معنی خلاف کار
- خلاف کار
- تبهکار
واژههای مرتبط با خلاف کار
خلاف کار
- خلاف کار
- کسی که مرتکب خلاف می شود
خلاف کار
- خلاف کار
- گناهکار. خاطی. آنکه خلاف کند. آنکه کار ناشایست انجام دهد
خلاف کاری
- خلاف کاری
- عمل گناهکار. عمل خاطی. عمل خلافکار، ضد سازگاری. (یادداشت بخط مؤلف) :
بر وفق چنین خلاف کاری
تسلیم به از ستیزه کاری.
نظامی.
چون داروی طبع سازگاریست
مردن سبب خلاف کاریست.
نظامی
خلاف کاری
- خلاف کاری
- تخلف، ارتکاب جرم، قانون شکنی، بزه کاری، مجرمیت، بزه، جرم
خلافکار
- خلافکار
- نشایستگر نیسانکار کسی که مرتکب امور ناشایست شود. آنکه کارناشایست انجام دهد، خاطی، گناهکار
خلافکار
- خلافکار
- آن که خلاف می کند، آن که رفتار نادرست و ناروا دارد، متخلف
خلافکاری
- خلافکاری
- ناروا کاری نشایستگری عمل خلافکار
خراب کار
- خراب کار
- آنکه چیزی را خراب می کند، در علوم سیاسی کسی که به علت مخالفت با سیاست حاکم بر جامعه، برای آسیب رساندن به تاسیسات تلاش می کند
گزاف کار
- گزاف کار
- آنکه در کاری افراط کند، افراط کار، افراط کننده
