معنی به گوی
- به گوی(پسرانه)
- خوش سخن، دارای گفتار نیک، نام شخصیتی در منظومه ویس و رامین
واژههای مرتبط با به گوی
بد گوی
- بد گوی
- کسی که زیاد دشنام دهد آنکه غالبا سخن زشت گوید بد زبان بد دهان
ره گوی
- ره گوی
- رَه گُوی. ره گو. مطرب و خواننده و خنیاگر و نغمه سرای. (از انجمن آرا) (از برهان) (از آنندراج) (ناظم الاطباء) :
حریف آمده مهمان و مطرب و ره گوی
برون ماه صیام و درون ماه صیام.
سوزنی (از جهانگیری)
به گو
- به گو
- خوش سخن، نیکو گفتار
به گو
- به گو
- خوش سخن. نیکوگفتار:
خردمند به گو ندارد روا
خرد دور کردن ز بهر هوا.
فردوسی
به زور
- به زور
- اجباری
بله گوش
- بله گوش
- گوش بزرگ، بزرگ گوش
بن گوش
- بن گوش
- نرمه گوش. یا از بن گوش. با کمال اطاعت انقیاد، با ادب تمام
بد خوی
- بد خوی
- بد خلق بد خیم ذ زشت خوی تند خو مقابل خوش خوی نیک خوی
به نحوی
- به نحوی
- به گونه ای
