معنی هرو
- هرو((هُ))
- دلیر، شجاع
واژههای مرتبط با هرو
هرو
- هرو
- دلیر و شجاع
هرو
- هرو
- شجاع، دلیر، حصن
هرو
- هرو
- ده کوچکی است از دهستان گاوکان ازبخش جبال بارز شهرستان جیرفت که در 112 هزارگزی جنوب خاوری مسکون و 8 هزارگزی شمال راه مالرو کروک به سبزواران واقع است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8)
هرو
- هرو
- مردم شجاع راگویند. (برهان). سروری هزو (با زاء معجمه) ضبط کرده است. (از حاشیۀ برهان چ معین). رجوع به هزو شود
هرو
- هرو
- به چوب دستی زدن کسی را. (منتهی الارب). به عصا بزدن. (تاج المصادر بیهقی). زدن به هراوه. (اقرب الموارد) ، فحش گفتن و بزدن، نیک پختن گوشت. (تاج المصادر بیهقی). هرء. رجوع به هرء شود، بزدن سرما کسی را. (مصادر اللغه زوزنی)
هرو
- هرو
- آسیب دیدن نقطه ای مشخص
شهرو
- شهرو
- آنکه چهره ای چون چهره شاه دارد، نام یکی از اعیان ایرانی در زمان یزگرد پادشاه ساسانی، نام زنی زیبا در منظومه ویس و رامین، از شخصیتهای شاهنامه، نام موبدی دانا و اداره کننده ایران در زمان کودکی شاپور ذوالاکتاف پادشاه ساسانی
سرو
- سرو
- از شخصیتهای شاهنامه، نام پادشاه یمن و پدر سه عروس فریدون پادشاه پیشدادی
مهرو
- مهرو
- ماهرو، آنکه رویی زیبا چون ماه دارد، از شخصیتهای شاهنامه، نام یکی از سرداران بهرام چوبین سردار ساسانی
