معنی مناوبت
- مناوبت((مُ وِ بَ))
- چیزی را نوبتی کردن، عقوبت کردن
واژههای مرتبط با مناوبت
مناوبت
- مناوبت
- بطور نوبه قرار دادن چیزی را، عقوبت کردن، از عقب کسی در آمدن، نوبت گذاری: (معاقبت آنست که سقوط دو حرف از وزنی بر سبیل مناوبت باشد اگر یکی بیفتد البته دیگری برقرار باشد) (المعجم. مد. چا. 47: 1)، عقوبت
مناوبت
- مناوبت
- نوبت قرار دادن. نوبت گذاری. مناوبه: امیرناصرالدین بفرمود که بر سبیل مناوبت پانصد نفر از مردان کار روی بدیشان بنهند. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 41). بر سبیل مناوبت دوهزار مرد بر درگاه قایم می دارد. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 321). معاقبت آن است که سقوط دو حرف از وزنی بر سبیل مناوبت باشد اگر یکی بیفتد البته دیگری برقرار باشد. (المعجم چ مدرس رضوی چ 1 ص 47). رجوع به مناوبه شود
مناسبت
- مناسبت
- فراخور
مناوات
- مناوات
- با هم دشمنی کردن و فخر نمودن
مناسبت
- مناسبت
- با هم نسبت داشتن، خویشی داشتن، هم شکل شدن
مناوبه
- مناوبه
- چیزی را نوبتی قرار دادن، نوبت گذاری، عقوبت کردن
مناولت
- مناولت
- عطا کردن، بخشش کردن، چیزی به یکدیگر دادن و گرفتن
مناهبت
- مناهبت
- برابر هم دویدن در مسابقه، به سخن گرفتن، غارت کردن
مجاوبت
- مجاوبت
- یکدیگر را جواب دادن پاسخ دادن بپرسشهای همدیگر جمع مجاوبات
