ظاهراً کنایه از زیبارخی است که چهره ای چون چهر باغ و بستان رنگین و شکفته و باطراوت دارد: دگر باره جهاندار از سر مهر به گلرخ گفت کای سرو چمن چهر. نظامی (خسرو و شیرین چ وحید ص 311). رجوع به چمن شود
باغ یاسمن و جای انبوه از درخت یاسمن. آنجا که سمن روید. (ناظم الاطباء) : شهریاری که خلاف تو کند زود فتد از سمن زار بخارستان وز کاخ بکاز. فرخی. از کوه تا بکوه بنفشه ست و شنبلید از پشته تا به پشته سمن زار و لاله زار. فرخی. گل بیند چندان و سمن بیند چندان چندانکه بگلزار ندیده ست و سمن زار. منوچهری. بسمن زار درون لالۀ نعمان بسیار چون دوات بسدین است خراسانی وار. منوچهری. زدوده تیغ گهروار رنگ داده بخون بنفشه زار و سمن زار و لاله زار تو باد. سوزنی. کو تذروان بزم و کوثر جام کز سمن زار بشکفد گلزار. خاقانی. خوابگهی بود سمن زار او خواب کن نرگس بیدار او. نظامی. عیش است بر کنار سمن زار خواب صبح نی در کناریار سمن بوی خوشتر است. سعدی. روان گوشه گیران راجبینش طرفه گلزاری است که برطرف سمن زارش همی گردد چمان ابرو. حافظ. سمن زار گشته دیار سلاحف چمنزار گشته وجار ثعالب. حسن متکلم
