معنی ویله
- ویله((وِ لِ یا وَ لَ))
- رسوایی، فضیحت، گرفتاری، سختی، بلیه
واژههای مرتبط با ویله
ویله
- ویله
- شور و غوغا، فریاد، بانگ بلند،
برای مِثال چو رعد خروشان یکی ویله کرد / که گفتی بدرّید دشت نبرد (فردوسی - ۴/۱۲۵)
ویله
- ویله
- بلیه، گرفتاری و سختی، فضیحت، رسوایی
ویله
- ویله
- ویله در فارسی رسوایی، بد بیاری رسوایی فضیحت، سختی بلیه. صدا آواز: (باز دانی بعلم منطق طیر لحن موسیچه را زویله زاغ) (مجد همگر)، بانگ بزرگ آواز عظیم، ناله
ویله
- ویله
- صدا، آواز، بانگ بزرگ، ناله
ویله
- ویله
- دهی است از دهستان سرشیو بخش مریوان شهرستان سنندج. 115 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)
ویله
- ویله
- صدا و آواز. فریاد عظیم و شور و واویلا کردن را نیز گویند. (برهان). بانگ عظیم بود. (لغت فرس اسدی) :
در این بیم بودند و غم یکسره
که گرشاسب زد ویله ای از دره.
اسدی (از حاشیۀ برهان چ معین از لغت فرس).
بازدانی به علم منطق طیر
لحن موسیچه را ز ویلۀ زاغ.
مجد همگر (از حاشیۀ برهان چ معین)
ویسه
- ویسه
- از شخصیتهای شاهنامه، نام پدر پیران سپهسالار پشنگ فرمانروای توران
واله
- واله
- عاشق بی قرار، شیفته و مفتون
حیله
- حیله
- ترفند، شیله، فریب
