرار می شود. در C با sysfs در لینوکس دستگاه ها مدیریت می شوند. در Java با Java Device I/O API. در Embedded C با رجیسترهای سخت افزاری. در PowerShell با cmdlet های مدیریت دستگاه.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که همه دستگاه ها هوشمند هستند. چالش اصلی، یکپارچه سازی دستگاه های مختلف با پروتکل های ارتباطی متنوع است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
دستگاه ها بلوک های ساختمانی سیستم های فناوری اطلاعات هستند که در اشکال و کاربردهای متنوعی توسعه یافته اند.
تمسخر کردن
استخراج کردن
خواستن، میل
چالش، سرپیچی
تصفیه کردن، پالایش کردن
چالش گر، سرکش
بی اثر کردن، خنثیٰ کردن
در نهایت، در پایان
پالایش
تصمیم گرفتن، تصمیم بگیرید
کاهش دادن، رد کردن
خراب کردن
دفاع کردن، دفاع کن
مقدمه مفهومی درباره واژه
اصطلاح User-defined یا «تعریف شده توسط کاربر» به اجزایی از یک سیستم یا زبان برنامه نویسی اطلاق می شود که مستقیماً توسط کاربر یا توسعه دهنده به جای استفاده از اجزای پیش فرض یا توکار تعریف می شوند. این مفهوم به کاربران اجازه می دهد تا ساختارها، توابع، نوع های داده ای، قالب ها، رفتارها و ساختارهای کنترلی مختص خود را بر اساس نیازهای خاص پروژه یا سیستم تعریف کنند. این رویکرد باعث انعطاف پذیری، گسترش پذیری و سازگاری بیشتر برنامه ها و سیستم ها با سناریوهای پیچیده می شود.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در زبان های برنامه نویسی، عبارت User-defined معمولاً برای توابع (User-defined Functions)، نوع های داده ای (User-defined Data Types)، کلاس ها (User-defined Classes) و قالب ها (User-defined Templates) استفاده می شود. در پایگاه های داده، مانند SQL، کاربران می توانند توابع، روال ها و نوع های داده ای سفارشی خود را تعریف کنند تا عملیات خاصی را با قوانین مورد نظر انجام دهند. در طراحی واسط کاربری، فرم ها و ویجت های سفارشی نیز به عنوان User-defined شناخته می شوند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
در SQL، تابع User-defined مانند `CREATE FUNCTION calculateTax()` به کاربر امکان می دهد تا منطق خاص محاسباتی را تعریف کند. در C++، کلاس هایی مانند `class Vehicle {}` نمونه ای از User-defined Class است. در سیستم های مدیریت محتوا مانند WordPress، کاربران می توانند نوع های پست سفارشی (Custom Post Types) را ایجاد کنند که کاربردی معادل User-defined دارند. در توسعه بازی، اشیای سفارشی (User-defined Objects) به بازیکنان اجازه طراحی آیتم ها و سطوح منحصر به فرد را می دهد.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
User-defined بودن یکی از اصول طراحی ماژولار و شی گرا در توسعه نرم افزار است. برنامه نویسان از این قابلیت برای ساخت کتابخانه ها، API ها و فریم ورک هایی استفاده می کنند که قابل استفاده مجدد و قابل توسعه هستند. در معماری نرم افزار، مفاهیمی مانند Inversion of Control و Dependency Injection با استفاده از تعریف اجزای سفارشی توسط کاربر، انعطاف و تست پذیری کد را بالا می برند. در سیستم های سازمانی، انواع داده های پیچیده مانند داده های مالی یا حقوقی نیز به صورت User-defined تعریف می شوند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
با معرفی زبان های سطح بالا در دهه ۱۹۶۰ مانند ALGOL و FORTRAN، برنامه نویسان توانستند توابع و ساختارهای خود را ایجاد کنند. این ویژگی در زبان های مدرن تر مانند C، Java و Python با قدرت و انعطاف بیشتری پیاده سازی شد. در دهه ۱۹۹۰ با ظهور شی گرایی، تعریف کلاس ها و اشیای سفارشی به یک استاندارد تبدیل شد. در قرن ۲۱ با ظهور برنامه نویسی تابعی و معماری های میکروسرویس، تعریف رفتارهای سفارشی در قالب فانکشن های مستقل و ماژولار اهمیت بیشتری پیدا کرد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
اصطلاح User-defined با Custom متفاوت است. User-defined تأکید بر ساخت و تعریف مستقیم یک عنصر توسط کاربر دارد، در حالی که Custom می تواند شامل تنظیمات از پیش تعریف شده نیز باشد. همچنین User-defined نباید با اصطلاح Built-in یا Predefined اشتباه گرفته شود که به اجزای از پیش موجود در زبان یا سیستم اشاره دارد. در عین حال، اصطلاح User-generated بیشتر در محتوا کاربرد دارد تا در کد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python، تعریف تابع کاربر با `def` انجام می شود؛ مانند `def my_function():`. در C++ کلاس ها با `class` تعریف می شوند. در Java نیز از `class` و `interface` برای تعریف عناصر کاربر استفاده می شود. در SQL از `CREATE FUNCTION` برای تعریف تابع سفارشی و از `CREATE TYPE` برای نوع داده ای استفاده می شود. در زبان هایی مانند Rust یا Go نیز ساختارهای داده ای و رفتارها قابل تعریف توسط کاربر هستند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یکی از چالش ها در استفاده از عناصر User-defined، افزایش پیچیدگی سیستم و سختی در نگهداری آن است. تعریف بیش از حد یا نادرست عناصر سفارشی می تواند منجر به ناسازگاری، بروز خطا و دشواری در اشکال زدایی شود. همچنین، نام گذاری غیر استاندارد، عدم مستندسازی و عدم رعایت اصول SOLID در تعریف اجزای سفارشی، باعث کاهش خوانایی کد می شود. برخی توسعه دهندگان تازه کار تصور می کنند User-defined به معنای آزادی کامل بدون محدودیت های منطقی است، در حالی که باید اصول طراحی مناسب رعایت شود.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
اصطلاح User-defined یکی از ارکان انعطاف پذیری در توسعه نرم افزار، پایگاه داده و طراحی سیستم هاست. در متون آموزشی، درک آن برای تبیین قابلیت های زبان های برنامه نویسی ضروری است. آموزش نحوه تعریف و استفاده از توابع، کلاس ها و ساختارهای داده ای سفارشی، باید با نمونه های واقعی همراه باشد. همچنین، تأکید بر اصول طراحی تمیز و مستندسازی مناسب اجزای سفارشی، به توسعه نرم افزارهای مقیاس پذیر و قابل نگهداری کمک شایانی می کند.
اصطلاح User-defined یا «تعریف شده توسط کاربر» به اجزایی از یک سیستم یا زبان برنامه نویسی اطلاق می شود که مستقیماً توسط کاربر یا توسعه دهنده به جای استفاده از اجزای پیش فرض یا توکار تعریف می شوند. این مفهوم به کاربران اجازه می دهد تا ساختارها، توابع، نوع های داده ای، قالب ها، رفتارها و ساختارهای کنترلی مختص خود را بر اساس نیازهای خاص پروژه یا سیستم تعریف کنند. این رویکرد باعث انعطاف پذیری، گسترش پذیری و سازگاری بیشتر برنامه ها و سیستم ها با سناریوهای پیچیده می شود.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در زبان های برنامه نویسی، عبارت User-defined معمولاً برای توابع (User-defined Functions)، نوع های داده ای (User-defined Data Types)، کلاس ها (User-defined Classes) و قالب ها (User-defined Templates) استفاده می شود. در پایگاه های داده، مانند SQL، کاربران می توانند توابع، روال ها و نوع های داده ای سفارشی خود را تعریف کنند تا عملیات خاصی را با قوانین مورد نظر انجام دهند. در طراحی واسط کاربری، فرم ها و ویجت های سفارشی نیز به عنوان User-defined شناخته می شوند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
در SQL، تابع User-defined مانند `CREATE FUNCTION calculateTax()` به کاربر امکان می دهد تا منطق خاص محاسباتی را تعریف کند. در C++، کلاس هایی مانند `class Vehicle {}` نمونه ای از User-defined Class است. در سیستم های مدیریت محتوا مانند WordPress، کاربران می توانند نوع های پست سفارشی (Custom Post Types) را ایجاد کنند که کاربردی معادل User-defined دارند. در توسعه بازی، اشیای سفارشی (User-defined Objects) به بازیکنان اجازه طراحی آیتم ها و سطوح منحصر به فرد را می دهد.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
User-defined بودن یکی از اصول طراحی ماژولار و شی گرا در توسعه نرم افزار است. برنامه نویسان از این قابلیت برای ساخت کتابخانه ها، API ها و فریم ورک هایی استفاده می کنند که قابل استفاده مجدد و قابل توسعه هستند. در معماری نرم افزار، مفاهیمی مانند Inversion of Control و Dependency Injection با استفاده از تعریف اجزای سفارشی توسط کاربر، انعطاف و تست پذیری کد را بالا می برند. در سیستم های سازمانی، انواع داده های پیچیده مانند داده های مالی یا حقوقی نیز به صورت User-defined تعریف می شوند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
با معرفی زبان های سطح بالا در دهه ۱۹۶۰ مانند ALGOL و FORTRAN، برنامه نویسان توانستند توابع و ساختارهای خود را ایجاد کنند. این ویژگی در زبان های مدرن تر مانند C، Java و Python با قدرت و انعطاف بیشتری پیاده سازی شد. در دهه ۱۹۹۰ با ظهور شی گرایی، تعریف کلاس ها و اشیای سفارشی به یک استاندارد تبدیل شد. در قرن ۲۱ با ظهور برنامه نویسی تابعی و معماری های میکروسرویس، تعریف رفتارهای سفارشی در قالب فانکشن های مستقل و ماژولار اهمیت بیشتری پیدا کرد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
اصطلاح User-defined با Custom متفاوت است. User-defined تأکید بر ساخت و تعریف مستقیم یک عنصر توسط کاربر دارد، در حالی که Custom می تواند شامل تنظیمات از پیش تعریف شده نیز باشد. همچنین User-defined نباید با اصطلاح Built-in یا Predefined اشتباه گرفته شود که به اجزای از پیش موجود در زبان یا سیستم اشاره دارد. در عین حال، اصطلاح User-generated بیشتر در محتوا کاربرد دارد تا در کد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python، تعریف تابع کاربر با `def` انجام می شود؛ مانند `def my_function():`. در C++ کلاس ها با `class` تعریف می شوند. در Java نیز از `class` و `interface` برای تعریف عناصر کاربر استفاده می شود. در SQL از `CREATE FUNCTION` برای تعریف تابع سفارشی و از `CREATE TYPE` برای نوع داده ای استفاده می شود. در زبان هایی مانند Rust یا Go نیز ساختارهای داده ای و رفتارها قابل تعریف توسط کاربر هستند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یکی از چالش ها در استفاده از عناصر User-defined، افزایش پیچیدگی سیستم و سختی در نگهداری آن است. تعریف بیش از حد یا نادرست عناصر سفارشی می تواند منجر به ناسازگاری، بروز خطا و دشواری در اشکال زدایی شود. همچنین، نام گذاری غیر استاندارد، عدم مستندسازی و عدم رعایت اصول SOLID در تعریف اجزای سفارشی، باعث کاهش خوانایی کد می شود. برخی توسعه دهندگان تازه کار تصور می کنند User-defined به معنای آزادی کامل بدون محدودیت های منطقی است، در حالی که باید اصول طراحی مناسب رعایت شود.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
اصطلاح User-defined یکی از ارکان انعطاف پذیری در توسعه نرم افزار، پایگاه داده و طراحی سیستم هاست. در متون آموزشی، درک آن برای تبیین قابلیت های زبان های برنامه نویسی ضروری است. آموزش نحوه تعریف و استفاده از توابع، کلاس ها و ساختارهای داده ای سفارشی، باید با نمونه های واقعی همراه باشد. همچنین، تأکید بر اصول طراحی تمیز و مستندسازی مناسب اجزای سفارشی، به توسعه نرم افزارهای مقیاس پذیر و قابل نگهداری کمک شایانی می کند.