تصلیه. (دهار). تسبیح. (تاج المصادر بیهقی). نماز خواندن. نماز گزاردن. نماز گذاشتن. فریضۀ صلاه ادا کردن: باز منصور برخاست پس از آنکه او (بومسلم خراسانی) کشته شد دو رکعت نماز کرد. (تاریخ سیستان). امیر محمود میان دو نماز از خواب برخاست و نماز پیشین بکرد. (تاریخ بیهقی). نماز زیاده کردن کار پیرزنان است و روزه افزون داشتن صرفۀ نان. (خواجه عبداﷲ انصاری). سپس یار بد نماز مکن که بخفته ست مار در محراب. ناصرخسرو. بخورم گر ز دست توست نبید نکنم گر خلاف توست نماز. سعدی. پارسایان روی در مخلوق پشت بر قبله می کنند نماز. سعدی. نگفتی که قبله است خاک حجاز چرا کردی امروز از این سو نماز. سعدی. ای کبک خوش خرام که خوش می روی به ناز غره مشو که گربۀ عابد نماز کرد. حافظ. ، نماز بردن. تعظیم کردن. سجده کردن. سر به احترام فرودآوردن. کرنش کردن: بدان جامه پیش کیکاوس اندر رفت و هیچ نماز نکرد و گفت نه سلام و نه سجده تو را. (مجمل التواریخ). رجوع به نماز بردن شود
غنج. تدلل. (تاج المصادر بیهقی). دلال. (دهار). داله. ادلال. عشوه گری. رجوع به ناز شود، تفاخر. استکبار. خودنمائی. تکبر: یارب این نودولتان را بر خر خودشان نشان کاین همه ناز از غلام ترک و استر می کنند. حافظ. ، بی رغبتی نمودن. امتناع کردن. مقابل نیاز کردن: که ناز کردن معشوق دل گداز بود. لبیبی. چو شش ماه از جدائی درد خوردم روا بود ار زمانی ناز کردم. (ویس و رامین). چشم رضا و مرحمت بر همه باز می کنی چونکه به بخت ما رسد این همه ناز می کنی. سعدی. بکن چندانکه خواهی ناز بر من که من دستت نمی دارم ز دامن. سعدی. پیش کسی رو که طلبکار تست ناز بر آن کن که خریدار تست. سعدی. صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت. حافظ. و رجوع به ناز شود. - ، ناز کردن کسی را، دست مالیدن بر سر و روی کسی، نمودن محبت و شفقت را یا به قصد تسکین هیجان اندوه و غمی. (یادداشت مؤلف)
