مقدمه مفهومی درباره واژه اصطلاح User-defined یا «تعریف شده توسط کاربر» به اجزایی از یک سیستم یا زبان برنامه نویسی اطلاق می شود که مستقیماً توسط کاربر یا توسعه دهنده به جای استفاده از اجزای پیش فرض یا توکار تعریف می شوند. این مفهوم به کاربران اجازه می دهد تا ساختارها، توابع، نوع های داده ای، قالب ها، رفتارها و ساختارهای کنترلی مختص خود را بر اساس نیازهای خاص پروژه یا سیستم تعریف کنند. این رویکرد باعث انعطاف پذیری، گسترش پذیری و سازگاری بیشتر برنامه ها و سیستم ها با سناریوهای پیچیده می شود. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در زبان های برنامه نویسی، عبارت User-defined معمولاً برای توابع (User-defined Functions)، نوع های داده ای (User-defined Data Types)، کلاس ها (User-defined Classes) و قالب ها (User-defined Templates) استفاده می شود. در پایگاه های داده، مانند SQL، کاربران می توانند توابع، روال ها و نوع های داده ای سفارشی خود را تعریف کنند تا عملیات خاصی را با قوانین مورد نظر انجام دهند. در طراحی واسط کاربری، فرم ها و ویجت های سفارشی نیز به عنوان User-defined شناخته می شوند. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT در SQL، تابع User-defined مانند `CREATE FUNCTION calculateTax()` به کاربر امکان می دهد تا منطق خاص محاسباتی را تعریف کند. در C++، کلاس هایی مانند `class Vehicle {}` نمونه ای از User-defined Class است. در سیستم های مدیریت محتوا مانند WordPress، کاربران می توانند نوع های پست سفارشی (Custom Post Types) را ایجاد کنند که کاربردی معادل User-defined دارند. در توسعه بازی، اشیای سفارشی (User-defined Objects) به بازیکنان اجازه طراحی آیتم ها و سطوح منحصر به فرد را می دهد. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها User-defined بودن یکی از اصول طراحی ماژولار و شی گرا در توسعه نرم افزار است. برنامه نویسان از این قابلیت برای ساخت کتابخانه ها، API ها و فریم ورک هایی استفاده می کنند که قابل استفاده مجدد و قابل توسعه هستند. در معماری نرم افزار، مفاهیمی مانند Inversion of Control و Dependency Injection با استفاده از تعریف اجزای سفارشی توسط کاربر، انعطاف و تست پذیری کد را بالا می برند. در سیستم های سازمانی، انواع داده های پیچیده مانند داده های مالی یا حقوقی نیز به صورت User-defined تعریف می شوند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف با معرفی زبان های سطح بالا در دهه ۱۹۶۰ مانند ALGOL و FORTRAN، برنامه نویسان توانستند توابع و ساختارهای خود را ایجاد کنند. این ویژگی در زبان های مدرن تر مانند C، Java و Python با قدرت و انعطاف بیشتری پیاده سازی شد. در دهه ۱۹۹۰ با ظهور شی گرایی، تعریف کلاس ها و اشیای سفارشی به یک استاندارد تبدیل شد. در قرن ۲۱ با ظهور برنامه نویسی تابعی و معماری های میکروسرویس، تعریف رفتارهای سفارشی در قالب فانکشن های مستقل و ماژولار اهمیت بیشتری پیدا کرد. تفکیک آن از واژگان مشابه اصطلاح User-defined با Custom متفاوت است. User-defined تأکید بر ساخت و تعریف مستقیم یک عنصر توسط کاربر دارد، در حالی که Custom می تواند شامل تنظیمات از پیش تعریف شده نیز باشد. همچنین User-defined نباید با اصطلاح Built-in یا Predefined اشتباه گرفته شود که به اجزای از پیش موجود در زبان یا سیستم اشاره دارد. در عین حال، اصطلاح User-generated بیشتر در محتوا کاربرد دارد تا در کد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Python، تعریف تابع کاربر با `def` انجام می شود؛ مانند `def my_function():`. در C++ کلاس ها با `class` تعریف می شوند. در Java نیز از `class` و `interface` برای تعریف عناصر کاربر استفاده می شود. در SQL از `CREATE FUNCTION` برای تعریف تابع سفارشی و از `CREATE TYPE` برای نوع داده ای استفاده می شود. در زبان هایی مانند Rust یا Go نیز ساختارهای داده ای و رفتارها قابل تعریف توسط کاربر هستند. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن یکی از چالش ها در استفاده از عناصر User-defined، افزایش پیچیدگی سیستم و سختی در نگهداری آن است. تعریف بیش از حد یا نادرست عناصر سفارشی می تواند منجر به ناسازگاری، بروز خطا و دشواری در اشکال زدایی شود. همچنین، نام گذاری غیر استاندارد، عدم مستندسازی و عدم رعایت اصول SOLID در تعریف اجزای سفارشی، باعث کاهش خوانایی کد می شود. برخی توسعه دهندگان تازه کار تصور می کنند User-defined به معنای آزادی کامل بدون محدودیت های منطقی است، در حالی که باید اصول طراحی مناسب رعایت شود. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی اصطلاح User-defined یکی از ارکان انعطاف پذیری در توسعه نرم افزار، پایگاه داده و طراحی سیستم هاست. در متون آموزشی، درک آن برای تبیین قابلیت های زبان های برنامه نویسی ضروری است. آموزش نحوه تعریف و استفاده از توابع، کلاس ها و ساختارهای داده ای سفارشی، باید با نمونه های واقعی همراه باشد. همچنین، تأکید بر اصول طراحی تمیز و مستندسازی مناسب اجزای سفارشی، به توسعه نرم افزارهای مقیاس پذیر و قابل نگهداری کمک شایانی می کند.
