- Commit
مرتکب شدن، متعهّد شوید
معنی Commit - جستجوی لغت در جدول جو
- Commit
مقدمه مفهومی درباره واژه
تصدیق (Commit) در سیستم های کنترل نسخه، نقطه عطفی است که تغییرات کد را به صورت دائمی در تاریخچه پروژه ثبت می کند. هر Commit یک تصویر لحظه ای (Snapshot) از پروژه است که می توان به آن بازگشت.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
Commitها پایه کار با Git و سایر VCSها هستند. در فرآیندهای CI/CD، هر Commit می تواند trigger یک build باشد. در روش های چابک، Commitهای کوچک و مکرر توصیه می شوند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
دستور git commit -m ’’message’’
Commitهای GitHub با hashهایی مانند a1b2c3d
پیام های Commit استاندارد مانند ’’Fix: resolve login bug’’
Atomic Commits در پروژه های بزرگ
Interactive Rebasing برای ویرایش Commitها
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری تیم های توسعه، استراتژی Commit بر کارایی تیم تأثیر می گذارد. در سیستم های توزیع شده مانند Git، هر Commit دارای یک والد است که گراف تاریخچه را می سازد. در DevOps، Commitها نقاط بازرسی برای ردیابی مشکلات هستند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم Commit به اولین سیستم های کنترل نسخه مانند SCCS (1972) بازمی گردد. در سال 2005 با ظهور Git، مدل توزیع شده Commitها متحول شد. امروزه استانداردهایی برای پیام های Commit مانند Conventional Commits رواج یافته اند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
Commit با Push که تغییرات را به سرور ارسال می کند متفاوت است. همچنین با Save در ویرایشگرها که فقط تغییرات محلی را ذخیره می کند فرق دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
Git: دستورات commit و commit --amend
SVN: svn commit
Mercurial: hg commit
Perforce: p4 submit
Fossil: fossil commit
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
چالش اصلی، تعیین اندازه مناسب Commitهاست - نه خیلی بزرگ که پیگیری سخت شود، نه خیلی کوچک که بی معنی باشد. همچنین برخی توسعه دهندگان تفاوت بین Commit و Push را درک نمی کنند.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
استفاده موثر از Commitها یک مهارت کلیدی در توسعه نرم افزار مدرن است که همکاری تیمی و ردیابی تغییرات را ممکن می سازد.
تصدیق (Commit) در سیستم های کنترل نسخه، نقطه عطفی است که تغییرات کد را به صورت دائمی در تاریخچه پروژه ثبت می کند. هر Commit یک تصویر لحظه ای (Snapshot) از پروژه است که می توان به آن بازگشت.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
Commitها پایه کار با Git و سایر VCSها هستند. در فرآیندهای CI/CD، هر Commit می تواند trigger یک build باشد. در روش های چابک، Commitهای کوچک و مکرر توصیه می شوند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
دستور git commit -m ’’message’’
Commitهای GitHub با hashهایی مانند a1b2c3d
پیام های Commit استاندارد مانند ’’Fix: resolve login bug’’
Atomic Commits در پروژه های بزرگ
Interactive Rebasing برای ویرایش Commitها
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری تیم های توسعه، استراتژی Commit بر کارایی تیم تأثیر می گذارد. در سیستم های توزیع شده مانند Git، هر Commit دارای یک والد است که گراف تاریخچه را می سازد. در DevOps، Commitها نقاط بازرسی برای ردیابی مشکلات هستند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم Commit به اولین سیستم های کنترل نسخه مانند SCCS (1972) بازمی گردد. در سال 2005 با ظهور Git، مدل توزیع شده Commitها متحول شد. امروزه استانداردهایی برای پیام های Commit مانند Conventional Commits رواج یافته اند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
Commit با Push که تغییرات را به سرور ارسال می کند متفاوت است. همچنین با Save در ویرایشگرها که فقط تغییرات محلی را ذخیره می کند فرق دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
Git: دستورات commit و commit --amend
SVN: svn commit
Mercurial: hg commit
Perforce: p4 submit
Fossil: fossil commit
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
چالش اصلی، تعیین اندازه مناسب Commitهاست - نه خیلی بزرگ که پیگیری سخت شود، نه خیلی کوچک که بی معنی باشد. همچنین برخی توسعه دهندگان تفاوت بین Commit و Push را درک نمی کنند.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
استفاده موثر از Commitها یک مهارت کلیدی در توسعه نرم افزار مدرن است که همکاری تیمی و ردیابی تغییرات را ممکن می سازد.
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
رفت و آمد کردن، رفت و آمد
رایج، مشترک
اظهار نظر کردن، نظر دادن
کیهانی
مقدمه مفهومی درباره واژه
مشترک (Common) در مهندسی نرم افزار به هر عنصری اشاره دارد که بین چندین بخش سیستم استفاده می شود. این مفهوم پایه ای در طراحی ماژولار و جلوگیری از تکرار (DRY Principle) است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
کدهای مشترک در کتابخانه های استاندارد، ماژول های اشتراکی، سرویس های میکرو، کامپوننت های UI و تنظیمات پیکربندی استفاده می شوند. در معماری نرم افزار، بخش های مشترک معمولاً در لایه Core قرار می گیرند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
فایل common.js در پروژه های وب
پکیج های com.android.common
فهرست common در پروژه های Python
ماژول های مشترک در Angular مانند CommonModule
کتابخانه های استاندارد مانند java.util
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های بزرگ، مدیریت کدهای مشترک چالشی اساسی است. رویکردهای مدرن مانند میکروسرویس ها سعی می کنند با کاهش وابستگی های مشترک، انعطاف پذیری را افزایش دهند. در سیستم های توزیع شده، داده های مشترک مسئله ساز هستند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم اشتراک کد به اولین روزهای برنامه نویسی بازمی گردد. در دهه 1980 با ظهور زبان های شی گرا، کدهای مشترک در کلاس های پایه قرار گرفتند. امروزه با معماری های مدرن، تعادل بین اشتراک و استقلال یک چالش طراحی است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
مشترک با عمومی (Public) که به سطح دسترسی اشاره دارد متفاوت است. همچنین با استاندارد (Standard) که به پذیرش گسترده اشاره می کند فرق دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
Java: کلاس های abstract و interfaceها
Python: ماژول های مشترک در پکیج ها
JavaScript: فایل های مشترک در node_modules
C#: کلاس های static در فضای نام Common
Go: پکیج های utility
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
چالش اصلی، تعیین حد مناسب برای اشتراک است - اشتراک بیش از حد می تواند به وابستگی های ناخواسته منجر شود. همچنین برخی توسعه دهندگان بین کد مشترک و کد تکراری تمایز قائل نمی شوند.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
طراحی موثر کدهای مشترک یک هنر است که به تعادل بین یکپارچگی سیستم و استقلال ماژول ها نیاز دارد.
مشترک (Common) در مهندسی نرم افزار به هر عنصری اشاره دارد که بین چندین بخش سیستم استفاده می شود. این مفهوم پایه ای در طراحی ماژولار و جلوگیری از تکرار (DRY Principle) است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
کدهای مشترک در کتابخانه های استاندارد، ماژول های اشتراکی، سرویس های میکرو، کامپوننت های UI و تنظیمات پیکربندی استفاده می شوند. در معماری نرم افزار، بخش های مشترک معمولاً در لایه Core قرار می گیرند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
فایل common.js در پروژه های وب
پکیج های com.android.common
فهرست common در پروژه های Python
ماژول های مشترک در Angular مانند CommonModule
کتابخانه های استاندارد مانند java.util
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های بزرگ، مدیریت کدهای مشترک چالشی اساسی است. رویکردهای مدرن مانند میکروسرویس ها سعی می کنند با کاهش وابستگی های مشترک، انعطاف پذیری را افزایش دهند. در سیستم های توزیع شده، داده های مشترک مسئله ساز هستند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم اشتراک کد به اولین روزهای برنامه نویسی بازمی گردد. در دهه 1980 با ظهور زبان های شی گرا، کدهای مشترک در کلاس های پایه قرار گرفتند. امروزه با معماری های مدرن، تعادل بین اشتراک و استقلال یک چالش طراحی است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
مشترک با عمومی (Public) که به سطح دسترسی اشاره دارد متفاوت است. همچنین با استاندارد (Standard) که به پذیرش گسترده اشاره می کند فرق دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
Java: کلاس های abstract و interfaceها
Python: ماژول های مشترک در پکیج ها
JavaScript: فایل های مشترک در node_modules
C#: کلاس های static در فضای نام Common
Go: پکیج های utility
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
چالش اصلی، تعیین حد مناسب برای اشتراک است - اشتراک بیش از حد می تواند به وابستگی های ناخواسته منجر شود. همچنین برخی توسعه دهندگان بین کد مشترک و کد تکراری تمایز قائل نمی شوند.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
طراحی موثر کدهای مشترک یک هنر است که به تعادل بین یکپارچگی سیستم و استقلال ماژول ها نیاز دارد.
مقدمه مفهومی درباره واژه
توضیحات (Comments) بخش های متنی در کد منبع هستند که برای انسان ها نوشته می شوند و توسط کامپایلر یا مفسر نادیده گرفته می شوند. این توضیحات نقش حیاتی در مستندسازی، نگهداری و خوانایی کد دارند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
توضیحات در تمام زبان های برنامه نویسی برای تشریح منطق پیچیده، مستندسازی APIها، توضیح تصمیم های طراحی و غیرفعال کردن موقت کد استفاده می شوند. در ابزارهای مستندسازی مانند Doxygen، توضیحات خاص می توانند مستندات فنی تولید کنند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
توضیحات تک خطی در Python با #
توضیحات چندخطی در Java با /* */
مستندسازی API در JavaScript با JSDoc
توضیحات TODO برای کارهای آینده
غیرفعال کردن کد برای دیباگ
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری نرم افزارهای بزرگ، توضیحات مناسب ارتباط بین ماژول ها را تسهیل می کنند. در سیستم های لگاسی، توضیحات خوب می توانند دانش کسب وکار را حفظ کنند. در روش های چابک، توضیحات بخشی از مستندات زنده محسوب می شوند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
اولین توضیحات در کد به دهه 1950 و زبان اسمبلی بازمی گردد. در دهه 1970 با ظهور زبان های ساخت یافته مانند C، استانداردهای توضیح نویسی شکل گرفتند. امروزه ابزارهایی مانند ESLint قواعدی برای کیفیت توضیحات اعمال می کنند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
توضیحات با مستندات (Documentation) که خارج از کد نوشته می شوند متفاوت است. همچنین با Annotationها که حاوی metadata اجرایی هستند فرق دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
Python: # و ’’’’’’ برای docstring
Java: // و /* */ و /** */ برای Javadoc
HTML:
SQL: -- و /* */
Swift: // و /* */ و /// برای Markup
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
چالش اصلی، نوشتن توضیحات مفید بدون توضیح واضحات است. همچنین برخی توسعه دهندگان به جای نوشتن کد واضح، به توضیحات طولانی متوسل می شوند. به روز نکردن توضیحات پس از تغییر کد نیز مشکل رایجی است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
نوشتن توضیحات مناسب هنری است که تعادل بین کد خودتوضیح و مستندسازی کامل را می طلبد و تأثیر مستقیمی بر قابلیت نگهداری نرم افزار دارد.
توضیحات (Comments) بخش های متنی در کد منبع هستند که برای انسان ها نوشته می شوند و توسط کامپایلر یا مفسر نادیده گرفته می شوند. این توضیحات نقش حیاتی در مستندسازی، نگهداری و خوانایی کد دارند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
توضیحات در تمام زبان های برنامه نویسی برای تشریح منطق پیچیده، مستندسازی APIها، توضیح تصمیم های طراحی و غیرفعال کردن موقت کد استفاده می شوند. در ابزارهای مستندسازی مانند Doxygen، توضیحات خاص می توانند مستندات فنی تولید کنند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
توضیحات تک خطی در Python با #
توضیحات چندخطی در Java با /* */
مستندسازی API در JavaScript با JSDoc
توضیحات TODO برای کارهای آینده
غیرفعال کردن کد برای دیباگ
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری نرم افزارهای بزرگ، توضیحات مناسب ارتباط بین ماژول ها را تسهیل می کنند. در سیستم های لگاسی، توضیحات خوب می توانند دانش کسب وکار را حفظ کنند. در روش های چابک، توضیحات بخشی از مستندات زنده محسوب می شوند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
اولین توضیحات در کد به دهه 1950 و زبان اسمبلی بازمی گردد. در دهه 1970 با ظهور زبان های ساخت یافته مانند C، استانداردهای توضیح نویسی شکل گرفتند. امروزه ابزارهایی مانند ESLint قواعدی برای کیفیت توضیحات اعمال می کنند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
توضیحات با مستندات (Documentation) که خارج از کد نوشته می شوند متفاوت است. همچنین با Annotationها که حاوی metadata اجرایی هستند فرق دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
Python: # و ’’’’’’ برای docstring
Java: // و /* */ و /** */ برای Javadoc
HTML:
SQL: -- و /* */
Swift: // و /* */ و /// برای Markup
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
چالش اصلی، نوشتن توضیحات مفید بدون توضیح واضحات است. همچنین برخی توسعه دهندگان به جای نوشتن کد واضح، به توضیحات طولانی متوسل می شوند. به روز نکردن توضیحات پس از تغییر کد نیز مشکل رایجی است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
نوشتن توضیحات مناسب هنری است که تعادل بین کد خودتوضیح و مستندسازی کامل را می طلبد و تأثیر مستقیمی بر قابلیت نگهداری نرم افزار دارد.
استفراغ کردن، استفراغ
متعهّد، متعهّد شده