نام منجم معروف ایرانی است که در قرن دوم هجری می زیسته است و گویند نسبت خود را به گیو پسر گودرز پهلوان ایرانی می رسانده و نوبختیان یا آل نوبخت از احفاد ویند. وی در دربار منصور خلیفۀ عباسی که به علم نجوم اعتقادی داشت منزلت یافت و از اعاظم درباریان او گشت و منصور به سال 144 هجری قمری مطابق ساعت سعدی که نوبخت استخراج کرده بود به بنای شهر بغداد همت گماشت. نوبخت تا پایان عمرنزد منصور معزز و مقرب زیست و چون پیر و فرسوده گشت، خلیفه فرزند او خرشادماه را به منجمی دربار منصوب و به لقب ابوسهل ملقب کرد. رجوع به ریحانه الادب ج 4 ص 239 و نیز رجوع به آل نوبخت و خاندان نوبختی شود
مکسیملیانون (1775 - 1839 میلادی)، مدرس زبان عربی در مدرسه بزرگ پادشاهی برسلاویۀ پروس و مولدش در شهر برسلا بود و در زمان ’دوساسی’ (خاورشناس) به پاریس رفت و نزد وی درس خواند و همچنین زبان عربی را در نزد کشیش رفائیل مصری فراگرفت، کتابی منتشر کرد که آن را در کتاب خانه دانشمند ادیب محمود بک السبع که اکنون در محکمۀ استیناف محلی مستشار است دیدم و آن کتاب از نوادر کتب به شمار است، جناء الفواکه و الاثمار فی جمع بعض مکاتیب الاحباب الاحرار من عده امصار و أقطار، و آن به زبان لاتینی ترجمه و در سال 1824 میلادی در برسلاو طبع شده است و فرهنگی برای لغات عربی و ترجمه آنها به زبان لاتینی در این کتاب ترتیب داده شده، و نامه های آن به لهجۀ اهل مصر و شام و مراکش است و بیشتر آنها نامه هایی است که در زمان جنگهای ناپلئون اول نوشته شده است، این مستشرق نیز برگزیده ای از امثال میدانی را جمع کرده است، واو نخستین کسی است که کتاب الف لیله و لیله را در اروپا به طبع رسانیده است، مباشرت آن کتاب در سال 1825 با خود وی بوده است و نه جلد از آن قبل از مرگش طبع شده است، (معجم المطبوعات ج 2 ستون 1886 - 1887)
