معنی منتحل
- منتحل((مُ تَ حِ))
- انتحال کننده، به خود نسبت دهنده (شعر دیگری را)، جمع منتحلین
واژههای مرتبط با منتحل
منتحل
- منتحل
- به خود بسته انتحال شده بخود بسته (شعر دیگری را) : (در شعر من نیابی مسروق و منتحل در نظم من نبینی ایطا و شایگان) (رشید و طواط. المعجم. مد چا. 216: 1) انتحال کننده بخود نسبت دهنده (شعر دیگری را)، جمع منتحلین
منتحل
- منتحل
- آنکه خود را به مذهبی ببندد، آنکه شعر کس دیگر را به خود نسبت بدهد
منتحل
- منتحل
- چیز کسی را جهت خود دعوی کننده و شعر دیگری را بر خود بندنده و خود را به مذهبی بندنده. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) :
وین جاهلان ملمعکارند و منتحل
زآن گاه امتحان بجز از ممتحن نیند.
خاقانی.
رجوع به انتحال شود
منتحل
- منتحل
- شعر یا سخنی از دیگری که به خود بسته باشند. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا). انتحال شده:
در شعر من نیابی مسروق و منتحل
در نظم من نبینی ایطا و شایگان.
رشید وطواط (از المعجم چ مدرس رضوی ص 288).
رجوع به انتحال شود
منتقل
- منتقل
- انتقال یابنده، جا به جا شده
مکتحل
- مکتحل
- کسی که به چشم خود سرمه کشیده، سرمه کشیده
مستحل
- مستحل
- کسی که به حلال وحرام اهمیت نمی دهد، بی بند و بار
متنحل
- متنحل
- چامه دزد
مستحل
- مستحل
- درخواست کننده از کسی که چیزی را برای او حلال کند، حلال شمرنده
